politics

Harris

War, inequality and dictatorship: The critical issues excluded from the 2024 election

By WSWS Editorial Board.


The 2024 US presidential election is unfolding under conditions of unprecedented crisis and social breakdown. There is a pervasive sense that the political system is dysfunctional, incapable of responding to the needs of the people and heading toward violent domestic conflict.

Harris
Democratic presidential nominee Vice President Kamala Harris speaks during a campaign rally in Memorial Hall at Muhlenberg College in Allentown, Pennsylvania, Monday, November 4, 2024. [AP Photo/Susan Walsh]

With Election Day only 72 hours away, the political climate is rife with rumors of conspiracy. There is widespread expectation that the result of the election will be inconclusive, and—whatever the vote totals—Trump and his fascist co-conspirators will not accept an unfavorable outcome. The level of uncertainty and menace that surrounds the election process reflects the extent of the breakdown of American democracy.

It is evident that the political culture of the United States has hit rock bottom. Trump’s semi-coherent stream of consciousness chauvinist filth is pitched to all that is debased and reactionary in American society. Kamala Harris epitomizes the cynicism and hypocrisy of a party that resorts to the platitudes, clichés and tropes of identity politics as a cover for the interests of the corporate-financial elite and the conspiracies of the intelligence agencies. Her defense of American imperialism, above all, the full support for the genocide in Gaza, exposes her as a representative of a criminal capitalist oligarchy.

The idea of a “lesser evil” in this context is an absurdity. While one candidate promotes fascism, the other is running on a platform that includes support for war and genocide. Under these conditions, the choice is not between greater and lesser evils but between two paths to catastrophe. For all the mudslinging, the divisions between Trump and Harris are insignificant compared to the gulf that separates both parties from the working class.

The profound issues that affect the lives of millions are systematically ignored in this campaign. This is because they all arise from a basic source, unconditionally defended by the entire political establishment: the capitalist profit system. Moreover, none of the central issues confronting workers in the United States can be addressed outside of a global movement of the working class. The 2024 election starkly poses the alternatives: capitalist barbarism or the reconstruction of society on the basis of socialism.

1. The escalation toward nuclear war

The elections are unfolding under conditions of escalating global war. Behind closed doors, there are discussions of massive expansion of war, whoever is in the White House. Prominent members of the oligarchy, like JPMorgan Chase CEO Jamie Dimon, are declaring that “World War III has already begun.” The United States is investing an unprecedented $1.7 trillion in upgrading its nuclear arsenal—a bipartisan commitment that will advance regardless of the election’s outcome.

The central priority of the four years of the Biden administration has been war—first, the instigation of the war against Russia in Ukraine, then the genocide in Gaza, both fully backed by Harris. With unlimited US weapons pouring into Israel with the full support of both the Democrats and Republicans, the US is complicit in the slaughter of tens of thousands in Gaza and the West Bank. A major escalation of the war against Iran could take place even in the weeks between the election and Inauguration Day in January. The Pentagon announced Friday that the White House has ordered additional US military forces to the Middle East, including B-52 bombers, fighter jets and Navy destroyers.

The posturing of Trump—who has called for the “obliteration” of Iran and for Israel to “finish the job” in Gaza—as an opponent of war is nothing short of ludicrous.

World war requires the subordination of all of society’s resources to war. The lead article in the most recent issue of Foreign Affairs, a leading publication of US geopolitical strategy, appears under the headline, “The Return of Total War.” The author, Mara Karlin of the Brookings Institution, writes:

In both Ukraine and the Middle East, what has become clear is that the relatively narrow scope that defined war during the post-9/11 era has dramatically widened. An era of limited war has ended; an age of comprehensive conflict has begun. Indeed, what the world is witnessing today is akin to what theorists in the past have called “total war,” in which combatants draw on vast resources, mobilize their societies, prioritize warfare over all other state activities, attack a broad variety of targets, and reshape their economies and those of other countries.

The “prioritization of warfare over all other state activities” means the ruthless subordination of the working class to war. Everything must be sacrificed on the altar of war and the vast resources required to wage it.

2. Economic crisis, social inequality and oligarchy

A principal factor in the ever more ruthless operations of imperialism is the escalating crisis of American capitalism. US debt has exploded to nearly $36 trillion. The price of gold is at record levels, reflecting intense pressures on the dollar.

The ruling class has sought to stave off the economic crisis through a series of massive bailouts of the banks, including in 2008 and in 2020, the first year of the pandemic. This has only reproduced the crisis at a higher level, while contributing to an enormous increase in social inequality.

Wealth concentration in the United States has reached grotesque levels, with a tiny elite controlling more wealth than the bottom half of the population. The wealth of US billionaires is now more than $5.5 trillion, up nearly 90 percent since the beginning of the pandemic. The extreme concentration of wealth is defended by both parties, and the election campaigns of Harris and Trump are fueled with unprecedented sums of money from the rich.

Inflation has eroded real wages, making essential goods—from food to housing—unaffordable for millions. Close to one-third of all households and one-half of renter households spend more than 30 percent of their income on housing. Total consumer debt stands at nearly $18 trillion, a record high, including $1.75 trillion in student loan debt.

The working class is facing a massive social crisis that includes layoffs, school closures and a healthcare system on the brink of collapse. In education, the recent expiration of emergency funding has led to firings of educators and the shuttering of schools, affecting millions of students.

3. Fascism and the threat of military-police dictatorship

Through the Trump campaign, the Republican Party is developing a political movement that is acquiring a more openly fascist character. Alongside the normalization of genocide and nuclear war, fascism is being normalized in American politics.

Trump
Former President Donald Trump speaks at a campaign rally at Albuquerque International Sunport, Thursday, October 31, 2024, in Albuquerque, New Mexico. [AP Photo/Julia Demaree Nikhinson]

Indeed, Election Day on November 5 will mark only one moment in an escalating crisis of the entire political system. Trump is already promoting the narrative of a “stolen election.” He is inciting violence and conspiring to reject, through legal cases and actions by state and local governments, any result that does not lead to his victory. If elected, Trump has threatened to deploy the military against “the enemy within” and organize the deportation of tens of millions of immigrants.

In recent weeks, Harris referred occasionally to Trump as a “fascist,” but this was quickly dropped. The Democrats’ focus, as expressed in Harris’s “closing argument”this week, is on maintaining “unity” with the Republicans to suppress opposition at home and wage war abroad. Their central concern is not the growth of the fascist right but the breakdown of the whole political system and the danger of a movement from below. 

Both parties are deeply implicated in the dismantling of democratic rights and the turn to dictatorship. The Biden-Harris administration has itself overseen a wave of arrests and expulsions of students protesting against the Israeli genocide in Gaza. Both parties support the militarization of the state to quash dissent, whether that means cracking down on anti-war protests or mobilizing the police against striking workers.

4. The COVID-19 pandemic and environmental collapse

It is now nearly five years since the beginning of the COVID-19 pandemic, the greatest social and health crisis in the modern period. In the last election four years ago, the COVID-19 pandemic was the central issue—the focus of the fascistic agitation of the Republicans and pledges to “follow the science” by the Democrats. In this election, the ongoing pandemic has been entirely ignored, referred to only in the past tense, even as hundreds of people die every day.

The death toll since the last election is staggering: Over 1.2 million Americans have died from COVID-19-related causes, including over 400,000 deaths under Trump (through January 2021) and more than 800,000 under Biden. This figure is part of a global toll of 24 million excess deaths in the past four years. Tens of millions of people in the US, according to official figures, have been impacted by Long COVID.

This colossal level of death and debilitation is the direct consequence of ruling class policy. The Biden-Harris administration fully implemented Trump’s criminal “herd immunity” policy, and in May 2023 allowed the expiration of emergency funding for COVID-19 relief, leaving hospitals and clinics overwhelmed, understaffed and underfunded.

At the same time, climate change is driving unprecedented ecological disasters, including two major hurricanes that have hit the United States over the past two months, producing devastating floods. Scientists warn of an escalating and existential crisis, but neither party will address the issue in a serious way, as any genuine response to climate change would threaten the interests of the corporations that fund both parties. The Democrats have abandoned even their token gestures, while the Republicans openly dismiss climate change as a hoax.

***

The political system in the United States is thoroughly sclerotic and undemocratic. Every aspect of its structure—from ballot access laws aimed at third parties, to the domination of money, to the role of the corporate media—is designed to systematically exclude any genuine expression of the interests of the working class.

Over the past year, there have been powerful demonstrations of mass social anger and opposition. Millions have protested the US-backed Israeli genocide in Gaza. Workers have launched strike action in critical industries, including the ongoing strike by 33,000 workers at Boeing, a major military contractor and aerospace company, which the trade union apparatus is working desperately to shut down before Election Day.

The central issue is the development within the working class of a socialist political leadership. The crisis must be addressed at its root, and the root of the crisis is the capitalist profit system. And in an era of transnational corporations, global imperialist war and a global pandemic, there is no national solution. The international working class is the most powerful force on the planet, but it must be armed with a political program that articulates its real interests.

The Socialist Equality Party, as part of the International Committee of the Fourth International, is spearheading the fight for the establishment of the political independence of the working class on the basis of a socialist program and policies.

The SEP insists that the only way forward is for the working class to break with the Democratic and Republican parties and build an independent political movement, based on an international, anti-capitalist, and socialist program. Opposition to inequality, war and dictatorship requires the conquest of political power by the working class, in the United States and throughout the world, and the complete reorganization of society.

[The above article was originally published in the WSWS.org here on November 01, 2024]

War, inequality and dictatorship: The critical issues excluded from the 2024 election Read More »

No

එන්පීපී/ ජාජබ ආන්ඩුව යටතේ වැඩවර්ජන අවසන්


එස්එල්එල්ඒ ලියුම්කරු විසිනි.

“ජාතික ජන බලවේගයේ (එන්පීපී) රජය යටතේ වැඩ වර්ජනවල කටුක ඉතිහාසය අවසන් වන අතර එය අතීතයට අයත් වනු ඇතැ” යිද, ඇඳිරි නීතිය අහෝසි වනු ඇතැයි ද  එන්පීපී මහ මැතිවරන අපේක්ෂක ලක්ෂ්මන් නිපුන ආරච්චි පැවසූ බව ඔක්තොම්බර් 1 දා ඩේලි මිරර් වාර්තා කලේය.

No
එන්පීපී මහ මැතිවරන අපේක්ෂක ලක්ෂ්මන් නිපුන ආරච්චි එන්පීපී මහ මැතිවරන අපේක්ෂක ලක්ෂ්මන් නිපුන ආරච්චි . Photo Credit: DailyMirror

මේ කියන්නේ, වෘත්තීය සමිති හරහා කම්කරු වැඩවර්ජන මර්දනය කෙරුනු හා පාවා දෙනු ලැබෙන යුගයක්, සමිති නායකයන් හා ග්‍රාමීය හා නාගරික ඔත්තුකරුවන් හා සිවිල් පොලීසියක් හරහා නොනිල ඇදිරි නීතියක් ක්‍රියාත්මක වන යුගයක් උදා වීමට නියමිත බවය.

එන්පීපී ආන්ඩුවක් යටතේ සාමාන්‍ය කම්කරුවන් සමිති නායකයන්ටම එරෙහිව සටනට පිවිසෙන යුගයක් නිර්මානය කෙරෙනු ඇත යන්න මෙහි අනිවාර්‍ය ප්‍රතිඵලයයි. දූශනය, නාස්තිය පිටු දකින බවට කරන ප්‍රලාප මධ්‍යයයේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ (අයිඑම්එෆ්) කප්පාදු නිර්දේශ අකුරටම ක්‍රියාත්මක කිරීමට සපථ කර ඇති ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායකගේ ආන්ඩුව අයිඑම්එෆ් හි ආශිර්වාදය ලත් ආන්ඩුවයි. කම්කරුවන් මෙම පිලිවෙත් වලට එරෙහිව ආන්ඩුවට එරෙහිව සටනට පිවිසීම සමිති නායකයන් සමග ගනුදෙනු බේරා ගැනීමට කම්කරුවන්ට ගතවෙන කාලය පිලිබද ප්‍රශ්නයක් පමනි. මේ බව හොදින් දන්නා ආන්ඩුව සමිති නිලධරය කම්කරුවන්ට එරෙහිව යොදා ගැනීමට සූදානමින් සිටින අතර අවශ්‍ය මර්දක නීති සම්පාදනය සදහා පාර්ලිමේන්තු බහුතරය ඉල්ලා සිටී.

ජනාධිපතිවරන උද්ඝෝෂනය මධ්‍යයේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුනේ (ජවිපෙ) වෘත්තීය සමිති මධ්‍යස්ථානයේ ජාතික සංවිධායක හා අන්තර් සමාගම් සේවක සංගමයේ සභාපති වසන්ත සමරසිංහ සියලු වෘත්තීය සමිති වැඩ වර්ජන වික්‍රමසිංහ ආන්ඩුවට සහාය වන ඒවා බව පවසමින් වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ග අවසන් කරන බව නිවේදනය කලේය.

ඔක්තෝබර් 23 ඩේලි මිරර් වාර්තා කල පරිදි ජනාධිපති දිසානායක කටුනායක මැතිවරණ රැස්වීමකදී, කාලීන අවශ්‍යතාව ශක්තිමත්, බලගතු ආණ්ඩුවක් මිස විපක්ෂයක් නොවන බවත් එබැවින් නොවැම්බර් 14 මහ මැතිවරණයේදී  එන්පීපී නියෝජිතයන්ගෙන් පාර්ලිමේන්තුව පිරවීමට පියවර ගන්නා ලෙසත් ජනතාවගෙන් ඉල්ලා ඇත.

පාර්ලිමේන්තු විපක්ෂයක් පවා නොඉවසන මේ ශක්තිමත් ආන්ඩුව කුමක්ද සඳහා ද ? අවශ්‍ය මර්දන නීති සම්පාදනය කරමින්, දේශීය හා විදේශීය ධනපතීන් ආරක්ෂා කරමින් පන්ති යුද්ධය දියත් කිරීම සදහා ය. එන්පීපී/ජේවීපී “ජනතා ආන්ඩුවක්” ලෙස පෙනී සිටීම දැවැන්ත ප්‍රෝඩාවකි.

කම්කරුවන්ට ඇත්තේ එකම විකල්පයකි. ඒ සමිති නිලධරයට එරෙහිව කම්කරුවන් තම තමන්ගේම ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩනගා ගනිමින් හා ඒවා ඒකාබද්ධ කරමින් සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවට දැමීමේ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීම සදහා තම කාර්මික ශක්තිය සංවිධානය කිරීමය.

මේ වැඩපිලිවෙල ඉදිරිපත් කරන්නේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව හා සමාජවාදි සමානතා පක්ෂය පමනි. මහ මැතිවරනයේදී මෙම වැඩපිලිවෙලට චන්දය දෙන්න.

එන්පීපී/ ජාජබ ආන්ඩුව යටතේ වැඩවර්ජන අවසන් Read More »

SLLA

Petty-bourgeois Nationalism versus Internationalism: The struggle for the historical continuity of Bolshevism and resolving the crisis of proletarian leadership

By Sanjaya Jayasekera.

For Zionist imperialists, the history began on October 07, 2023, and the brutal oppression of Palestinians for 75 years is simply obliterated. Drawing an analogy, for Comrade Nandana Nanneththi, according to his diatribe of October 08, 2024, the history of our principled struggle against their nationalist clique had begun only from our final contribution of July 4, 2024. Nandana shamelessly suppresses the fact that  the discussion in question formally started at least six months ago, on December 25, 2023, when Sanjaya proposed a programme of action to the Aggregate group, titled “The way forward for the SEP Left”. Our struggle consisted of a number of written explanations that followed, a 25-page document written by Comrade Migara before December 25 about the long degeneration of the party, and two submissions of nearly 30 pages written by Comrade Migara clarifying the discussion that broke out after my proposal of December 25. Only one document was submitted by the Nandana’s clique, by comrade Udayaprema, during this whole discussion. This document submitted in mid April largely contained straw-man arguments that distorted the facts. Nandana avoided the main problems that we raised, but his positions were made clear to us. 

Nandana’s behavior shows that he perceives our refusal to respond to his frenzied statements in his own language and style as representing our weakness. He is wrong. Since we are not in the habit of biting like hounds infected with the disease of poisonous subjectivity, and being revolutionaries who have not abandoned the claim to the heritage of the historical continuity of the international socialist movement, we act to grapple with political issues theoretically, attempting the most for the political clarifications and lessons for the working class. That is our approach.

Nandana’s essay/article reeks of the symptoms of the subjective sickness of a petty-bourgeois charlatan, requiring it to be dissected into sentences and phrases and sometimes into words to discuss it in detail. Therefore, we have adopted a method of commenting within the original text of the essay itself and the commentaries are placed just after the relevant section of the texts which are placed within parentheses. This method, we hope, keeps the reader less distracted. 

The Text and the Commentaries

[ජුලි 6 දා, නීතිඥයෙකු වන සංජය විල්සන්] I was called Sanjaya Jayasekera by party comrades. Nandana is using my middle name and profession as an appeal to backwardness. There was no relationship between my profession and my being a member of the revolutionary party, and the reader would understand what Nandana is up to. [මිගාර මල්වත්ත සහ සුනිල් මොරායස්] This is yet again a treacherous betrayal of exposing a comrade’s name against his written opposition. [යන ත්‍රිත්වය සසප වාම කන්ඩායමේ වෙබ් අඩවිය හා සියලු සංනිවේදන මාධ්‍ය පැහැර ගෙන පලා ගියහ.] This is an outright lie. We, the internationalist faction, expelled Nandana-led nationalist clique, and thus they have no politically legitimate entitlement to any of the media organs of the group, which was intended to function as a faction of the Socialist Equality Party of Sri Lanka (SEP). The faction was to be founded in opposition to the party leadership’s reactionary political tendencies that we struggled to identify, discuss, clarify and clearly define. theSocialist.LK website was not even in the dreams of any of the comrades of the group including Nandana, when Sanjaya foresaw the necessity of such a publication organ for the factional struggle and thus registered “theSocialist.LK”domain name under his name and started building a blog. All these were communicated to Nandana later and he agreed with the same. The blog was launched by Sanjaya on his birthday as a gift to all comrades of the group. Sanjaya was Editor of the website, not because he was appointed by any vote, but because he assigned it to himself and everybody accepted the status quo. The group decisions were reached never as an outcome of a so-called majority decision, and the decisions were taken usually by Sanjaya and Nandana during their discussions, and these decisions were approved tacitly by everybody. When Sanjaya suggested developing the blog into a website, he conceded that the other comrades too should contribute financially, so that everybody gets the sense of its significance as the axis of the faction, even though he could have borne the whole cost by himself, if that was necessary, which fact everyone of the group was well aware of. Some funds were taken from the Colombo Action Committee (CACPS) as a loan, as the contributions lying there were solely from the comrades in the group. Comrades Nihal and Punyawardena, the close associates of Nandana, controlled this bank account. Later, Sanjaya opened a Bank account with Parakrama, another long-time friend of Nandana, separately for theSocialist.LK, and Parakrama and Nandana were in control of the Bank ATM card, and they always put off handing it over to Sanjaya, never carrying it out.  They used the website’s bank card to withdraw all funds, after the clique was expelled from the faction. Due to inadvertence, the return of the loan obtained from CACPS had not been effected by Parakrama or Sanjaya, as it was never raised or reminded within the group discussions, even by Nihal, who was CACPS treasurer and was long absconding meetings. Once the funds from the website account were illegitimately withdrawn by Nandana renegades, we demanded the overdue remittance of the loan amount to the action committee’s account, which Nandana has rejected in an email communication. CACPS is dysfunctional as of now, and its Secretary has yet to call a general meeting to elect the new office bearers, while Sanjaya’s Chairmanship has lapsed. [මාක්ස්වාදී මූලධර්මවලට ප්‍රතිපක්ෂව]  Nandana merely utters this without any sort of substantiation, and the reader of this piece will understand what principles our struggle was and is based upon. [සසප වාම කන්ඩායම මෙහෙයවා ගැනීමට තමන් දැරූ උත්සාහය සහමුලින් ම අසාර්ථක වූ නිසා ඔවුහු මෙම තීන්දුවට එලඹුනහ.] The reader of this piece would understand the falsehood of these claims, and other allegations made against us. In fact, it was the N-clique (Nandana’s clique) that renegaded from internationalism, rejected reapplying for ICFI membership and fighting for SEP membership, rejected the Bolshevik method of factional struggle and relegated into an opportunist nationalist pressure group. [සසප වාම කන්ඩායම යනු 2014 සිට සසප වර්ධනයට බාධා වූ තත්වයන්ට එරෙහිව පක්ෂය තුල සටන් වැදී සිටි හා 2022 දී පක්ෂ නායකත්වය විසින් බොල්ෂෙවික් පිලිවෙත නො තකා නෙරපා හරිනු ලැබූ කන්ඩායම යි.] This group was not a ‘faction’, but admittedly a group of individuals later expelled from the Party, who were never organized on the basis of any political agreement. They did not stand, nor stand against any reactionary tendencies in the party leadership. Theirs was, in fact, an agitation group, and their so-called struggle was not against any reactionary tendency of the leadership, but against this or that ‘unprincipled activities’, and was wholly ad hoc, informal and irregular. After 2015 Second National Congress, Nandana, who could secure a place in the Central Committee, and his clique limited their agitation and entered into a tacit compromise with the leadership, only to be compelled to take arms against the party leadership during the mass struggles of 2022. By mid 2023, Nandana enrolled to the group two ex-members of the party, his close friends, who had deserted the party long time ago, and never wished to rejoin the party, but claimed their will to be engaged in the ICFI’s revolutionary politics, without being affiliated to it! [2021 අවසානය කාර්තුව දක්වා ම අප කන්ඩායමට විරුද්ධව සිටි විල්සන්ට පන්ති අරගලයේ වර්ධනය සමග පක්ෂ නායකත්වයෙන් තමන්ට එල්ල වූ පීඩනය නිසා අප අරගලය පිලි ගැනීමට සිදු විය] This is false. I had not expressed to them any opposition to or agreement with their specific political issues, nor I was a member of their group. Their issues were largely unknown to the membership, as that was the way the SEP leadership worked to prevent membership discussions on the political disagreements of members. The SEP leaders preferred faithful yes-men. The first time I expressed my political agreement with a political position taken by Nandana was when a dispute on the ICFI’s stance on the right to self-determination arose in late 2021, in which I was able to clear the confusions long nurtured by the party leadership. In 2015 only I was selected to the PC, and I was largely unaware of Nandana’s specific issues, because they never functioned as a political faction, but just as agitators within a couple of Locals. They never took part in a factional struggle. This was recognized also by comrade David North in his comments made at the start of Party’s Congress in 2015. 

[විල්සන් කන්ඩායමේ පලා යාම සිදු වූයේ වාම කන්ඩායම සමග වූ මත භේදවලට මුහුන දීමට තමන් අසමත් බව වටහා ගැනීම නිසා ය] Outright falsehood. It was they who failed to respond to our documents and questions. Only we raised the political issues regarding the factional characterization, which then gave way to other issues of nationalism and internationalism as central questions within the SEP-Left. We fought for our explanations based on Bolshevik principles and they never attempted to answer our fundamental questions. These ultimately led to the expulsion of this unprincipled clique from the SEP-Left. [තමන් ජත්‍යන්තරවාදීන් ලෙස හදුන්වා ගත්] We, as genuine internationalists, stood for Bolshevik method of factional struggle and insisted on the struggle for ICFI membership, which they rejected. We also reasonably identified them as a nationalist opportunist clique. [ත්‍රිත්වය වෙනුවෙන්, සංජය විල්සන් ඇග්‍රිගේට් නමින් පවත්වා ගෙන ගිය අපගේ වට්ස් ඇප් පිටුවේ ජුලි 4දා මෙසේ සදහන් කර තිබිනි. “පිටු 65 ලිපිය ඉහත එවා ඇත. මෙය කියවන්න ඉන් පසු කතා කරමු.“] The discussion, in which they merely kept opposing our views without merit and tried their best to derail it, had lasted close to seven months from December 2023, and the 04th July document was the final piece produced by us as sequel to two other main documents and other extended explanatory notes. In the final round of discussions Sanjaya had made oral submissions via Zoom,  which followed ‘comments‘ from N-clique and then what was remaining was Sanjaya’s counter-submissions. As an aid to these final oral contribution, the written document was prepared in association with Comrade Migara, which was submitted. Therefore, in fact, the discussion had come to its dead end. In fact, our disagreements with Nandana’s positions did not arise just on December 25, 2023, but at the very inception of our engroupment, when 12 members were about to be expelled from the party. Sanjaya along with Migara and Sunil insisted that these comrades should declare a faction and take the fight against the bureaucratic party leadership, which Nandana-Udayaprema (the latter is the former’s brother-in-law) vehemently objected. They even adamantly refused to write to the party leadership against the intended expulsion, saying such a response is undesirable and, even after Sanjaya got almost all other comrades to agree for his proposal, this was not executed by the group due to Nandana’s vehement opposition. It was clear to us later that, in fact, Nandana wanted the expulsion to take effect, so that he can establish his petty-bourgeois pressure group that suits his way of social life. The expulsion removed from the ranks of the party/ICFI the revolutionary and progressive cadre, who were misguided by Nandana. 

[ජුලි 6 දා ඔවුහු “සසප නායකත්වයේ ප්රතිගාමීත්වයට එරෙහි ෆැක්ෂන් අරගල ප්රතික්ෂේප කල, ජාතිකවාදී, එනම් ජාත්යන්තර කම්ටුවට හා සසපට බැදී ගැනීමට අරගලය නො කරන, සසප ගොඩ නැගීම සදහා අරගලය නො කරන (සසප ගොඩ නැගීම ලෙස ඔහු සදහන් කරන්නේ එහි ඔහු කියන ප්රතිගාමී නායකත්වයෙන් සසප ඩැහැ ගැනීම සදහා සිය අභිප්රාය බව  මෙම ලිපියේ තහවුරු කරනු ඇත)….. සසප වම  බහුතර කල්ලිය හා අප අතර කිසිදු සාකච්ඡාවක් ඉදිරියට පලදායී නො වන බව පැහැදිලි ය“ යි  ලියූහ] Nandana desperately attempts to establish a falsehood that we were like going to execute a coup to usurp power from the party leadership! Our struggle is very clearly against the reactionary political tendencies of the party leadership, and not against the individuals in the leadership, which was made clear to the group. It was a factional struggle that we proposed, a fact which they are knowingly suppressing. The full extract of our letter is suppressed in order to raise a blatantly distorted meaning. 

Following is the full text of the underquoted paragraph:

“අපගේ පෙර ලිපි හා බැඳි 2024 ජුලි 04 දිනැති අවසන් දිර්ඝ පැහැදිලි කිරීමේ දේශපාලන ලිපිය ඉදිරිපත් කරමින් සසපවම බහුතර කල්ලියේ දේශපාලන අනන්යතාවය කවරක් යන්න අපි නිවැරදිව සනාථ කර ඉදිරිපත් කර ඇත්තෙමු. එම කල්ලිය සසප නායකත්වයේ ප්රතිගාමී ප්රවනතාවයන්ට එරෙහිව ෆැක්ෂන් අරගලය ප්රතික්ෂේප කල, ජාතිකවාදී, එනම් ජා.කට හා සසපට බැදී ගැනීමට අරගල නොකරන, සසප ගොඩනැගීම සඳහා අරගල නොකරන, අනුව මෙි රටේත්, මේ කලාපයේත් කම්කරු පන්තියේ නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳීමට අරගල නොකරන, සසප නායකත්වය වමට තල්ලු කිරීමට පිඩනය යෙදීමේ බාහිර සුලු ධනේශ්වර දේශපාලන ප්රවනතාවයක්  බව අප පෙන්වා දී ඇත. ඊට විරුද්ධව, සසපවම සුලුතරය යැයි හදුන්වන අපජාත්යන්තරවාදය අනුයමින්  සසපවම ෆැක්ෂන් අරගලය බෝල්ෂවික් විධික්රමය අනුව ඉදිරියට ගන්නා විප්ලවවාදී කන්ඩායම වෙමු. හජජාක ඓතිහාසික උරුමය ආරක්ෂා කල හැක්කේම එයට බැඳී ගැනීමෙන් හා එසේ බැඳී ගැනීම සදහා අරගල කිරීමෙන්ම පමනි. අපගේ පෙන්වාදීමට පටහැනිව කරුනු ඉදිරිපත් කිරීමට අසමත් වෙමින්, පසුගිය මාස හයකට වැඩි කාලයක් තුල සිදුවූ සංවාදය තුල ඔබ හජජාකට හා සසපට බැදීගැනීමට කල යුතු ෆැක්ෂන් අරගලය පෙරට ගැනීමට නුසූදානම් බව පෙන්වමින් ඔබගේ ජාතිකවාදී ප්රවනතාවය තහවරු කර ඇත. මේ හේතුවෙන්, අප කන්ඩායම් දෙක අතර ප්රවනතාමය වෙනස හොදින් පැහැදිලිය. ජාත්යන්තරවාදය හා ජාතිකවාදය අතර එම ප්රවනතාත්මක ප්රතිගථිතතාවය සාකච්චාව තුලින් සමනය කල නොහැක්කකි. එය විසදෙන්නේ පන්ති අරගලයේ කොටසක් ලෙස එක් ප්රවනතාවයක් දේශපාලනිකිව පරාජය කිරීමෙනිකම්කරු පන්තික ජාත්යන්තරවාදයේ ජයග්රහනය සඳහා ජාතිකවාදය හදුනාගෙන බැහැර කල යුතුය. අප ඔබ කල්ලයේ ජාතිකවාදය නිශ්චිතව හදුනාගෙන  පෙන්වා ඇත්තෙමු. නිසා සසපවම බහුතර කල්ලිය හා අප අතර කිසිදු සාකච්චාවක් ඉදිරියට ඵලදායී නොවනු ඇති බව පැහැදිලිය. අප ජාත්යන්තරවාදී කන්ඩායමට පමනක් ෆැක්ෂන අරගලය ඉදිරියට ගෙනයාමේ ඓතිහාසික උරුමය  සුජාත ලෙස පැවරේ. අප එම අරගලය පෙරට ගනු ඇත. ට්රොට්ස්කිවාදී ජාත්යන්තරවාදය, බොල්ෂවිකවාදය පදනමින්ම ප්රතික්ෂේප කර ඇති ඔබ කල්ලියට හජජාක නමින් පෙනීසිටීමට කිසිදු සුජාතබවක් නැති අතර, අනුව සසපවම නම් ෆැක්ෂනය නමින් පෙනී සිටීමේ, හදුනා ගැනීමේ හිමිකමක් ඔබට නැත.

[අපගේ සාකච්ඡා සදහා වූ මාධ්‍ය තම නමින් තිබීමේ වාසිය භාවිත කරමින් ඔවුහු මෙසේ නිවේදනය කර තිබිනි. “වෙබ් අඩවියේ සුජාත හිමකම ඇත්තේ අප ජාත්යන්තරවාදී කන්ඩායමටයිඇග්රිගේට් හා කතිකා වට්ස් ඇප් සංවාද ගෘෘප තුල රැදී සිටීමට ඔබට කිසිදු ඓතිහාසික හිමිකමක් නැත. අනුව එම ගෘෘපවලින් ඔබ කල්ලිය වහා ඉවත් කරනු ඇත.“]

What we quoted above is the first paragraph of the July 06th letter. The rest of the letter is as follows:

“ට්රොට්ස්කිවාදී ජාත්යන්කරවාදයෙන් පලාගිය ජාතිකවාදී කල්ලියක් ලෙස හදුනාගත් ඔබට අප එවන ලද කිසිම ලේඛනයකින් ඔබට ජාත්යන්තරවාදය තුල කිසිදු වලංගුභාවයක් අත්කර දෙන්නේ නැත. එම ලිපි හා සටහන් ඔබට එවන ලද්දේ අප සැබෑ ජාත්යන්තරවාදීන් ලෙස ඔබ කල්ලියට පැවති වගවීමේ භාරයක් නිසා නොව, සහෝදරවරුන් අතර දේශපාලන පැහැදිලි කම සඳහා උදවි වීම පිනිසය. අප වගකියන්නේ කම්කරු පන්තියට ඔබ කල්ලියට සසප ෆැක්ෂනක් ලෙස හදුනාගැනීමට කිසිදු ඓතිහාසික හිමිකමක් නැති බැවින්, ඔබගේ තීන්දු මගින් ජාත්යන්තරවාදී කන්ඩායම බඳිනු ලැබිය නොහැකිය

thesocialist.lk වෙබ් අඩවිය ආරම්භ කලේ  සසපවම නම් ෆැක්ෂනයේ ප්රකාශන මාධ්යය ලෙස . එය කොල්ල කෑම සඳහා ජාතිකවාදී කල්ලියකට අවස්ථාව නොලැබෙනු ඇත. ෆැක්ෂන අරගලයේ කොටසක් ලෙස, එනම් ජාත්යන්තරවාදයේ කොටසක් ලෙස ආරම්භ කල බැවින් වෙබ් අඩවියේ සුජාත හිමිකම ඇත්තේ අප ජාත්යන්තරවාදී කන්ඩායමටය

මේ කාරනා මත, සසපවම ෆැක්ෂනයේ වේදිකා ලෙස ආරම්භ කල “ඇග්රගේට්හා “කතිකාවට්ස්ඇප් සංවාද ගෲප තුල රැඳී සිටීමට ඔබට කිසිදු ඓතිහාසික හිමිකමක් නැත. අනුව එම ගෲප වලින් ඔබ කල්ලිය වහා ඉවත් කරනු ඇතඑහෙත්, එහි ඉතිහාස ඔබට බා ගත හැක.  

මේ රටේත්, මේ කලාපයේත් කම්කරු පීඩිත මහජනතාවගේ අරගලවලට නායකත්වය සම්පාදනය කල හැකි විප්ලවවාදී, සමාජවාදී ජාත්යන්තරවාදී නායකත්වයක් ගොඩනැගීමට, සසප ෆැක්ෂනයක් ලෙස අපි  බොල්ෂවික ක්රමවේදය හා මූලධර්ම මත සටන් වදිනු ඇත. එය අසීරු ආරම්භයක් බව අපි දනිමු. එහෙත්, ඉතිහාසය එම වගකීම වෛශිකවම අප මත පවරා ඇති බව වටහා ගන්නා අපි එම අරගලය අප්රතිහත ධෛර්යයකින් යුතුව  පෙරට ගන්නෙමු

මීට,

සහෝදරත්වයෙන්,

මිගාර මල්වත්ත,

සුනිල් ප්රනාන්දු,

සංජය ජයසේකර.

2024 ජුලි 06”.

[විල්සන්ගේ පලා යාම පුදුමයට කරුනක් නො වේ. සසප පන්ති ව්‍යාපාරය තුල පරීක්ෂනයට ලක් වීමට පෙර ම මොහු මධ්‍යම කාරක සභාවට හා දේශපාලන කමිටුවට පත් කර ගත්තේ ය. 2019 ගොඩ නැගූ කලාව හා ප්‍රකාශනයේ නිදහස ආරක්ෂා කිරීමේ ක්‍රියාකාරී කමිටුවේ සභාපති ධූරය ද ඔහුට පැවරී ය. නායකත්වය සමග ගැටලු මතු වූ වහා ම විල්සන් දේශපාලන කමිටුව හා ක්‍රියාකාරී කමිටුව හැර පලා ගියේ ය. මෙබඳු ධෛර්ය හීන නිවට පුද්ගලයෙකු කම්කරු පන්ති සදාචාරයට බැඳෙන්නේ නැත.]  The circumstances that led to my resignation, as the last option, have to be discussed separately at length. Nandana knows well about these circumstances and even subsequently approved my actions and admitted the leadership’s unprincipled pressure exerted upon me as an unbearable reality. My resignation from the ACDAE (Action Committee) and PC (I did not resign from the CC) were based on serious political issues. I was fighting against a number of retrogressive characteristics that I saw had developed overtime within the membership and in the day-to- day operation of the Party. 

[අප විසින් සාමූහිකව වර්ධනය කෙරුනු-thesocialit.lk -වෙබ් අඩවිය සඳහා රුපියල් 14,500ක් කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවෙන් ලබාගෙන තිබූ අතර එම මුදල කොක්‍රිකට ගෙවීම අප විසින් කල යුතු ය යි කල්ලියේ ප්‍රධාන කොල්ලකරුවා වන සංජය විල්සන් දන්වා එවා තිබිනි.] These are only provocative falsehood and slanders, part of his unsuccessful smear campaign against us, characterizing their middle-class politics. Attending to the settlement of accounts have been neglected by CACPS Treasurer, Nihal, and inadvertently not acted upon by Parakrama, who handled theSocialist.lk funds, as explained above. Nandana is well aware how efficiently Nihal operated. [දැනටමත් වටහා ගත හැකි පරිදි ඒ වන විට විල්සන් සමග අපගේ හවුල් ගිනුමක තිබුනු රුපියල් 30,000ක මුදල බේරා ගැනීම සඳහා වහාම ඉවත් කර නො ගත්තේ නම් එය ද කොල්ල කනු නො අනුමාන ය.] As explained above, N-clique looted money from theSocialist.LK joint bank account, which they did not have any political right of retaining. [කෙසේ වෙතත් අපි මේ ගැන විල්සන්ට දැනුම් දුනිමු. වෙබ් අඩවිය තම භාවිතයට ගත් විල්සන් එම මුදලින් ඒ සඳහා ගත් නය බේරන ලෙස අපට ලියා එවා තිබිනි.]

[මෙසේ පොදු දේපල කොල්ල කෑම,] Which public property he means? Turn to the experience of the history of splits in our movement to see how party property – especially the press and the theoretical organ – was succeeded by those claiming  political legitimacy for the historical continuity of the movement. On the other hand, the renegades of the movement  and those who have been legitimately expelled from the movement have no political right to claim any property rights. [සාකච්ඡා ප්‍රතික්ෂේප කිරීම,] They rejected discussions and we only called for discussions. When discussions were finally carried out, issues were cleared and political lines were distinctly drawn and obviously recognized. Finally, at the dead end, obviously, unending discussions were undeserved and redundant. [බහුතර මතය ගරු නො කිරීම] As explained above there was no majority decision-making as such; Nandana had got a close clique with him in support of his every idea. The group decisions were largely made during discussions between Sanjaya and Nandana and others agreed. The group had no office bearers. Nandana was selected at the very inception to chair the meetings on my proposal, due to his long experience in the Party leadership. [යනු කම්කරු විරෝධී සුලු ධනේශ්වර නිලධාරිවාදයේ ප්‍රකාශනයෝ වෙති. කෙසේ වෙතත් තමන් ජාත්‍යන්තරවාදීන් යයි ඔවුන් කියාගන්නා දෙය ගැන අප කිව යුතු වන්නේ, අප කිසියම් පුද්ගලයෙකු වටහා ගන්නේ ඔහු තමන් ගැන පවසන දෙයින් නො ව ඔහුගේ ක්‍රියාවන්ගෙන් සහ ඔහු ප්‍රචාරය කරන දෙයින් ය යි කාල් මාක්ස් පවසා ඇති බව ] Marx is correct, and we established why they are a nationalist clique, and why we are internationalist, based on asserted political standpoints.  We are not just a web group; we, the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction (RLF) of SEP, inherit the legitimate claim for the historical continuity of Bolshevism and fight for resolving the crisis of proletarian leadership, which task they have expressly rejected. We abandoned using the term “SEP-Left” as they had illegitimately used it even after their expulsion from it in a diatribe published against us on 12 July 2024, which is full of distorted quotations and false allegations.

[විල්සන් කල්ලියේ කැරැල්ල]

The revolt referred to here is our expulsion of the Nandana-led reactionary clique from the SEP-Left. Nandana covertly finds another reason for our “revolt”.  The truth is otherwise. The most recent circumstances for the expulsion of these renegades  arose when our final submissions were made and we did not let theSocialist.LK to succumb to their nationalist lines. The clique then assembled and decided to take control of the website and impose their nationalist politics forcefully upon us, based on a never-existed or accepted “majority decision” of their never-formed “committee”. Their ostensible hatred against us is fuelled by this political wisdom of ours that prevented them from executing an organizational coup against the internationalist tendency, subjugating it under their clique’s control. 

[මෙම ඊනියා ජාත්‍යන්තරවාදීන් සහ සසප වම අතර දේශපාලනික පිපිරීමට තුඩු දුන් ආසන්නතම සිද්ධිය වූයේ, “පොලීසිය, තමන් නින්දාවට පත් කරන කරුනු පත්රිකාවක අඩංගු කල නො හැකි බව කියමින් කොලඹ ක්රියාකාරී කමිටුවට (කොක්රික) කඩා පනී“ යන හිසින් ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ සිංහල අංශය 2024 පෙබරවාරී 29 දා පල කල ලිපිය සම්බන්ධයෙන් අපගේ ප්‍රතිචාරය පිලිබඳ පැන නැඟුනු මතභේදය යි]

This is an outright lie. The differences arose only at least from the date of December 25, 2023, when Sanjaya made a programme proposal to the group in a document titled “The Way Forward for SEP-Left”, which Nandana shamelessly suppresses. This significant document suggested as follows:

Comrades should note that our expulsion by the Political Committee of the SEP is subject to the approval of the Congress [Party Constitution Clause 10(f)]. Congress is the final appeal body, only which we can place our trust upon, and we should appeal to the Congress for the revocation of our expulsion. Trotsky did the same, when he was expelled by the leadership of the Russian Communist Party. As Cannon says, Trotsky did not just get up and walk away from the Party. In 1928, when the Sixth World Congress of the Comintern was held in Moscow, Trotsky, at the first opportunity he got, appealed to the Congress against his expulsion. He at the same time submitted a criticism of the Draft Program prepared by Bukharin and Stalin. This commentary only paved the way for the establishment of a section of the Trotskyist Left Opposition in the United States, under the leadership of Cannon.

We too can and must use this opportunity and be ready to appeal to the next Congress of the Party. But, in the meantime there is a tremendous bulk of work to be done. We work continuously as the SEP-left faction – which we continue to claim ourselves to be – with our full might with the goal of building a new leadership in the party, and this requires fighting for political clarity on the degeneration of the Party leadership and the party as a whole. These documents will enlighten the party membership mainly, and also the working class at large. We will continue to publish our documents on our publication organ, theSocialist.LK.”

Even long prior to this proposal of the programme of action, comrades Sunil, Migara and Sanjaya were pointing out the necessity of defining the group as a faction of the party, so that our struggle is well programmed and we would be able to recruit new comrades to the faction. This document and our explanations to the group proposed a factional struggle to fight against to-be-defined reactionary tendencies of the party leadership and to appeal for our membership (along with a Congress perspective resolution), all of which Nandana rejected. In January and early February 2024, the group had two days of discussion on this proposal, and further discussions in this regard were effectively rejected, falsely claiming that issues have been resolved and Nandana was going to draft and finalize a long-awaited and assigned document explaining the Party’s degeneration, which he never did.  Thereafter, the ensuing discussion was centered on Nandana’s proposal, made on March 16, to form SEP-Left as a group that pressures the party leadership against its shifting toward the political right. He proposed a new formulation of programme, consisting of alternative options:  the SEP-Left shall struggle to put the party on the right track, and join with them in the revolution when they lead and do it, and if they fail and derail itself from ICFI programme, then the SEP-Left will step in and lead the masses! We rejected this opportunist and pragmatic formulation that abandoned the task of the revolutionary Party of resolving the crisis of the proletarian leadership. We stood for the factional struggle to build the SEP as the revolutionary leadership of the working class of Sri Lanka and the region. [ආන්ඩුවේ මර්දන හස්තයක් වන “යුක්තියේ මෙහෙයුමට“ එරෙහිව කොක්‍රික දියත් කල අරගලයට පොලිසියේ තාඩන පීඩනවලට මුහුන දීමට සිදු වුනි. සසප ලිපිය පැහැදිලිව ම එම පොලිස් මර්ධනයට එරෙහිව කම්‍කරු පන්තියට අනතුරු හැඟවූයේ ය.]

[ඒ අතර සසප, කොක්‍රික කෙරෙහි මහජන අප්‍රසාදය කැඳවන ප්‍රකෝපකාරී ප්‍රකාශයක් ද තම ලිපියේ අඩංගු කලේ ය. “සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය (සසප) මෙම කොලඹ ක්රියාකාරී කමිටුව සමග ගැඹුරු දේශපාලන වෙනස් කම් තිබිය දී ඔවුන්ට එල්ල කර ඇති මෙම රුදුරු ප්රහාරයට විරුද්ධත්වය පල කරයි. කොලඹ ක්රියාකාරී කමිටුව පිහිටුවාගෙන ඇත්තේ විනය චෝදනා මත සසපයෙන් නෙරපා හරින ලද කන්ඩායමකි,“ යනුවෙන් එහි සඳහන් විය. මෙම ප්‍රකාශය කම්කරු පීඩිත ජනයා කිහිප අතකින් ම නො මග යවනසුලු වන අතර සසප නායකත්වය කවර කලෙකවත් පවතිනවාය කියන මෙම දේශපාලන ප්‍රශ්න පැහැදිලි කිරීමට මැදිහත් වී ද නැත. එසේ මැදිහත් වීමේ හැකියාවක් ද ඊට නැත. සත්තකින්ම එය ලැබුනු සෑම අවස්ථාවකම කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව අප්‍රසාදයට ලක් කර විනාශ කිරීමේ අරමුනින් වැඩ කර ඇත. නමුත් සසප වම බහුතරය මෙම විකෘතියට විරුද්ධව එය නිවැරදි කිරීමට උත්සාහ කලා මිස සසප නායකත්වය අනුගමනය කල පිලිවෙතින් ම ප්‍රතික්‍රියා නො කලේ ය.]

[රටේ සියලු පක්ෂ හා සංවිධානවල විවෘත හෝ නිහඬ සහාය (සසප මේ පෙරමුනට එක් නො කල යුතු ය) ලැබ  ක්‍රියාත්මක වූ රාජ්‍ය මර්දන ව්‍යාපාරයට විරුද්ධව මූලිකත්වය ගෙන ක්‍රියාත්මකව මැදිහත් වූ එකම සංවිධානය කොක්‍රිය යි. ත්‍රිත්වය මෙයින් ලද ප්‍රසාදය මත දෙපා පිහිටුවා ගෙන මුලු වැර යොදා සසපට පහර දීමට යෝජනා කලහ. මාර්තු  2දා සංජය විල්සන් මෙසේ යෝජනා කලේ ය. “සැබෑව නම් සසප නායකත්වයේ කට්ටිවාදය (sectarianism), නිලධාරීවාදය (Bureaucratism) හා අපෝහක විරෝධී සංස්ථිතිකවාදය  (conservatism) යන දේශපාලන ප්රවනතාවයන් හෙලි දරව් කිරීමට කටයුතු කරමින් ලංකාවේත්  මෙම කලාපයේත් විප්ලවවාදී පක්ෂය ආරක්ෂා කිරීමට අඛන්ඩව කටයුතු කරමින් සිටින්නේ සසප වාම කන්ඩායම යි.] The faction and the factional fight obtain political legitimacy when our factional fight is based on defined political lines as against another faction and, therefore, defining SEP-Left in opposition to reactionary tendencies of the party leadership is a political necessity. Our characterization of the party leadership was thus to serve this purpose. The characterization we arrived at was drawn from the common understanding, historical experience and knowledge of the members of the group and upon the general perspective of the membership of the party. We, party comrades, knew how these tendencies manifested in the party leadership, and we were required to place that understanding in a historical, internationalist and class analysis, which is an enormous task they refused, even as a group work, and we undertook. N-clique never expressly rejected this characterization – though we could construe their refusal of the same – nor suggested their own characterization of the reactionary tendencies of the leadership, because they recognized no such tendencies within the party leadership. 

[හාස්‍යජනක කරුන නම්, යුක්තියේ මෙහෙයුමට එරෙහිව අප ගෙන ගිය අරගලයට මුල සිට ම විරුද්ධව සිටි මිගාර මල්වත්ත සහ සුනිල් මොරායස් යන ත්‍රිත්වයේ සාමාජිකයින් දෙදෙනා] They never opposed, but raised valid concerns.  [වහාම සංජය විල්සන්ගේ සහායට පැමිනීම ය. ඔවුනට වැදගත් වූයේ රාජ්‍ය මර්ධනයට එරෙහි ව මහජනයා බලමුලු ගැන්වීම පසෙක තබා ශ්‍රී ලංකාවේ එකම කම්කරු පන්තික විප්ලවවාදී පක්ෂය වන සසපයේ නායකත්වයට මුලධර්ම විරහිත ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීම බව සනාථ කිරීමට ඉහත උපුටනය වුව ප්‍රමානවත් ය.] This conclusion shows Nandana’s ahistorical approach to the significance of the correctness of the leadership of the revolutionary party in the class struggle. Readers would note that this allegation that we wanted to mount an ‘unprincipled attack on SEP’ is totally unfounded and dishonest, given that the very quotation Nandana cites proves the advanced and theoretical struggle we were supposed to take. [රාජ්‍ය මර්ධනයට ඉඩ දෙමින්] We gave way for state repression! This is again a malicious lie. [දකුනු ආසියාවේ එක ම කම්කරු පන්තික විප්ලවවාදී පක්ෂයට මූලධර්ම විරහිත ප්‍රහාරයක් ඉල්ලා සිටීමේ ක්‍රියාව] We demanded a factional struggle to build the party, which is Bolshevik method, and they rejected it. [වෛෂයිකව සැලකූ විට, ඒ කම්කරු පන්තියට ද්‍රෝහි වීමක් හැර එහි අන් අර්ථයක් තිබේ ද?.] A vile, Goebbelsian lie again. 

[මාර්තු 13 සසප වම වෙනුවෙන්  නන්දන නන්නෙත්ති  ලියූ, “රාජ් මර්දනයට එරෙහි කොලඹ ක්රියාකාරී කමිටුව හා ශ්රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ භාවිතය“ යන ලිපිය බහුතරයේ අනුමැතියෙන් thesocialist.lk හි පල කෙරින] This is a distortion of facts. Not just the N-clique, but all group members tacitly approved the article. It was edited and approved by website’s Editor, Sanjaya for publication.

[සංජය විල්සන්ගේ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කල එය] It could not reject the proposed characterization of the SEP leadership, nor elaborate on it, simply because the characterization was just tabled for discussion, and the article only did not go to the extent of discussing the disputed issue. [සසප ලිපිය කොක්‍රිකට එල්ල කල ප්‍රහාරයේ  අර්ථය පැහැදිලි කිරීමෙන් ඉක්බිති මෙසේ අවසන් කලේ ය. “සසප මෙම තත්වය බැරෑරුම්ව සලකා බැලිය යුතු ය. වෛෂයික සත්‍යය යටපත් කිරීමට අවස්ථාව සැලසූ කොන්දේසි එකිනෙක බිඳ වැටෙමින් පවතී. වර්ධනය වන පන්ති අරගලය සත්‍යය ඉස්මත්තට ගෙන එනු ඇත.“]

[මෙම ලිපිය නිසා උරන වූ විල්සන් කල්ලිය,] A false claim. If there was such a dispute, the article would not have been published at all. [සිය මූලධර්ම විරහිත ප්‍රයත්නය ජාත්‍යන්තරවාදයේ නමින් ඉදිරිපත් කරමින් සිටින අතර ම, කන්ඩායමේ සතිපතා රැස්වීම් හා ක්‍රියාකාරි මැදිහත් වීම් කඩාකප්පල් කිරීමට වැඩ කලේ ය.] The issues to be resolved were now about the faction’s fundamental existential issues and, so, the regular discussions or activities of the group and of the Editorial meetings had lost their political validity and legitimacy, until those fundamental existential issues, the political characterization of the group, were resolved. [විල්සන් කොක්‍රික සභාපති ලෙස ඔහුට පැවරුනු වගකීම්  නො තකා එය අක්‍රීය කිරීමට ද ක්‍රියා කලේ ය.] Nandana was trying to employ his clique and convert CACPS into an organization of his impressionistic and middle-class pressure politics, away from the working class struggles, which endeavours Sanjaya was careful to guard against. [තමන්ට ප්‍රශ්න ඇති නිසා ඒවා විසඳෙන තෙක් කිසිවක් කල නො හැකි යයි කී විල්සන් කල්ලිය විසින්, මාර්තු සිට ජුලි දක්වා මාස පහක කාලයක් ඒවා විසඳා ගැනීමට ලබා දුන් සියලු අවස්ථා මගහරින ලදී.] This is again falsehood and an outright lie. We waged a principled struggle in carefully preparing our documents, submitting explanations, and engaging in the discussion, which Nandana shamelessly suppresses.

[විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරය වර්ධනය වන්නේ පරස්පර විරෝධය මග හැරීම තුල නො ව පරස්පර විරෝධයන් ජය ගැනීමට ගෙන යන අප්‍රතිහත අරගලය තුල ය. විල්සන් ත්‍රිත්වය අපෝහක භෞතිකවාදයේ මෙම මූලධර්මයට හතුරු වූහ.] Nandana habitually uses the phrases “dialectical materialism”, “dialectical method” or “dialectics” as rhetoric.  [අපි වට්ස්ඇප් ගෘෘපය තුල ලිඛිතව ගෙන ගිය සාකච්ඡාවට අමතරව විශේෂ සාකච්ඡා දෙකක් මැයි 3 හා මැයි 12 දෙදින තුල ත්‍රිත්වය සමග සිදු කලෙමු] This was the final round of discussions referred to above. [ඔවුන් දිගින් දිගටම අවධාරනය කරමින් කියා සිටින, සසප නායකත්වයේ ඇතැයි කියන ප්‍රතිගාමීත්වය අවස්ථාවාදය යනාදිය වෛෂයික, ඓතිහාසික පදනමක පිහිටා විශ්ලේෂනය කර සනාථ කරන මෙන් අපි ඔවුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියෙමු.] This claim is bogus. This discussion never materialized fully.  They even never expressly agreed or disagreed with our characterization of the SEP leadership’s reactionary tendencies, nor did they propose any other characterisation. Immediately after our arbitrary expulsion from the party, it was agreed between Sanjaya and Nandana, known to other comrades of the group, to write a document explaining the party’s long-time degeneration, which he neglected and never did. It was only we who from the very inception demanded a characterization of the SEP-Left,  in relation to the party leadership, which thereupon only ignited all disputes, and Nandana delayed and even rejected clarifying this fundamental question of the nature of the ‘faction’ claiming such question was non- existent. Then the discussion was directed toward the fundamental form of our ‘faction’, as Nandana rejected the factional struggle, while refusing to appeal to the party Congress under its Constitution for our membership of the party and to fight for our party membership. He proposed our group should act as a pressure group to redirect/realign SEP leadership to the left from shifting further to the right. Nandana even tried to mislead the comrades of the group by falsifying the history of the Bolshevik movement and asserting that you don’t need to be a member of ICFI/SEP to be a Trotskyist internationalist! He further maintained that the SEP-Left does not need any ‘official’ affiliation to the ICFI to be identified as ‘internationalist’! This is a complete rejection of internationalism, the fundamental principle of Bolshevism. We rejected to accept this nationalist perspective. [එවිට ඔවුහු එම ප්‍රශ්නයට ප්‍රතිචාරය ලෙස ලිඛිත ප්‍රකාශයක් ලබා දීමට පොරොන්දු වූහ. ඉන් අනතුරුව සාකච්ඡාව ගෙන යා හැකි බව ඔවුහු යෝජනා කලහ.] This is false. We did undertake to produce, before my final submissions, a conclusive document, not dealing with our characterization of the reactionary tendencies of the party leadership, which was not the issue at that stage of discussions, but on the fundamental nature of our group’s struggle, refuting their nationalist formulations. Also, even during this period WhatsApp discussions were going on and we were making necessary contributions. [ඒ අනුව මාස දෙකකට පසු  එකම දේ පුනරුච්චාරනය කරමින් ඉවබවක් නැති චෝදනා හා ඕපාදූපවලින් පිර වූ පිටු 65ක් අපට භාර දුන් ඔවුහු ඉන් දින දෙකකට පසු සාකච්ඡා කිරීමට දෙයක් නැතැයි පලා ගියහ] As explained above, this is a shameful suppression of important events in the development of the discussion. The last document titled, “The Way Forward for SEP-Left against the Nationalism of Nandana-Udayaprema Group”, preceded two other major documents dated 08.04.2024 and 03.05.2024, cumulatively comprising of another 30 odd pages titled “The way Forward for SEP-Left: Essential Political Questions”, written by comrade Migara, and several other essential notes made by comrade Sanjaya clarifying the political issues. (These documents and notes are accessible to those comrades who wish to study our struggle and join SLLA to fight to build SEP)

[වගකීම් විරහිත චෝදනා

ලිපියෙන් ඔවුහු මේවා ගෙන හැර දක්වති: “සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදය සමග වාස්තවිකව පෙල ගැසීම,“ “2015 සම්මේලනය ව්යවස්ථා විරෝධී ලෙස කැඳවීම,“ “සාමාජිකත්වය දෙගුනයක් කිරීමට 2020 යෝජනාව කඩාකප්පල් කිරීම මගින් ඓතිහාසික මට්ටමේ දේශපාලන අපරාධයක් සිදු කිරීම,“ 2021 ගුරු අරගලය තුලදී  “මහා වර්ජනයකට මුහුන දීමේ නුසූදානම පෙන්නුම් කරමින් කම්කරු පන්තිය තුල විශ්වාසය බිද ගැනීම,“ “විප්ලවවාදී ප්රවනතාවය සම්පූර්නයෙන් විප්ලවවාදී පක්ෂයෙන් මෙන් හජාජාකවෙන් ප්රජාතන්ත් විරෝධී ලෙස පලවා හරිමින් ඓතිහාසික අපරාධයක් සිදු කිරීම,“ “2022 විප්ලවවාදී නැගිටීමේ දී ඓතිහාසික පරීක්ෂනයෙන් අසමත් වීම.

මෙහි සඳහන් අතිශයෝක්ති නො තකා, ඒවා  ඒ හැටියට ම සත්‍යය යයි අප මොහොතකට පිලිගත්තත් මේවා එම චෝදනාවල යථා සම්බන්ධතා පැහැදිලි නො කරයි. ප්‍රශ්න හුදෙක් දමා ගැසීම හෝ ඒවා මග හැර සිටීමේ ප්‍රතිඵලය වන්නේ, ඒවාට හේතු වන ධනේශ්වර සමාජ පරස්පර විරෝධයන් හඳුනා ගැනීමට ඇති අවස්ථාවන් අහිමි කර දමා පවත්නා විඥානයට තවතවත් වර්ධනය වෙමින් පැවතීමට ඉඩ හසර විවර කිරීම ද, ඉන් නො නැවතී තමන්මත් ඒවායේ ගොදුරක් බවට පත් වීම ද බව ඉතිහාසයේ අත් දැකීමයි.] Our readers would note that these documents were written as internal documents to the former members of the party, who were well aware of these matters, and had a tacit agreement with. To explain these to a larger working class audience, we are required to write extensively, which Nandana delayed continuously and later abandoned, exposing his dishonesty in the undertakings he had given, failing to mobilize the group for the task, in spite of major contributions made by Migara in that regard. We, SLLA, are continuing this struggle. 

[මොවුහු දිගින් දිගටම සසප නායකත්වය ප්‍රතිගාමී ය යන තමන්ගේ නීර්නය පිලිගන්නා ලෙස අපට බලපෑම් කලහ. ලිපියේ පිටුවක් පාස ප්‍රතිගාමී යන වචනයෙන් සසප නායකත්වය හදුන් වන අතර එහි 10 ((XXXI) ඡේදයෙන් “ප්‍රතිගාමී සසප නායකත්වය විස්ථාපනය කරමින් ව්ප්ලවවාදී පක්ෂය තුල නිවැරදි නායකත්වයක් පිහිටු වීමට උදයප්‍රේම -නන්දන කන්ඩායම සූදානම් නැත“ යි අපට චෝදනා කරයි. අපි එම චෝදනාව නො පැකිල පිලි ගනිමු.] Exactly! They admit it expressly now, showing they have nothing to do with a factional struggle. Nandana clique is not waging a struggle for the resolution of the crisis of the leadership of the working class of this country and the region. For them, the SEP leadership, for years, have only shown their hostility to principles from their this or that actions, and these expressions of hostility to principles do not represent any development of identifiable reactionary tendencies within the  leadership. Therefore, what is necessary is to exert pressure from outside upon the leadership against their shifting to the political right. For this, they do not need membership of the party or the International Committee. There is no necessity of a factional struggle too, as the party leadership has not shown any reactionary tendencies in their practice. When we asked this specific question from them, whether they considered these ‘unprincipled’ practices to have developed into the status of reactionary tendencies, they just avoided the question. But, we were correct in the analysis of their positions, and we clearly identified that they have no grounds or intention to claim to engage in a factional struggle.

[විල්සන් තම ස්ථාවරය සම්බන්ධයෙන් කෙතරම් නිර්දය වූයේ ද යත් උදයප්‍රේම සහෝදරයා  ලියා thesocialist.lk අපගේ වෙබ් අඩවියේ 2024 ජුනි 28 දින පලකල “වැටුප් දීමනා ලබා නො දීමේ ආන්ඩුවේ පියවර හා කම්කරු අරගල“ යන ලිපිය කන්ඩායමේ විරුද්ධත්වය නො තකා තමන්ට අවශය පරිදි වෙනස් කලේ  “සසප නායකත්වයේ ප්රතිගාමීත්වයට“ යනුවෙන් පදයක් ඊට එක් කරමිනි. විල්සන් “කතෘ වෙබ් අඩවියේ දේශපාලන පිලිවෙත් අනුව ලිපියට එක් කරනු ලැබූ අවසන් ඡේදයට ලේඛකයා බලවත් නො එකඟතාවය පලකර ඇති බව කරුනාවෙන් සලකන්න.“ යි ලිපියට පහලින් සටහන් කලේ ය.] [වෙබ් අඩවියේ දේශපාලන පිලිවෙත් අප විසින් පත්කෙරුනු කතෘට තීන්දු කල නො හැකි බව කවුරුන් වුවත් පිලිගනු ඇත]  As explained before, Sanjaya was not the appointed editor, but he was the editor. Readers are reminded of the leadership the “The Three Generals”, Cannon-Shachtman-Abern, had assumed in themselves “by a higher law” because they started the fight after they were expelled from the Communist Party of the US in October 1928 and declared a faction, before they were formally formed as a faction of the CP in May 1929.  The edition as quoted above was the most correct political decision. We placed the article in its internationalist perspective and under the Bolshevik method of factional struggle. Correctly quoted, the article was edited to state as follows: “අන් සියල්ලටමත් මත්තෙන්, හජජාක ලංකා ශාඛාව වන සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය ගොඩ නැගීමත්, තුල ඉදිරි මහජන අරගලවලට නායකත්වය සම්පාදනය කල හැකි අව්යාජ විප්ලවවාදී නායකත්වය ස්ථාපිත කිරීමත් කම්කරු පන්තියේ ජීවිතය හා මරනය පිලිබඳ ප්රශ්නයකි. සසප නායකත්වයේ ප්රතිගාමී ප්රවනතාවන්ට එරෙහිව නායකත්වයේ මෙම අර්බුදය විසඳීමේ අරගලය සසපවම ෆැක්ෂනය පෙරට ගනිමින් සිටී. 

[හුදු වැරදි ගැන නන් දෙඩවීම හැර සසප නායකත්වයේ ප්‍රතිගාමීත්වය (reactionary) සමාජයේ ඉදිරි ගමන වැලැක්වීම හෝ ආපස්සට ගමන් කරවීමට උත්සාහ දැරීම යන එහි නියම අර්ථයෙන් පැහැදිලි කර සනාථ කිරීමට ඔවුන් කිසි දිනක උත්සාහ කර නැත.] This was the task of the faction, and we, the RLF only have undertaken this grand political and theoretical task. Admittedly, Nandana clique has abandoned such a factional struggle. [අනික් අතට ප්‍රතිගාමී නායකත්වයක් විසින් මෙහෙයවනු ලබන පක්ෂයක් ප්‍රගතිශීලී වීමට ද ඉඩක් නැත. මන්ද යත්, ඉතිහාසයේ පාඩම් අනුව පක්ෂ ගොඩ නගනු ලබන්නේ ද, ඒවා විනාශ කරනු ලබන්නේ ද නායකත්වයන් විසින් මිස සාමාජිකයන් විසින් නො වන නිසා ය.]  [එවන් නායකත්වයක් ජාතිකවාදී ප්‍රතිගාමී ධනේශ්වරයේ ම උපකරන, වර්ගවාදී, ආගම්වාදී, ව්‍යාජ වාම වන් ප්‍රපංචයක් ලෙස මතු වී සිටිය යුතු ය.] These are unqualified, grossly simplified and vague historical generalizations in respect of the dialectics between the leadership, the party, the membership and the class. One may asses the interactions of these vectors in the examples of  the following – the circumstances that led Lenin to formulate April Theses, the class formation of the party just after the Russian Civil War that laid the ground for the formation of Stalinist bureaucratism, and Trotsky’s struggle of the Left Opposition against Stalinism. Does Nandana have evidence of such manifestations in the reactionary leadership of the WRP? [තතු එසේ නම්, එය කම්කරු පන්ති ව්‍යාපාරයෙන් පලවා හැරීමට සටන් කිරීම යුක්ති යුක්ත ය.]

[නිලධාරිවාදය

Nandana clique never bothered to arrive at any clarification as to our characterization in respect of the reactionary tendencies of the party leadership, nor of bureaucratism too. As explained above, they tacitly rejected any such development of reactionary tendencies in the party leadership, except for admitting the existence of this or that sort of conduct against principles. Were those clarifications attempted by them during the course of our discussions within the group these arguments would have been adequately dealt with by us at that stage of the discussion.

[එසේ ම අප වාම කන්ඩායම පක්ෂයෙන් නෙරපා හැරීම වැනි කරුනු කිහිපයක් සසප නායකත්වයේ නිලධාරිවාදයට (Bureaucratism) සාක්ෂි ලෙස ඔවුන් ගෙන හැර පා ඇත.] SEP Leadership’s toxic subjectivism and bureaucratism that we characterize as a matter of fact have developed due to its long-time isolation from the working class, thus being unprepared to lead the class struggles, which is an enormous challenge posed by the unprecedented upsurge of spontaneous class struggles. This was demonstrated vividly during the historic mass struggles of April-July 2022. This alienation led to sectarianism and conservatism, which aggravated bureaucratism in a vicious cycle.  These, in the final analysis, are the consequences of subjugation to the nationalist pressures of the prevailing bourgeois consciousness of the working class, upon which the leadership has diluted its faith in the potential to educate an advanced section of the working class as Marxist revolutionaries, ultimately leading to skepticism in the revolutionary role of the working class of countries of belated capitalist development like Sri Lanka and those of South Asia.  This goes against the very principles of the Permanent Revolution. Manifested in a multitude of ways, this developed in the leadership a nationalist opportunist tendency. SLLA documents being prepared will explain this analysis further. This development is an objective historical process, and Nandana is not only trivializing the depth and degree of this phenomenon but also fails to recognize this qualitative development. Therefore, it is patently clear why Nandana and the clan cannot move forward an inch beyond simple identification of this or that unprincipled conduct of the leadership. [සසප නායකත්වය තුල නිලධාරීවාදී ප්‍රවනතාවක් වැඩෙන බව ප්‍රදර්ශනය කල බොහෝ අවස්ථා ඇති බව අපි පිලිගනිමු. ඒවා පක්ෂය තුල කුෂ්ටයක් මෙන් වැඩෙන්නට ද උත්සාහ කරයි. පක්ෂයේ පරිහානියට දැනටමත් හේතු වී ඇති මේ තත්වයට පිලියම් නො කලහොත් පක්ෂය විනාශයට බඳුන් වීම නො වැලැක් විය හැකි ය. එහෙත් මේ තත්වය සියලුම විප්ලවවාදී මූල ධර්ම යටපත් කරමින් පරිපාකයට පත් වී ඇතැයි අපට කිව හැකි නො වේ. අපි බිත්තරයට කුකුලා යයි නො කියමු. නිලධාරීවාදය පරිපාකයට පත් වී ඇති පක්ෂයකට තව දුරටත් ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ සාමාජිකත්වය දැරීමට ඉඩ ලැබෙනු ඇතැයි සිතීමට හැකි වීම නිලධාරිවාදය තරම් ම භයානක ය.] ICFI has a rich historical experience to learn from about how sections of the ICFI degenerated while still having membership of the IC. This was explained at length by Migara in his final document, and Nandana is tiptoeing to easily avoid dealing with this important explanation. We are also aware that the International Committee has taken steps to hold the mirror of its own history that reflects the rich heritage of the experiences of our struggles against petty-bourgeois opportunism that developed within the movement in 1953 and in 1973-1986 in the British section, so that the SEP leadership sees its dark face in it. Nandana thus confirms that they are not fighting against any reactionary tendencies within the party leadership, therefore denying any legitimacy for SEP-Left to be recognized as a political faction of SEP.

Further, here Nandana says bureaucratism is growing within the SEP which has already degenerated, and left untreated will destroy the party. But, astonishingly, throughout a period of over two and a half years of the existence of the SEP-Left, it was Nandana himself who sabotaged the development of the necessary vital marxist  analysis in that regard by undertaking to do it himself but never doing it.  Even now he is rejecting the same out of hand, while launching into vicious, fraudulent and uncouth attacks upon us, because we have undertaken the task and conduct the struggle in the traditions and methods of our movement.

[කාල් මාක්ස් සහ ෆෙඩ්රික් එංගල්ස් නිලධාරිවාදය යනුවෙන් අදහස් කලේ, සමාජයේ පාලනයෙන් මුලුමනින් ම ස්වාධීන හා සමාජය පාලනය කරන රාජ්‍ය මෙවලමකි. සාමාන්‍ය කාලවල දී එහි පාලනය සූරා කැවෙන පන්තිය මත අධිකාරය දරයි. මෙම ප්‍රශ්නය එලඹෙන විප්ලවය විසින් විසඳෙනු ඇතැයි ඔවුහු විශ්වාස කලහ. වත්මන් පන්ති සමාජයේ ධනපති දේශපාලන පක්ෂ, ව්‍යාජ වාම පක්ෂ හා වෘත්තීය සමිති ධනේශ්වර පාලනයේ නිලධාරිවාදී උපකරන ය.] Raising confusion in the reader/listener is another tactic of Nandana, a desperate and exhausted man trying to influence the reader at any cost. Bureaucracy within the leadership of the revolutionary party is a separate and specific phenomenon, that has a long and a rich literature dealing with it. 

SLLA
V.I. Lenin. 1917

1905 දී ලෙනින් මෙන්ෂෙවික් කන්ඩායම මාධ්‍යමික නිලධාරිවාදී කන්ඩායමක් බව හඳුනා ගත්තේ ය. එය මහජනයාගේ ඓතිහාසික අවශ්‍යතා ප්‍රතික්ෂේප කර ඒ වෙනුවට ධනේශ්වර ප්‍රතිසංස්කරනවාදය හා විප්ලවවාදය අතර වැනුනේ ය. ලෙනින් මෙම කන්ඩායම ක්ෂමා විරහිත ලෙස පිටු දැක්කේ ය. එම තීන්දුව සනාථ කරමින් එම කන්ඩායම රුසියානු විප්ලවයට එරෙහිව ධනපති පාලනයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේය. තවත් වරෙක ඉහත ආස්ථානය තව දුරටත් ඉස්මතු කරමින් ලෙනින්, පැහැදිලිකම සඳහා සටන් කිරීම වෙනුවට තේරී පත්වීම උදෙසා සටන් කිරීම නිලධාරිවාදය ලෙස නම් කලේ ය. මෙම ප්‍රකාශයට අනුව පලා ගිය විල්සන් කල්ලිය ද අනුයමින් සිටින පිලිවෙත වන, පැහැදිලිකම සඳහා කෙරෙන සාකච්ඡා හා විශ්ලේෂන පසෙක තබා තම අදහස් කෙසේ හෝ සෙසු අය මත පැටවීමේ බලහත්කාරය, හා පොදු දේපල කොල්ල කෑමේ භාවිතය ද නිලධාරිවාදයේ ලක්ෂනයකි.] Trying to impose his own interpretation of orthodox texts on the listener/reader is Nandana’s tactic. Taking into consideration the aforementioned struggle of ours in defense of Bolshevik method and internationalism, our reader is now able to assess the malicious nature of these allegations. 

[එහෙත් තන්ත්‍රය සහ නිලධාරිවාදය යන වචනවල වෙනසවත් මෙම කල්ලිය නො දනී. ඔවුන්ගේ පිටු 65 තුල සඳහන් වන්නේ මේ දෙක ම එකක් බව ය. විප්ලවවාදී පක්ෂවල තන්ත්‍රයක් නැතැයි ඔවුහු සිතති.] “තන්ත්‍රය” is regime, and it meant SEP’s bureaucratic regime when the group used it, even in the initial discussions within the group, prior to the current disputes ripened. This is another instance of playing word games by twisting the meaning of the words. In our December 25 draft programme too, the term ‘bureaucratic regime’ was used to mean exactly that. Nandana now seems to presume an SEP leadership regime, which is ‘inclined towards opportunism’ (as he has stated), but free from a tendency which is toxically subjective and bureaucratic. Comrade Migara has explained the shift in Nandana’s standpoint on leadership in his last document.

[වෙනත් ඕනෑම සංවිධානයකට මෙන් ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, මධ්‍යගත විප්ලවවාදී පක්ෂකට නිලධාරි තන්ත්‍රයකින් තොරව පැවතිය නො හැකි ය යන කරුනට ඔවුන් අන්ධ ය. සෝවියට් සංගමය පාලනය කල බොල්ෂෙවික් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී තන්ත්‍රය පැහැර ගත් සෝවියට් රුසියාවේ ස්ටැලින්වාදී තන්ත්‍රය, සමස්ථ ලෝක කම්කරු පන්තියේ ම අවශ්‍යතා සිය අරමුනුවලට යටත් කල නිලධාරිවාදී තන්ත්‍රයකි.] Here is a serious distortion of historical experience, intended to apply a preferred meaning to a word (regime) used for a different meaning in a different context.The leadership of the revolutionary party is not a bureaucratic regime.  Soviet Bolshevik regime under Lenin was not a bureaucracy, but a dictatorship of the proletariat. It was a bureaucratic regime only from the eyes of the imperialists. Lenin took up a struggle against the growing ‘bureaucratization’ of the Soviet state under Stalin. For the loyal party member, the Bolshevik leadership was not a bureaucratic regime, but a leadership held accountable by the organizational principle of democratic centralism. [එහෙත් අවස්ථාවාදය වැලඳ නො ගත්, කම්කරු පන්ති ජාත්‍යන්තර ඉදිරි දර්ශනය සඳහා සටන් කරන පක්ෂයක් තුල නිලධාරීවාදී ප්‍රයත්න ඉස්මතු වීම පරස්පර විරෝධී තත්වයකි. මේ ගැටලුව විසඳා ගැනීම වෙනුවට ‘තමන්ට වාසි පැත්තෙන් අල්ලා ගෙන පොර වදින්නේ, වෛෂයික සත්‍යය වෙනුවට, තමන්ට අවශ්‍යය ප්‍රතිඵලය ලබා ගැනීමේ අරමුන වෙනුවෙන් ක්‍රියා කරන තත්කාර්යවාදීන් ය.] As pointed out before, our discussions within the group did not develop into discussing these  proposed characterizations of the tendencies of the party leadership. The whole essay/article has evaded the central questions around which our discussions developed. The discussion was not about our characterization of the reactionary tendencies of SEP leadership, which we stand upon, but about the form of our struggle – whether as a pressure group, which we pointed out is a nationalist formation or as a faction, which is Bolshevik method of internationalism.

[අනෙක් අතට පක්ෂ නායකත්වය තුල නිලධාරීවාදය මතු කල වෛෂයික කොන්දේසි ගැන ත්‍රිත්වය නිහඬ ය?] As the gist of the analysis above shows, this demands a comprehensive analysis, which is forthcoming, and was prevented to be the subject matter of our discussions within the group, as explained, due to fundamental existential problems of the faction itself. [ඒ වෙනුවට ස්ටැලින්වාදී නිලධාරීවාදය ගැන කරුනු කියයි. මාක්ස්වාදීන් පැහැදිලිව ම වටහාගෙන ඇති පරිදි  ස්ටැලින්වාදී නිලධාරිවාදය වෛෂයික පදනමක් නැති, ඉබේ පහල වූ, හුදු ආත්මීය දුර්වලතාවයන්ගේ ප්‍රකාශනයක් නො ව, අධිරාජ්‍යවාදය විසින් වට කරනු ලැබූ පසුගාමී රටක විප්ලවය, ලෝක විප්ලවය පමා වීමෙන් හුදකලා වීම, ලදරු කම්කරු රාජ්‍යය වසර තුනක සිවිල් යුද්ධයකට මුහුන පෑම, භාන්ඩ හිගය යන තත්වයන්ගේ ප්‍රකාශනයකි.]

[මෙයින් ම පැහැදිලි වන පරිදි, නායකත්වයක බරපතල වැරදි වටහා ගත හැකි වන්නේ, එය වැඩ කරන ජාතික හා ජාත්‍යන්තර ආර්ථික දේශපාලන කොන්දේසි තුලින් ඒවා පැන නැග වර්ධනය වූ ආකාරය පිලිබඳ ව ඓතිහාසික භෞතිකවාදය මත පදනම් ව සිදු කෙරෙන විශ්ලේෂනයකින් පමනි. විල්සන් කල්ලිය, පක්ෂ නායකත්වයේ ප්‍රශ්න හුදෙක් ම එම නායකයන්ගේ සදාචාරය පිලිබඳ ගැටලු බවට සිඳලයි…] As explained above, the whole essay/article has evaded the central questions around which our discussions developed. 

Being part of a dirty smear campaign, Nandana’s essay is far from being a political contribution. The N-clique is unable to show we have gone against any of the fundamental principles of Bolshevism. 

Their Politics and our Struggle

Nandana clique has thus expressly abandoned any factional struggle against reactionary tendencies of the party leadership. They have found a comfortable zone that suits their middle class way of life, specifically as journalists and not as disciplined revolutionaries committed to the revolutionary party, and dedicated to resolving the crisis of proletarian leadership. Thereby, it has lost all political legitimacy of claiming themselves a faction of the SEP, as part of those revolutionaries who defend and develop the heritage of the historical continuity of the revolutionary Bolshevik movement. They have expressly abandoned the revolutionary role of solving the crisis of the leadership of the working class, and claim to operate a website to promote “the revival of socialist culture” devoid of the Party of the working class. This suits their formulation of the characterization of their group to be a pressure group, functioning as a watch-dog of the party leadership, rejecting any attempt to struggle for the membership of the international party of the working class. The whole epistemology of the historical documents of the class, the party and the leadership has been abandoned. 

Against their nationalist orientation, we emphasized and have based ourselves on the principles of the historical traditions of Bolshevik internationalism, as correctly pointed out by Gerry Healey to British Trotskyists in 1943 in his document of August 10, 1943, titled, “Our Most Important Task.” In this document Healey came out against the WIL leadership’s opposition to the unification of British Trotskyists as proposed by the Fourth International. We insisted upon these principles to the N-clique, who never valued their revolutionary significance, and now has rejected them in practice. Healy wrote:

The main purpose of this document is to bring home to the membership the importance of being the official section of the Fourth International in view of the vital necessity to strengthen the traditional organization of Trotskyism in the great struggle already begun. If we accept the history of international Trotskyism since 1933 (which is a history of Bolshevik regroupment in the Fourth International), then we must place the question of the International as the most important question before the group. All other questions of group development, such as the press, industrial work or organizational activity are bound up with whatever stand we take on the International. If we accept the political principles of Bolshevism then we must accept the organizational method. It is not sufficient to say that we accept the program of the Fourth International and that we expound it better than the RSL if we do not also accept its organizational method, which means that we must be affiliated to the International, accepting its democratic centralist basis; just the same as it is not sufficient to claim to be a Trotskyist and to be more conversant with the policy of Trotskyism than the organized Trotskyists, unless one joins a Trotskyist party accepting its democratic centralist discipline. That is what is meant by Bolshevik organizational methods.” Excerpt from Gerry Healy and his place in the history of the Fourth International, David North.

Join SLLA, Build SEP!

Petty-bourgeois Nationalism versus Internationalism: The struggle for the historical continuity of Bolshevism and resolving the crisis of proletarian leadership Read More »

Strike

Tamil Nadu government attempts to violently break up month-long strike by Samsung India workers

By Yuvan Darwin, Nandana Kumar

Tamil Nadu’s pro-investor DMK state government is seeking to crush a militant strike by around 1,500 workers at a plant on the outskirts of Chennai owned and operated by global tech manufacturer Samsung.

On Tuesday and Wednesday the government deployed police to attack the workers and their recently established union. Late Tuesday evening, police arbitrarily and illegally arrested ten office bearers in the union, before detaining several striking workers in a separate incident Wednesday. The crackdown came in the wake of demands by India’s national government, led by the Hindu-supremacist Bharatiya Janatha Party or BJP, for the Tamil Nadu state government to swiftly bring the job action to a halt.

Strike
Striking Samsung India workers. They have been barred by court injunction from going within 500 meters of the strike-bound plant.

The strike is taking place at Samsung India’s Sriperumbutur assembly plant located about 45 km from Chennai, the state capital. The workers have been on strike since September 9 without pay. They are demanding an end to brutal working conditions, a reduction in their long mandatory working hours and higher pay. They are also demanding the official registration of the newly formed Samsung India Workers Union (SIWU) and its recognition by the plant management. Formed by the workers in July of this year, the SIWU has affiliated with the Center of Indian Trade Unions (CITU), the trade union federation led by the Stalinist CPM (Communist Party of India, Marxist) which is a close ally and electoral partner of the pro-business DMK.

Acting in close consort with plant management, the DMK government has refused SIWU registration, since the plant management is adamantly opposed to the presence of a trade union at its plant. This is despite a statutory right to union registration within 45 days and workers enjoying a constitutional right to form their own trade union, which in Tamil Nadu as across India is never or practically never enforced.

In an open act of intimidation by the blatantly pro-Samsung DMK government, police were sent to knock on the doors of the ten union office bearers late Tuesday night, to take them into “preventive custody.” These illegal arrests were made despite the fact that the CITU, which is leading the strike, has meticulously stuck to the most minimal forms of peaceful state-sanctioned protest. It has kept the Samsung workers’ struggle completely isolated by deliberately not mobilizing the many thousands of workers it represents in numerous multinational companies located in the industrial zone where the Samsung plant is situated.

In a separate incident on October 8, a van carrying a group of Samsung workers overturned, with the workers in the van subsequently asserting that it was sabotaged by forces hostile to the strike. Five workers were injured. Instead of coming to the workers’ aid, a police sub-inspector harassed them, with the result that irate workers pushed him to the ground. 

Seizing upon this, the police arrested 8 workers and charged them with various criminal offenses, including causing “hurt to deter public servants from carrying on their duty.” After a Habeas Corpus writ was filed by the SIWU President and CITU leader Muthukumar, the police released all the workers, but not without first compelling them to furnish surety bonds. Instead of severely reprimanding the police for their egregious violation of the workers’ right to protection against arrest under false pretenses, the Madras High Court simply closed the case.

The police also set up arbitrary checkpoints to check the identities of striking workers. So high-handed were the police that one of them even boarded a public bus and demanded to see the company identification card from uniform-wearing Samsung workers, outraging other passengers.

Additionally, the police on Wednesday swooped into the protest site, located about 1.5 km from the plant, and violently dismantled the large tent the workers had erected to shelter themselves from heat and rain. The police then arbitrarily detained hundreds of workers present in various wedding halls without any charges and later released them.

These violent actions are in line with Tamil Nadu Chief Minister Stalin’s drive attract to foreign capital. Under successive DMK governments, Tamil Nadu has become a choice destination for transnationals such as Samsung, Foxconn and various other global corporations. The state has provided all sorts of benefits to attract these corporations, including generous tax breaks, building infrastructure using public funds and cheap land. Most importantly, however, the state has served as a cheap labour haven for these corporations.

In August, Stalin made a 17-day trip to the United States, where he met with various executives of top transnational corporations. He went there to tout the benefits of Tamil Nadu as a cheap-labour haven and sought to lure them into investing by promising all sorts of financial incentives. He was reportedly able to drum up investment pledges totaling 75 billion Rupees ($893 million).

The strike has caused concern in India’s BJP government, since it is seen as tarnishing Prime Minister Narendra Modi’s “Make in India” initiative. It is aimed at making India an alternative manufacturing hub to China by easing business regulations and maintaining low wages through ruthless state repression of workers.

India’s Labour Minister, Mansukh Mandaviya, addressed a letter to Chief Minister Stalin in which he demanded that the Tamil Nadu government intervene in the dispute to force an “early and amicable” resolution, according to Reuters. 

Stalin’s ministers have conspired with the autocratic Samsung India management to break the strike. This is underscored by the fawning statement made by an official spokesperson for the company: ‘We are cognizant of the Tamil Nadu government’s efforts to end the illegal strike and are thankful to the authorities for their constant support.”

In contrast, SIWU President and CITU leader Muthukumar stated to the daily Times of India: ‘We held talks with the ministers. But they did not agree to our major demands.”

Various ministers of the DMK government have held several rounds of talks with union and company officials, all with the goals of sabotaging the strike and getting the workers to go back to work. Industry Minister Raja exemplified the hostility of the DMK government towards the workers, recently lecturing them, “Rivals can take advantage of the strike and divert the attention from real issues. The government and the Chief Minister stand by you. Return to work in the interest of jobs for the youth and employment opportunities in the State.” 

To split the workers, Samsung Management recently announced that it has signed a Memorandum of Understanding (MoU) with what it termed a “Workers’ Committee,” that is with a small handful of workers it has been able to intimidate or buy off.

The company stated that it would pay a monthly increment of 5,000 rupees ($60) from October 1 to March 2025. It also promised to add more air-conditioned buses for transporting workers and improve the quality of food in the cafeteria. In the case of the death of a worker at the plant, Samsung India would pay a measly Rs. 100,000 ($1190) to the worker’s family.

The plant, which manufactures home appliances such as refrigerators and washing machines, is a critical facility for the company, accounting for 20 percent of its $12 billion revenue last year. The rest of the revenue came from the sale of cell phones, which the company assembles at its plant in Noida, a town in the northern state of Uttar Pradesh.

The MoU was rejected by the striking workers. At the same time however, the CITU, which is appealing to the pro-business DMK government to be “reasonable,” has indicated that it will call a halt to the strike if the SIWU union is registered and recognized. In other words, the CITU is willing to make some rotten compromise with the plant management about low pay, long hours of work and working conditions. Currently, Samsung workers are compelled to work 11 hours a day for 4 days in a week, with 3 hours paid at double the normal hourly rate.

The position taken by the CITU leaders goes to show that the CITU will function as an entirely pliant agency of management and the state. The CITU has a long history of leading workers’ strikes to defeat, despite workers showing great courage and militancy. For example, in 2010 the CITU made the workers at Foxconn and BYDcompletely surrender to management after the workers had waged a bitter and determined struggle for better wages and working conditions for close to two months. 

This is entirely in keeping with the rotten politics of its parent party, the Stalinist CPM, which has long been in a political coalition with the DMK and on the national level is aligned with the Congress Party, for decades the Indian bourgeoisie’s preferred party of government. The CPM along with other left parties, including the Communist Party of India (CPI) and Communist Party of India Marxist-Leninist (Liberation) have long promoted the DMK as a progressive friend of the working class. In reality, Chief Minister Stalin, as shown by his attempt to use police violence to break the strike, is determined to overcome any obstacle that would taint the reputation of Tamil Nadu as a business-friendly state.

[This article was originally published here in WSWS on 11October 2024]

Tamil Nadu government attempts to violently break up month-long strike by Samsung India workers Read More »

Gaza

Israel expands ethnic cleansing and deliberate starvation in northern Gaza

By Andre Damon.

One year after the start of the Gaza genocide, Israel, with the support of US imperialism, is only intensifying its extermination and ethnic cleansing of the civilian population of Gaza.

Gaza
A Palestinian man holds the body of a relative killed in the Israeli bombardment of the Gaza Strip at a hospital morgue in Deir al-Balah, Tuesday, Oct. 8, 2024 [AP Photo/Abdel Kareem Hana]

Between October 5 and 7, the Israel Defense Forces (IDF) announced the forced displacement of hundreds of thousands of people from areas in northern Gaza as Israel continued its offensive near the Jabalia refugee camp.

Despite reports on social media that “Jabalia is being wiped out,” no death toll has been published, amid a near-total collapse of Gaza’s medical infrastructure.

“Attacks in northern Gaza, combined with mass evacuation orders, which are inconsistent with international humanitarian law, raise serious concerns about the forced displacement and forced transfer of Palestinian residents of Gaza,” the UN Human Rights office warned Monday.

On Tuesday, Israeli forces demanded the evacuation of the Kamal Adwan, Indonesian and al-Awda hospitals in northern Gaza within 24 hours.

“It is evident that there is a new plan to displace our people in northern Gaza by dismantling the healthcare system across all its sectors in this region,” said Hussam Abu Safiya, the director of Kamal Adwan Hospital, in a statement. “We have informed everyone that the northern region is densely populated with a significant number of residents. We have the right to continue providing services to these people. We will remain steadfast, we will stay, and we will continue to offer medical services no matter the cost.”

He added in an interview with CNN, “What is happening is arbitrary and clear displacement of the residents from northern Gaza.” He continued, “Kamal Adwan Hospital is still the only hospital operating in the north, so putting the hospital out of service would be a big disaster for the people who need (it). There are still many patients in the hospital and there are many babies and children in the neonatal unit, so it is difficult to evacuate.”

The United Nations reported in its daily update that in northern Gaza, “more than 400,000 people are under pressure to move southward to Al Mawasi, which is already overcrowded and lacks basic services. Humanitarian access also risks becoming further constrained, particularly between southern and northern Gaza, and so are the accessibility and functionality of key humanitarian facilities within areas slated for evacuation.”

These ethnic cleansing operations are accompanied by constant bombing, artillery bombardment and shootings by Israeli troops.

The deliberate starvation of the population of Gaza is only intensifying. A report by the United Nations International Children’s Emergency Fund (UNICEF) found that the amount of food supplies entering Gaza in September was the lowest since March of 2023 and there was a major decline in the availability of food for children aged 6-23 months and pregnant and breastfeeding women across Gaza.

According to the report, “only five percent of pregnant and breastfeeding women had consumed dairy products, and six percent of children had eaten some meat, with these percentages plummeting to one and three percent in northern Gaza, respectively.”

In an interview with Al Jazeera, Chris Gunness, a former spokesman for the UN’s agency for Palestinian refugees, accused Israel of carrying out a “slaughter” of the people of Gaza.

“In the last year, we have seen Gaza transform from the world’s largest open-air prison to the world’s largest concentration camp,” Gunness told Al Jazeera.

“Today, Gaza has been transformed into an industrial-scale slaughterhouse. And I use the word ‘slaughter’ advisedly because frankly animals in most abattoirs around the world are killed more humanely than the women and children of Gaza.”

In remarks on the first anniversary of the start of the Gaza genocide, UN Secretary-General Antonio Guterres said, “The nightmare in Gaza is now entering an atrocious, abominable second year.”

He added, “More than 41,000 [Palestinians] have been reportedly killed, mostly women and children. Thousands more are missing and believed to be trapped under the rubble. Virtually the entire population has been displaced—and no part of Gaza has been spared.”

He continued, “We are witnessing a clear intensification of military operations by Israel. Residential areas have been attacked. Hospitals ordered to evacuate. And electricity cut off—with no fuel or commercial goods allowed in. Around 400,000 people are being pressed yet again to move south to an area that is overcrowded, polluted, and lacking the basics for survival.”

He concluded, “No place is safe in Gaza, and no one is safe.”

Israel’s assault on Gaza is being accompanied by an Israeli military offensive throughout the Middle East, with a direct attack on Iran under discussion with the Biden administration in the US amid active operations in Lebanon, Syria and Yemen.

In a speech Tuesday addressing the people of Lebanon, Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu threatened the country with destruction “like Gaza.”

“You have an opportunity to save Lebanon before it falls into the abyss of a long war that will lead to destruction and suffering like we see in Gaza,” Netanyahu threatened, demanding that all resistance to Israel surrender.

Israeli strikes killed 36 people across Lebanon on Tuesday and wounded 150. Since mid-September, 1,473 people in Lebanon have been killed by Israeli strikes.

On Tuesday, Israel also carried out a strike in Damascus, Syria, killing seven civilians and wounding 11 more, according to Syrian state television.

[This article was originally published in WSWS here on 09 October 2024]

Israel expands ethnic cleansing and deliberate starvation in northern Gaza Read More »

Oil

The role of Iran’s oil and gas in US war plans against China

By Gabriel Black.

~Given the enduring supremacy of oil and gas, countries holding large, cheap reserves of the commodity remain essential to geopolitical calculations~

The United States and Israel are on the brink of war with Iran. While the Biden administration has publicly stated that it does not want “escalation,” it has made clear that it will support Israel regardless of what Netanyahu does. Nearly every bomb dropped on Gaza and Lebanon was made in the US and given for free to Israel by the Biden-Harris administration.

Oil
A natural gas refinery in the South Pars gas field in Asalouyeh, Iran, on the northern coast of Persian Gulf. November 19, 2015 [AP Photo/Ebrahim Noroozi]

For Netanyahu, who faces multiple criminal indictments once he leaves office, this moment presents an opportunity to realize the long-held, grotesque ambitions of the Israeli ruling class: to destroy the Iranian regime through war. As the Financial Timeswarned this past weekend, “the chances of an Israeli attempt to topple the Iranian regime cannot be fully discounted.” The paper noted that last week Netanyahu declared, “When Iran is finally free—and that moment will come a lot sooner than people think—everything will be different.”

The Trump faction of the American ruling class has expressed its full backing for such a war. Jared Kushner, Trump’s son-in-law and former Middle East adviser, wrote a long post on X arguing for Israel and the US to topple the Iranian regime. He stated, “Iran is now fully exposed. … Failing to take full advantage of this opportunity to neutralize the threat is irresponsible.”

Though other sections of the ruling class have voiced concerns about the spiraling situation, the logic of their position—unconditional support for Israel’s actions—puts them on the same road toward war with Iran. The Democrats may have tactical differences with Trump about how to overthrow the Iranian regime but both salivate at the prospect of doing so.

The removal of the Iranian regime, while a geopolitical end in itself for American imperialism, is also a critical steppingstone in its economic and military confrontation with its chief adversary: China. All factions of the American ruling class unconditionally support Israel because they know that controlling the resource-rich Middle East—and ending the Ayatollah’s power—will significantly increase their power and flexibility in a war with China.

The importance of Iranian hydrocarbons

Iran is a large country, roughly the size of Spain, Ukraine and France combined. Eighty-nine million people live there. Compared to Iraq, its neighbor, which was invaded by the US in 2003, Iran has almost four times as many people and a far more sophisticated military and economy.

Iran has a long history of colonial subjugation, including British control over its oil industry in the first half of the 20th century, the CIA-MI6 coup in 1953 to prevent the nationalization of its oil industry and several decades of bloody rule by the US-backed Shah.

Everyone knows that Iran’s wealth primarily comes from its oil. Iran produces a little more than 3 million barrels of oil per day, about 3 percent of the world’s total. What is not as well understood, however, is the potential for Iran’s oil production to expand. Only three other countries in the world have larger reserves of commercially realistic oil (Saudi Arabia, Russia and Iraq). Additionally, Iran has the second-largest reserve of natural gas in the world after Russia.

Oil and natural gas remain the energetic bedrock of the global economy. Despite efforts to promote new alternative energies, the “energy transition” under capitalism remains a half-hearted and contradictory affair. The principal concern of the US and Europe with their investment in EVs and critical minerals is not stopping global warming but ensuring their economic and geopolitical supremacy vis-à-vis China, which has excelled in this area. Fifty-seven percent of the world’s energy comes from oil and gas, another 27 percent from coal, and just 1 percent comes from solar, a record high.

Given the enduring supremacy of oil and gas, countries holding large, cheap reserves of the commodity remain essential to geopolitical calculations. It is striking that Russia, Iraq and Iran—after Saudi Arabia—are the world’s largest holders of cheap oil reserves. Each country has been a principal target of US imperialism over the last quarter-century. The US invaded Iraq and is now on the brink of war with both Russia and Iran, the second and third largest holders of oil and gas reserves.

What is more, each of them—partially due to being squeezed and sidelined by economic sanctions—has a relatively underdeveloped oil industry, deprived of vital streams of capital and advanced technology required for production. This is evident in the case of Iraq, where after the US’s brutal invasion, American and European oil companies significantly raised production, increasing output from 2 million to almost 5 million barrels per day today.

The US oil boom’s role in imperialist strategy

Were the current US-Israeli onslaught taking place 10 or 15 years ago, the impact on global markets would be significantly worse. In the last few days, oil prices have risen by about 10 percent, the largest increase in two years since the beginning of Russia’s invasion of Ukraine. However, a dramatic shift in global oil and gas markets has tempered the effect.

In the last 15 years, the US has experienced the largest oil and gas boom in world history through hydraulic fracturing. This method allowed the US to grow from about 5 million barrels of production per day (mb/d) to over 13 mb/d. This represents about 15 percent of the world’s oil supply and is the only major source of supply growth internationally during this time.

The US ruling class is in an entirely different situation today regarding controlling global oil and gas production than when it was planning the Iraq invasion in the late 1990s and early 2000s. By being able to put a lid on oil and gas prices through fracking, US imperialism has been able to afford the loss of oil from Libya, Russia and Iran on the world market, allowing the US and its NATO allies to squeeze these countries and make plans for their regimes’ overthrow. (In Libya’s case, a “successful” plan that has led to a permanent state of civil war.)

The US oil boom, however, will not last forever. Generous estimates give it another 10 years, after which it will precipitously fall.

In his critical work Imperialism: The Highest Stage of Capitalism written in 1916, Lenin explained the importance of imperialism remaining one step ahead of its current needs. He wrote,

The more capitalism develops, the more the need for raw materials arises, the more bitter competition becomes, and the more feverishly the hunt for raw materials proceeds all over the world, the more desperate becomes the struggle for the acquisition of colonies.

To this, one could add that resources also deplete, and as they deplete, this “feverish hunt” further intensifies.

Where are the future supplies of oil and natural gas—so vital to the global economy—that will persist as other sources dry up, such as US fracking? They remain in the Middle East and Russia, with Iran, Russia, Iraq and Saudi Arabia being some of the most important future sources.

China and the US

It is important to stress that a key driver of US imperialism is the growing military and economic collision with China’s development. The US and its allies are fundamentally opposed to giving Chinese capitalism a “seat at the table” of the most advanced capitalist countries.

For several decades, China served as the cheap goods platform for the world’s major companies. But due to its own internal development—particularly in education and more advanced manufacturing processes—China has now created domestically controlled industries that seriously challenge US and European companies.

This is most obvious in the realm of automobiles, where Chinese EVs, advanced and cheaper than those of the US, have experienced rapid growth. In just a few years, China’s auto exports have gone from being a small fraction of those of Japan, the US and Germany to now overtaking all of them.

Having completely jettisoned past rhetoric of “free trade,” the US and its allies seek to prohibit Chinese corporations from playing a major role in the global economy at all costs. Confronting its own deepening economic and social contradictions, the US seeks to use its still dominant military and financial power to undermine the economic rise of China.

A central reason to control geostrategic resources like oil and minerals is not simply to profit from them but to pressure countries by denying access to this vital supply of energy and resources.

China, for its part, has much of the world’s critical mineral processing located inside the country, posing a problem for US imperialism’s war plans. However, while China has a relative advantage in critical minerals and batteries, the US has the advantage in oil and gas, at least for the next five to 10 years.

A RAND Corporation study on how the US could win a war against China noted, “If China is vulnerable to critical shortages in a war with the United States, it could be … in oil supplies, of which it imports about 60 percent and has a declared strategic reserve of just ten days.” Indeed, it is likely that one of the key reasons China was so quick to pioneer EV technology was its ruling class’s awareness of this serious weakness.

Almost all the oil China imports comes from the Middle East. Now that that oil no longer flows to the US, due to the fracking boom, Saudi Arabia, Iran, Russia, Iraq and the UAE send their oil east to China. China imports a staggering 11.4 mb/d of oil, making it the largest importer of oil in the world. China is the top recipient of Iranian oil.

Oil and World War III

Taking the geopolitical situation as a whole:

  • The US currently has control over global oil and gas markets more than any other country.
  • This level of dominance, however, has a limited window of about five to 10 years before that control significantly erodes due to the eventual decline of fracking.
  • The US, economically threatened, plans for a military confrontation with China centered around Taiwan.
  • China is strategically vulnerable when it comes to oil, relying on massive daily flows of oil from the Middle East. Iran’s largest oil export partner is China.
  • The Middle East and Russia, in the long term, will be the principal sources of the world’s remaining oil and gas. Iran is one of the single largest sources of undeveloped oil and gas reserves.

Taking these components together, it is evident that Iran’s oil and gas are of great interest to the United States and its partners. While many other factors go into the consideration of war, it is no accident that the principal targets of US imperialism are the most resource-rich countries in the world.

Netanyahu’s threats that Iran will “soon be free” reflect the fact that Israel, acting as a US attack dog, has been given a blank check to restructure the Middle East. The Israeli ruling class has its own distinct set of interests, but the Israeli war machine is ultimately funded, armed and driven by US geostrategic interest in the region.

This is the cold geostrategic logic that underlies the US-Israeli war against Iran and its proxies in the Middle East. The US seeks to strengthen and deepen its hold over this vital region as it prepares for a potential war against China.

For those who are disgusted by the rampage of Israel in the region and the blood-soaked, hypocritical role of the US, it is essential to understand that this war is not a “policy choice.” Capitalism, in its nationalist pursuit of profits at all costs, drives American imperialism toward a conflict that threatens the lives of billions of people. However irrational and dangerous, the American ruling class sees no other way out to its deepening spiral of economic, social and political crisis.

[This article was originally published in the WSWS here on 07 October 2024]

The role of Iran’s oil and gas in US war plans against China Read More »

Strike

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයට ඡන්දය දෙන්න: ICFI හි ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩපිළිවෙළ පෙරට ගන්න!

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම වන ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වයේ (SLLA) ප්‍රකාශය.

  1. සැප්තැම්බර් 21 වැනිදා පැවැත්වීමට නියමිත ජනාධිපතිවරනයේදී කම්කරු පන්තියට, තරුනයින්ට, ශිෂ්‍යයින්ට, ගොවීන්ට සහ පීඩිත මධ්‍යම පන්තියට, මැතිවරනයට තරඟ කරන ධනේශ්වර, දක්ෂිනාංශික සහ ව්‍යාජ වාම පක්ෂ කිසිවක් අතර කිසිදු තෝරා ගැනීමක් නැත. ඔවුන්ගේ එකම තේරීම වන්නේ අන් සියල්ලන්ගෙන්ම වෙන්ව ජාත්‍යන්තර සමාජවාදයේ මූලධර්ම මත – අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයට හා සමාජ අයිතීන් කප්පාදුවට එරෙහිව සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සදහා –  පදනම් වූ වැඩපිලිවෙලක් ඉදිරියට ගෙන යමින් මෙම මැතිවරනයට ඉදිරිපත් වන, ඔවුන්ගේම පක්ෂය වන,  සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය යි (සසප). එය සමාජවාදී විප්ලවයේ ලෝක පක්ෂය වන හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ (ICFI-හජාජාක) ශ්‍රී ලංකා ශාඛාවයි.  සසප සඳහා ඡන්දයක් යනු, ප්‍රාග්ධනයේ කුරිරු පාලනයෙන් කම්කරු පන්තිය සැබැවින්ම  මුදවා ගත හැකි ජාත්‍යන්තර සමාජවාදය සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ඉදිරිදර්ශනය සහ වැඩපිලිවෙල පිලිගැනීම සහ ඉදිරියට ගෙන යාමට අනුමැතිය පලකිරීමකි. එබැවින් මෙම මැතිවරනයේදී සසපට ඡන්දය දෙන ලෙස SLLA අපගේ පන්ති සහෝදර සහෝදරියන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී.

ගෝලීය ධනේශ්වර අර්බුදය සහ ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුණු ආසියාවේ එහි ප්‍රකාශනය

  1. ශ්‍රී ලංකාව හෝ දකුනු ආසියාවේ වෙනත් ඕනෑම රටක් ගිලගෙන ඇති ගැඹුරු අර්බුදය හුදකලා සංසිද්ධියක් නොව ධනවාදයේ ගෝලීය බිඳවැටීමේ සංකේන්ද්‍රිත ප්‍රකාශනයකි. ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදල (IMF) වැනි අධිරාජ්‍යවාදී මූල්‍ය ආයතන විසින් නියම කරන ලද සහ අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩු විසින් උද්‍රෝගීව වැළැඳ ගෙන ක්‍රියාත්මක කරන ලද දශක කිහිපයක නව ලිබරල් ප්‍රතිපත්ති, සමාජ දුක්ඛිතබාවයේ අගාධයට වැඩකරන ජනතාව  තල්ලු කර දමා ඇත. ඉහළ යන උද්ධමනය, විරැකියාව, දුබල සේවා කොන්දේසි, අසමානතාවය සහ දරිද්‍රතාවය, අපගමනයන්  නොව මානව අවශ්‍යතාවයට වඩා ලාභයට ප්‍රමුඛත්වය දෙන ගෝලීය පද්ධතියක සෘජු ප්‍රතිවිපාක වේ.
  1. ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට (SLPP), සමගි ජන බලවේගයට (SJB) හෝ වෙනත් කිසියම් ධනේශ්වර පාර්ශ්වයක් මගින් පෙනී සිටින ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වර පාලක ප්‍රභූවට මෙම අර්බුදයට විසඳුමක් නැත. 2022 මහජන නැගිටීම මර්දනය හා පාවාදීමේ සිට, ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ පුරෝගාමීව ක්‍රියාවට දැමුනු කප්පාදු පියවර, අත්‍යවශ්‍ය සමාජ සේවා කප්පාදු සහ වැඩකරන ජනතාවගේ ජීවන තත්වයන් මත ප්‍රහාර වඩාත් දරුණු කිරීම සඳහා ඔවුන් කැපවී සිටිති.  මෙම පක්ෂ ඒවායේ මතුපිට වෙනස්කම් නොතකා, දේශීය හා ජාත්‍යන්තර ධනේශ්වරයේ, එනම් එකම පන්ති අවශ්‍යතා සඳහා සේවය කරති.
  1. අනෙකුත් සෑම රටකම මෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය, ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට නොහැකි මෙන්ම මූලික සමාජ අයිතීන් පවා ලබා දීමට අකමැති වූ පද්ධතියක සිරවී සිටිති. එය මානව වර්ගයා ආර්ථික විනාශය, පාරිසරික ව්‍යසනය සහ ගෝලීය යුද්ධයේ තර්ජනය කරා නොවැලැක්විය හැකි ලෙස ගෙන යන පද්ධතියකි. සසප පමනක් අවධාරනය කරන්නේ විසඳුම ඇත්තේ, අණ්ඩ දමන ප්‍රතිසංස්කරන තුල හෝ එක් ධනේශ්වර පක්ෂයක් තවත් එකකින් ආදේශ කිරීම තුල නොව ධනේශ්වර ක්‍රමයම විප්ලවීය ලෙස පෙරලා දැමීම තුල බවයි.

එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ ගෝලීය වර්ධනය: යුක්රේනය සහ ගාසා තීරයේ සිට ආසියාව දක්වා 

  1. යුක්රේනය තුල රුසියාවට එරෙහිව එක්සත් ජනපද-නේටෝ යුද්ධය පුපුරා යාම සහ ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාරක ප්‍රහාරය හුදකලා සිදුවීම් නොව ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය විසින් අනුගමනය කරනු ලබන ගෝලීය ආධිපත්‍යයේ පුලුල් මූලෝපායක ඒකාග්‍ර සංරචක වේ. ආසියාවේ උත්සන්න වන ආතතීන් සමග මෙම ගැටුම්, තීව්‍ර වන ආර්ථික හා භූ දේශපාලනික අභියෝග හමුවේ සිය ගෝලීය ආධිපත්‍යය පවත්වා ගැනීම සඳහා එක්සත් ජනපදයේ නිර්දය ලුහුබැඳීම මගින් මෙහෙයවනු ලැබේ. සමස්ත කලාපයම ව්‍යසනකාරී යුද්ධයක ගිල්වා දැමීමට  තර්ජනය කරන මෙම අධිරාජ්‍යවාදී ප්‍රචණ්ඩත්වයේ සුළි කුණාටුව වෙත ලොව පුරා කම්කරුවන් මෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය ද ඇදගෙන යමින් තිබේ.
  1.  යුක්‍රේනයේදී, එක්සත් ජනපද (එජ) සහ එහි නේටෝ සහචරයින්, යුරේසියාවේ එජ ආධිපත්‍යය සඳහා ප්‍රධාන ප්‍රතිමල්ලවයන්ගෙන් එකෙකු වන රුසියාව දුර්වල කිරීම අරමුනු කරගත් ම්ලේච්ඡ ගැටුමක් අවුලුවා එය පවත්වා ගෙන ගොස් ඇත. දැනටමත් ලක්ෂ  ගනනක් ජීවිත බිලිගෙන ඇති යුක්රේනයේ යුද්ධය, වොෂින්ටනය පවසන පරිදි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හෝ යුක්‍රේන ස්වෛරීභාවය ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳ එකක් නොව, රුසියාව වටකර අස්ථාවර කිරීම මගින් ඇමරිකානු මූලෝපායික අවශ්‍යතා ඉදිරියට ගෙන යාම සඳහා අරමුණු කෙරුන කි. මෙම ගැටුම මනුෂ්‍ය වර්ගයාට ගණනය කළ නොහැකි ප්‍රතිවිපාක සහිත න්‍යෂ්ටික ගැටුමක් කරා ලෝකය තල්ලු කරයි.
  1. ඊට සමගාමීව, එක්සත් ජනපදය සහ ජර්මනිය ඇතුළු අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ පූර්න පිටුබලය සහ සන්නද්ධ කිරීම සහිතව, ඊශ්‍රායලය විසින් ගාසා තීරයේ ගෙනයන සමූල ජන සංහාරය, මැද පෙරදිග සිය ආධිපත්‍යය තහවුරු කර ගැනීමට එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ නිර්දය අධිෂ්ඨානය පිලිබඳ පැහැදිලි ප්‍රකාශනයකි. ගාසා තීරයේ පලස්තීනුවන් සමූල ඝාතනය, ඊශ්‍රායල වර්ණභේදවාදයට වොෂින්ටනයේ නොසැලෙන සහයෝගය සමග, එක්සත් ජනපද විදේශ ප්‍රතිපත්තියේ කුහකකම සහ ම්ලේච්ඡත්වය හෙලිදරව් කරන ඓතිහාසික පරිමාණ අපරාධයකි. යුරෝපයේ හා ආසියාවේ දී මෙන්ම මැද පෙරදිග අධිරාජ්‍යවාදී යුද තල්ලුව, ප්‍රධාන සම්පත් සහ මූලෝපායික භූමි ප්‍රදේශ පාලනය කිරීම  මගින් වෝල් වීදියේ (ඇමරිකානු මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ) ආධිපත්‍යය ශක්තිමත් කිරීම සඳහා වේ.
  1. මෙම ආක්‍රමණශීලී පියවර, දැන් චීනය වටකර එයට මුහුණ දීම අරමුනු කරගත් දැවැන්ත මිලිටරි සන්ධානයක් ගොඩනඟමින් ආසියාවට වේගයෙන් ව්‍යාප්ත වෙමින් පවතින පුලුල් අධිරාජ්‍යවාදී මූලෝපායක කොටසකි. ඉන්දියන් සාගරයේ තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක පිහිටා ඇති ශ්‍රී ලංකාව මෙම තීව්‍ර වන ගැටුමේ එල්ලයට වඩ වඩාත් හසු වෙමින් ඇත. එක්සත් ජනපදය චීනයට එරෙහි සිය මිලිටරි සූදානම තීව්‍ර කරමින්, එහි කලාපීය සහචරයින්ට සහ හවුල්කරුවන්ට පෙළ ගැසීමට බලකරමින් සිටින විට, ශ්‍රී ලංකාව යුද්ධයේ සුලිය තුලට ඇදෙමින් තිබේ. දැවැන්ත ආර්ථික හා දේශපාලන පීඩනය යටතේ කොලඹ ආණ්ඩුවේ වොෂින්ටනය සමග වැඩෙන පෙලගැසීම, ආසියාවේ එලඹෙන අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ පෙරටුගාමී රාජ්‍යයක් බවට දිවයින පරිවර්තනය කිරීමට තර්ජනය කරයි.
  1. මෙම අන්තර් සම්බන්ධිත ගැටුම් – යුක්රේනයේ, ගාසා තීරයේ හෝ ඉන්දු පැසිෆික් කලාපයේ වේවා – ගෝලීය ධනවාදයේ යටින් පවතින එකම අර්බුදයේ ප්‍රකාශනයන් ය. වටිනාකම් නිපදවන ජාත්‍යන්තර පන්තියේ  අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයට එරෙහි අරගල සමග ඔවුන්ගේ අරගලය අවියෝජනීය ලෙස සම්බන්ධ වී ඇති බව ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය හඳුනාගත යුතුය. එක්සත් ජනපද-නේටෝ යුද ධාවනයට විරෝධීව, ගාසා තීරයේ පීඩිතයන්ගේ අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීමට සහ චීනයට එරෙහි අධිරාජ්‍යවාදී වැටලීමට එරෙහි වීම සඳහා  කම්කරු පන්තිය විසින් නායකත්වය දෙන බලගතු ජාත්‍යන්තර යුද විරෝධී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමට ජාත්‍යන්තර කමිටුව කැඳවා ඇත. ගෝලීය යුද්ධයට හා ම්ලේච්ඡත්වයට බැසීම නැවැත්විය හැක්කේ ධනවාදය විප්ලවීය ලෙස පෙරලා දැමීම සහ සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීම හරහා පමණි. මෙම වැඩසටහන සඳහා සටන් කරන්නේ සසප පමණකි.

සසප විප්ලවවාදී වැඩසටහන: ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී මූලෝපායක් සඳහා 

  1. සසප වැඩපිලිවෙල පදනම් වී ඇත්තේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව විසින් ආරක්ෂා කරන ලද සහ විස්තාරනය කරන ලද මාක්ස්වාදයේ මූලධර්ම මත ය. එය ධනේශ්වර රාජ්‍යයට සහ එහි පක්ෂවලට කම්කරු පන්තිය ගැට ගැසීමට උත්සාහ කරන සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට, අවස්ථාවාදයට සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදයට සම්මුති විරහිතව විරුද්ධ වන වැඩපිලිවෙලකි. සමාජයේ විප්ලවවාදී පරිවර්තනයකට නායකත්වය දිය හැකි එකම සමාජ බලවේගය කම්කරු පන්තිය බව අවබෝධ කර ගැනීම මත පදනම්ව, කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන ස්වාධීනත්වය සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව සටන් කරයි.
  1. සසප වැඩපිලිවෙලට කේන්ද්‍රීය වන්නේ ජාත්‍යන්තරවාදය යි. ධනේශ්වර අර්බුදයේ ගෝලීය ස්වභාවය ගෝලීය විසඳුමක් ඉල්ලා සිටී. සසප සියලු ජාතිකවාදී මිත්‍යාවන් ප්‍රතික්ෂේප කරන අතර සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා අරගලය, ජාතික රංගභූමියෙන් ආරම්භ වී, ජාත්‍යන්තර තලයේ දිග  හැරී, ලෝක තලය තුල සම්පූර්ණ කළ යුතු බවත් අවධාරනය කරයි. මෙය ලෝකයේ සෑම රටකම ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීම ඉල්ලා සිටී. ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය, ධනේශ්වර ක්‍රමයට එරෙහි පොදු සටනක දී ලොව පුරා සිටින තම පන්ති සහෝදර සහෝදරියන් සමඟ එක්විය යුතුය.
  1. සසප වැඩසටහනට පහත දේ ඇතුළත් වේ:
  • කම්කරු ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීම: සමාජයේ සමාජවාදී ප්‍රතිසංවිධානය සඳහා කැප වූ කම්කරුවන්ගේ හා ගොවීන්ගේ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීමට සසප කැඳවුම්කර  සිටී. මෙම ආන්ඩුව ප්‍රධාන කර්මාන්ත, බැංකු සහ මූල්‍ය ආයතන අත්පත් කර ගනු ඇති අතර, ඒවා කම්කරු පන්තියේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනය යටතට නතු කරනු ඇත.
  • සමාජවාදී සැලසුම්ගත ආර්ථිකයක්: සසප පුද්ගලික ලාභය මත නොව සමාජ අවශ්‍යතා මත පදනම් වූ සැලසුම්ගත ආර්ථිකයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටී. කම්කරු පන්තිය විසින් නිපදවන ධනය සමස්තයක් ලෙස සමාජයේ අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා යොදා ගැනීම සහතික කරමින්, සියලු ප්‍රධාන කර්මාන්ත සහ සම්පත් ජනසතු කිරීම මෙයට ඇතුළත් වේ.
  • ජාමූඅ (IMF)  කප්පාදු ප්‍රතික්ෂේප කිරීම: සසප ජාමූඅ සහ අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී මූල්‍ය ආයතන විසින් පනවා ඇති සියලුම කප්පාදු පියවරයන්ට විරුද්ධ වේ. ධනේශ්වර ප්‍රභූව පොහොසත් කරන අතරම ජනතාව දරිද්‍රතාවයට පත් කිරීමට භාවිතා කර ඇති සියලුම විදේශ නය ප්‍රතික්ෂේප කරන ලෙස පක්ෂය බලකර ඉල්ලා සිටී.
  • ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම: ධනේශ්වර රාජ්‍යයෙන් සහ එහි දේශපාලන යාන්ත්‍රණයෙන් ස්වාධීනව සංවිධානය වීමට, වැඩ වර්ජනය කිරීමට සහ විරෝධතාවයට ඇති අයිතිය ඇතුළුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම හා ව්‍යාප්ත කිරීම සඳහා සසප සටන් කරයි. සියලු ආකාරයේ වාර්ගික හා ආගමික වෙනස්කම් කිරීම් වැනි බෙදීම් කම්කරු පන්තිය දුර්වල කිරීමට සහ පාලක ප්‍රභූව ශක්තිමත් කිරීමට සේවය කරන බව හඳුනා ගනිමින් පක්ෂය ඒවාට විරුද්ධ වේ.
  • මිලිටරිවාදයට සහ යුද්ධයට විරුද්ධත්වය: ශ්‍රී ලංකාවේ, එක්සත් ජනපදයේ හෝ ගෝලීය වශයෙන් වේවා, සමාජය මිලිටරීකරණයට සහ යුද්ධය කරා ධාවනයට  සසප ඒකාන්තයෙන් විරුද්ධ වේ. න්‍යෂ්ටික  අවි ආයුධ සහ මිලිටරි-කාර්මික සංකීර්ණය විසුරුවා හැරීම සහ දැවෙන සමාජ අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා සම්පත් නැවත වෙන් කොට බෙදා හැරීම සඳහා පක්ෂය පෙනී සිටී.
  • ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තිය සමග සහයෝගීතාවය: ධනවාදයට එරෙහිව කම්කරු පන්තියේ ලෝක ව්‍යාප්ත ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමට සසප කැපවී සිටී. යුරෝපයේ හා එක්සත් ජනපදයේ වැඩ වර්ජනවල සිට ආසියාව, අප්‍රිකාව සහ ලතින් ඇමරිකාව පුරා මහජන විරෝධතා දක්වා සෑම රටකම කම්කරුවන්ගේ ස්වාධීන අරගල සමඟ පක්ෂය පූර්ණ සහයෝගීතාවය ප්‍රකාශ කරයි.
  • සමාජවාදය සඳහා අරගලය තුල තරුනයන් හා සිසුන් පෙළගැස්වීම: සමාජවාදය සඳහා අරගලයේ දී තරුනයන් සහ ශිෂ්‍යයන් අත්‍යවශ්‍ය බලවේගයක් බව සසප පිළිගනී. ධනවාදය යටතේ, තරුනයන් විරැකියාව, අවධානම් සහගත රැකියා  සහ දිනෙන් දින ඉහල යන ණය මට්ටම් වලින් යුත්  අනාගතයකට මුහුන දෙයි. ධනේශ්වර ක්‍රමය ඔවුන්ට ලබා දෙන්නේ සූරාකෑමේ සහ අනාරක්ෂිත ජීවිතයක් මිස අනෙකක් නොවේ. ප්‍රතිසංස්කරනවාදයේ සහ අනන්‍යතා දේශපාලනයේ ආවෘත අන්තයක ඔවුන් කොටු කිරීමට උත්සාහ කරන ධනේශ්වර පක්ෂ හා ව්‍යාපාරවලින් බිඳී, කම්කරු පන්තිය පිටුපස පෙලගැසී, ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ තරුන අංශය වන සමාජ සමානතාවය සඳහා ජාත්‍යන්තර තරුනයෝ සහ ශිෂ්‍යයෝ (IYSSE) සංවිධානය ගොඩනගන ලෙස සසප තරුනයන්ගෙන් හා සිසුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී. 

NPP සහ FSP හි බංකොලොත්භාවය: කම්කරු පන්තිය සඳහා විකල්පයක් නොවේ

  1. ශ්‍රී ලංකාවේ ගැඹුරු වන සමාජ අර්බුදය මධ්‍යයේ, ජාතික ජන බලවේගය (NPP) සහ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (FSP) වැනි පක්ෂ ස්ථාපිත ධනේශ්වර පක්ෂවලට විකල්ප ලෙස පෙනී සිටියි. එසේ වෙතත්, ඔවුන්ගේ ඉතිහාසය, වැඩපිලිවෙල සහ දේශපාලන ක්‍රියාකාරකම් හෙළිදරව් කරන්නේ මෙම සංවිධාන කම්කරු පන්තියේ අවශ්‍යතාවලට මූලිකවම විරුද්ධ වන අතර ධනේශ්වර පර්යායට මුක්කු ගැසීමට පමණක් සේවය කරන බවයි.
  1. ධනේශ්වර සංස්ථාපිතයේ දක්ෂිනාංශික පක්ෂයක් වන ජනතා විමුක්ති පෙරමුන (ජවිපෙ) විසින් නායකත්වය දෙන NPP, සාම්ප්‍රදායික පක්ෂවලට “ප්‍රගතිශීලී” විකල්පයක් නියෝජනය කරන බව කියා සිටියත්, එහි සමස්ත දේශපාලන දිශානතිය ධනවාදය සුරැකීම දෙසට ය. ජවිපෙ ක්‍රියාමාර්ගය මුල් බැස ඇත්තේ එහි ආරම්භයේ සිටම එහි දේශපාලනය සංලක්ෂිත වූ ජාතිකවාදී සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී දැක්ම තුළමය. මහජනතාව මුහුන දෙන ව්‍යසනකාරී තත්වයන්ට NPP සැබෑ විසඳුමක් ලබා දෙන්නේ නැත. එය අර්බුදයේ පද්ධතිමය හේතූන් ආමන්ත්‍රණය කිරීමට අපොහොසත් වෙමින් ධනවාදයේ රාමුව තුළ මෘදු ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනා කරයි. දූෂණ-විරෝධී පියවර සහ වඩා “කාර්යක්ෂම” ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් සඳහා එන්පීපීයේ කැඳවුම්, ධනේශ්වර අර්බුදයේ මූල හේතු වසන් කිරීමට සහ කම්කරු පන්තියේ වැඩෙන කෝපය පවතින පර්යායට තර්ජනයක් නොවන ආරක්ෂාකාරී මං පෙත් ඔස්සේ හරවා යැවීමට දරන උත්සාහයන්ට වඩා වැඩි දෙයක් නොවේ.
  1. එපමනක් නොව, දෙමල ජනතාවට එරෙහි වර්ගවාදී යුද්ධයට සහාය දීමේ එහි භූමිකාව ද ඇතුලත්, NPP යේ (සිංහල) ස්වෝත්තමවාදී ඉතිහාසය,වාර්ගික රේඛා හරහා කම්කරු පන්තිය එක්සත් කිරීමට එහි ඇති නොහැකියාව හෙලිදරව් කරයි. එහි වාර්තාව පෙන්නුම් කරන්නේ එය සියලු කම්කරුවන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම කෙරෙහි  විශ්වාස තැබිය නොහැකි බවයි. ඒ වෙනුවට, එය උත්සන්න වන සමාජ ප්‍රහාර හමුවේ කම්කරු පන්තිය නිරායුධ කිරීමට පමණක් සේවය කරන මිත්‍යාවක් වන “පිරිසිදු” සහ “සාධාරණ” ධනේශ්වර ආන්ඩුවක් සදහා පවතින හැකියාව පිලිබඳ මිත්‍යාවන් පෝෂණය කිරීමට උත්සාහ කරයි. ඔවුහු බලයට පත්වුව හොත් NPP අධිරාජ්‍යවාදී ඉල්ලීම්වලට අනුකූලව කම්කරු පන්තිය මත ධනේශ්වර පීඩනය ශක්තිමත් කරනු ඇත. 
  1. ඒ ආකාරයෙන්ම, 2012 දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් කැඩී ගිය පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (පෙසප) ද විප්ලවවාදී විකල්පයක් සැපයීමට අසමත් වේ. පෙසප වඩාත් රැඩිකල් වාචාලකමේ යෙදෙමින් ජවිපෙ හි “පාවාදීම්” ගැන විවේචනය කරන අතරම, මූලික වශයෙන් ජාතිකවාදී හා ජනතාවාදී ඉදිරිදර්ශනයකට කැපවී සිටී. NPP මෙන්ම  FSP ද ධනේශ්වර ක්‍රමය පෙරලා දැමීම වෙනුවට එහි ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් පෙනී සිටියි. එහි වැඩපිළිවෙල පදනම් වී ඇත්තේ ප්‍රමාණවත් තරම් “ප්‍රගතිශීලී” බලවේග බලමුලු ගන්වන්නේ නම්, කම්කරු පන්තියේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් ක්‍රියා කරන ලෙස ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයට බලපෑම් කළ හැකිය යන ව්‍යාජ පදනම මතය.
  1. පෙසප ජාතිකවාදී දිශානතිය කම්කරු පන්තියේ විමුක්තිය සඳහා අත්‍යවශ්‍ය ජාත්‍යන්තරවාදී මූලධර්මවලට ද විරුද්ධ ව පිහිටයි. එය කම්කරුවන්ගේ අරගල වඩාත් පහසුවෙන් පාලනය කර විසුරුවා හැරිය හැකි පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයේ ආවෘත අන්තයට යොමු කිරීමට උත්සාහ කරයි. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයට ගැඹුරින් ඒකාග්‍ර වී ධනේශ්වර පාලනයේ මෙවලම් ලෙස ක්‍රියා කරන වෘත්තීය සමිති සමග පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ සන්ධානය, ‘පවතින තත්ත්වය’ පවත්වාගෙන යාමේ එහි භූමිකාව තවදුරටත් අවධාරනය කරයි.

දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නය පිලිබඳ සසප/හජාජාක ඉදිරිදර්ශනය

  1. දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීම සඳහා ප්‍රතිපත්තිමය හා ඓතිහාසිකව පදනම් වූ ඉදිරිදර්ශනයක් සසප- ශ්‍රී ලංකාව සහ හජාජාක සතුව ඇත; එය දෙමල ධනේශ්වරයේ බංකොලොත් ජාතිකවාදයට සහ සිංහල පාලක ප්‍රභූවේ ස්වෝත්තමවාදයට හාත්පසින්ම වෙනස් ය. සසප අවධාරනය කරන්නේ, දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සුරක්ෂිත කල හැක්කේ ජාත්‍යන්තරවාදී හා සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් මත පදනම් වූ ශ්‍රී ලංකාවේ සිංහල, දෙමළ සහ මුස්ලිම් යන සමස්ත කම්කරු පන්තියේ එක්සත් අරගලය තුලින් පමනක් බවය.
  1. දකුනු ආසියාව පුරා වාර්ගික ගැටුම් සහ නොවිසඳුණු ජාතික ප්‍රශ්න මාලාවක් ඉතිරි කළ 1947 දී බ්‍රිතාන්‍ය ඉන්දියාවේ ප්‍රතිගාමී බෙදීම තුල දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නයේ මූලයන් පවතී. ශ්‍රී ලංකාවේ, සිංහල පාලක ප්‍රභූව, සමාජ අතෘප්තිය වෙනතකට යොමු කිරීමට සහ කම්කරු පන්තිය එක්සත් වීම වැලැක්වීම සඳහා දෙමළ සුලුතරයට එරෙහිව ක්‍රමානුකූලව වෙනස්කම් කරමින්, සිය පන්ති පාලනය පවත්වා ගැනීම සඳහා වාර්ගික බෙදීම් දිගු කලක්  යහමින් අපහරනය කොට ඇත. මෙය, අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩු විසින් දෙමළ ජනතාවට එරෙහිව සමූල  ජන ඝාතන ව්‍යාපාරයක් දියත් කල කුරිරු සිවිල් යුද්ධයට  මග හෙලි කල අතර,  2009 දී මුල්ලිවයික්කාල්හි මහා සංහාරයෙන් අවසන් විය.
  1. ශ්‍රී ලංකාවේ උතුරු හා නැගෙනහිර ස්වාධීන ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් පිහිටුවීමට උත්සාහ කළ දෙමළ ඊලම් විමුක්ති කොටි (එල්ටීටීඊ) සංවිධානයේ බෙදුම්වාදී ඉදිරිදර්ශනය සසප තරයේ ප්‍රතික්ෂේප කලේය. දෙමළ ධනේශ්වර ජාතිකවාදය තුල මුල් බැසගත් එල්ටීටීඊයේ වැඩපිලිවෙළ දෙමළ මහජනතාවගේ පීඩනයට කිසිදු විසඳුමක් ලබා දුන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට, එය කම්කරු පන්තිය බෙදීමට සහ දෙමළ අරගලය විවිධ අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් සමග පෙලගැස්සීමට සේවය කලේය. සහයෝගය සඳහා ඉන්දියාවට සහ අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් වෙත ආයාචනා කිරීමේ එල්ටීටීඊ උපායමාර්ගය මූලික වශයෙන් දෙමළ ජනතාවගේ අවශ්‍යතාවලට විරුද්ධ වූ අතර සංවිධානයේ අවසාන පරාජයට හේතු විය.
  1. සසප, ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධව, ජාතික ස්වයං-නිර්ණ අයිතියේ අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රගතිශීලී අන්තර්ගතය වන සියලු ආකාරයේ ජාතික පීඩනයන්ට තිත තැබීමේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිය සඳහා දෙමළ ජනතාවට ඇති අයිතිය තහවුරු කරයි. එසේ වෙතත්, සසප අවධාරනය කරන්නේ, හුදෙක්ම ධනේශ්වර සූරාකෑමේ, පන්ති පීඩනයේ සහ අධිරාජ්‍යවාදී ආධිපත්‍යයේ නව ආකාර නිර්මානය කරන වෙනම ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් ගොඩනැගීම හරහා මෙම අයිතිය සාක්ෂාත් කර ගත නොහැකි බවයි. ඒ වෙනුවට සසප සටන් කරන්නේ දකුනු ආසියාවේ සහ ජාත්‍යන්තරව සමාජවාදී සමූහාණ්ඩු සංගමයක් සඳහා වන පුලුල් අරගලයේ කොටසක් ලෙස, ශ්‍රී ලංකා ඊලාම් සමාජවාදී එක්සත් ජනපදයක් පිලිබඳ ඉදිරිදර්ශනය සඳහා අරගලය තුල සිංහල හා දෙමළ කම්කරු පන්තියේ එකමුතුකම සඳහා ය.
  1. මෙම ඉදිරිදර්ශනය පදනම් වී ඇත්තේ සිංහලයන්ගේ විමුක්තිය මෙන්ම දෙමළ ජනයාගේ විමුක්තිය ද සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ ධනවාදය පෙරලා දමා සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීමෙන් පමණක් ය යන අවබෝධය මත ය. සසප පෙනී සිටින්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වරය විසින් සියලු ජනවර්ගවල කම්කරු පන්තිය මත පටවා ඇති ඒකීය රාජ්‍ය ව්‍යවස්ථාමය ව්‍යුහය අහෝසි කිරීම සහ සියලු ජාතිකත්වයන් සඳහා පූර්ණ සමානාත්මතාවය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සහතික කරන සමාජවාදී සමූහාන්ඩු සංගමයක් පිහිටුවීම සඳහා ය. මෙය අධිරාජ්‍යවාදයට හා ධනවාදයට එරෙහිව දකුනු ආසියාව පුරා සහ ගෝලීය වශයෙන් කම්කරුවන් එක්සත් කරන ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමේ අරගලයෙන් වෙන් කල නොහැක.
  1. දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීම සඳහා වන සසප වැඩපිළිවෙල මේ අනුව සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට හා ස්වෝත්තමවාදයට මූලිකවම විරුද්ධ ය. එය දෙමළ ජනතාව පීඩාවට පත් කිරීම හුදකලා ප්‍රශ්නයක් නොව ධනේශ්වර ක්‍රමයේ පුලුල් ප්‍රතිවිරෝධතාවල ප්‍රකාශනයක් බව පිළිගන්නා ඉදිරිදර්ශනයකි. සියලු ජනයාගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් මුලුමනින්ම සාක්ෂාත් කරගනු ලබන සමාජවාදී අනාගතයක් සඳහා පොදු අරගලයක් තුල, වාර්ගික රේඛා හරහා කම්කරු පන්තිය එක්සත් කිරීමට සසප සටන් කරයි. ධනවාදය විප්ලවීය ලෙස පෙරලා දැමීමෙන් පමණක්ම දෙමළ ජනතාව මුහුණ දුන් ඓතිහාසික අසාධාරණයන් නිවැරදි කළ හැකි අතර ජාතික ප්‍රශ්නයට තිරසාර විසඳුමක් ලබා ගත හැකිය.

දකුනු ආසියාව පුරා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීම

  1. ධනවාදයේ අර්බුදය ගෝලීය වන අතර, ගැඹුරු සමාජ අසමානතාවයෙන්, වාර්ගික ගැටුම් සහ අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ සදාතනික තර්ජනයෙන් පීඩිත කලාපයක් වන දකුනු ආසියාවේ තරම් මෙය කොතැනකවත් පැහැදිලි නැත. ඉන්දියාවේ සහ පකිස්ථානයේ සිට බංග්ලාදේශය සහ ශ්‍රී ලංකාව දක්වා උපමහාද්වීපය පුරා සිටින පාලක පන්තීන් මෙම අර්බුද විසඳීමට මුලුමනින්ම අසමත් බව ඔප්පු කර ඇත. ඒ වෙනුවට, ඔවුන් සූරාකෑම තීව්‍ර කිරීම, ජාතිකවාදී හා වාර්ගික බෙදීම් අවුලුවාලීම සහ කම්කරු පන්තියේ අරගල මර්දනය කිරීම වෙත යොමු වී ඇත. මෙම සන්දර්භය තුළ, දකුනු ආසියාවේ සෑම රටකම ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීමේ අවශ්‍යතාවය හුදු සංවිධානාත්මක කර්තව්‍යයක් නොව කම්කරු පන්තියට ජීවිතය සහ මරණය පිලිබඳ ප්‍රශ්නයකි.
  1. මිලියන සිය ගනනක් වන දකුනු ආසියාවේ කම්කරු පන්තිය ධනවාදයට හා අධිරාජ්‍යවාදයට එරෙහි අරගලයට නායකත්වය දිය හැකි එකම සමාජ බලවේගයයි. එසේ වෙතත්, මෙම විභවය සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා, කම්කරු පන්තිය ජාතික දේශසීමා ඉක්මවා යමින් කලාපය පුරා සහ ගෝලීය වශයෙන් කම්කරුවන් එක්සත් කරන විප්ලවවාදී සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලකින් සන්නද්ධ විය යුතුය. ට්‍රොට්ස්කිවාදයේ නොබිඳුණු අඛණ්ඩ පැවැත්ම දරා සිටින සහ සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට සහ අවස්ථාවාදයට මූලධර්මාත්මකව එරෙහි වන්නා වූ හජාජාක මෙම ඓතිහාසික කර්තව්‍යයට අවශ්‍ය නායකත්වය සපයයි. අර්ධ යටත් විජිත රටවල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හා සමාජ කර්තව්‍යයන් සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ කම්කරු පන්තිය විසින් මෙහෙයවනු ලැබ ජාත්‍යන්තරව ව්‍යාප්ත වන සමාජවාදී විප්ලවයෙන් පමනක් යන අවබෝධය වන නොනවතින විප්ලවයේ ඉදිරිදර්ශනය වටා කම්කරු පන්තියේ දියුනු කොටස් උගන්වා ගැනීම සහ ඔවුන් බලමුලු ගැන්වීම සඳහා දකුනු ආසියාව පුරා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

කම්කරු පන්තියේ කාර්මික බලය බලමුලු ගැන්වීම

  1. මෙම විප්ලවවාදී අරගලයේ සාර්ථකත්වයට කේන්ද්‍රීය වන්නේ පන්ති අරගලයේ විධික්‍රම- වර්ජන, කම්හල් වාඩිලා ගැනීම් සහ මහා වැඩ වර්ජන- හරහා කම්කරු පන්තියේ දැවැන්ත කාර්මික බලය බලමුලු ගැන්වීමයි. දකුනු ආසියාව පුරා, කම්කරුවන් ම්ලේච්ඡ සූරාකෑමට, වැටුප් සොරකම් කිරීමට, අනාරක්ෂිත සේවා කොන්දේසිවලට සහ සමාජ ආරක්ෂණයන් විසුරුවා හැරීමට එරෙහිව දෛනික සටන් වල නිරතව සිටිති. එහෙත්, දිගු කලක් තිස්සේ ධනේශ්වර රාජ්‍යයට ඒකාබද්ධ වී පන්ති සහයෝගීතාවයේ උපකරණ ලෙස ක්‍රියාකරන සම්ප්‍රදායික වෘත්තීය සමිති විසින් මෙම අරගල නැවත නැවතත් පාවා දෙනු ලැබේ. පාලක පක්ෂවලට හා ජාතිකවාදී න්‍යායපත්‍රවලට බැඳී ඇති මෙම වෘත්තීය සමිති, ධනේශ්වර පද්ධතියට එල්ල වන ඕනෑම අභියෝගයක් වළක්වමින් කම්කරු පන්තියේ සටන්කාමීත්වය මැඬලීමට හා ආවෘත අන්තයන් වෙත හරවා යැවීමට සේවය කරයි.
  1. ඊට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, සෑම වැඩපොළක් සහ ප්‍රජාවක් තුළම ස්වාධීන කම්කරු ක්‍රියාකාරී කමිටු පිහිටුවීම සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව පෙනී සිටියි. කම්කරුවන් විසින්ම පාලනය වන මෙම කමිටු, නිල වෘත්තීය සමිතිවල නිලධාරිවාදී ග්‍රහණයෙන් පිටත ගොඩනැගිය යුතුය. ඒවා, කම්කරුවන්ට තම අරගල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව සංවිධානය කිරීමටත්, කම්කරු පන්තියේ අනෙකුත් කොටස් සමඟ සම්බන්ධ වීමටත්, විප්ලවවාදී ලෙස දේශපාලන බලය අත්පත් කර ගැනීම සඳහා සූදානම් වීමටත් යොදා ගැනෙන මාධ්‍යයන්  වේ. මෙම කමිටු හුදෙක් ආර්ථික ඉල්ලීම් සඳහා වන වාහකයන් නොව, ධනපතියන් අස්වාමික කරනා සහ සමාජවාදී රේඛා ඔස්සේ සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කරන කම්කරු ආන්ඩුවක් සඳහා අඩිතාලම දමනා ද්විත්ව බලයේ අත්තිවාරම් ව්‍යුහයන් වේ.

කම්කරු පන්තියට බලය: ඉදිරි මාවත

  1. මෙම ක්‍රියාකාරී කමිටුවල කාර්යය සේවා ස්ථානයෙන් ඔබ්බට විහිදේ. ඒවා සියලු ධනේශ්වර හා සුලු ධනේශ්වර පක්ෂවල ප්‍රතිගාමී භූමිකාව හෙලිදරව් කරන අතරම, දේශපාලන අධ්‍යාපනයේ, මාක්ස්වාදී න්‍යායේ හා ඓතිහාසික අරගලවල පාඩම් වල කම්කරුවන් පුහුණු කිරීමේ මධ්‍යස්ථාන බවට පත්විය යුතුය. ඔවුන් දකුනු ආසියාවේ කම්කරුවන්ගේ අරගලයන් ලොව පුරා, විශේෂයෙන්ම දියුනු ධනේශ්වර රටවල පන්ති සහෝදර සහෝදරියන්ගේ අරගලයන් සමග සම්බන්ධ කරමින් ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයේ නාලිකාවන් ලෙස ද ක්‍රියා කල යුතුය. ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ එකමුතුකම සාක්ෂාත් කිරීමේ මෙම කර්තව්‍යය හජාජාක විසින් පිහිටුවන ලද ක්‍රියාකාරී කමිටුවල ජාත්‍යන්තර කම්කරු සන්ධානය භාරගෙන ඇත. 
  1. තම අරගල විධික්‍රම සංවිධානය කර ගන්නා සහ  විප්ලවවාදී පක්ෂය විසින් නායකත්වය දෙනු ලැබෙන කම්කරු පන්තිය,  ජනතාව මුහුන දෙන දැවැන්ත සමාජ හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රශ්න විසඳීමට සමත් එකම බලවේගය බව වටහා ගැනීම තුල බලය සඳහා අරගලය මුල්බැස ගත යුතුය. ක්‍රියාකාරී කමිටු ධනේශ්වර රාජ්‍යයට අභියෝග කිරීමට සහ සමාජවාදී මූලධර්ම මත පදනම් වූ කම්කරුවන්ගේ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීමට හැකි සෘජු කම්කරු බලයේ අවයව බවට පරිණාමය විය යුතුය.
  1. දකුනු ආසියාවේ සෑම රටකම, කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී නායකත්වය ලෙස හජාජාක කොටස් ගොඩනැගීමේ සහ ක්‍රියාකාරී කමිටු හරහා කම්කරුවන් බලමුලු ගැන්වීමේ අවශ්‍යතාවය හදිසි වේ. විකල්පය වන්නේ දරිද්‍රතාවය, පාරිසරික ව්‍යසනය, වාර්ගික ලේ වැගිරීම් සහ ලෝක යුද්ධය යන ම්ලේච්ඡත්වය කරා  අඛණ්ඩව පල්ලම් බැස යාමයි. ජාත්‍යන්තර සමාජවාදයේ මූලධර්ම සහ සියලු ජාතික, වාර්ගික සහ ආගමික බෙදීම් හරහා කම්කරු පන්තියේ එකමුතුකම මත පදනම් වූ ඉදිරි මාවත සහ අවශ්‍ය නායකත්වය හජාජාක පමනක්ම ඉදිරිපත් කරයි. එක්සත් ජනපදයේ හජාජාක ශාඛාව, ධනවාදී ඩිමොක්‍රටික් සහ රිපබ්ලිකන් පක්ෂවලට එරෙහිව එලඹෙන ජනාධිපතිවරනයට තරඟ කරන්නේ එම ජාත්‍යන්තරවාදී හා සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලම සමගිනි. දකුනු ආසියාවේ සහ ඇත්ත වශයෙන්ම ලෝකයේ අනාගතය රඳා පවතින්නේ බලය අල්ලා ගැනීමට සහ සමාජවාදී රේඛා ඔස්සේ සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීමට කම්කරු පන්තියට ඇති හැකියාව මත ය. 

මෙම ඉදිරිදර්ශනය සමඟ සිට ගන්න. සසපට ඡන්දය දෙන්න!

SLLA හා සම්බන්ධ වන්න, සසප ගොඩ නඟන්න!

[මෙම ප්‍රකාශය 2024 අගෝස්තු මස 31 දින ඉංග්‍රීසි බසින් පල විය]

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයට ඡන්දය දෙන්න: ICFI හි ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩපිළිවෙළ පෙරට ගන්න! Read More »

Strike

Vote for the Socialist Equality Party of Sri Lanka: Advance the International Socialist Program of the ICFI

Statement of the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka.

  1. In the Presidential Election to be held on September 21, the working class, youth, students, peasants and the oppressed middle class have no choice between any of the capitalist, right-wing and pseudo-left parties that contest the  election. The only choice is their own party, the Socialist Equality Party (SEP), the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International (ICFI), the World Party of Socialist Revolution,  that stands alone in this election, advancing a program based on the principles of international socialism: against imperialist war,  austerity and for democratic rights. A vote for SEP is an expression of approval to uphold and advance the perspective and program of the ICFI for international socialism, that can genuinely emancipate the working class from the tyranny of capital. SLLA therefore calls upon our class brothers and sisters to vote for SEP in this election.

The global capitalist crisis and its manifestation in Sri Lanka and South Asia

  1. The profound crisis engulfing Sri Lanka or any other country in South Asia is not an isolated phenomenon but a concentrated expression of the global breakdown of capitalism. Decades of neoliberal policies, dictated by imperialist financial institutions such as the International Monetary Fund (IMF) and willingly implemented by successive governments, have driven the working masses into an abyss of social misery. The soaring inflation, unemployment, squalid working conditions, inequality and pervasive poverty are not aberrations but the direct consequences of a global system that prioritizes profit over human need.
  1. The capitalist ruling elite in Sri Lanka—whether under the guise of the Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP), the Samagi Jana Balawegaya (SJB), or any other bourgeois formation—has no solution to this crisis. They are committed to further austerity measures, deeper cuts to essential social services, and more severe attacks on the living standards of the working people, which President Ranil Wickremasinghe has spearheaded since the suppression and betrayal of the 2022 mass uprising.  These parties, regardless of their superficial differences, serve the same class interests: those of the domestic and international bourgeoisie.
  1. The working class in Sri Lanka, as in every other country, is trapped in a system that is both incapable of reform and unwilling to concede even the most basic social rights. It is a system that is inexorably driving humanity towards economic devastation, environmental catastrophe, and the threat of global war. The SEP alone insists that the solution lies not in patchwork reforms or the replacement of one capitalist party with another but in the revolutionary overthrow of the capitalist system itself.

The Global Escalation of US Imperialism: From Ukraine and Gaza to Asia

  1. The eruption of US-NATO’s war against Russia in Ukraine and the genocidal onslaught by Israel in Gaza are not isolated events but integral components of a broader strategy of global domination pursued by American imperialism. These conflicts, along with the escalating tensions in Asia, are driven by the relentless pursuit of the United States to maintain its global hegemony in the face of intensifying economic and geopolitical challenges. The working class in Sri Lanka, like workers around the world, is being dragged into this maelstrom of imperialist violence, which threatens to engulf the entire region in a catastrophic war.
  1. In Ukraine, the US and its NATO allies have provoked and sustained a brutal conflict aimed at weakening Russia, one of the key rivals to US dominance in Eurasia. The war in Ukraine, which has already claimed hundreds of thousands of lives, is not about defending democracy or Ukrainian sovereignty, as Washington claims, but about advancing American strategic interests by encircling and destabilizing Russia. This conflict is pushing the world toward a nuclear confrontation with incalculable consequences for humanity.
  1. Simultaneously, the genocidal bombardment of Gaza by Israel, fully backed and armed by the United States and other imperialist powers including Germany, is a stark expression of US imperialism’s ruthless determination to secure its dominance in the Middle East. The slaughter of Palestinians in Gaza, coupled with Washington’s unwavering support for Israeli apartheid, is a crime of historic proportions, exposing the hypocrisy and barbarism of US foreign policy. The imperialist drive in the Middle East, like in Europe and Asia, is about controlling key resources and strategic territories to bolster hegemony of the Wall Street.
  1. These aggressive moves are part of a broader imperialist strategy that is now rapidly expanding into Asia, where the US is building a vast military alliance aimed at encircling and confronting China. Sri Lanka, situated at a critical juncture in the Indian Ocean, finds itself increasingly caught in the crosshairs of this escalating conflict. As the US intensifies its military preparations against China, compelling its regional allies and partners to fall in line, Sri Lanka is being drawn into the vortex of war. The Colombo government’s increasing alignment with Washington, under immense economic and political pressure, threatens to transform the island into a frontline state in the impending imperialist war in Asia.
  1. These interconnected conflicts—whether in Ukraine, Gaza, or the Indo-Pacific—are all manifestations of the same underlying crisis of global capitalism. The working class in Sri Lanka must recognize that their struggle is inseparably linked to the struggles of the international value producing class against imperialist war. The ICFI has called for the building of a powerful international anti-war movement, led by the working class, to oppose the US-NATO war drive, defend the rights of the oppressed in Gaza, and resist the imperialist encirclement of China. Only through the revolutionary overthrow of capitalism and the establishment of socialism can the descent into global war and barbarism be stopped. Only the SEP fights for this program.

The SEP’s Revolutionary Program: For an International Socialist Strategy

  1. The SEP’s program is grounded in the principles of Marxism, as defended and elaborated by the ICFI. It is a program that uncompromisingly opposes all forms of nationalism, opportunism, and reformism, which seek to chain the working class to the capitalist state and its parties. The ICFI fights for the political independence of the working class, based on the understanding that the working class is the only social force capable of leading a revolutionary transformation of society.
  1. Central to the SEP’s program is the principle of internationalism. The global nature of the capitalist crisis demands a global solution. The SEP rejects all nationalist illusions and insists that the struggle for socialist revolution must begin in the national arena,  unfold in the international arena and be completed in the world arena. This demands the building of sections of the ICFI in each country of the world. The working class in Sri Lanka must unite with their class brothers and sisters around the world in a common fight against the capitalist system.
  1. The SEP’s program includes:
  • The Establishment of a Workers’ Government: The SEP calls for the establishment of a workers’ and peasants’ government, committed to the socialist reorganization of society. This government would expropriate the major industries, banks, and financial institutions, placing them under the democratic control of the working class.
  • A Socialist Planned Economy:  The SEP advocates for a planned economy based on social need, not private profit. This includes the nationalization of all major industries and resources, ensuring that the wealth produced by the working class is used to meet the needs of society as a whole.
  • The Rejection of IMF Austerity: The SEP opposes all austerity measures imposed by the IMF and other imperialist financial institutions. The party demands the repudiation of all foreign debts that have been used to impoverish the masses while enriching the capitalist elite.
  • Defense of Democratic Rights: The SEP fights for the defense and extension of democratic rights, including the right to strike, protest, and organize independently of the capitalist state and its political apparatus. The party also opposes all forms of ethnic and religious discrimination, recognizing that such divisions serve to weaken the working class and strengthen the ruling elite.
  • Opposition to Militarism and War:  The SEP unequivocally opposes the militarization of society and the drive towards war, whether in Sri Lanka, US or globally. The party stands for the dismantling of the military-industrial complex including the nuclear war-heads and the reallocation of resources to meet pressing social needs.
  • Solidarity with the international working class: The SEP is committed to building a worldwide movement of the working class against capitalism. The party expresses full solidarity with the independent struggles of workers in every country, from the strikes in Europe and the United States to the mass protests across Asia, Africa, and Latin America.
  • Rallying youth and students in the struggle for socialism: The SEP recognizes that youth and students are a vital force in the struggle for socialism. Under capitalism, young people face a future of unemployment, precarious work, and ever-increasing levels of debt. The capitalist system offers them nothing but a life of exploitation and insecurity. The SEP calls upon youth and students to break with the bourgeois parties and movements that seek to trap them in a dead-end of reformism and identity politics, to  rally behind the working class and build ICFI’s youth-wing, the International Youth and Students for Social Equality (IYSSE).

The Bankruptcy of the NPP and FSP: No Alternative for the Working Class

  1. In the midst of the deepening social crisis in Sri Lanka, parties like the National People’s Power (NPP) and the Frontline Socialist Party (FSP) pose as alternatives to the established bourgeois parties. However, their history, programs and political activities reveal that these organizations are fundamentally opposed to the interests of the working class and serve only to prop up the capitalist order.
  1. The NPP, led by the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP), a right-wing party of the capitalist establishment, claims to represent a “progressive” alternative to the traditional parties, yet its entire political orientation is toward the preservation of capitalism. The JVP’s program is rooted in the same nationalist and reformist outlook that has characterized its politics since its inception. The NPP offers no genuine solution to the catastrophic conditions facing the masses. It proposes mild reforms within the framework of capitalism, failing to address the systemic causes of the crisis. The NPP’s calls for anti-corruption measures and a more “efficient” capitalist state are nothing more than attempts to conceal the root causes of the bourgeois crisis and divert the growing anger of the working class into safe channels that do not threaten the existing order.
  1. Moreover, the NPP’s chauvinist history, including its role in supporting the communalist war against the Tamil population, exposes its inability to unite the working class across ethnic lines. Its record demonstrates that it cannot be trusted to defend the democratic rights of all workers. Instead, it seeks to foster illusions in the possibility of a “clean” and “fair” capitalist government, a delusion that only serves to disarm the working class in the face of escalating social attacks. If and when they are  in power, the NPP will strengthen the capitalist oppression on the working class, in line with imperialist demands. 
  1. The Frontline Socialist Party (FSP), which broke away from the JVP in 2012, similarly fails to provide a revolutionary alternative. While the FSP engages in more radical rhetoric and criticizes the JVP for its “betrayals”, it remains fundamentally committed to a nationalist and populist perspective. The FSP, like the NPP, advocates for reforms within the capitalist system rather than its overthrow. Its program is based on the false premise that the Sri Lankan state can be pressured to act in the interests of the working class if enough “progressive” forces are mobilized.
  1. The FSP’s nationalist orientation also places it in opposition to the internationalist principles that are essential for the liberation of the working class. It seeks to channel workers’ struggles into the dead-end of parliamentary politics, where they can be more easily controlled and dissipated. The FSP’s alliance with trade unions, which are deeply integrated into the state apparatus and function as tools of capitalist control, further underscores its role in maintaining the status quo.

The SEP/ICFI Perspective on the Tamil National Question

  1. SEP- Sri Lanka and the ICFI have a principled and historically grounded perspective on resolving the Tamil national question—one that stands in stark contrast to the bankrupt nationalism of the Tamil bourgeoisie and the chauvinism of the Sinhalese ruling elite. The SEP insists that the democratic rights of the Tamil people can only be secured through the united struggle of the entire working class in Sri Lanka—Sinhalese, Tamil, and Muslim—based on an internationalist and socialist program.
  1. The roots of the Tamil national question lie in the reactionary partition of British India in 1947, which left behind a series of communal conflicts and unresolved national questions across South Asia. In Sri Lanka, the Sinhala ruling elite has long exploited ethnic divisions to maintain its class rule, systematically discriminating against the Tamil minority to divert social discontent and prevent the unification of the working class. This culminated in the brutal civil war, in which successive governments waged a genocidal campaign against the Tamil population, culminating in the massacre at Mullivaikkal in 2009.
  1. The SEP categorically rejected the separatist perspective of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), which sought to establish an independent capitalist statelet in the North and East of Sri Lanka. The LTTE’s program, rooted in Tamil bourgeois nationalism, offered no solution to the oppression of the Tamil masses. Rather, it served to divide the working class and align the Tamil struggle with various imperialist powers. The LTTE’s strategy of appealing to India and imperialist powers for support was fundamentally opposed to the interests of the Tamil people and led to the organization’s eventual defeat.
  1. The SEP, in contrast, upholds the right of the Tamil people to the democratic right to put an end to all forms of national oppression, which is the essential progressive content of the right to national self-determination. However, the SEP insists that the realization of this right cannot be achieved through the formation of a separate capitalist state, which would simply create new forms of capitalist exploitation, class oppression and imperialist domination. Instead, the SEP fights for the unity of the Sinhalese and Tamil working classes in the struggle for the perspective of a United Socialist States of Sri Lanka and Eelam, as part of the broader fight for a Socialist Federation of South Asia and Internationally.
  1. This perspective is based on the understanding that the liberation of the Tamil people, like that of the Sinhalese, can only be achieved through the overthrow of capitalism and the establishment of socialism. The SEP stands for the abolition of the unitary state constitutional structure imposed by the Sri Lankan bourgeoisie on the working class of all ethnicities and for the establishment of a federation of socialist republics, which would guarantee full equality and democratic rights for all nationalities. This is inseparable from the struggle to build an international socialist movement that unites workers across South Asia and globally against imperialism and capitalism.
  1. The SEP’s program for resolving the Tamil national question is thus fundamentally opposed to all forms of nationalism and chauvinism. It is a perspective that recognizes that the oppression of the Tamil people is not an isolated issue but a manifestation of the broader contradictions of the capitalist system. The SEP fights to unite the working class across ethnic lines, in a common struggle for a socialist future, where the democratic rights of all peoples are fully realized. Only through the revolutionary overthrow of capitalism can the historical injustices faced by the Tamil people be rectified, and a lasting solution to the national question be achieved.

 Building ICFI Sections across South Asia

  1. The crisis of capitalism is global, and nowhere is this more evident than in South Asia, a region plagued by deep-seated social inequality, ethnic conflicts, and the ever-present threat of imperialist war. The ruling classes across the subcontinent—from India and Pakistan to Bangladesh and Sri Lanka—have proven utterly incapable of resolving these crises. Instead, they have resorted to intensifying exploitation, whipping up nationalist and communal divisions, and suppressing the struggles of the working class. In this context, the necessity of building sections of ICFI in every country in South Asia is not merely an organizational task but a life-and-death question for the working class.
  1. The working class in South Asia, numbering in the hundreds of millions, is the only social force capable of leading the struggle against capitalism and imperialism. However, for this potential to be realized, the working class must be armed with a revolutionary socialist program that transcends national borders and unites workers across the region and globally. The ICFI, with its unbroken continuity of Trotskyism and its principled opposition to all forms of nationalism and opportunism, provides the necessary leadership for this historic task. The building of ICFI sections across South Asia is indispensable for educating advanced sections of the working class and mobilizing them around the perspective of permanent revolution—the understanding that the democratic and social tasks in semi-colonial countries can only be achieved through the socialist revolution, led by the working class and extending internationally.

Mobilizing the Industrial Power of the Working Class

  1. Central to the success of this revolutionary struggle is the mobilization of the immense industrial power of the working class through the methods of class struggle: strikes, factory occupations and general strikes.  Across South Asia, workers are engaged in daily battles against brutal exploitation, wage theft, unsafe working conditions, and the dismantling of social protections. Yet, these struggles are repeatedly betrayed by the traditional trade unions, which have long been integrated into the capitalist state and function as instruments of class collaboration. These unions, tied to the ruling parties and nationalist agendas, serve to stifle and divert the militancy of the working class into dead ends, preventing any challenge to the capitalist system.
  1. In response, the ICFI advocates for the establishment of independent action committees, or rank-and-file committees, within every workplace and community. These committees, controlled by workers themselves, must be built outside the bureaucratic grip of the official unions. They are the means through which workers can democratically organize their struggles, link up with other sections of the working class, and prepare for the revolutionary seizure of power. These committees are not simply vehicles for economic demands but are the foundational structures of dual power, laying the groundwork for a workers’ government that would expropriate the capitalists and reorganize society along socialist lines.

Power to the Working Class: The Path Forward

  1. The task of these action committees extends beyond the workplace. They must become centers of political education, training workers in Marxist theory and the lessons of historical struggles, while exposing the reactionary role of all bourgeois and petty-bourgeois parties. They must also act as conduits for international solidarity, linking the struggles of workers in South Asia with those of their class brothers and sisters worldwide, particularly in the advanced capitalist countries. The International Workers’ Alliance of Rank and File Committees, established by the ICFI has undertaken this task of materializing international working class unity. 
  1. The struggle for power must be rooted in the understanding that the working class, led by the revolutionary party, organizing its methods of struggle,  is the only force capable of resolving the immense social and democratic issues facing the masses. The action committees must evolve into organs of direct workers’ power, capable of challenging the bourgeois state and establishing a workers’ government based on socialist principles.
  1. In every country of South Asia, the necessity of building sections of the ICFI as the revolutionary leadership of the working class and mobilizing workers through action committees is urgent. The alternative is the continued descent into barbarism—poverty, environmental catastrophe, communal bloodshed, and world war. The ICFI alone offers a way forward, and the necessary leadership, based on the principles of international socialism and the unity of the working class across all national, ethnic, and religious divisions. The ICFI section of the United States contests the upcoming presidential election, against the capitalist Democratic and Republican parties, with the same  internationalist and socialist program. The future of South Asia, and indeed the world, depends on the ability of the working class to seize power and reorganize society along socialist lines. 

Stand with this perspective. Vote for SEP!

Join SLLA, Build SEP!

Vote for the Socialist Equality Party of Sri Lanka: Advance the International Socialist Program of the ICFI Read More »

eepthisamaga

සසප, ශ්‍රී ලංකාවේ උග්‍ර ප්‍රති-මාක්ස්වාදී ප්‍රවනතාවයකට එරෙහි අරගලය දිගු කාලීනව අත්හැරීමේ කූටප්‍රාප්තිය සනිටුහන් කරයි

සංජය ජයසේකර විසිනි.

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) ජනාධිපති අපේක්ෂක පානි විජේසිරිවර්ධන සහ ප්‍රධාන ලේකම් දීපාල් ජයසේකර, පසුගිය සෙනසුරාදා (18දා) පෙරවරුවේ කම්කරු පන්තියේ පරම සතුරෙකු වන දීප්ති කුමාර ගුණරත්න විසින් මෙහෙයවන ලද ITN රාජ්‍ය රූපවාහිනියේ වැඩසටහනකට සහභාගී වූහ. ඔක්කාරය දනවන දර්ශනයක් වූ සම්මුඛ පරීක්ෂණය,   විනාඩි 45 ක් පැවති අතර එය YouTube හි දැක බලා ගත හැක.

මෙම වසරේ සැප්තැම්බර් 21 වන දින පැවැත්වීමට නියමිත ජනාධිපතිවරනය සඳහා වන පක්ෂයේ වැඩ සටහන පිලිබඳව කථා කිරීමට සසප නායකයින්ට ආරාධනා කර ඇති බව වැඩසටහනේ සම-සත්කාරකවරිය ප්‍රකාශ කළාය.

ප්‍රධාන ලේකම්, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ (හජාජාක) ශ්‍රී ලංකා අංශය ලෙස පක්ෂය හඳුන්වා දුන් අතර, එහි ඓතිහාසික මූලාරම්භය සාරාංශ කර, එහි දේශපාලන වැඩපිළිවෙල ගෙනහැර දැක්වීය. පක්ෂයට වෙනම මැතිවරන වැඩපිළිවෙලක් නොමැති නමුත් මෙවර මැතිවරණයට තරඟ වදින්නේ කප්පාදුවට, ඒකාධිපතිත්වයට සහ ලෝක යුද්ධයට එරෙහි පක්ෂයේ ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලේ පණිවිඩය හැකිතාක් කම්කරු පන්තිය වෙත ගෙනයාමට බව විජේසිරිවර්ධන ප්‍රකාශ කළේය. මෙම රූපවාහිනී වැඩසටහනට ඔවුන් සහභාගී වීමේ ප්‍රධාන උත්සුකය මෙයින් ඉස්මතු විය.

eepthisamaga
සසප නායකයන් “දීප්ති සමග” වැඩසටහනේ දී

කෙසේ වෙතත්, සසප නායකයින් හුදු මධ්‍යස්ථ රූපවාහිනී සම්මුඛ සාකච්ඡාවකට සහභාගී වූයේ නැත. රාජ්‍ය රූපවාහිනියේ දෛනික උදෑසන වැඩසටහනක් වන “දීප්ති සමග”, එහි සත්කාරකයාගේ (host) නමින් නම් කර ඇති අතර, එය ජාත්‍යන්තර සමාජවාදය සඳහා කම්කරු පන්තිය ස්වාධීනව බලමුලු ගැන්වීම ඉලක්ක කරගත් වැඩපිළිවෙළේ දේශපාලන සතුරෙකු විසින් මෙහෙයවනු ලබන බව ඔවුන් සම්පූර්ණයෙන්ම දැන සිටියහ. ITN විසින් ගුණරත්නට මෙම රාජ්‍ය මාධ්‍යයේ ප්‍රමුඛ වේදිකාවක් ලබාදී ඔහුව තම සත්කාරකයා ලෙස තබාගෙන ඇත්තේ දශක දෙකහමාරක් පුරා දිව ගිය ඔහුගේ නිශ්චිතවම ධනපති ගැති සහ මාක්ස්වාදී විරෝධී දේශපාලනය නිසා බව ද ඔවුහු දැන සිටියහ. කෙසේ වෙතත්, මෙම නායකයින් කියා සිටින්නේ තමන් පක්ෂයේ වැඩපිළිවෙළ පිලිබඳ පණිවිඩය රටේ කම්කරු පන්තිය වෙත බෙදා හැරීම සඳහා රූපවාහිනී වැඩසටහන භාවිතා කළ යුතු වූ බවයි.

සසප නායකයින් වසර විස්සකට වැඩි කාලයක් රටේ කම්කරු පන්තියෙන්, තරුනයන්ගෙන් හා ශිෂ්‍යයන්ගෙන් සඟවාගෙන සිටි අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රශ්නය මෙයයි: දීප්ති කුමාර ගුණරත්න යනු කවුද, ඔහුගේ දේශපාලන ප්‍රවනතාවය කුමක්ද? ගුණරත්න යනු 1990 දශකයේ අගභාගයේ දී දළුලා වැඩුනු, මේ සියවසේ දශක එකහමාරක් පමන කාලයක් තුල විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්, උගතුන්, කලාකරුවන් සහ වැඩ කරන තරුණයන් අතර සැලකිය යුතු බලපෑමක් ඇති කළ පශ්චාත් නූතනවාදයේ ව්‍යාජ වාම දෘෂ්ටිවාදී ව්‍යාපාරය මත පදනම් වූ අතාර්කික, ආත්මීය විඥානවාදී සහ ප්‍රතිගාමී දේශපාලන ප්‍රවනතාවක ගෝඩ්ෆාදර් ය. කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ කථිකාචාර්ය (දැන් මහාචාර්ය) නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි ඇතුළු ව්‍යාජ වාම බුද්ධිමතුන් කිහිප දෙනෙකු සමඟ ඔහු මෙම මතවාදය මත පදනම් වූ “X-Group” හි ප්‍රමුඛ නායකයෙකි. කණ්ඩායම, ඩෙරිඩියානු “විසංයෝජනය” සහ ලැකානියානු “මනෝවිශ්ලේෂණය” මත පදනම්වූ ද, ඔවුන් “සංස්කෘතික දේශපාලනය” ලෙස හැඳින්වූ දෙයට කැප වූ ද, මූලික වශයෙන් නාගරික මධ්‍යම පන්තිය වෙත නැඹුරුවූ එහි සාහිත්‍යය සහ “ලන්ඩන්” නම් සගරාවක් ඇතුලු සඟරා කිහිපයක් ප්‍රකාශයට පත් කළහ. 2004 දී මෙම සංවිධානය විසුරුවා හැරීමෙන් පසු ගුණරත්න විසින් මීට වසර කිහිපයකට පෙර “සමබිම පක්ෂය” බවට පරිවර්තනය වූ ශ්‍රී ලංකා පෙරටුගාමී පක්ෂය (SLVP) නමින් දේශපාලන පක්ෂයක් පිහිටුවා ගත් අතර 3mana.com වෙබ් අඩවිය ප්‍රකාශයට පත් කරයි. 

මේ කාලය පුරාවටම, ගුණරත්න ඓතිහාසික භෞතිකවාදයට හා ඉතිහාසයට මෙන්ම ඔහු එහි පැවැත්මම පවා  ප්‍රතික්ෂේප කළ කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී විභවයට දැඩි ලෙස විරුද්ධ විය. විටෙක ඔහු, කම්කරු පන්තිය සුළු ධනේශ්වරය මත යැපෙන පරිපෝෂිතයන් සේ හඳුන්වමින්, “පීඩිත” සුළු ධනේෂ්වරය වෙනුවෙන් වෘත්තීය සමිති “මර්දනය” කිරීමට පවා කැඳවුම් කරමින්, කම්කරු අරගල හෙළා දකිනා ෆැසිස්ටික කෑ මොර දීම් මඟින් කම්කරු පන්තිය කෙරෙහි තම බලවත් ද්වේශය ප්‍රකාශයට පත් කළේය. ඔහු සහ ඔහුගේ දේශපාලන ව්‍යාපාර ට්‍රොට්ස්කිවාදයට ඝෝෂාකාරී ලෙස සතුරු වී ඇත. හිටපු ඇමතියෙක් වන මංගල සමරවීර වැනි ධනේශ්වර වෙලඳපොල ගැති පක්ෂවල සහ දේශපාලකයින්ගේ හෙංචයියකු වන ගුණරත්න ඔවුන්ගෙන් දේශපාලන සහ මූල්‍ය ආධාර ලබාගෙන සහ ලබා ගනිමින් ඇත. ඔහු දැනට ආසන්න-ආඥාදායක ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ප්‍රතිපත්තිවලට විවෘතව සහාය දක්වයි. “පරිභෝජනවාදය” ලෙස ඔහු සඳහන් කරන දෙයට එරෙහිව සටන් කිරීම සඳහා බදු වැඩිකිරීම් අනුමත කරන අතර ඔහු ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල (IMF) විසින් නියම කරන ලද කප්පාදු පියවර සහ පුද්ගලීකරණ වැඩසටහන් අගය කරයි.

මධ්‍යම පන්තික නැගිටීමක් ලෙස ගුණරත්න ව්‍යාජ ලෙස ලඝු  කරන, 2022 අප්‍රේල්-ජූලි මහජන අරගල මධ්‍යයේදී “පරිප්පු සහ සීනි” ඉල්ලා සිටීම නිසා, යථාර්ථයේ නොපවතී යි ඔහු කියා සිටින “ජනතාව”  ඔහු රෞද්‍ර ලෙස හෙළා දුටු අතර, සමබිම පක්ෂයට බලය ලැබුණහොත්  “ජනප්‍රිය නොවන” පටි තද කිරීමේ පියවර දැඩි ලෙස ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඔහු යෝජනා කළේය.

ගුණරත්නගේ දේශපාලනය යන්තමින් විවේචනය කල සසප යේ පලමු සහ අවසාන ලිපිය පදනම් වූයේ 2014 අප්‍රේල් මාසයේ කොලඹ රැස්වීමකදී SLVP නායකයා ලෙස ඔහු කල ප්‍රසිද්ධ කථාවක් මත ය. සසප නායකත්වය ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) සිංහල අංශයේ මෙසේ ලිවීය: 

ගුනරත්න සිය කතාවේදී මෙසේ කීවේය: “ලංකාවේ ධනවාදය හා ධනපතියො කවුද කියල ප‍්‍රශ්නයක් තියනවා. සම්ප‍්‍රදායික වමේ භාෂාව අනුව නම් මට මේ වෙලාවේ උදවු කරන්නේ ධනපතියො කියන්න පුලුවන් [සත්තකින්ම]”. ගුනරත්නට ලංකාවේ මූල්‍ය ධනපතියෙක් වන ටිරාන් අලස් සමග වැඩ කිරීමේ අවස්ථාවක් ලැබී තිබේ. “එයා සාමාන්‍ය විදිහට කාල බීල ඇඳල ඉන්නවා. බීඑම්ඩබ්ලිවු කාර් එකක් එලියෙ නතර කරලා තියෙනවා. ඒත් එයාගෙ රියැදුරු ඒ කාර් එක ඇතුලට වෙලා ඒසී දාගෙන ආතල් එකේ ඉන්නවා. පැරනි වමේ භාෂාවෙන් කම්කරුවා තමයි ඒසී එක දාගෙන ආතල් එකේ ඉන්නෙ. ලංකාවේ ඇත්තටම තියෙන ධනවාදය මොකක්ද කියල හඳුනාගන්න ඕනෙ. මේ ක‍්‍රමය ඇත්තටම පවත්වාගෙන යන්නේ පීඩිතයා.”

මේ ප‍්‍රකාශවල සාරය නම් කම්කරු පන්තියක් යනුවෙන් හඳුනා ගත හැකි පන්තියක් නැත: ධනපති ක‍්‍රමය පවත්වා ගෙන යන්නේ “පීඩිතයන් ය”.

ලිපිය තවදුරටත් මෙසේ පැහැදිලි කරයි.

“අද්‍යතන මාක්ස්වාදය වන ට්‍රොට්ස්කිවාදය කෙරෙහි ගුනරත්න වෛරයෙන් දැවෙයි. ඊට හේතුව, ට්‍රොට්ස්කිවාදී හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජාජාක) හා එහි සමාජවාදී සමානතා පක්ෂ පමනක්ම කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී විභවය ද ඇතුලු සම්භාව්‍ය මාක්ස්වාදී සංකල්ප හා මූලධර්ම තරයේ ආරක්ෂා කරන බැවිනි. අනෙකුත් සියලු වමේ යයි කියාගත් සංවිධාන මාක්ස්වාදය ද කම්කරු පන්තිය ගැන ද යම් උත්සුකයක් ඇතැයි කල මවා පෑම් පවා හැරපියා ධනේශ්වරයේ කඳවුරට සීග‍්‍රයෙන් මාරුවී ගියේ 1991 සෝවියට් සංගමය බිඳ වැටීමත් සමගයි.

ගුනරත්න තම වෛරය වමාරා ඇත්තේ මෙසේය: “අද වෙන කොට ට්‍රොට්ස්කිවාදය ඉවරයි. මගේ අදහස ගෝලීය ධනවාදය විග‍්‍රහ කිරීම සඳහා ලෝක දැක්මක් විධියට ටෙ‍්‍ර‍්‍රාට්ස්කිවාදයට තව දුරටත් බැහැ. ට්‍රොට්ස්කිවාදය හැම වෙලේම අවධාරනය කරන්නේ වාස්තවික යතාර්ථය. එහෙත් ගෝලීයකරනය එක්ක ප‍්‍රශ්නය තිබෙන්නේ ආත්ම මූලිකත්වය තුල”.

මෙම තකතිරු ප‍්‍රකාශ කරන පුද්ගලයා ට්‍රොට්ස්කිවාදය ගැන පමනක් නොව හජාජාක නිෂ්පාදනයේ ගෝලීය කරනය ගැන කර ඇති බැරෑරුම් විශ්ලේෂනය ගැන පවා දැනීමක් නැත්තෙකි.

ගුනරත්න, ධනපති නිෂ්පාදනයේ ගෝලීයකරනය සමග මුදා හැරුනු ප‍්‍රතිගාමී දෘෂ්ටිවාදයන් විසින් අවශෝෂනය කර ගැනුනු මධ්‍යම පන්තික සමාජ තට්ටුවල එක නියෝජිතයෙකි. ඔහු හෝ එම සභාවේ කතාකල එක අයෙකු හෝ “වාස්තවික යථාර්ථය” -එනම් අද ලෝක දේශපාලනය සංලක්ෂිත වන, ගෝලීයකරනය තුල ධනවාදයේ පරස්පරවිරෝධයන් තියනුවී බිඳවැටීමක් කරා එය ගමන් කිරීම හා මානව වර්ගයා න්‍යෂ්ටික බලයෙන් අතුගෑවී යාහැකි තුන්වන ලෝක යුද්ධයක තර්ජනයක් මතුවීම–ගැන කතා නොකිරීම පුදුමයක් නොවේ. රැුස්වීමේ කථිකයෝ කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී විභවය ගැන හා මාක්ස්වාදය ගැන අසාරදර්ශනය වපුරා අධිරාජ්‍යවාදයට තම කැපවීම පෙන්නුම් කලහ.”

සසප ලිපියේ සඳහන් වන රැස්වීම ව්‍යාජ වාම පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (පෙසප) විසින් “වමේ සංවාදයක්” සඳහා සංවිධානය කරන ලද රැස්වීම් මාලාවක කොටසකි. 2013 නොවැම්බරයේදී එකල සසප ප්‍රධාන ලේකම් විජේ ඩයස්, එම සාකච්ඡාවට සහභාගී වීමට ලැබුණු ආරාධනය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් පෙසප වෙත විවෘත ලිපියක් ලිවීය. 

ඩයස් මෙසේ ප්‍රකාශ කළේය. 

“යෝජිත රැස්වීමේ අරමුන වනාහී විවිධ ධනේශ්වර හා සුලු ධනේශ්වර සංවිධානවල යලි කාන්ඩ ගැසීමකට පදනම දැමීම යි. එවැනි යලි කාන්ඩ ගැසීමක් සිදුවුවහොත් එය කම්කරු පන්තිය සඳහා නිර්මානය කෙරෙන තවත් දේශපාලන උගුලක් වනු ඇත්තේ ය. වසර 45කට අධික කාලයක් ට්‍රොට්ස්කිවාදී මූලධර්ම ආරක්ෂා කලා වූ ද කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන ස්වාධීනත්වය සඳහා වෙහෙස නොතකා සටන් කලා වූ ද සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය ඔබ විසින් ක‍්‍රියාවට නගනු ලබන ප‍්‍රතිගාමී යලි කාන්ඩ ගැසීමකට වලංගුභාවයක් සැපයීමට අපේක්ෂා නොකරයි. මේ හෙයින් සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය ඔබේ ආරාධනය අවධාරනයෙන් ප‍්‍රතික්ෂේප කරයි”

“කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන ස්වාධීනත්වය සඳහා” එතරම් වෙහෙස නොබලා සටන් කළ පක්ෂය, ජාත්‍යන්තර කමිටුව විසින් සම්මත කර තිබූ පරිදි, වර්ධනය වෙමින් පවතින ව්‍යාජ වාම ප්‍රවනතාවන්ට එරෙහිව අධිෂ්ඨානශීලී සටනක් දියත් කිරීමට නියමිතව තිබුණි. කෙසේ වෙතත්, තරුණයින් අතර  X-කණ්ඩායම විසින් මූලිකත්වය ගත් පශ්චාත් නූතනවාදී ප්‍රවනතාවයේ වැඩෙන බලපෑම නොතකා, සසප නායකත්වය මුරණ්ඩු ලෙස මෙම ප්‍රතිගාමී ව්‍යාපාරය නොසලකා හැරි අතර, මෙම ප්‍රවනතාවය “හෙලිදරව්” කරන එක ලිපියක්වත් ප්‍රකාශයට පත් නොකළේය. ගුණරත්නගේ පෙරටුගාමී පක්ෂයේ සහ සමබිම පක්ෂයේ දේශපාලනය සම්බන්ධයෙන් පක්ෂ නායකත්වයේ ප්‍රවේශය මීට වෙනස් නොවීය. මෙම අත්හැරීම, අවම වශයෙන් පරම්පරා දෙකක තරුනයින්, බුද්ධිමතුන් සහ කම්කරු පන්තියේ දේශපාලනිකව සවිඥානික දියුණු කොටස් පාවාදීම සඳහා බොහෝ දුරට මග පෑදූ අතර ඔවුන්ව, අවමංගත භාවයට හා අධෛර්යයට ඇද දැමීමෙන්, හජාජාක පමණක්ම ඉදිරියට ගෙන ගිය මාක්ස්වාදී විප්ලවවාදී වැඩපිලිවෙලෙන් ඔවුන්ව පලවා හැරුනි.

ගුණරත්නගේ ආරාධනය පිළිගැනීමට තීරණය කිරීමේදී, පක්‍ෂ නායකත්වය, තම පන්ති සතුරා සමග මුහුණට මුහුණ ලා සිටිද්දී, ඔහු පුරසාරම් දොඩන, තරුන පරම්පරාවක් සහ කම්කරු පන්තිය නොමඟ යැවීමේ දී ගුණරත්න විසින් ඉටු කරන ලද ද්‍රෝහී සහ ප්‍රතිගාමී භූමිකාව ගැන තම මුව වසා සිටීමට තීරණය කළ බව පැහැදිලිය. ගුණරත්නගේ දශක ගණනාවක ප්‍රතිගාමී දේශපාලනය පිලිබඳ සැලකිය යුතු හෙලිදරව්වක් සිදුකිරීම පැහැර හැර, ඔහුගේ ප්‍රවනතාවයේ අදහස් සමග වාද විවාදවල (polemics) නියැලීමට (ජේම්ස් පී. කැනන් වරක් පැවසූ පරිදි විප්ලවවාදී පක්ෂයක් සංලක්ෂනය කරන මූලිකම කර්තව්‍යක්) කිසිදු උත්සාහයක් නොගෙන  තිබීමෙන් ගුණරත්නගේ ආරාධනය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට පක්ෂ නායකත්වයට ධෛර්යයක් නොතිබුණි. සම්මුඛ සාකච්ඡාවේදී විජේසිරිවර්ධන, මාක්ස්වාදය “මහා ආඛ්‍යානයක්” ලෙස ප්‍රතික්ෂේප කළ හා ඥානවිභාගයේ දී බහුත්වවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටිමින් අනුභූතික තර්කනය භාවිතා කළ “සමාජවාදී සංස්කෘතිය” ඛාදනය කිරීමට දායක වූ පශ්චාත්-1991 ප්‍රවණතා ගැන සඳහන් කළ නමුත්,  මෙම දේශපාලන අපරාධයේ ප්‍රධාන චූදිතයෙක් වන ගුණරත්න දෙසට ඇඟිල්ල දිගු කිරීමෙන් වැලකී සිටීමට ප්‍රවේශමෙන් වග බලා ගත්තේය. 

කම්කරු පන්තියේ සහ එහි අරගලවල සතුරෙකු වන ගුණරත්න සසප නායකත්වය වඩාත්ම අස්ථායී කරවන ප්‍රශ්න මතු නොකිරීමට වගබලා ගන්නා බව සසප අවස්ථාවාදී නායකත්වය හොඳින් දැන සිටියේය: ඔබේ පක්ෂයට 2022 මහජන අරගල තුල, ඒ සඳහා අවශ්‍ය නායකත්වය ලබා දීම පසෙක තබා, අවම වශයෙන් සැලකිය යුතු බලපෑමක්වත්  කිරීමට නොහැකි වූයේ මන්ද?  ඔබේ විප්ලවීය වැඩපිළිවෙළ තිබියදී පවා ඔබේ පක්ෂයට හොඳ පිළිගැනීමක් නොලැබුණේ ඇයි? මේ පෙර නොවූ විරූ අරගලවලදී පවා ඔබේ පක්ෂයේ සාමාජිකත්වය වර්ධනය නොවුණේ ඇයි? මෙම ප්‍රශ්නවලින් අභියෝගයට ලක් වන සසප නායකත්වයට, මහජන අරගලයේ ගෙල සිරකර එය පාර්ලිමේන්තුවාදය දෙසට යොමු කිරීම සම්බන්ධයෙන් පෙසප හෝ අනෙකුත් කන්ඩායම්වලට සරලව දොස් පැවරීමෙන් නැවතිය නොහැකි වනු ඇත. ඇත්ත වශයෙන්ම, ගුණරත්න එවැනි අරගලය පාවාදීමක් යෝජනා කර තිබුණේ 2022 අප්‍රේල් මස අග තරම් කලින්ය.

මෙම අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධය ලැජ්ජා සහගත සහජීවනයක කූටප්‍රාප්තිය සනිටුහන් කළේය. සසප නායකත්වය අමාරුවේ දමන මෙම ප්‍රශ්නවලට අපගේ ව්‍යාපාරයේ ශ්‍රේෂ්ඨ නායකයින් විසින් දැනටමත් පිළිතුරු දී ඇත:

විප්ලවයක් අතරතුර, එනම් සිදුවීම් වේගයෙන් ගමන් කරන විට, දුර්වල පක්ෂයකට විප්ලවයේ ගමන් මග පැහැදිලිව අවබෝධ කර ගන්නේ නම් සහ වාක්‍ය ඛණ්ඩවලින් මත් නොවන සහ තාඩන පීඩනවලින් බියට පත් නොවන ස්ථීර කාඩර්වරුන් සතු වන්නේ නම්, එය ඉක්මනින් බලවත් එකක් බවට වර්ධනය විය හැකිය.  නමුත් එවැනි පක්ෂයක් විප්ලවයට පෙර පැවතිය යුතුවන අතර  කේඩරයින් දැනුවත් කිරීමේ ක්‍රියාවලියට සැලකිය යුතු කාලයක් අවශ්‍ය වේ. නමුත් විප්ලවය මෙම කාලය ලබා ගැනීමට ඉඩ නොදේ.” (ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි, පන්තිය, පක්ෂය හා නායකත්වය, 1940).

පන්ති සතුරෙකු සහ සමබිම පක්ෂයේ නායකයා වන ගුණරත්න, ඉහත සඳහන් සසප ලිපියෙන් හඳුනා ගන්නා  පරිදි, ට්‍රොට්ස්කිවාදයට සහ සසප වෙත දක්වන සියලු සතුරුකම් නොතකා, සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් සඳහා තමන්ට ආරාධනා කළේ මන්දැයි සෙවීමට සසප නායකයින් උනන්දු නොවන බව පෙනේ. එහෙත් සසප නායකත්වය සමග ඇතිකරගත් ව්‍යංග ගිවිසුම ඔහුගේ ව්‍යාජ වාම ආවරණය ශක්තිමත් කිරීමට අවස්ථාවක් සලසා දීමෙන් තම අරමුණ ඉටුකරන බව ගුණරත්න දනී. 1990 ගනන්වල මුල් භාගයේ “ඉතිහාසයේ අවසානය” ප්‍රකාශ කළ ධනේශ්වර පණ්ඩිතයින්ට තමන්ට වැරදුන බව පිළිගැනීමට සිදු වූ 2008 මහා කඩාවැටීමේ පසුබිම තුළ, ඉතිහාසය තවමත් කම්පනය වෙමින් පවතින බවත්, නොනවතින  යුද්ධය, සමාජ ප්‍රතිවිප්ලවය, ෆැසිස්ට්වාදයේ අන්තරාය සහ  –  2022 දී ශ්‍රී ලංකාවේ මෙම ප්‍රවනතාවය පෙන්නුම් කල – ගෝලීය පන්ති අරගලවල යලි පිබිදීමක් පෙන්නුම් කරමින් ලොව පුරා මහජනතාව වම දෙසට ඇදී යෑමක් පෙන්නුම් කරන යුගයක් ආරම්භ වුනු  ලෝක තත්වයක් තුළ, ගුණරත්න හා එවැනි අය තවත් දේශපාලන උගුල් ඇටවීමට මෙවන් වෙස්මාරුවක් (camouflage)  බරපතල ලෙස සොයති. 

සම්මුඛ සාකච්ඡාව අතරතුර, කප්පාදු පියවරයන් සහ දරිද්‍රතාවයේ ප්‍රතිවිපාක ඇතුළුව ශ්‍රී ලාංකික ජනතාව මුහුන දෙන සමාජ ගැටලු ගණනාවක් වෙත නායකයෝ අවධානය යොමු කළෝය. කෙසේ වෙතත්, සැලකිය යුතු ලෙස, දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නයේ පැවැත්ම ගැන සඳහන් කිරීමට නායකයින් අපොහොසත් විය. මෙය අහම්බයක් නොවේ.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන්ට එල්ල වන ප්‍රහාරය, වැඩෙන ලෝක යුද්ධයේ තර්ජනය සහ  චීනයට එරෙහි අධිරාජ්‍යවාදී නායකත්වයෙන් යුත් යුද්ධයක සුලිය දෙසට රට ඇදී යාම පිලිබඳ සඳහන් කලද, ලෝසවෙඅ හි ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද අගෝස්තු 16 සසප මැතිවරන ප්‍රකාශයේ පවා දෙමල ජාතික ප්‍රශ්නය සඳහන් නොවේ. මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේ කොටසක් ලෙස අගෝස්තු 16 වැනි දින කොළඹ පැවති ප්‍රථම මහජන රැස්වීමේදී, “දෙමළ ජාතිකයන්ගේ ජාතික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිය” ලෙස අපැහැදිලි ලෙස හැඳින්වූ දෙය සාක්ෂාත් කිරීමේ සමාජවාදී විප්ලවවාදී වැඩපිළිවෙළ පැහැදිලි කිරීමේදී, විජේසිරිවර්ධන එය “ස්වයං-නිර්ණයේ” අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රගතිශීලී අන්තර්ගතය වන ජාතික පරපීඩනය අහෝසි කර දැමීම ලෙස හඳුනා නොගැනීමට වගබලා ගත්තේය. 

හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් දෙමළ ඊලම් විමුක්ති කොටි (එල්ටීටීඊ) සංවිධානය මිලිටරිමය වශයෙන් තලා දැමූ 2009 මැයි 18දා, සසප නායකත්වය පූර්ණ වශයෙන්ම පාහේ දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නයේ අවසානය සනිටුහන් කලේ, සිංහල ස්වෝත්තමවාදයේ පීඩනයට පක්ෂය ක්‍රමානුකූලව යටත් කිරීම සහ ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ සහය ඇතිව සහ එහි අරගලයේ කොටසක් ලෙස ශ්‍රී ලංකා සහ ඊලම් එක්සත් සමාජවාදී ජනපදයක  (USSLE) ඉදිරිදර්ශනය යටතේ, දෙමළ, සිංහල හා මුස්ලිම් කම්කරු පන්තියේ කාර්මික ශක්තිය සංක්‍රමණික ඉල්ලීම් වටා (සියලු දෙමල දේශපාලන සිරකරුවන් නිදහස් කිරීම, උතුරු නැගෙනහිරින් ආක්‍රමණික සිංහල හමුදාව කොන්දේසි විරහිතව ඉවත් කර ගැනීම සහ විනාශයට පත් පවුල් සඳහා සම්පූර්ණ වන්දි හා හානිපූර්ණය) බලමුලු ගැන්වීමේ සංයුක්ත, ප්‍රායෝගික අරගලය දියාරු කිරීම සංකේතවත් කරමිනි.  සසප ඉදිරිදර්ශනයේ “ඊළාම්” යන වචනයෙන් සඳහන් කරන්නේ කුමක්දැයි මෑත මාධ්‍ය හමුවකදී ප්‍රශ්න කළ විට, එය දෙමළ ජාතික පරපීඩනය යථාර්තයක් ලෙස සසප විසින් පිළිගැනීම සහ එයින් මිදීමට එම ජනතාවට ඇති අයිතිය නියෝජනය කරන බවත්, එවැනි සමාජවාදී ඉදිරිදර්ශනයක් සාක්ෂාත් කරගත හැකි වන්නේ වාර්ගික රේඛා හරහා එක්සත්ව සටන් කරන කම්කරු පන්තියට පමණක් බවත් සඳහන් කිරීමට විජේසිරිවර්ධන ඛේදනීය ලෙස  අසමත් විය. 

1923 “ජර්මානු ඔක්තෝබරයේ” විප්ලවවාදී නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳීමට කොමින්ටර්න් සහ කේපීඩී නායකත්වයේ අසාර්ථකත්වය පිළිබඳව ට්‍රොට්ස්කි විසින් කරන ලද පහත නිරීක්‍ෂණයෙන් මෙම විචාරය අවසන් කිරීම සුදුසු යැයි අපි සලකමු:

විප්ලවවාදී අර්බුදයක උපරිම තියුණු වීමේ කාල පරිච්ඡේද ඒවායේ ස්වභාවයෙන්ම සංක්‍රාන්ති වේ.  විප්ලවවාදී නායකත්වයක් හා වෛෂයික කර්තව්‍යයන් අතර නොගැලපීම (ධනේශ්වරයේ වියරු ප්‍රහාරය හමුවේ ජාමය බේරාගැනීමට දැගලීම, පැකිළීම, දෙගිඩියාව)  සති කිහිපයක් සහ දින කිහිපයකින් පවා ව්‍යසනයකට තුඩු දිය හැකි අතර සූදානම් වීමට වසර ගණනාවක් ගත් සියලු දේ නැති කර දමනු ලැබිය හැකිය…නායකත්වය අවස්ථාවට අනුගත වීමට සමත් වන විට, අවස්ථාව දැනටමත් වෙනස් වී ඇත; ජනතාව පසු බසිමින් සිටින අතර බලවේග අතර සම්බන්ධතාවය හදිසියේම නරක අතට හැරේ.” ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි, ලෙනින්ගෙන් පසු තුන්වන ජාත්‍යන්තරය (පයනියර් පබ්ලිෂර්ස්, 1957, 97-98 පිටු)

සසප, ශ්‍රී ලංකාවේ උග්‍ර ප්‍රති-මාක්ස්වාදී ප්‍රවනතාවයකට එරෙහි අරගලය දිගු කාලීනව අත්හැරීමේ කූටප්‍රාප්තිය සනිටුහන් කරයි Read More »

eepthisamaga

SEP marks the culmination of its long-time renunciation of the struggle against a virulent anti-Marxist tendency in Sri Lanka

By Sanjaya Jayasekera.

Pani Wijesiriwardene, the Presidential Candidate, and Deepal Jayasekara, the General Secretary of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka, participated last Saturday morning (18th) in a state television (ITN) program hosted by Deepthi Kumara Gunarathne, an arch-enemy of the working class. The interview, a nauseating spectacle, lasted for 45 minutes and is available on YouTube.

The co-host of the program stated that the leaders of the SEP had been invited to speak on the party’s program for the presidential election to be held on September 21 this year.

The General Secretary introduced the party as the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International (ICFI), summarized its historical origins, and outlined its political program. Wijesiriwardene stated that the party does not have a separate election program but is contesting this election to bring the message of the party’s international socialist program—against austerity, dictatorship, and world war—to the working class as much as possible. This highlighted their main concern for participating in this television program.

eepthisamaga
SEP leaders at “Deepthi Samaga”

However, the SEP leaders did not merely participate in a neutral television interview. They are fully aware that the state television’s daily morning program, titled “Deepthi Samaga” (meaning ‘with Deepthi’), named after its host, is conducted by a political enemy of the program aimed at independently mobilizing the working class for international socialism. They are also aware that the ITN has given a prominent platform in this state media to Gunarathne and retained him as their host precisely because of his pro-capitalist and anti-Marxist politics, which have spanned over two and a half decades. Still, these leaders claim they were supposed to use the television program to disseminate this message to the working class in the country.

The essential question that the SEP leaders have been concealing for over twenty years from the working class, youth, and students of the country is this: Who is Deepthi Kumara Gunarathne, and what is his political tendency? Gunarathne is the godfather of an irrationalist, subjective idealist, and reactionary political tendency based on the pseudo-left ideological movement of postmodernism, which sprouted in the late 1990s and had considerable influence among university students, academics, artists, and working youth during the first and a half decade of this century. Along with several pseudo-left intellectuals, including Nirmal Ranjith Devasiri, a lecturer (now a professor) at the University of Colombo, he was a prominent leader of the “X Group,” which was based on this ideology. The group published its literature and a couple of magazines, including one named “London,” devoted to what they referred to as “cultural politics,” based on Derridian “deconstruction” and Lacanian “psychoanalysis”, and oriented primarily toward the urban middle class. After this organization dissolved in 2004, Gunarathne established a political party named the Sri Lanka Vanguard Party (SLVP), which a few years ago was converted into the “Samabima Pakshaya (SP)” (Equal Ground Party), and publishes the website 3mana.com.

Throughout this time, Gunarathne virulently opposed historical materialism and history, as well as the revolutionary potential of the working class, whose very existence he denied. At times, he has vented his wrath against the working class with fascistic rants condemning class struggles and even calling to “crush” trade unions in favor of the “oppressed” petty-bourgeoisie, portraying the former as parasites depending on the latter. He and his political movements have been vociferously inimical to Trotskyism. A lackey of capitalist pro-market parties and politicians like the late Mangala Samaraweera, Gunarathne has received and continues to receive political and financial support from them. He currently openly supports the policies of near-dictator President Ranil Wickremasinghe, endorses the tax hikes to combat what he refers to as “consumerism,” and appreciates austerity measures and privatization programs as dictated by the International Monetary Fund (IMF).

Amidst the mass struggles of April-July 2022, which Gunarathne falsely reduces to a middle-class uprising, he scathingly condemned the “people,” whom he claims do not exist, for demanding “dal and sugar,” and proposed to implement harsh and “unpopular” belt-tightening measures if the SP gained power.

The SEP’s first and last article that barely criticized Guneratne’s politics was based on a public speech he gave at a Colombo meeting in April 2014 as the leader of the SLVP. The SEP leadership wrote in the Sinhala section of the World Socialist Web Site (WSWS) as follows: 

‘Gunarathna said in his speech: “There is a question about capitalism and who are the capitalists in Sri Lanka.  In traditional left-wing parlance, it is the capitalists who are helping me at this time [of course]”.  Gunarathne got an opportunity to work with a Sri Lankan financial capitalist, Tiran Alas.  “He’s dressed and eats like a regular man.  A BMW car is parked outside.  But his driver is inside that car with AC on and he is having fun.  In the old left language, the worker is the one who has fun with the AC on.  We need to identify what capitalism really is in Sri Lanka.  This system is really maintained by the oppressed.”

The essence of these statements is that there is no class that can be identified as a working class: it is the “oppressed” who maintain the capitalist system.’

The article further explains as follows:

“Gunarathne burns with hatred for modern Marxism, Trotskyism.  The reason for this is that only the Trotskyist International Committee of the Fourth International (ICF) and its Socialist Equality Parties strongly defend orthodox Marxist concepts and principles, including the revolutionary potential of the working class.  All other so-called leftist organizations abandoned even the pretense of having any concern for Marxism and the working class and quickly switched to the camp of the bourgeoisie with the collapse of the Soviet Union in 1991.

Gunarathne expressed his hatred thus: “Trotskyism is over today.  My point is that Trotskyism is no longer a worldview for analyzing global capitalism. Trotskyism always insists on objective reality.  But the problem with globalization is self-centeredness.”

The person issuing these foolish statements is ignorant not only of Trotskyism, but also of the serious analysis by the ICFI of the globalization of  production.

Gunarathne is one representative of the middle class social strata absorbed by the reactionary ideologies unleashed with the globalization of capitalist production.  It is not surprising that neither he nor anyone who spoke in that assembly talked about the “objective reality” – that is, the contradictions of capitalism in globalization that characterize today’s world politics, and that it is moving towards collapse and the threat of a third world war that could wipe out humanity with nuclear power.  The rally’s speakers demonstrated their commitment to imperialism by spreading skepticism about the revolutionary potential of the working class and Marxism.”

The meeting referred to in the SEP article is part of a series of meetings organized by the pseudo-left Frontline Socialist Party (FSP) for a “ Dialogue of Lefts”. Wije Dias, the General Secretary of SEP, in November 2013, wrote an open letter addressed to the FSP rejecting an invitation received to participate in the said discussion. 

Dias stated as follows: 

“[T]he purpose of the proposed meeting is to lay the foundations for a regroupment of an array of bourgeois and petty-bourgeois organizations. Such a regroupment, were it to be realized, would result in the creation of yet another political trap for the working class. The Socialist Equality Party, which for more than 45 years has defended Trotskyist principles and fought tirelessly for the political independence of the working class, has no intention of lending credibility to the sort of reactionary regroupment that you are seeking to implement. Therefore, the Socialist Equality Party emphatically rejects your invitation.”

The party that fought so tirelessly “for the political independence of the working class” was supposed to wage a determined fight against the developing pseudo-left tendencies, as resolved by the ICFI. However, despite the growing influence of the postmodernist tendency among youth, spearheaded by the X-Group, the SEP leadership stubbornly neglected this reactionary movement, and not a single article was published “exposing” this tendency. The party leadership’s approach toward the politics of the VP and SP is the same. This omission largely paved the way for the betrayal of at least two generations of youth, intellectuals, and politically conscious advanced sections of the working class, leading to disorientation and demoralization, and driving them away from the Marxist revolutionary program advanced solely by the ICFI.

In deciding to accept Gunarathne’s invitation, it is clear that the party leadership decided to gag themselves, face to face with their class enemy, over the treacherous and reactionary role played by Guneratne in disorienting a generation of youth and the working class, which he boasts about. Having made no substantial exposure of Gunarathne’s decades-long reactionary politics, and taken no attempt to engage in polemics with the ideas of his tendency—which is the mark of a revolutionary party, as James P. Cannon once said—the party leadership had no guts to reject Gunarathne’s invitation. During the interview, Wijesiriwardene referred to the post-1991 tendencies that rejected Marxism as a “metanarrative,” advocated pluralism in epistemology, and used empiricist logic, which contributed to the erosion of “socialist culture,” but carefully avoided pointing fingers at Gunarathne, who has been one of the main culprits for this political crime.

The SEP opportunist leadership was well aware that Gunarathne, being an enemy of the working class and its struggles, would be careful not to raise the most destabilizing questions for the SEP leadership: Why was your party not able to exert at least a substantial influence in the mass struggles of 2022, let alone provide the necessary leadership for it? Why was your party not well received, even with your revolutionary program? Why did the membership of your party not grow, even during these unprecedented struggles? Challenged by these questions, the SEP leadership could not simply blame the FSP or other groups for strangling the mass struggle and channeling it toward parliamentarianism. In fact, Gunarathne had proposed such a betrayal of the struggle as early as late April 2022.

This mutual understanding marked the culmination of a shameful cohabitation. These questions, which would place the SEP leadership in trouble, have already been answered by the great leaders of our movement:

During a revolution, i.e. when events move swiftly, a weak party can quickly grow into a mighty one provided it lucidly understands the course of the revolution and possesses staunch cadres that do not become intoxicated with phrases and are not terrorized by persecution. But such a party must be available prior to the revolution inasmuch as the process of educating the cadres requires a considerable period of time and the revolution does not afford this time”. (L.Trotsky, The Class, the Party and the Leadership, 1940).

The SEP leaders seem uninterested in finding out why Gunarathne, a class enemy and SP leader, invited them to the interview despite all his hostility to Trotskyism and the SEP, as identified in the article by the SEP. But Gunarathne knows that the tacit agreement entered into with the SEP leadership serves his ends by providing him with an opportunity to strengthen his fake left cover. In a world situation where bourgeois pundits who declared the “end of history” in the early 1990s had to admit, in the backdrop of the 2008 Great Crash, that they were wrong and that history is still ticking, and ushered in an epoch of unending war, social counter-revolution, the danger of fascism, and a resurgence of global class struggles showing a lurch toward the left by the masses around the world—which trend was demonstrated in Sri Lanka in 2022—Gunarathne and the like are gravely seeking this left camouflage to set further political traps.

During the interview, the leaders referred to a number of social problems the Sri Lankan population faces, including the effects of austerity measures and poverty. However, significantly, the leaders failed to mention the existence of the Tamil national question. This is not an accident.

While there is reference to the onslaught on democratic rights, the growing threat of world war, and the country being drawn toward the vortex of an imperialism-led war against China, the Tamil national question is not mentioned even in the SEP election statement of August 16, published on WSWS. In explaining the socialist revolutionary program to uphold what was ambiguously referred to as the “National Democratic Right of Tamils” during the first public meeting held in Colombo on August 16 as part of the election campaign, Wijesiriwardene was careful not to identify it as the eradication of national oppression, which is the essential progressive content of “self-determination.”

The SEP leadership virtually marked the end of the Tamil national question on May 18, 2009, when former president Mahinda Rajapaksha militarily crushed the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), epitomizing their gradual subjugation of the party to the pressure of Sinhala chauvinism, diluting the concrete, practical struggle to mobilize the industrial force of the Tamil, Sinhala, and Muslim working class around transitional demands (such as the release of all Tamil political prisoners, unconditional withdrawal of the invading Sinhala military from the North and East, and full reparations and compensation for the devastated families) under the perspective of a United Socialist States of Sri Lanka and Eelam (USSLE), with the support of and as part of the struggle of the international working class. When questioned at a recent press conference about what is referred to by the word “Eelam” in the SEP’s perspective of a USSLE, Wijesiriwardene miserably failed to mention that it represented the SEP’s recognition of Tamil national oppression as a fact and those people’s right to be free from it, which could only be realized by the working class fighting unitedly across ethnic lines for such a socialist perspective.

We consider it apt to conclude this critique with the following observation by Trotsky on the failures of the leadership of the Comintern and KPD to resolve the crisis of revolutionary leadership in “German October” of 1923: 

“The periods of the maximum sharpening of a revolutionary crisis are by their very nature transitory. The incongruity between a revolutionary leadership (hesitation, vacillation, temporizing in the face of the furious assault of the bourgeoisie) and the objective tasks, can lead in the course of a few weeks and even days to a catastrophe and to a loss of what took years of work to prepare…By the time the leadership succeeds in accommodating itself to the situation, the latter has already changed; the masses are in retreat and the relationship of forces worsens abruptly.” L.Trotsky, The Third International After Lenin (Pioneer Publishers, 1957, p97-98)

SEP marks the culmination of its long-time renunciation of the struggle against a virulent anti-Marxist tendency in Sri Lanka Read More »

Scroll to Top