News

Khan Yunus

අධිරාජ්‍යවාදය තම “අවසාන විසඳුම” ගාසා තීරයේ දියත් කරයි

ලෝසවෙ ජාත්‍යන්තර කතෘ මණ්ඩලය විසිනි.

Khan Yunus
2025 මැයි 19 වන සඳුදා, ඊශ්‍රායල හමුදා ප්‍රහාරය මධ්‍යයේ, ගාසා තීරයේ ඛාන් යුනිස් ප්‍රදේශයෙන් අවතැන් වූ පලස්තීනුවන් පලා යති [AP ඡායාරූපය/අබ්දෙල් කරීම් හනා]

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) 2025 මැයි 19 දින ‘Imperialism launches its “final solution” in Gazaයන හිසින් පලවූ ලෝසවෙ ජාත්‍යන්තර කතෘ මණ්ඩලය විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. 

සති අන්තයේ ඊශ්‍රායල ආරක්ෂක හමුදා (IDF) විසින් “ගිඩියොන්ගේ යුධරථ මෙහෙයුම” පූර්ණ පරිමාණයෙන් දියත් කිරීම නිවේදනය කරන ලද අතර එය ගාසා තීරයේ “අවසාන පියවර” ලෙස අගමැති බෙන්ජමින් නෙතන්යාහු විස්තර කළේය. මෙම භාෂාව “අවසාන විසඳුම” – යුරෝපයේ යුදෙව්වන් ක්‍රමාණුකූලව සමූලඝාතනය කිරීම සඳහා නාසි ජර්මනියේ යෙදුම- ප්‍රතිරාවය කරයි.

මෙහෙයුමේ අරමුන වන්නේ ගාසා තීරය මුළුමනින්ම මිලිටරි ආක්‍රමණය කිරීම සහ අත්පත් කර ගැනීම, ඉතිරි ජනගහනය දකුණේ ගාල් කඳවුරුවලට බලහත්කාරයෙන් අභ්‍යන්තර විස්ථාපනය කිරීම සහ ඔවුන් පලස්තීනයෙන් මුළුමනින්ම නෙරපා හැරීමට සූදානම් වීමයි.

මෙම මෙහෙයුම සමග සමගාමීව සිරගත කර  සිටින ජනගහනයට ආහාර බෙදා හැරීම, එක්සත් ජනපදය-ඊශ්‍රායලය ඒකාබද්ධව අත්පත් කර ගැනීමත්, ඇමරිකානු සැපයුම් සමාගම් සහ පුද්ගලික හමුදා කොන්ත්‍රාත්කරුවන් විසින් මුහුණ හඳුනාගැනීමේ තාක්‍ෂණය හරහා හඳුනාගෙන පූර්ව පරීක්ෂාවට ලක් වූ පුද්ගලයින්ට සාගත මට්ටමේ සලාක බෙදාහැරීමත් සිදුකරනු ඇත.

තිරය ​​පිටුපසින් ට්‍රම්ප් පරිපාලනය, හොලෝකෝස්ට සමූලඝාතනයෙන් [දෙවන ලෝක යුද්ධ සමයේ දී හිට්ලර් ප්‍රමුඛ ෆැසිස්ට්වාදින් සිදුකළ මිලියන් 6 ක යුදෙව් ජන සංහාරය] පසු විශාලතම අධිරාජ්‍යවාදී පිටුබලය සහිත වාර්ගික ශුද්ධ කිරීමේ මෙහෙයුම මෙහෙයවයි. බලහත්කාරයෙන් අවතැන් කරන  මිලියනයකට අධික පලස්තීනුවන් නැව් මගින් හෝ ගොඩබිමෙන් භාර ගැනීම සදහා – එක්සත් ජනපදයේ පිටුබලය ලබන ඉස්ලාමීය කැරලිකරුවන් විසින් පෙරලා දැමූ ආන්ඩු සහිත – ලිබියාවේ සහ සිරියාවේ පාලන තන්ත්‍රයන් සමඟ ධවල මන්දිරය සාකච්ඡා කරමින් සිටී.

දෙවන ලෝක යුද්ධය අවසන් වීමෙන් වසර අසූවකට පසුව, නාසි ජර්මනියේ දැවැන්තම අපරාධ – මහා පරිමාන සමූල ඝාතනය, හිතාමතා මහා පරිමාන සාගතය සහ වාර්ගික ශුද්ධ කිරීම – අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් විසින් ක්‍රියාත්මක කර සාමාන්‍යකරණය කරමින් සිටී. 

එහෙත් හොලෝකෝස්ටයේ සැලසුම්කරුවන් ඔවුන්ගේ අපරාධවල පරිමාණය ජර්මානු ජනගහනයෙන් සහ ලෝකයෙන් වසන් කිරීමට උත්සාහ කළ අතර, ගාසා තීරයේ සමූල ජන ඝාතනය මුළුමනින්ම එළිපිටම දිග හැරෙමින් තිබේ. ඇමරිකානු ජනාධිපතිවරයා පලස්තීනය ජනවාර්ගික ශුද්ධ කිරීම සහ ඈඳා ​​ගැනීම තම පරිපාලනයේ මූලෝපායික අරමුණක් ලෙස විවෘතව ප්‍රකාශ කර ඇත.

ගාසා තීරයේ ජන සංහාරය ට්‍රම්ප් සහ නෙතන්යාහු විසින් මෙහෙයවනු ලැබූව, එය සියලු අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් විසින් ආරක්ෂා කර නීත්‍යානුකූල කර ඇති අතර ධනේශ්වර අරාබි පාලන තන්ත්‍රයන් විසින් ඊට පහසුකම් සලසා ඇත.

අධිරාජ්‍යවාදී ආන්ඩු ඊශ්‍රායලයට “තමන්ව ආරක්ෂා කර ගැනීමට අයිතියක් ඇති” බව ප්‍රකාශ කිරීම මගින් සමූහ මිනීමැරුම් සහ වාර්ගික ශුද්ධ කිරීම් නීත්‍යානුකූල කරයි. යුරෝපය පුරා සෑම ආන්ඩුවක්ම ජන සංහාරයට එරෙහි විරෝධතා වංචනිකව “සෙමිටික් (යුදෙව්)-විරෝධී” ලෙස හෙලා දැක, සමූහ අත්අඩංගුවට ගැනීම් සිදු කරමින් සහ ඊශ්‍රායල රාජ්‍යයේ අපරාධවලට එරෙහිව කතා කරන අයට හිංසා පීඩා කරමින් සිටී.

ජර්මානු චාන්සලර් ෆ්‍රෙඩ්රික් මර්ස්, ඊශ්‍රායල අගමැති බෙන්ජමින් නෙතන්යාහුට ජර්මනියට ආරාධනා කර ඇති අතර, නෙතන්යාහු අත්අඩංගුවට ගැනීම සඳහා ජාත්‍යන්තර අපරාධ අධිකරණය විසින් නිකුත් කරන ලද වරෙන්තුව කඩ කරන බවට ප්‍රතිඥා දී තිබේ.

සෞදි අරාබිය, කටාර් සහ එක්සත් අරාබි එමීර් රාජ්‍යය වෙත ට්‍රම්ප්ගේ සංචාරය ගාසා ජන සංහාරයේ අරාබි පාලන තන්ත්‍රවල හවුල්කාරිත්වය සමස්ත ලෝකය ඉදිරියේ ප්‍රදර්ශනය කර ඇත. ගාසා තීරයේ විනාශය වෙනුවෙන් ට්‍රම්ප් ඊශ්‍රායලයට ඩොලර් බිලියන ගණනින් බෝම්බ ලබා දෙද්දී කටාර් රජ පවුල ට්‍රම්ප්ට ඩොලර් මිලියන 400 ක පෞද්ගලික ජම්බෝ ජෙට් යානයක් තෑගි කර තිබේ.

පලස්තීනුවන් සාගතයේ තැබීම හෙළා දකින නාම මාත්‍ර ප්‍රකාශ නිකුත් කළ ද, අරාබි පාලන තන්ත්‍ර ගාසා තීරයේ සමූල ජන සංහාරයට සහ බලහත්කාරයෙන් අවතැන් කිරීමට හවුල්කාරී වේ.

මාධ්‍යවේදී බොබ් වුඩ්වර්ඩ් යුද්ධය නම් සිය පොතේ සඳහන් කර ඇති පරිදි , ජෝර්දානයේ දෙවන අබ්දුල්ලා රජු 2023 දී රාජ්‍ය ලේකම් ඇන්ටනි බ්ලින්කන්ට පැවසුවේ, “ඊශ්‍රායලය හමාස් පරාජය කළ යුතුය. අපි මෙය ප්‍රසිද්ධියේ නොකියමු, නමුත් අපි හමාස් පරාජයට සහාය දෙමු.” ඊශ්‍රායලය පලස්තීනුවන් සමූල ඝාතනය කරමින් සිටියදී පවා ඔහුගේ පාලනයට අවශ්‍ය වන්නේ ඊශ්‍රායලය සමඟ සාමය පවත්වා ගැනීමට පමණක් බව ඊජිප්තු ජනාධිපති අබ්දෙල් ෆාටා එල්-සිසි බ්ලින්කන්ට පැවසූ බවත් වුඩ්වර්ඩ් ලිවීය.

“ජාත්‍යන්තර නීතියේ” ආයතන සිදුවෙමින් පවතින සමූල ජන සංහාරය හමුවේ සම්පූර්ණයෙන්ම බංකොලොත් බව ඔප්පු කර ඇත. අඩ සියවසක අධිරාජ්‍යවාදී අනුග්‍රහය ලත් “සාම සැලසුම්”, එක්සත් ජාතීන්ගේ මහා මණ්ඩලයේ සහ ආරක්ෂක මණ්ඩලයේ ගණන් කළ නොහැකි ඡන්ද, ජාත්‍යන්තර අධිකරණයේ තීන්දු සහ ජාත්‍යන්තර අපරාධ අධිකරණයේ චෝදනා සම්පූර්ණයෙන්ම අර්ථ විරහිත බව ඔප්පු වී ඇත.

යෝධ පරිමාණ අපරාධයක් වන ගාසා තීරයේ දිග හැරෙමින් පවතින දෙය අතිශය දුරදිග යන දේශපාලන ඇඟවුම් දරා සිටි. එය අධිරාජ්‍යවාදයේ සහ සියලු “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී” ධනේශ්වර ආන්ඩුවල අති මූලික ස්වභාවය හෙලිදරව් කරයි. පළමු ලෝක යුද්ධය මධ්‍යයේ 1916 දී ලියන ලද අධිරාජ්‍යවාදය පිලිබඳ ඔහුගේ නොනැසෙන සුළු විග්‍රහයේ දී, ලෙනින් අනතුරු ඇඟවූයේ, ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ පැරණි රාජාණ්ඩු ආඥාදායකත්වය අතර වෙනස මැකී යමින් පවතින බවයි. ශතවර්ෂයකට පසුව, මානව හිමිකම් ආරක්ෂා කරන්නන් යැයි කියා ගන්නා නවීන අධිරාජ්‍යවාදී පාලන තන්ත්‍ර, සමස්ථ ජනගහණයක් සමූල ඝාතනය කිරීම, යුක්ති සහගත කිරීම, සහාය දීම සහ ඊට අත්පොළසන් දීම පවා කරති.

සමූල ජන ඝාතනය  සාමාන්‍යකරණය කිරීම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන්ට එරෙහි ප්‍රහාර තීව්‍ර කිරීම, කම්කරු පන්තිය දුප්පත් කිරීම  සහ අධිරාජ්‍යවාදී ආන්ඩුවල යුද සැලසුම් වලින් වෙන් කළ නොහැකි සංරචකයකි. වොෂින්ටනයේ සිට බර්ලින්, ලන්ඩන් සහ ටෝකියෝ දක්වා සියලුම අධිරාජ්‍යවාදී අගනගරවල ආන්ඩු සමාජ වැඩසටහන් කප්පාදු කරමින් මිලිටරි වියදම් දැවැන්ත ලෙස පුලුල් කරමින් සිටී.

සෑම අධිරාජ්‍යවාදී ආන්ඩුවකම නායකයින්  – සහ ඔවුන්ගේ මැද පෙරදිග අනුගාමික පාලන තන්ත්‍රයන් – ඊශ්‍රායලය විසින් සිදු කරන ලද සමූල ජන ඝාතනයට සහාය දෙන අතර, ලෝක ජනගහනයෙන් අතිමහත් බහුතරයක් මෙම අපරාධ වලින් කම්පනයට පත්ව සිටිති. ලොව පුරා ප්‍රධාන නගරවල සහ උප නගරවල- ගණන් කළ නොහැකි දහස් ගණන් යුදෙව්වන් ද ඇතුළු- මිලියන සංඛ්‍යාත ජනයා ගාසා සමූල ජන ඝාතනයට එරෙහි මහජන විරෝධතාවලට සම්බන්ධ වී සිටිති. සමූල ජන ඝාතනයෙන් කෝපයට පත් ලෝක ජනතාව සහ ඔවුන්ගේ ආන්ඩු අතර සමහන් කළ නොහැකි අගාධයක් විවර වී ඇත.

සමූල ජන ඝාතනය ආරම්භයේ සිට මාස දහනවයක් ගත වන විට, යම් මූලික නිගමනවලට එළඹීම අවශ්‍ය වේ. ප්‍රථමයෙන් සහ ප්‍රධාන වශයෙන්, අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ට හෝ ජාත්‍යන්තර නීති ආයතනවලට ආයාචනා කිරීම හරහා ගාසා සමූල ජන ඝාතනය  නැවැත්විය නොහැක. ගාසා තීරයේ සංහාරය නැවැත්විය හැකි එකම මාර්ගය කම්කරු පන්තිය බලමුලු ගැන්වීමයි. සමූල ජන ඝාතනයට එරෙහි අරගලය රඳා පවතින්නේ පන්ති අරගලයේ පුළුල් කිරීම සහ කම්කරු පන්තියේ සමාජ, ආර්ථික හා දේශපාලන අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම මත ය.

අධිරාජ්‍යවාදය තම “අවසාන විසඳුම” ගාසා තීරයේ දියත් කරයි Read More »

Germany

Germany’s Social Democrats and conservatives elect Merz as Chancellor, sign reactionary coalition agreement

By Johannes Stern.

Germany
Front from left to right: Markus Söder (CSU), Friedrich Merz (CDU) and Lars Klingbeil (SPD) present the coalition agreement [AP Photo/Ebrahim Noroozi]

On Tuesday afternoon, Friedrich Merz (CDU) was elected in the second round of voting and subsequently appointed as the new German Chancellor by President Frank-Walter Steinmeier (SPD).

Merz had initially failed in the first ballot—a unique occurrence in German post-war history. With 621 MPs present, Merz was six votes short of the required majority of 316 votes to become Chancellor: 310 MPs voted for him, 307 against him, there were three abstentions, and one vote was invalid. Nine MPs did not take part in the vote.

Merz’s unexpected non-election had caused feverish nervousness in all Bundestag parties. In the end, the Bundestag parties agreed to schedule a second round of voting on the same day.

Shortly before the vote, the notoriously right-wing CDU/CSU parliamentary group leader Jens Spahn announced that a new ballot would be held with the agreement of the CDU/CSU, SPD, Green and Left Party parliamentary groups. The whole of Europe, perhaps even the whole world, was watching this election. He then thanked everyone who had made a second round of voting possible so quickly.

The role of the Left Party and the Greens as essentially right-wing parties of the state could not be clearer: in the face of a looming political crisis in Berlin, they played a key role in installing Merz and paving the way for his extreme right-wing government.

The Merz government heralds a new stage in the rightward evolution of the ruling class. It is undoubtedly the most reactionary and anti-working class government since the fall of the Nazi regime 80 years ago. Its central aim is to remove the last restraints imposed on German militarism as a result of its unprecedented crimes in the Second World War. With the adoption of war credits amounting to €1 trillion on March 18, the Bundestag has already paved the way for a massive military build-up.

The coalition government of the CDU/Christian Social Union (CSU) and the Social Democrats (SPD) will not only rearm like Hitler. It will organise a historic onslaught on social spending to finance rearmament and establish a police state to enforce it against the enormous opposition among the population. Domestically, it will also adopt the refugee policy of the fascist Alternative for Germany (AfD) and help the fascists’ nationalistically charged “cultural policy” achieve a breakthrough.

Leading members of the government, such as Interior Minister Alexander Dobrindt and State Secretary for Culture Wolfram Weimer, are politically far to the right and could easily be members of the AfD. Chancellor Merz himself embodies the interests of the financial oligarchy like no other. For four years, he headed the German branch of BlackRock, the world’s largest asset manager.

The SPD, which was founded more than 150 years ago under the banner of Marxism, is now the organiser of this shift to the right as a right-wing state party. Yesterday, it announced that Boris Pistorius (SPD) will remain Minister of Defense under Merz. Pistorius personifies the “new era” in foreign policy ushered in by SPD Chancellor Olaf Scholz, who received a farewell at a militaristic spectacle on Monday evening. Pistorius has set himself the goal of making Germany “fit for war” again and preparing it for a direct war against the nuclear-armed power Russia.

Party leader Lars Klingbeil takes over as Vice-Chancellor and Finance Minister. In this role, he will ensure that the costs of horrendous military spending and escalating global trade wars are borne by the working population. He will work closely with the new SPD Labor Minister Bärbel Bas, who, as a nominal “party leftist,” will push through the brutal cuts in close cooperation with the trade unions.

The coalition agreement signed yesterday reflects the reactionary personnel of the new government. The focus is on war policy and the comprehensive militarisation of society. The following goals, among others, are mentioned:

  • Dominance over Europe and a role for German imperialism as a world power

In the coalition agreement, the CDU/CSU and SPD define the entire globe as a zone of influence for German imperialism. According to the agreement, the German government is striving for an Africa policy that “does justice to the strategic importance of Africa,” declares that the “Indo-Pacific region” is “of elementary interest” and announces that it intends to “continue to show a presence in the region.” The “expansion of strategic partnerships with the countries of Latin America and the Caribbean” is also “of particular importance.” Overall, the aim is to “intensify bilateral relations with the countries of the Global South and expand them into a global network.”

As in the past, this global power politics means German support for genocide and war. The coalition declares the “security of Israel” to be a “fundamental German national security interest”—in the midst of the genocide committed by the far-right Netanyahu regime against the Palestinian population. At the same time, it assures the Islamist forces in Syria of support “in the stabilisation and economic reconstruction of the country”—in order to gain geopolitical influence and deport refugees.

With regard to the war against Russia, the coalition agreement announces that “military, civilian and political support for Ukraine will be substantially strengthened and reliably continued together with partners.” Germany must “for the first time since the end of the Second World War … be in a position to guarantee its own security to a much greater extent.” Germany will assume “a leading role” in the further development of the Common Security and Defense Policy (CSDP).

  • Militarisation of schools and universities

“We are anchoring our Bundeswehr [Armed Forces] even more firmly in public life and are committed to strengthening the role of youth officers, who fulfil an important educational mission in schools,” it says on page 130 in the section on “Defence policy.” It continues: “We are committed to dismantling obstacles that impede dual-use research or civil-military research cooperation, for example.” We will “eliminate the deficit that exists in Germany in the area of strategic security research and advocate its promotion in the sense of a networked understanding of security.”

  • Reintroduction of compulsory military service

“We are creating a new, attractive military service that is initially based on voluntary service,” explain the coalition partners. The design of this service will be based on “the criteria of attractiveness, meaningfulness and contribution to the ability to grow.” In doing so, “the Swedish military service model” is being used as a guide and “the conditions for military registration and monitoring will be created this year.”

  • Development of a war economy and massive armaments industry

The planning and procurement system will be “reformed” and “new implementation paths” will be enforced for major projects and future technologies. In particular, “future technologies for the Bundeswehr” are to be promoted, including “satellite systems, artificial intelligence, unmanned (also combat-capable) systems, electronic warfare, cyber, software-defined defence and cloud applications as well as hypersonic systems.” This requires “simplified access and increased exchange with research institutions, the academic sector, start-ups and industry.”

The “special infrastructure fund” of €500 billion is also designed to prepare for war. “We are simplifying the definition of requirements and approval for military construction projects and creating exemptions in construction, environmental and public procurement law as well as in the protection and dedication of military land with a Federal Armed Forces Infrastructure Acceleration Act,” it says on page 132. The “concerns and infrastructure measures for overall defence” are to be “established as an overriding public interest and prioritised in implementation over other state tasks.”

The historic rearmament and war policy will be financed by equally historic attacks on the working class. “We will make a considerable contribution to consolidation in this legislative period,” it says in the section on “budget consolidation.” The agreement only mentions a few specific measures—such as cutting citizens’ benefits—but the role model is clear: the US, where the Trump regime is ruthlessly cutting social spending in the interests of the financial oligarchy and destroying all existing social rights.

The deeply anti-worker policy of the new federal government is based on the support of all Bundestag (Federal Parliament) parties. The Greens provided the CDU/CSU and SPD with the necessary two-thirds majority in the Bundestag to pass the war credits. The Left Party backed it in the Bundesrat (Federal Council). And the trade unions are also firmly on the side of the government. They reaffirmed their loyalty to the rearmament course and worked systematically in recent weeks to isolate the wage struggles at the post office, in the public sector and at the Berlin Transport Company, and to prevent a joint all-out strike by the working class.

The broad support for militarism and social spending cuts by all Bundestag parties and trade unions shows that the struggle against fascism, war and social inequality can only be waged through the independent mobilisation of the working class. In its statement on the formation of the government, the Socialist Equality Party (SGP) therefore called for “the establishment of rank-and-file committees in workplaces and neighbourhoods that will allow workers to take the fight against mass redundancies and wage cuts into their own hands and combine it with the fight against war.”

The statement continues:

We counterpose the international unity of the workers to the growth of nationalism, trade war and rearmament. The war can only be stopped and social and democratic rights can only be defended if capitalism itself is abolished and replaced by a socialist society in which people’s needs, not profit interests, take centre stage. The big banks and corporations must be expropriated and placed under democratic control.

This article was originally published in the World Socialist Web Site Here

Germany’s Social Democrats and conservatives elect Merz as Chancellor, sign reactionary coalition agreement Read More »

David North

David North addresses working class at 2025 International Online May Day Rally

Fred- debt
The US federal debt [Photo: Federal Reserve Economic Database]

On Saturday, May 3, the International Committee of the Fourth International (ICFI) and the World Socialist Web Site (WSWS.org) held the annual International Online May Day Rally. The event took place at a critical juncture in international geopolitics, which determines life-and-death questions of the working class—who, in recent weeks and months, have demonstrated growing militancy in their struggles against the capitalist establishment. WSWS posted both the video and text of the opening speech delivered by WSWS International Editorial Board chairman David North today (May 05). We are reposting the video here and we invite the workers, youth, intellectuals and all those who want to defeat austerity,  fascism, dictatorship, genocide, war and social retrogression to seriously study this speech and the other speeches, and resolutely decide to join the international Trotskyist movement and build the ICFI as the only revolutionary leadership of the international working class to fight for world socialism. 




David North addresses working class at 2025 International Online May Day Rally Read More »

ටෘම්ප්

ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රතිවිප්ලවයේ සහ සාපරාධීත්වයේ පළමු දින 100

ජෝසප් කිෂෝර් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 අප්‍රේල් 28 දින ‘Trump’s first 100 days of counterrevolution and criminalityයන හිසින් පලවූ ජෝසප් කිෂෝර් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. 

ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් 2025 අප්‍රේල් 27 වන ඉරිදා වොෂින්ටනයේ ධවල මන්දිරයට පැමිණේ. [AP ඡායාරූපය/මැනුවෙල් බාල්ස් සෙනෙටා]

එක්සත් ජනපද ජනාධිපති ධුරයක පළමු දින 100 සාම්ප්‍රදායිකව නව පරිපාලනයක න්‍යාය පත්‍රය සහ දිශාව තක්සේරු කිරීම සඳහා මිණුම් ලකුණක් ලෙස සේවය කරයි. මෙම පිළිවෙත ආරම්භ වූයේ 1933 දී මහා අවපාතය මධ්‍යයේ කොංග්‍රසය විශේෂ සැසිවාරයකට කැඳවා නව ගිවිසුමට (New Deal) අඩිතාලම දමමින් ප්‍රධාන පනත් 15 ක් සම්මත කළ ෆ්‍රෑන්ක්ලින් ඩෙලානෝ රූස්වෙල්ට්ගේ පාලනය සමඟිනි.

මෙය ඇමරිකානු ධනවාදය ඉහළ යමින් පැවති කාල පරිච්ඡේදයකි. විප්ලවයේ අනතුරට ප්‍රතිචාර දක්වමින් ඇමරිකානු පාලක පන්තිය, කටුක අභ්‍යන්තර ගැටුම් තිබියදීම, සමාජ ප්‍රතිසංස්කරණ ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කළේය. රූස්වෙල්ට්ගේ පළමු දින 100, ඔහුගේම වචන වලින් කිවහොත්, “නව ගිවිසුමේ (New Deal) රිය සක” ආරම්භ කළේ නම්, ට්‍රම්ප්ගේ පළමු දින 100 ප්‍රති-විප්ලවයේ සහ අපරාධකාරීත්වයේ යාන්ත්‍රණය ක්‍රියාත්මක කර ඇත.

ට්‍රම්ප් ධුරයේ පළමු දිනයේ සිටම, ඔහුගේ ෆැසිස්ට් උපදේශකයින් විසින් සකස් කරන ලද සැලැස්මක් අනුගමනය කරමින් ජනාධිපති ආඥාදායකත්වයක් ස්ථාපිත කිරීමට ක්‍රමානුකූලව කටයුතු කර ඇත. මෙය ආරම්භ වූයේ ජනවාරි 20 වන දින, ඔහු නිදහස් භාෂණයට පහර දෙමින්, උපන් අයිතියේ පුරවැසිභාවය වැනි ව්‍යවස්ථාමය ආරක්ෂාවන් අඩපණ කරමින්, හමුදා සහ විධායක බලතල පුළුල් කරමින් සහ සංක්‍රමණිකයන්ට සහ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන්ට එරෙහිව පුළුල් ප්‍රහාරයක් දියත් කරමින් විධායක නියෝග මාලාවකට අත්සන් තැබීමත් සමඟ ය.

ඊළඟ සතිවලදී, ධවල මන්දිරය මෙම න්‍යාය පත්‍රය ක්‍රියාත්මක කිරීමට පියවර ගෙන ඇත: ගාසා තීරයේ ජන සංහාරයට විරුද්ධ වන සිසුන් අත්අඩංගුවට ගැනීම, “පිටදේශ සතුරන් පනත” (Alien Enemies Act) යටතේ සංක්‍රමණිකයන් එල් සැල්වදෝරයේ ගාල් කඳවුරුවලට පිටුවහල් කිරීම, සැලසුම් කළ ඒකාබද්ධ ෆෙඩරල්- ප්‍රාන්ත රාජ්‍ය  සමූහ වටලෑම්  මාලාවක පළමුවැන්න ලෙස අවම වශයෙන් එක්සත් ජනපද පුරවැසි දරුවන් තිදෙනෙකු හොන්ඩුරාස් වෙත පිටුවහල් කිරීම සහ පසුගිය සතියේ ෆ්ලොරිඩාවේ සිය ගණනක් සංක්‍රමණිකයන් රඳවා තබා ගැනීම.

පරිපාලනය විසින් ට්‍රම්ප් “දේශීයයන්” [‘homegrowns’-ස්වදේශීය අපරාධකරුවන්] ලෙස හඳුන්වන ඇමරිකානු පුරවැසියන් සමූහ වශයෙන් පිටුවහල් කරන බවට තර්ජනය කර ඇති අතර, මෑතකදී විනිසුරු හැනා ඩුගන් අත්අඩංගුවට ගැනීමත් සමඟ අධිකරණයට පෙර නොවූ විරූ ප්‍රහාරයක් එල්ල කරමින් සිටී. ඊයේ, ට්‍රම්ප් නීතිපති පැම් බොන්ඩි සහ ස්වදේශ ආරක්ෂක ලේකම් ක්‍රිස්ටි නොයෙම්ට ඊනියා අභයභූමි නගරවලට [sanctuary cities-අනීතික ආගමිකයන් සඳහා සරණ සපයන] එරෙහිව “අවශ්‍ය සියලු නීතිමය පිළියම් සහ බලාත්මක කිරීමේ පියවර” අනුගමනය කරන ලෙස උපදෙස් දෙන නව විධායක නියෝග මාලාවකට අත්සන් තැබූ අතර, ඒ සමඟම ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ මිනීමැරුම් සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබූ පොලිස් නිලධාරීන් සඳහා නීතිමය ආරක්ෂාවන් ශක්තිමත් කළේය.

මෑත සතිවලදී, පාලන තන්ත්‍රය විශ්ව විද්‍යාල වෙත අවධානය යොමු කර ඇති අතර, ග්ලීච්ස්චල්ටුන්ග් [Gleichschaltung-අනුකූලතාවයට පත් කිරීමේ]  හෙවත් “පෙළ ගැස්වීමේ” නාසි ක්‍රියාවලියේ ඇමරිකානු අනුවාදයක ආකාරයෙන් විෂයමාලා නැවත ලිවීමට සහ පීඨ විරේක කර දැමීමට උත්සාහ කරයි. බයිඩන් පරිපාලනය විසින් පිහිටු වන ලද පූර්වාදර්ශය මත පදනම්ව – ෆැසිස්ට් ආචාරය දැක්වීම සදහා පෙළඹීම යාන්තමින්  යටපත් කර ගන්නා බොහෝ අය ඇතුලත් -ට්‍රම්ප්ගේ නිලධාරීන්,  “යුදෙව්-විරෝධය” ට එරෙහි සටනක නරුම  ධජය යටතේ මෙම ව්‍යාපාරය මෙහෙයවමින් සිටිති.

මාධ්‍ය අංශ පවා දැන් ට්‍රම්ප්ගේ ක්‍රියාවන්හි දුරදිග යන ඇඟවුම් පිළිගනී.  නීති විශාරදයින් එක්සත් ජනපදය ඒකාධිපතිත්වයේ අද්දර සිටින බවට කරන අනතුරු ඇඟවීම්, සඳුදා නිව් යෝර්ක් ටයිම්ස් පුවත්පත උපුටා දැක්වීය. කොලොම්බියාවේ ඩේවිඩ් පොසන් “අධිකාරීවාදී ව්‍යවස්ථානුකූලවාදය” ගැන කතා කළ අතර, යේල්හි ජැක් බෝල්කින් ව්‍යවස්ථා පද්ධතිය “පිහිතුඩ” මත බව ප්‍රකාශ කළේය. නිව් යෝර්ක් විශ්ව විද්‍යාලයේ බර්ට් නියුබෝන් ට්‍රම්ප් අධිකරණයට එල්ල කළ ප්‍රහාරය, “ඇමරිකානු ව්‍යවස්ථාමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සදහා  පැවැත්ම පිලිබද තර්ජනයක්” ලෙස හැඳින්වීය.

කුමන සමාජ හා ඓතිහාසික තත්වයන් ට්‍රම්ප් පරිපාලනය බිහි කලේද? ඔහුගේ තේරී පත්වීම පමණක් නොව ඔහු නැවත තේරී පත්වීම පැහැදිලි කළ හැක්කේ කෙසේද? එවැනි ප්‍රශ්න බැරෑරුම් ලෙස පිළිතුරු දීම පසෙකලා අසනු ලැබෙන්නේ ද කලාතුරකිනි – මන්ද ඒවා ට්‍රම්ප්ගේ පෞද්ගලික ගුණාංගවලට නොව ඇමරිකානු ධනවාදයේ ස්වභාවයම හෙලිදරවු කිරීමකට යොමු වන බැවිනි.

මැතිවරණයෙන් පසු දින ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද ප්‍රකාශයකින් ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවිය පැහැදිලි කළ පරිදි, ට්‍රම්ප් ධවල මන්දිරයට නැවත පැමිණීම, “එක්සත් ජනපදයේ පවතින සැබෑ සමාජ සබඳතාවලට අනුරූප වන පරිදි ඇමරිකානු දේශපාලන උපරිව්‍යුහයේ ප්‍රචණ්ඩකාරී නැවත පෙළගැස්ම” ප්‍රකාශ කරයි.

ට්‍රම්ප් යනු කතිපයාධිකාරයේ ප්‍රතිමූර්තියයි, එහි කුණුවීමේ පුද්ගලාරෝපණයයි. ඔහු බලයේ සිටින දේශපාලන පාතාලය නියෝජනය කරයි. 

$TRUMP meme (ක්‍රිප්ටො මුදල්) කාසිය වටා ඇති මූල්‍ය මෙහෙයුම් මගින් රජය මෙහෙයවන අයගේ ගති ස්වභාවය හෙළි දරව් වේ. පසුගිය සතියේ, ට්‍රම්ප් සහ ඔහුගේ ගජ මිතුරන් නිවේදනය කළේ ක්‍රිප්ටො මුදල් ඒකකයේ ඉහළම හිමිකරු ජනාධිපතිවරයා සමඟ රාත්‍රී භෝජන සංග්‍රහයක් දිනා ගන්නා බවයි. මෙය එහි වෙළඳපල ප්‍රාග්ධනීකරණය ඩොලර් මිලියන 700 කින් ඉහළ දැම්මේය. පැය 48 ක් ගතවත්ම, ට්‍රම්ප් ඇතුළු අභ්‍යන්තරිකයින් (insiders) වෙළඳ ගාස්තු වශයෙන් ඩොලර් 900,000 කට ආසන්න ප්‍රමාණයක් සාක්කුවේ ලා ගත්හ.

මෙම මොරගහන මූල්‍ය වංචාව වෝල් වීදිය ලෙස හැඳින්වෙන කාටෙලයේ දෛනික මෙහෙයුම් වලින් වෙනස් වන්නේ ගුනයෙන් නොව, ප්‍රමාණයෙන් පමණි. එක්සත් ජනපදය පාලනය කරනු ලබන්නේ සිතාගත නොහැකි තරම් ධනයක් රැස් කරගත් අපරාධකාරී මූල්‍ය වංශාධිපතිත්වයක් විසිනි. බයිඩන් පරිපාලනයේ අවසාන වසර වන 2024 දී, බිලියනපති පවුල් 19 ක් ඔවුන්ගේ ධනය ඩොලර් ට්‍රිලියන 1 කින් වැඩි කර ගත්හ. සමස්ත දේශපාලන ක්‍රමයම ඔවුන්ගේ මෙවලම ලෙස ක්‍රියා කරයි.

මෙම කතිපයාධිකාරය කම්කරු පන්තියට එරෙහිව දැවැන්ත සමාජ ප්‍රතිවිප්ලවයක් සිදු කරමින් සිටී. එහි පළමු දින 100 තුළ, පරිපාලනය – එලොන් මස්ක් විසින් අධීක්ෂණය කරන ලද “රජයේ කාර්යක්ෂමතා දෙපාර්තමේන්තුව” (DOGE) හරහා – දස දහස් ගණනක් ෆෙඩරල් සේවකයින් සේවයෙන් පහ කර, රාජ්‍ය ආයතන විසුරුවා හැර, ආයතනික හා පාරිසරික රෙගුලාසි කප්පාදු කර, සමාජ ආරක්ෂණ ජාලයේ ඉතිරිව ඇති දේ සඳහා බිලියන සිය ගණනක කප්පාදු සූදානම් කිරීමට පටන් ගෙන තිබේ.

මහජන සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ දී, ට්‍රම්ප් විසින් එන්නත් විරෝධී කුමන්ත්‍රණ න්‍යායාචාර්ය රොබට් එෆ්. කෙනඩි ජූනියර්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් විනාශකාරී ව්‍යාපාරයක් දියත් කර ඇති අතර, ඔහු මහජන සෞඛ්‍ය සේවකයින් 20,000 කට අධික සංඛ්‍යාවක් සේවයෙන් පහ කර, එන්නත් කිරීමේ වැඩසටහන් අධෛර්යමත් කර ඇත. මෙය සරම්ප සහ කක්කල් කැස්ස වැනි රෝග නැවත මතු වීමට තුඩු දී  ඇත. අධ්‍යාපනයේ දී, ලින්ඩා මැක්මහොන් පොදු අධ්‍යාපනය විසුරුවා හැරීමට සහ පෞද්ගලීකරණය පැනවීමට දරන උත්සාහයන් අධීක්ෂණය කරමින් මූලික සමාජ අයිතිවාසිකම්වලට පහර දීම ගැඹුරු කරමින්  සිටී. සඳුදා, රට පුරා සිටින සිය ගණනක් පර්යේෂකයින්ට විද්‍යුත් තැපෑලෙන් දැනුම් දුන්නේ 2028 දී නිකුත් කිරීමට නියමිත ඊළඟ ජාතික දේශගුණික තක්සේරුව සකස් කිරීමේ කාර්යයෙන් ඔවුන් “නිදහස් කර” ඇති බවයි.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලන ක්‍රම ධනයේ දැවැන්ත සංකේන්ද්‍රණය හෝ මෙම ධනය පවත්වා ගැනීමට අවශ්‍ය ප්‍රතිපත්ති සමඟ නොගැලපේ.

ගෝලීය ආධිපත්‍යය පවත්වා ගැනීම සඳහා ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය විසින් දියත් කරන ලද නිමක් නැති යුද්ධද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ස්වරූපයන්ට අනුකූල නොවේ. සීතල යුද්ධයේ අවසානයෙන් පසුව ඇති වූ ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයේ අසීමිත හා තීව්‍ර වන යුද්ධ, බයිඩන් සහ රුසියාවට එරෙහි යුද්ධය යටතේ, ලෝක යුද්ධයේ ආරම්භක අවධීන් දක්වා සංක්‍රමණය වී ඇත. 

විදේශ ප්‍රතිපත්තිය සහ ට්‍රම්ප්ගේ වෙළඳ යුද්ධ පියවර සම්බන්ධයෙන් රාජ්‍යය තුළ කුමන ගැටුම් පැවතුනත්, ට්‍රම්ප් ඉහත කී පදනම මත ගොඩනඟමින් සිටී. ග්‍රීන්ලන්තය ඈඳා ගැනීම, කැනඩාව අල්ලා ගැනීම සහ පැනමා ඇළ නැවත අත්පත් කර ගැනීම යන ඔහුගේ තර්ජනවල අරමුණ චීනය සමඟ ගැටුමකට සූදානම් වීම සඳහා බටහිර අර්ධගෝලයේ ඇමරිකානු ආධිපත්‍යය සුරක්ෂිත කිරීමයි. දැන් වාර්ගික සුද්ද කිරීමේ සහ මහා සාගතයේ අවසාන අදියරවල පවතින ගාසා සංහාරය ගැඹුරු කිරීම – ඇටකටු සහ සුන්බුන් මත කැසිනෝ ඉදිකිරීමේ ට්‍රම්ප් ගේ ජුගුප්සාජනක සිහිනය ඉටුකර ගත්තත් නැතත් – ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයේ ම්ලේච්ඡත්වය හෙළි කරයි.

එක්සත් ජනපදයේ අර්බුදය 1930 ගණන්වල සරල පුනරාවර්තනයක් නොවේ. හිට්ලර් මෙන් නොව, ට්‍රම්ප්ට තවමත් මහජන පදනමක් නොමැත. සමස්ත දේශපාලන ක්‍රමය කෙරෙහි පැතිරී ඇති වෛරයෙන් ප්‍රයෝජන ගැනීමට ඔහුට හැකි වී ඇති නමුත් ඔහු තවමත් දැඩි ලෙස අප්‍රසාදයට පත්ව සිටී. ඒ සමගම ඔහු ආන්තික අර්බුදයක ගිලුණු රජයක මුලසුන දරමින් සිටී.

වොෂින්ටන් පෝස්ට්-ඒබීසී මත විමසුමකට අනුව, දින 100 දී, ට්‍රම්ප්ගේ අනුමත ශ්‍රේණිගත කිරීම සියයට 39 ක් පමණක් වන අතර සියයට 55 ක් අප්‍රසාදය පළ කරති. තීරුබදු සහ උද්ධමනය පිළිබඳ බිය මධ්‍යයේ ඔහුගේ ආර්ථික අනුමත ශ්‍රේණිගත කිරීම් සියයට 35 දක්වා පහත වැටී ඇති බව සීඑන්එන් වාර්තා කරයි. ඔහුගේ ජනාධිපති ධුරය “තදින් අනුමත කරන්නේ” සියයට 22 ක් පමණක් වන අතර, එම සංඛ්‍යාව දෙගුණයක් “තදින් ප්‍රතික්ෂේප කරයි.” සංක්‍රමණිකයන්ට එරෙහි ඔහුගේ ප්‍රහාරය ඇතුළුව ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රතිපත්තිවල සියලු අංශ කෙරෙහි වැඩෙන විරෝධයක් පවතී.

ඊටත් වඩා වැදගත් වන්නේ එක්සත් ජනපදය පුරා විශාල නගර සහ කුඩා නගර 1,500 කට අධික සංඛ්‍යාවක මිලියන සංඛ්‍යාත කම්කරුවන් සහ තරුණයින් සම්බන්ධ වූ මහජන විරෝධතා ය. අප්‍රේල් 5, 12, 19 සහ ඉන් ඔබ්බට පැවති විරෝධතා මගින් – ආයතනික මාධ්‍ය විසින් ක්‍රමානුකූලව නොසලකා හරින ලද හෝ වළලනු ලැබූ – විරුද්ධත්වයේ බලගතු යටි ප්‍රවාහයක් හෙළිදරව් කර තිබේ. වාරණය කිරීමට සහ ඒවා යටපත් කිරීමට ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය දරන උත්සාහයන් නොතකා කම්කරුවන් සහ තරුණයින් අරගලයට යොමු වෙමින් සිටිති.

මිලියන ගණනක් දැන් මුහුණ දෙන මූලික ප්‍රශ්නය නම්: කළ යුත්තේ කුමක්ද? යන්නයි.

පසුගිය දින 100 තුළ ට්‍රම්ප් පරිපාලනයේ ක්‍රියාමාර්ග එක්සත් ජනපදය සහ ලොව පුරා වැඩ කරන ජනතාව සහ තරුණයින් ගැඹුරින් කම්පනයට පත් කර ඇත. නමුත් දේශපාලන සංස්ථාපිතයේ කිසිදු කොටසක් ඉදිරි මාවතක් ඉදිරිපත් නොකරයි.

ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය ඒකාධිපතිත්වයට එරෙහි ප්‍රතිරෝධය දක්වන බලවේගයක් නොවේ – එය එහි පහසුකම් සපයන්නා වේ. පසුගිය දින 100 තුළ, ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය ට්‍රම්ප්ගේ රජය පවත්වාගෙන යාම සඳහා ඔහුගේ වියදම් පනත සම්මත කර ඇති අතර ෆැසිස්ට් ප්‍රධානියා සමඟ “එකට වැඩ කිරීමට” ප්‍රතිඥා දී තිබේ. ට්‍රම්ප් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම්වලට එල්ල කරන ප්‍රහාරයට ඔවුන්ගේ ප්‍රතිචාරය දුර්වල ප්‍රකාශවලට සීමා වී ඇති අතර ඔහුගේ න්‍යාය පත්‍රය ක්‍රියාත්මක කිරීම දිගටම කරගෙන යෑමට ඉඩ සලසයි.

ට්‍රම්ප් නැවත තේරී පත්වීමට හැකි වීමම ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයට එල්ල කරන අධි චෝදනාවකි. ඔහු බලයට නැවත පැමිණීම එහි බංකොලොත් වාර්තාවේ ප්‍රතිඵලයකි: ඉහළ මධ්‍යම පන්තියේ වරප්‍රසාදිත ස්ථර සඳහා අනන්‍යතා දේශපාලනය මත එහි  රදා  සිටීම; උද්ධමනය යටතේ කම්කරුවන්ගේ දුක් වේදනා කෙරෙහි එහි උදාසීනත්වය; සහ පළමුව යුක්රේනයේ, දැන් ගාසා තීරයේ – නිමක් නැති යුද්ධය සඳහා එහි නොනවත්වා හඹා යාම. ට්‍රම්ප්ට නොඅඩුව ඩිමොක්‍රටික්වරු පාලක කතිපයාධිකාරයට සේවය කරති.

බර්නි සැන්ඩර්ස් සහ ඇලෙක්සැන්ඩ්‍රියා ඔකාසියෝ-කෝර්ටෙස් වැනි පුද්ගලයින් සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, ඔවුහු පීඩන කපාට ලෙස ක්‍රියා කරති. එනම් ඔවුහු ධනේශ්වර පාලනයේ ස්ථාවරත්වය පවත්වා ගැනීමට උත්සාහ කිරීම සඳහා වන උපකරණ වෙති. සති අන්තයේ දී, සැන්ඩර්ස් තමා ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය සමඟ “එකම පිටුවක” සිටින බව නැවත අවධාරණය කරමින් එන්බීසී හි මීට් ද ප්‍රෙස් වෙත “අපි තුන්වන පක්ෂයක් ආරම්භ කිරීමට උත්සාහ නොකරමු” යැයි පැවසීය. ඒ වෙනුවට, ඔහු අවධාරනය කළේ, “අපි ඇමරිකානු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් කිරීමට උත්සාහ කරමු” ලෙසයි. ඒ ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයට “අනාගතය සඳහා දැක්මක නොමැති” බව පිළිබඳව පමණක් විලාප නඟමිනි.

කෙසේ වෙතත්, කම්කරුවන්ට සහ තරුණයින්ට, ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය සහ ධනේශ්වර දේශපාලනයේ සමස්ත රාමුව සමඟ අනුකම්පා විරහිත බිඳීමකින් තොරව “අනාගතයක්” නොමැත. සමාජවාදය සඳහා අරගලයෙන් පිටත අනාගතයක් නොමැත.

මූලික ගැටළුව වන්නේ ඉදිරිදර්ශනයයි. දැවැන්ත සටන් ක්ෂිතිජයේ දිස් වේ: ඒකාධිපතිත්වයට එරෙහිව, යුද්ධයට එරෙහිව සහ සමාජ අසමානතාවයට එරෙහිව. මෙම අරගල ධනේශ්වර පාලක පන්තියේ කිසිදු කන්ඩායමකට යටතට පත් කළ නොහැක. ධනේශ්වර ක්‍රමයම අහෝසි කිරීම අරමුණු කරගත් සමාජවාදී සහ ජාත්‍යන්තරවාදී උපාය මාර්ගයකින් ඒවා සන්නද්ධ කළ යුතුය.

හදිසි කාර්යය වන්නේ මෙම අරගල මෙහෙයවීම සඳහා විප්ලවවාදී නායකත්වයක් ගොඩනැගීමයි. මෙය සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ සහ හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ කේන්ද්‍රීය අරමුණයි.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීමට සහ ෆැසිස්ට්වාදය සහ ඒකාධිපතිත්වය කරා යන ගමනට විරුද්ධ වීම සදහා මහජන කම්කරු පන්ති ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමේ සටනට සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය පෙරමුණ ගෙන සිටී. ඉදිරි මාවතක් සොයන සියලුම කම්කරුවන්, සිසුන් සහ තරුණයින්ගෙන් අපි ඉල්ලා සිටින්නේ මැයි 3 වන දින අපගේ ජාත්‍යන්තර මැයි දින මාර්ගගත රැලියට සහභාගී වී, අපගේ පක්ෂයට එකතු වී සමාජවාදය සඳහා සටන භාර ගන්නා ලෙසයි.

ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රතිවිප්ලවයේ සහ සාපරාධීත්වයේ පළමු දින 100 Read More »

Pope

“කිලිටි යුද්ධයේ” පාප්වරයා මරණයට පැය කිහිපයකට පෙර ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට ආශීර්වාද කරයි

ඇන්ඩ්‍රියා ලෝබෝ විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 අප්‍රේල් 24 දින ‘“Dirty War” Pope blesses Trump administration hours before his death යන හිසින් පලවූ ඇන්ඩ්‍රියා ලෝබෝ විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. 

Pope
2025 අප්‍රේල් 20 වන දින පාස්කු උත්සවයන් හි දී එක්සත් ජනපද උප ජනාධිපති ජේ ඩී වැන්ස් වතිකානුවේදී දිවංගත ෆ්‍රැන්සිස් පාප්වරයා හමුවෙයි [ඡායාරූපය: @VP]

ජෝර්ජ් මාරියෝ බර්ගොග්ලියෝ ලෙස උපත ලැබූ ෆ්‍රැන්සිස් පාප්වරයා, දිගුකාලීන නියුමෝනියාව හේතුවෙන් සති පහක් රෝහල්ගතව සිට, සඳුදා 88 වැනි වියේදී මිය ගියේය. 

ඔහුගේ මරණය නිවේදනය කරමින් වතිකානුවේ ශාන්ත පීතර චතුරශ්‍රයේ සීනු නාද වූ තැන් සිට, ලෝකයේ බොහෝ රටවල සමාගම් පාලිත ප්‍රවෘත්ති චක්‍රයේ ආධිපත්‍යය දැරුවේ ලතින් ඇමරිකාවේ ප්‍රථම පාප්වරයා වන ආර්ජන්ටිනාවේ ජේසුයිට්වරයා පිළිබඳ පුහු  චාටුකාර ආවැඩීම්  භරිත  ආවරණයෙනි.

ජනගහනයෙන් යන්තම් පහෙන් පංගුවක් කතෝලිකයන් ලෙස හඳුන්වා ගන්නා එක්සත් ජනපදයේ ප්‍රවෘත්ති මාධ්‍ය, පාප් පදවියේ ඇති සංකීර්ණතා ගැන අතුරක් නැතිව ගවේෂණයේ  යෙදේ. මෙම අමානන්දය පැහැදිලි කළ හැක්කේ දේශපාලන හා පන්තිමය වශයෙන් පමණි.

බැරැක් ඔබාමා සහ ජෝ බයිඩන්ගේ ගුණකථනයන්ගෙන් අනුගාමීව, එක්සත් ජනපද ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් ප්‍රකාශ කළේ, රෝමයේ සෙනසුරාදා පැවැත්වෙන පාප් වරයාගේ අවමංගල්‍ය උත්සවයට සහභාගී වීම ඔහුගේ දෙවන ධූර කාලයේ පළමු විදේශ සංචාරය වන බවයි. 

මාධ්‍ය විසින් බර්ගොග්ලියෝව “දුප්පතුන්ගේ පියා”, “ජනතාවගේ මිනිසා” සහ “ප්‍රගතිශීලී පාප් වහන්සේ” ලෙස ශාන්තුවරකරණය කිරීම, පාලක ප්‍රභූන්ගේ ගෝලීය පැසිස්ට්වාදී පාලන ස්වරූපයන්ට හැරීම සදහා  එහි ආශිර්වාදය ලබා දෙන කතෝලික පල්ලිය මත,  “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී” සහ “නූතන බවේ ” අවසාන වාර්නිෂ් වැස්ම තැවරීම අරමුනු කරයි. 

සඳුදා ධවල මන්දිර පාස්කු බිත්තර ක්‍රීඩා උත්සවය අමතමින්, ඇමරිකානු අනාගත ෆියුරර් (ජර්මන් බසින් හිට්ලර් සදහා යෙදුමකි. මෙහිදී ට්‍රම්ප්  අදහස් කරයි) බර්ගොග්ලියෝ “හොඳ මිනිසෙක්” ලෙස හැඳින්වීය. එක්සත් ජනපද සහ ප්‍රාන්ත ධජ රට පුරා අඩකුඹු කරන ලෙස නියෝග කරනා’තර,  පල්ලිය (ආගම) සහ රාජ්‍යය වෙන් කිරීමට එරෙහිව පැහැදිලි අවමානයක් කරමින් ට්‍රම්ප් පැවසුවේ, “අපි ඇමරිකාවට නැවත ආගම  ගේනවා” යනුවෙනි.

ඉතාලියේ ෆැසිස්ට්වාදී අගමැති ජෝජියා මෙලනි (Giorgia Meloni) ,”ඔහුගේ මිත්‍රත්වය, ඔහුගේ උපදෙස්, ඔහුගේ ඉගැන්වීම් භුක්ති විඳීමේ වරප්‍රසාදය” ගැන ප්‍රශංසා කළාය. මෙලෝනි මුසෝලිනිගේ දේශපාලන උරුමක්කාරයා වන අතර, ඔහුගේ බ්ලැක්ෂර්ට් කල්ලි කතෝලික පූජකවරුන්ට සහ තරුණයින්ට පහර දෙන විට පවා පාප් පදවිය සමඟ සමීප මිත්‍රත්වයක් භුක්ති වින්දේය. 

බ්‍රසීලයේ ලූලා ද සිල්වා සහ ස්පාඤ්ඤයේ පේද්‍රෝ සැන්චෙස්ගේ සිට පිලිපීනයේ ෆැසිස්ට්වාදී ෆර්ඩිනන්ඩ් මාකෝස් ජූනියර් දක්වා විශාල කතෝලික ජනගහනයක් සිටින රටවල රාජ්‍ය නායකයින් කිහිප දෙනෙක් ජාතික ශෝක දින ප්‍රකාශ කළහ. 

මීට පෙර බර්ගොග්ලියෝව “මන්ද බුද්ධික” ලෙස හැඳින්වූ ආර්ජන්ටිනාවේ ෆැසිස්ට් ජනාධිපති හාවියර් මිලෙයි, පාප් වහන්සේ විසින් වතිකානුවේදී ඔහුව පිළිගත් අවස්ථාව සිහිපත් කල අතර සතියක ශෝක කාලයක් ප්‍රකාශ  කළේය.

බර්ගොග්ලියෝගේ වේදනාකාරී රෝගාබාධ සහ යුද්ධය, අසමානතාවය, කෑදරකම සහ ජාතිවාදය වැනි දෑ වාචිකව හෙළා දැකීම  පිළිබඳව ඔහු දැරූ  ජනප්‍රිය ආස්ථාන ගැන අසන හෝ කියවන විට, ලොව පුරා සිටින කම්කරුවන්ට සහ තරුනයින්ට සැබෑ අනුකම්පාව ස්වභාවිකවම දැනේ. මෙම හැඟීම් මතුවන්නේ,  වෛරයට පාත්‍ර වූ ධනේශ්වර දේශපාලකයන්ගේ සහ මාධ්‍ය ආයතනවල ස්තෝත්‍ර ගායනා නිසා නොව ඒවා නොතකාය. 

ඉතා මෑතක දී, බර්ගොග්ලියෝ ට්‍රම්ප්ගේ සමූහ පිටුවහල් කිරීමේ සැලසුම් මානව අභිමානය උල්ලංඝනය කිරීමක් ලෙස හෙළා දැක ඇති අතර මෙම ප්‍රතිපත්ති කතෝලික අදහස්වලට අනුකූල බව ප්‍රකාශ කිරීම සම්බන්ධයෙන් එක්සත් ජනපද උප ජනාධිපති ජේඩී වැන්ස්ට විශේෂයෙන් බැණ වැදී ඇත. 

ඉන්පසු පැය කිහිපයකින්ම  මිය ගිය පාප්වරයාට  වාන්ස්ගේ පාස්කු ඉරිදා සංචාරය දරාගත නොහැකි තරම් වූවා යැයි සැක කිරීම ගැන කෙනෙකුට සමාව දිය හැකි තරම් ය. 

“ඔබ එතරම් හොඳ තත්වයකින් නොසිටිය බව මම දනිමි. නමුත් ඔබ වඩා හොඳ සෞඛ්‍යයකින් සිටිනු දැකීම සතුටක්” ඔහු ඇස් පනාපිට මිය යමින් සිටි මිනිසාට පැවසීය.

නමුත් බර්ගොග්ලියෝ තම පාප් පදවියේ ප්‍රමුඛතාවයක් ලෙස සංක්‍රමණික අයිතිවාසිකම් රාමුගත කිරීම, දේශගුණික විපර්යාසය “සදාචාරාත්මක අර්බුදයක්” ලෙස ‘නිවේදනය’ කිරීම, LGBTQ ප්‍රජාව නිර්සාපරාධීකරණය කිරීමට කැඳවුම් කිරීම, සහ අනෙකුත් අවම “ප්‍රගතිශීලී” හැසිරීම් කිසි විටෙකත්, සමලිංගික විවාහ, ගබ්සාව හා ලිංගික අනන්‍යතාවය ආදී කාරණා සම්බන්ධ එහි නිල ඉගැන්වීම් වෙනසක් නොකොට පවත්වාගෙන යන කතෝලික පල්ලියේ ප්‍රතිගාමී ස්වභාවය වෙනස් කිරීමට අදහස් නොකෙරුනේ වීය. 

බර්ගොග්ලියෝගේ නිහතමානිකම සඳහා වන ඉල්ලීම්, කතෝලික පල්ලිය ලොව විශාලතම ඉඩම් හිමියා ලෙස ඩොලර් බිලියන සිය ගණනක වත්කම් සහ එම තත්ත්වය පවත්වා ගැනීම නතර කර නැත. 

ඒ ගැන කියතොත්, අසමානතාවය “සමාජයේ රෝගයක්” ලෙස ඔහුගේ  විස්තර කිරීම, ටෙස්ලාහි ඉලෝන් මස්ක්, ඇමසන්හි ජෙෆ් බේසස්, ඇපල් හි ටිම් කුක් සහ ෆේස් බුක්හි හි මාර්ක් සකබර්ග්  ඇතුළු අද දින තාක්‍ෂණික සහ මූල්‍ය ප්‍රභූ පැලැන්තියේ සාමාජිකයින් සදහා, වඩාත්ම මිත්‍රශීලී සහ වඩාත්ම තෘප්තිමත් බවින් යුතු සත්කාරකත්වය සැපයීමෙන්  ඔහුව වැළකාලීමට  අසමත් විය. 

සිවිල් යුද්ධය අවසන් කිරීම සඳහා දකුණු සුඩාන යුද නායකයන්ගේ පාද සිප ගනිමින් “සාමය” සඳහා ඔහුගේ ආයාචන, ඔබාමා, බයිඩන් සහ ට්‍රම්ප් ඇතුළු දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසු දරුණුතම යුද අපරාධවලට වගකිව යුතු අධිරාජ්‍යවාදී නායකයින් වෙත භක්තිවන්ත  ආශිර්වාදය පුද  කිරිම  සමඟ එකට බැදුනේය.

ගෝලීයකරණ සහ ස්මාර්ට්ෆෝන් යුගයේ එහි ඇති බුද්ධි ‍ද්‍රෝහිතාව ( obscurantism) නිසා පොදුවේ තරුණයන් සහ කම්කරුවන් පිළිකුල් කරන බැවින්, සමාජීය සහ පාරිසරික ගැටළු සම්බන්ධයෙන් එවැනි සංදර්ශනාත්මක ආස්ථානයන් (performative stances) අනුගාමිකයින්ගේ ඓතිහාසික පහත වැටීමක් මධ්‍යයේ, කතෝලික පල්ලියේ ජනතා විශ්වසනීයත්වය යම් තරමකින් හෝ නැවත ලබා ගැනීම අරමුණු කර ගෙන ඇත. ලොව පුරා වැඩෙන මහජනතාවගේ රැඩිකල්කරණයට සීමිත අනුගත වීමක් පල්ලියේ පැවැත්ම පිලිබද ප්‍රශ්නයක් ලෙස දැක ගනු ලැබීය.

දැන්, සෑම තැනකම සිටින පාලක ප්‍රභූන් “ජනතාවගේ පාප්වරයාගේ” මරණය, එහි සියලු පසුගාමීත්වය සහ නූගත්කම සමඟ “ආගමේ නැවත පැමිණීමක්” ප්‍රකාශ කිරීමේ අවස්ථාවක් ලෙස ගසාකයි. දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයෙන් පසු ධනවාදයේ ගැඹුරුම අර්බුදය මධ්‍යයේ, වැඩවසම් ආකාරයේ ෆැසිස්ට් ප්‍රතිගාමිත්වය ප්‍රවර්ධනය කිරීම හරහා ලෝකයේ කතිපයාධිකාරීන් පොහොසත් කිරීමට සහ වැඩෙන මහජන විරෝධය මර්දනයට ආවරණයක් සැපයීමට එවැනි ප්‍රයත්නයන් අවශ්‍ය බව ඔවුන් දැක ගනී. 

කතෝලික පල්ලියේ පෙර කල සිදු කළ ප්‍රතිසංස්කරණ ප්‍රයත්නවල ස්වභාවය එබඳු වූ අතර, එය ධර්මාධිකරණය (Inquisition-මධ්‍යතන යුග වල) සහ  යටත් විජිත යුගයේදී  ස්වදේශික ජනයාගේ සමූල ජන සංහාරය අධීක්ෂණය කළ ප්‍රතිගාමිත්වයේ එම බලකොටුව ලෙසම පවතී. 

ලියෝ පාප්වරයා IX (1049–1054) වැනි චරිත පූජක දූෂණ සහ  සිමොනි (පූජකත්වය ‘දූෂ්‍ය ගනුදෙනු’ මගින් කෙලසීම –  simony) හෙළා දුටු නමුත්, ග්‍රාමීය පල්ලි අපචාරවල ගිලී සිටි අතර, පල්ලිය විසින් ‘මිථ්‍යාදෘෂ්ටික’ ලෙස හෙළා දකිනලද කැතරිසම් (Catharism) වැනි ව්‍යාපාරවල නැගීම සඳහා දායක විය. ට්‍රෙන්ට් කවුන්සිලය (1545-1563) ධර්මය සහ විනය මධ්‍යගත කළ නමුත් දේශපාලන බලය සමඟ පල්ලියේ පෙළගැස්ම සහ මූලධර්ම පරිණාමයට එරෙහි ප්‍රතිරෝධය තහවුරු කළේය. ජෝන් XXIII ගේ ප්‍රතිසංස්කරණ (1962-1965), දේවමෙභෙයේ ක්‍රමය (liturgy) සහ ලෝකය සමඟ සම්බන්ධ වීම නවීකරණය කරන ලද නමුත්, ක්‍රියාවට නැංවීම පිළිබඳ පශ්චාත්-කවුන්සලයානු (post-conciliar) සටන් බෙදීම් ගැඹුරු කළ අතර පද්ධතිමය පූජකවාදය හෝ අපයෝජන අර්බුද විසඳීමට අසමත් විය.

ෆ්‍රැන්සිස්ගේම අතීතය පිළිබිඹු කරන්නේ කතෝලික පල්ලියේ ෆැසිස්ට්වාදය සමඟ ඇති ස්වභාවික සන්ධානයයි. රටේ “කිලිටි යුද්ධය” (Dirty War 1976-1983) තුළ ආර්ජන්ටිනාවේ පල්ලියේ ප්‍රමුඛ චරිතයක් ලෙස, වාමාංශික කොටස් වලින් පල්ලිය “පවිත්‍ර කිරීමේ” උත්සාහයේ දී, මිලිටරි ආඥාදායකත්වය සමඟ සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීම සම්බන්ධයෙන් පූජකයන් සහ ගිහි කම්කරුවන් විසින් බර්ගොග්ලියෝට චෝදනා කරන ලදී. 

මෙය හුදෙක් පුද්ගලික අසාර්ථක වීමක් නොවේ; ආර්ජන්ටිනාවේ පල්ලියේ ධුරාවලිය සමස්තයක් ලෙස ජුන්ටාවෙහි වධකයන්ට සහ ඝාතකයින්ට ආවරණය සහ සදාචාරමය අනුමැතිය ලබා දෙමින් ඔවුන් “දෙවියන්ගේ වැඩ” කරන බවට සහතික විය. කම්කරුවන්, ශිෂ්‍යයන් සහ බුද්ධිමතුන් අතර “වාමාංශිකයන්” යැයි සැලකෙන 30,000ක් “අතුරුදහන් කර,” වධ බන්ධනවලට ලක් කර ඝාතනය කරන ලදී. 

බර්ගොග්ලියෝ 1976 දී ජේසු නිකායික පූජකවරුන් වන ඔර්ලන්ඩෝ යෝරියෝ සහ ෆ්‍රැන්සිස්කෝ ජැලික්ස් පැහැරගෙන යාමට සම්බන්ධ යයි සැලකුන අතර, ඔවුන්ව ආරක්ෂා කිරීමට අපොහොසත් වූ බව කියනු ලැබේ. ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගෙන රඳවා තබා ගැනීමට හේතු වූ සාධකයක් වූ, බුවනෝස් අයර්ස් මුඩුක්කු ප්‍රදේශයේ ඔවුන්ගේ සමාජ වැඩ සඳහා සහය නොදැක්වූ බවට ඔහුට චෝදනා එල්ල වුණි .

මිලිටරි ජුන්ටාව විසින් වධක මධ්‍යස්ථානවල කාන්තාවන්ට උපන් බිළිඳුන් ක්‍රමානුකූලව පැහැරගෙන ඔවුන් පාලන තන්ත්‍රයට පෙලගැසුනු පවුල්වල තබා ඇත. දිවි ගලවා ගත් අය සහ ඒ අය අතරින් එස්ටෙලා ඩි ලා ක්වාඩ්‍රා සාක්ෂි දෙමින් කියා සිටියේ , 1978 දී බර්ගොග්ලියෝ තම අතුරුදහන් වූ ගැබිනි සහෝදරිය ගැන විමසීමට ඇගේ පියාට අත් අකුරින් සටහනක් ලබා දුන් බවත්, දරුවා රෙජිමය විසින් රැගෙන ගොස් ඇති බවත් දැන ගැනීමට ලැබුණු බවත්ය. ඔහු ඒකාධිපතිත්වය අවසන් වන තුරු ළදරු සොරකම් ගැන දැන නොසිටි බවට 2010 දී බර්ගොග්ලියෝගේ උසාවි ප්‍රකාශයට මෙය පටහැනි විය. බර්ගොග්ලියෝ 2010 දී මෙම චෝදනා සම්බන්ධයෙන් සාක්ෂි දුන් නමුත් දිවි ගලවා ගත් අය ඔහුගේ මගහැරීමේ ප්‍රතිචාර සහ මුලදී විවෘත අධිකරණයේ පෙනී සිටීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම විවේචනය කළහ.

පාප්වරයා ලෙස, ෆ්‍රැන්සිස් කිසි දිනෙක සිය උපන් බිම වන ආර්ජන්ටිනාවට පැමිණියේ නැත.

ඉරිදා ඔහුගේ මානසික තත්වය කෙසේ වෙතත්, ජන සංහාරයට විරෝධය පෑ විදේශීය සිසුන් ඇතුළු,   ලතින් ඇමරිකාවේ මිලිටරි ජුන්ටාවන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් ප්‍රතිරාවය කරනා දේශපාලන “අතුරුදහන් කිරීම්” අනුගමනය කරනා ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට  ආශීර්වාද කිරීම බර්ගොග්ලියෝට  අපහසු නොවීය.

එය වැන්ස් හමුවීම තුල සිදුකල ඔහු ගේ අවසන් ප්‍රධාන නිල ක්‍රියාව වූ අතර ඔහු පිලිබද මතකයේ  වඩාත්ම වැදගත් එකක් වනු ඇත.

“කිලිටි යුද්ධයේ” පාප්වරයා මරණයට පැය කිහිපයකට පෙර ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට ආශීර්වාද කරයි Read More »

Dollar

Dollar’s role as global reserve currency under fire

By Nick Beams.

At first, it was just a quiet murmur in relatively isolated sections of the financial press. Today, however, the voices are growing louder: the US dollar could lose its role as the world’s global currency amid the breakdown of all the arrangements and mechanisms of the post-war period under the impact of the US economic war against the world initiated by President Trump.

Dollar
A street money exchanger poses for a photo without showing his face as he counts U.S. dollars at Ferdowsi square, Tehran’s go-to venue for foreign currency exchange, in downtown Tehran, Iran, Saturday, April 5, 2025. [AP Photo/Vahid Salemi]

This week, the Financial Times (FT) ran a major article under the headline “Is the world losing faith in the almighty US dollar?” The answer was that it is.

The concern has been sparked by an unusual development in financial markets. Under “normal” conditions, financial disturbances bring about a rise in the dollar’s value as investors seek a safe haven and move to acquire US Treasury bonds.

But since so-called “liberation day,” when Trump unveiled his “reciprocal tariffs,” there has been a move out of US government debt, and the value of the dollar has fallen. The price of gold, a real store of value, as opposed to debt and credit, continues to reach record highs.

There was a slowing of this movement when Trump announced a 90-day pause on the reciprocal tariffs, which range between 30 and 50 percent for a wide range of countries, to allow for negotiations. But the question remains: What happens after the pause ends?

Whatever the immediate answer, one thing is certain: There will be no return to the status quo ante, with Trump warning that nobody “gets off the hook.” This week, talks took place between the administration and Japan in Washington. The Japanese trade representative returned home empty-handed.

The implications of the new situation were underscored in a comment by a leading FT columnist, Rana Foroohar, entitled “America the Unstable.”

Foroohar began by saying that her “takeaway” from the tariff chaos and fallout was that America, under Trump, has become an “emerging market.”

In previous periods of political and economic stress, US equities and the currency rose because of the “haven status” of the dollar.

“It didn’t seem to matter that all the things that had bolstered American companies from low rates to financial engineering to globalization itself were tapped out. US asset markets seemed impervious to the notion of the dollar-doomsday scenario that would send both the currency and asset prices tumbling. Trump has finally ended America’s exorbitant privilege.”

She concluded by saying that previously she would have ruled out the possibility that America could become the epicenter of an emerging market-style debt crisis, but “not anymore.”

Trump’s measures—the tariff hikes that will slow the economy and proposed tax cuts for corporations—will add trillions of dollars to what is increasingly being characterized as an “unsustainable” debt mountain, currently at $36 trillion and rising.

In a report issued earlier this month, George Saravelos, global head of foreign exchange research at Deutsche Bank, summed up the growing outlook in leading global financial circles.

“Despite President Trump’s reversal on tariffs, the damage to the USD has been done,” he wrote in a report. “The market is reassessing the structural attractiveness of the dollar as the world’s reserve currency and is undergoing a process of de-dollarization.”

However, the crisis is not merely a product of Trump’s actions. It has been long in the making—the outcome of a protracted decline in the economic position of the US.

Trump, as is now openly acknowledged, has taken an axe to the economic, trade, and financial mechanisms set in place after World War II, considering that they have contributed decisively to the weakening of the US.

Of course, Trump, for whom, like Henry Ford, “history is bunk,” never explains why they were put in place and why the US played the leading role in their establishment. It was very much, to invoke the phrase he so often uses in his rampages, due to concerns with “national security.”

The purpose of the post-war measures was to prevent the return to the conditions that had prevailed in the period between the wars, grounded not least on the understanding that this would lead to revolutionary struggles by the working class in the major capitalist countries, including in the US, which had seen enormous eruptions of class battles in the latter years of the 1930s.

The post-war economic order rested on three pillars—the establishment of the US dollar, backed by gold as the international currency, the reduction of tariffs and promotion of free trade to prevent the emergence of the trade and currency wars that had proved so disastrous in the 1930s, and the reconstruction of war-torn Europe under the Marshall Plan. All three were based on the strength and industrial power of the US economy.

Contrary to the claims of various bourgeois economists and not a few self-styled Marxists that the post-war economic capitalism boom which followed had refuted the Marxist analysis of the historically inevitable economic breakdown of the capitalist system, the post-war framework did not overcome its fundamental contradictions—above all, that between the world market and its division into rival nation-states and great powers.

And within the space of 25 years—a short period of time from the standpoint of history—these contradictions emerged. On August 15, 1971, President Nixon, in the face of a growing balance on trade and balance of payments deficit in the US, removed the gold backing from the US dollar—unilaterally abrogating the Bretton Woods Agreement of 1944.

It was a sign that the power of American capitalism, the basis of the post-war order, was starting to markedly weaken.

The scrapping of the Bretton Woods system ushered in a new global financial system. In the 1950s and 1960s, currencies had exchanged at fixed rates. Maintenance of those fixed rates and the prevention of currency wars required that finance and investment flows were subject to tight regulation.

But with the ending of the dollar-gold connection, currencies started to float freely, which meant that capital and financial controls had to be increasingly scrapped. A new international economic order developed based on credit creation and the free flow of money around the world.

The US dollar continued to function as the basis of the international financial system, but it underwent a major transformation. It was now a fiat currency, no longer backed by gold, that is, real value, but solely by the American state. A new global monetary order emerged.

As the FT article noted: “Despite Nixon’s severing the dollar’s link to gold in 1971, the greenback has remained at the center of the monetary universe. In fact, thanks to the dollar’s importance in the expanding and increasingly interconnected global financial system, its importance has only grown. Far from eroding the dollar’s importance, the Nixon shock entrenched it in many ways.”

The freeing of the dollar from the restrictions due to its being tied to gold and the concomitant government regulations aimed at maintaining a fixed exchange system unleashed finance from the constraints imposed on it under the previous regime, opening up vast new avenues for profit accumulation.

Increasingly, above all in the US economy, this gave rise to what has been called financialization, the accumulation of profit via speculative and parasitic methods.

The more these methods developed, the more regulations on finance capital introduced in response to the crisis of the 1930s were scrapped, culminating in the repeal of the last remaining piece of Depression-era legislation, the Glass-Steagall Act, by the Clinton administration in 1999.

In 1991, the liquidation of the Soviet Union by the Stalinist bureaucracy, coupled with the restoration of capitalism in China and the junking of national development policies by the bourgeois national regimes in the former colonies, opened up new profit opportunities through the globalization of production.

Eager to grasp them, the US called for the entry of China into the new world order. The Clinton administration pushed for its admission to the World Trade Organization, which was subsequently ratified by the US under the presidency of George W. Bush.

The US saw the cheaper labor of China as a profit gold mine and that within the new order, China would remain subordinate to it. But the capitalist economy has its own relentless logic, which operates behind the back of imperialist leaders, no matter how powerful.

The Chinese capitalist oligarchy, now confronted with the transformation of the country from a nation of peasants to one with hundreds of millions of workers, as well as an aspiring middle class, recognized it had to move up the value chain.

It could not simply function as the supplier of cheap consumer goods but had to expand production into more sophisticated commodities based on advanced technology if it was to sustain economic growth and maintain what it called “social stability.”

However, this development has posed an existential challenge to US hegemony. This was recognized by the Obama administration in 2011 when it launched its pivot to Asia. His trade representative Michael Froman wrote an article in Foreign Affairs in 2014 recognizing the weakened position of the US and that the global trading system had to be “revitalized” to allow it to play the leading role.

Such efforts, however, came to naught as the balance of trade and payments continued to widen. And the US government debt has continued to escalate at what is acknowledged as an “unsustainable” rate.

The US has only been able to continue on the debt path because of the dollar’s role as the global reserve currency. So long as investors, domestic and international, as well as other governments, kept money flowing into the debt market, the US imperialist state, with its vast military spending, has been able to continue to function.

Back in 2023, CNN and News commentator Fareed Zakaria set out this relationship.

“America’s politicians have gotten used to spending seemingly without any concerns about deficits—public debt has risen almost fivefold from roughly $6.5 trillion 20 years ago to $31.5 trillion today. The Fed has solved a series of financial crashes by massively expanding its balance sheet twelvefold, from around $730 billion 20 years ago to about $8.7 trillion today. All of this only works because of the dollar’s unique status. If that wanes, America will face a reckoning like none before.”

In the face of this crisis the view is being advanced in some circles that whatever the dollar’s travails, it will continue to operate as the world currency.

The FT article on the dollar crisis cites the remarks of Mark Sobel, a former Treasury official and now US chair of OMFIF, a financial think tank.

“The dollar’s dominance will remain in place for the foreseeable future because there are no viable alternatives,” he said. “I question whether Europe can get its act together, and China is not opening its capital account soon. So what’s the alternative? There just isn’t one.”

Sobel’s assertions about the inability of Europe and China to provide as alternative to the dollar are no doubt true.

But his analysis is incomplete because it is based on a faulty logic which ignores the lessons of historical experience. It rests on the assumption that since global trade and finance requires an international currency, the dollar must therefore continue to play that role because there is nothing to replace it.

However, the logic of the present situation is neither that the dollar’s role can continue nor that another national currency will replace it. Rather, it is that the world economy will increasingly fracture into rival trading, financial and currency blocs—a conflict of each against all—as it did between the two world wars with all the disastrous consequences that produced.

For all their irrationality and outright madness there is a logic to Trump’s policies. Every statement and executive order he imposes is justified on the basis of national security—that the present economic order has undermined the military capacity of the United States to fight wars, and this must be rectified at all costs.

The crisis of the dollar therefore signifies that the conditions for a new world war are rapidly developing in which for the US, China—the existential threat to its hegemony—is the chief target.

With tariffs set at 145 percent, and still more hikes to come, and restrictions imposed on the export of high-tech goods to China, the US has imposed a virtual economic blockade against Beijing. How long before that leads to outright military conflict? History suggests sooner rather than later.

The ruling classes in the US and internationally have no solution to the crisis of the capitalist system over which they preside. Everywhere their response to the breakdown is economic warfare, increased military spending and the evisceration of democratic rights through the imposition of fascist and authoritarian regimes.

The international working class is the sole social force which has the capacity to resolve the historic crisis of the capitalist system, exemplified so sharply in the crisis of the dollar, in a progressive manner. But for that power to be actualised it must take up and fight for the perspective of socialist revolution.

This article was originally published in the World Socialist Web Site on 18 April 2025 Here

Dollar’s role as global reserve currency under fire Read More »

Protest

ඉදිරිදර්ශන: ට්‍රම්ප්ගේ ආඥාදායකත්වය නවත්වන්න! සමාජවාදය සඳහා කම්කරු පන්තියේ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනඟන්න!

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය (එක්සත් ජනපදය) විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 අප්‍රේල් 04 දින “Stop Trump’s dictatorship! Build a movement of the working class for socialism!යන හිසින් යුතුව එක්සත් ජනපද සමාජවාදී සමානතා පක්ෂ්ජය විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. 

Protest
2025 මාර්තු 11 වන දින මහමුද් ඛලීල් නිදහස් කරන ලෙස ඉල්ලා සිය ගණනක් නිව්යෝර්ක් නගරයේ රැලි පැවැත්වීය.

එක්සත් ජනපදය පුරා, ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට එරෙහිව ලක්ෂ ගණනක් සෙනසුරාදා පෙලපාලි යනු ඇතැයි අපේක්ෂා කෙරේ. කම්කරුවන් හා තරුනයන් අතර විරෝධයේ සහ කෝපයේ පුලුල් මනෝභාවයක කොටසක් වන විරෝධතා රට පුරා නගරවල පැවැත්වේ. 

සංක්‍රමණිකයන්ට එල්ල කරන ප්‍රහාර, ප්‍රකාශනයේ නිදහසට එරෙහි ප්‍රහාරය සහ ගාසා තීරයේ ජන සංහාරක යුද්ධයෙන් මිලියන ගනනක් කම්පනයට පත්ව සිටින අතර ඔවුන්ට ආපිට හැරී සටන් කිරීමට අවශ්‍ය වේ. නමුත් සිදුවෙමින් පවතින දේ, එහි මූලාරම්භය සහ එය නැවැත්වීමට කුමක් කළ යුතුද යන්න පිළිබඳ පැහැදිලි අවබෝධයකින් ප්‍රතිරෝධය දැක්වීමේ අධිෂ්ඨානය මෙහෙයවිය යුතුය.

පවත්නා තත්වය අතිශය පැහැදිලිකමකින් ප්‍රකාශ කළ යුතුය: ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ඒකාධිපතිත්වයක් ස්ථාපිත කිරීමට ක්‍රමානුකූලව සහ හිතාමතාම ගමන් කරයි. එය මූලික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් අහෝසි කිරීම, අපාලිත විධායක බලය තහවුරු කිරීම සහ සියලූ විරුද්ධත්වයන් තලා දැමීම ඉලක්ක කරගත් ෆැසිස්ට්වාදී වැඩපිලිවෙලක් ක්‍රියාත්මක කරයි. මෙය ඉලක්ක කරන්නේ, සියල්ලටත් වඩා, කම්කරු පන්තියයි. ශිෂ්‍යයන් සහ සංක්‍රමණිකයන් මත අද පරීක්‍ෂා කෙරෙන දේ හෙට භාවිතා කරනුයේ වැඩ වර්ජන කරන කම්කරුවන්, සියලු සමාජ විරුද්ධත්වය සහ සියලු ආකාරයේ දේශපාලන විසම්මුතිය මර්දනය කිරීමට ය.

රට පුරා විශ්ව විද්‍යාල මණ්ඩපවල දැනටමත් භීෂණ පාලනයක් ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතී. ගාසා තීරයේ එක්සත් ජනපදයේ පිටුබලය ලබන ජන සංහාරයට විරුද්ධ වීම නිසා සාමකාමී විරෝධතාකරුවන් අවේක්ෂණයට (සෝදිසි කිරීමට) ලක් කර, අල්ලා ගෙන, රඳවා තබා ගෙන පිටුවහල් කරනු ලැබේ. AI බලයෙන් ක්‍රියාත්මක වන නිරීක්ෂණ වැඩසටහනක් වන “Catch and Revoke” යටතේ සිසුන්ගේ සමාජ මාධ්‍ය පළ කිරීම් සහ ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශ, රටින් ඉවත් කිරීම සඳහා ඉලක්ක හඳුනා ගැනීම පිණිස රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුව විසින් අධීක්ෂණය කරනු ලැබේ.

කෝර්නල් විශ්ව විද්‍යාලයේ Ph.D. උපාධි අපේක්ෂක මොහමඩ් ටාල්ට, ට්‍රම්ප්ගේ විධායක නියෝග උසාවියේදී අභියෝගයට ලක් කිරීම නිසාවෙන් ෆෙඩරල් නියෝජිතයන් ඔහු අල්ලා ගැනීමට උත්සාහ කිරීමෙන් පසු මේ සතියේ රට හැර යාමට සිදුවිය. කොලොම්බියාවේ උපාධි ශිෂ්‍යයෙකු සහ නීත්‍යානුකූල ස්ථිර පදිංචිකරුවෙකු වන මහමුද් ඛලීල් ICE (ආගමන හා රේගු බලාධිකාරය) විසින් අත් අඩංගුවට ගෙන ඇත. ෆුල්බ්‍රයිට් ශිෂ්‍යත්වලාභී රුමේෂා ඔස්ටර්ක් (Rumeysa Öztürk) ඇතුළු තවත් අය – වෙස්මුහුණු පැලඳ ගත් ෆෙඩරල් නියෝජිතයන් විසින් මහ දවල් පැහැරගෙන ගොස් ඇත.

ට්‍රම්ප් පරිපාලනය, සමූහ වශයෙන් පිටුවහල් කිරීම සහ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් නෙරපා හැරීම සඳහා මින් පෙර කිසි දිනෙක මේ අයුරු භාවිතා නොකළ යුද කාලීන ප්‍රඥප්තියක් වන විදේශ සතුරන්ගේ පනත (Alien Enemies Ac) ක්‍රියාත්මක කර ඇත. උසාවි තීන්දු නොතකා හැරීමට, පවතින නීති අභිබවා යාමට සහ ජනාධිපතිවරයාට අසීමිත විධායක බලය ලබා දීමට, තමන්ට අධිකාරය ඇතැයි පරිපාලනය ස්ථිරවමු කියා සිටී. ගොඩ නගමින් තිබෙන නෛතික රාමුව ආදර්ශයට ගනු ලබන්නේ ‘අයිතීන් පිළිබඳ පනත’ (Bill of Rights) නොව, රජු නැතහොත් පාලකයා, ස්ථිර “ව්‍යතිරේක තත්ත්වයක්” (“state of exception”) හරහා පාලනය කරන බව අවධාරනය කළ නාසි නීතිවේදියෙකු වන කාල් ෂ්මිට්ගේ අධිකාරීවාදී න්‍යායන් මත ය.

ලක්ෂ ගනනක් ෆෙඩරල් කම්කරුවන් දොට්ට දැමීම, සමාජ වැඩසටහන් විනාශ කිරීම, රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය විසුරුවා හැරීම, කම්කරුවන්ගේ කොන්ත්‍රාත්තු ඉරා දැමීම සහ “අකීකරු” කම්කරුවන් ඉලක්ක කර ගැනීම සඳහා ෆෙඩරල් ඒජන්තයන්ගේ බලතල පුලුල් කිරීම වැනි පියවර ගනිමින් පාලක පන්තිය කම්කරු පන්තියට එරෙහිව යුද්ධයක් ගෙන යයි. විද්‍යාව සහ මහජන සෞඛ්‍යය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, දැනට පවතින COVID-19 වසංගතය සහ H5N1 “කුරුළු උණ” වසංගතයේ වර්ධනය වන තර්ජනය මධ්‍යයේ සියලුම සෞඛ්‍ය හා මානව සේවා ආයතන වසා දැමීමේ වගකීම එන්නත් විරෝධී කුමන්ත්‍රණවාදී න්‍යායාචාර්ය රොබට් එෆ් කෙනඩි කනිෂ්ඨ (Robert F. Kennedy Jr.) වෙත පැවරී ඇත.

ජාත්‍යන්තරව, ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ලෝක යුද්ධයට සූදානම් වෙමින් සිටී. බ්‍රහස්පතින්දා, එය සමස්ත ලෝකයටම එරෙහි ආර්ථික යුද්ධයක් ප්‍රකාශ කිරීමක් බදු, නව විශාල තීරුබදු ප්‍රකාශයට පත් කළේය. “මේඩ් ඉන් ඇමෙරිකා” යන ධජය යටතේ මෙම පියවර, චීනය අඩපණ කිරීමට හා එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදී අවශ්‍යතා සමග පෙලගැසීමට සෑම රටකටම බල කිරීම අරමුනු කර ඇත. ඒවා ගෝලීය ගැටුම් තීව්‍ර කරන අතර විදේශයන්හි පමනක් නොව එක්සත් ජනපදය තුලම, දොට්ට දැමීම් අවුළුවාලමින් උද්ධමනය සහ කම්කරු පන්තිය මත ගැඹුරු වන ප්‍රහාර දියත් කරමින් දැවැන්ත ආර්ථික හා සමාජ අවුල් කිරීමක් ඇති කරනු ඇත .

බිඩෙන් යටතේ ආරම්භ වූ ගාසා තීරයේ වාර්ගික ශුද්ධ කිරීම “අවසන් කිරීමට”, යේමනය “විනාශ කර දැමීමට”, ග්‍රීන්ලන්තය, කැනඩාව සහ පැනමා ඇළ ඈඳා ගැනීමට සහ චීනයට එරෙහිව පූර්ණ යුද්ධය  දියත් කිරීමට ට්‍රම්ප් ප්‍රතිඥා දී ඇත. 1917 රුසියානු ඔක්තෝබර් විප්ලවයේ ශ්‍රේෂ්ඨ සම නායක ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි අධිරාජ්‍යවාදී අර්බුදයේ පූර්ව අවධියක දී පැහැදිලි කල පරිදි, ලෝකය මුහුන දී සිටින්නේ “ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයේ ගිනිකඳුමය පිපිරීමට” ය.

මේ අතර, ට්‍රම්ප්, මස්ක්, බෙසෝස් සහ සෙසු බිලියනපතියන්  වංචා, අභ්‍යන්තර ගනුදෙනු ( insider dealing) සහ විවෘත සොරකම් හරහා ධනවත් වී ඇත. වෝල් ස්ට්‍රීට් යනු අපරාධ කාටලයකි. මේ රටේ දේශපාලන, ආර්ථික, සංස්කෘතික යන සෑම ආයතනයක්ම ඇතුළතින් කුණුවෙමින් පවතී. පාලක ප්‍රභූව ප්‍රතිගාමිත්වයේ ගැඹුර සොයමින්  සිටී.

කම්කරුවන් හා තරුනයින් මුහුන දෙන හදිසි ප්‍රශ්නය නම්: කළ යුත්තේ කුමක් ද? යන්නයි.

ට්‍රම්ප් යනු ක්‍රමයට පිටින් ක්‍රියා කරන ආගන්තුක බලවේගයක් නොවන බව මුලින්ම තේරුම් ගත යුතුය. ඔහු ඇමරිකානු ධනවාදයේ නිෂ්පාදනයක් වන අතර, ඔහු කතා කරන්නේ තම ධනය හා බලය ඕනෑම ආකාරයකින් පවත්වා ගැනීමට අධිෂ්ඨාන කරගෙන සිටින පාලක පන්තියක් වෙනුවෙන් ය. ට්‍රම්ප් කියන්නේ කොහේවත් සිට ප්‍රාදූර්භූත වූ යකෙකු නොවෙයි. ඔහු ඇමරිකානු සමාජයේ (යථා) ස්වභාවයට අනුරූප වන පරිදි දේශපාලනය ප්‍රචණ්ඩ ලෙස ප්‍රතිව්‍යුහගත කරන කතිපයාධිකාරයේ පුද්ගලාරෝපණය වේ.

ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය විපක්ෂය නොවේ – එය සිය කැමැත්තෙන්ම හවුල්කරුවෙකි. ගාසා තීරයේ එක්සත් ජනපදයේ පිටුබලය ලබන ඊශ්‍රායල ජන සංහාරය ආරම්භ වූයේ බිඩෙන් යටතේ ය. ශිෂ්‍ය විරෝධතාකරුවන්ට හිංසා පීඩා කිරීම ආරම්භ වූයේ බිඩෙන් යටතේ ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන්ට එරෙහි ප්‍රහාර ගැඹුරු කිරීමට ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට මුදල් සපයමින් රිපබ්ලිකානුවන්ගේ ‘අඛණ්ඩ යෝජනාව’ (continuing resolution- අතුරැ අයවැය) සම්මත කිරීම සහතික කළේ ඩිමොක්‍රටිකයෝ ය.

කමලා හැරිස් ට්‍රම්ප්ව ෆැසිස්ට්වාදියෙකු ලෙස විවෘතව හැඳින්වීමෙන් වැඩි කල් නොගොස්ම, බිඩෙන් ට්‍රම්ප්ට “සාර්ථකත්වය” ප්‍රාර්ථනා කරමින් ධවල මන්දිරයට පිළිගත්තේය. ඩිමොක්‍රටිකයෝ ට්‍රම්ප්ගේ ආඥාදායකත්වයට විරුද්ධ වීම ප්‍රතික්ෂේප කරන්නේ ඔවුන් එහි මූලික අරමුනු සමග එකඟ වන බැවිනි: ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය ආරක්ෂා කිරීම, සමාජ විරෝධය යටපත් කිරීම සහ වෝල් වීදියේ ආධිපත්‍යය පවත්වා ගැනීම. ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය යනු මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ, මිලිටරි-ඔත්තු සේවා යාන්ත්‍රිකයේ, සීඅයිඒ සහ පෙන්ටගනයේ සහ ඉහළ මධ්‍යම පන්තියේ වරප්‍රසාදිත කොටස්වල පක්ෂයකි. එහි ප්‍රධාන උත්සුකය වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නොව එක්සත් ජනපද ගෝලීය ආධිපත්‍යය රැක ගැනීම සහ යුක්රේනයේ රුසියාවට එරෙහි යුද්ධයයි.

ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයට ආයාචනා කිරීමෙන් ට්‍රම්ප් නතර කළ නොහැක. ට්‍රම්ප්ගේ ජාතිකවාදී ආර්ථික යුද ප්‍රතිපත්ති වැලඳ ගන්නා ගමන්ම, “ඔබේ කොන්ග්‍රස් සභිකයාට ලියන්න” යන ඉල්ලීම් සමඟ, සමූහ රැකියා අහෝසි කිරීම් වලට ප්‍රතිචාර දක්වා ඇති වෘත්තීය සමිති යන්ත්‍රය විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද පුහු ප්‍රයෝග සහ සංකේත අභිනයන් හරහා ඔහුට විරෝධයක් දැක්විය හැකි නොවනු ඇත. බර්නි සෑන්ඩර්ස් සහ ඇලෙක්සැන්ඩ්‍රියා ඔකාසියෝ-කෝර්ටෙස් වැනියවුන් අප විශ්වාස ගැන්වීමට උත්සාහ කරන කරන පරිදි, බංකොලොත් පද්ධතියක වාටියේ කූරු ගෑම පිළිබඳ කාරණයක් ද නොවේ. ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය වන්නේ විරුද්ධත්වය සමනය කිරීම සහ එය ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයේ රාමුව තුළ තබා ගැනීමයි.

අවශ්‍ය වන්නේ, ෆැසිස්ට්වාදයේ තර්ජනය පැන නගින්නේ ධනේශ්වර ක්‍රමයේම බිඳවැටීමෙන් බවට පැහැදිලි අවබෝධයකින් මෙහෙයවනු ලබන කම්කරු පන්තියේ මහජන විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයකි.

මෙම සටන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීමේ සැබෑ ජන කොට්ඨාශය වන වන කම්කරු පන්තිය තුලට ගෙන යා යුතුය. ආඥාදායකත්වයට එරෙහි සටන, බලය ලබා ගැනීමේ, ධනවාදය අහෝසි කිරීමේ සහ සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීමේ වැඩපිලිවෙලකින් සන්නද්ධ කම්කරු පන්තියේ මහජන දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් බවට පත්විය යුතුය.

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය කම්කරුවන් හා තරුනයින්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ වැඩවර්ජන හා පෙලපාලි ඇතුලු මහජන ප්‍රතිරෝධය බලමුලු ගැන්වීම සඳහා කම්හල්, සේවා ස්ථාන සහ අසල්වැසි ප්‍රදේශවල ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩනගන ලෙසයි. ධනේශ්වර කතිපයාධිකාරය විසින් කම්කරු පන්තියට එල්ල කරන දැවැන්ත ප්‍රහාරයට එරෙහිව සැබෑ අරගලයක් ගෙන යාම සඳහා වෘත්තීය සමිති නිලධරයන්ගෙන් ස්වාධීනව සම්බන්ධීකෘත සංවිධාන ජාලයක්- ක්‍රියාකාරී කමිටු වල ජාත්‍යන්තර කම්කරු සන්ධානය (IWA-RFC) වර්ධනය කරයි. 

සසප සටන් කරන්නේ මෙම නැගී එන ව්‍යාපාරය සමාජවාදී හා ජාත්‍යන්තරවාදී වැඩපිලිවෙලකින් සහ ඉදිරිදර්ශනයකින් සන්නද්ධ කිරීමට ය. ආඥාදායකත්වයට එරෙහි අරගලය මූල්‍ය කතිපයාධිකාරයට හා ධනවාදයට ම එරෙහි අරගලයෙන් වෙන් කළ නොහැකි ය. මෙම කතිපයාධිකාරයේ ධනය උදුරා ගත යුතු අතර සමාජ අවශ්‍යතා සහ සමානාත්මතාවයේ පදනම මත සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කළ යුතුය.

ෆැසිස්ට්වාදයට, යුද්ධයට හා ආඥාදායකත්වයට එරෙහි සටන ජාතික දේශසීමාවල සීමාවන් තුළ ගෙන යා නොහැක. ධනේශ්වර පද්ධතියේ ගෝලීය ස්වභාවයට ජාත්‍යන්තර මූලෝපායක් අවශ්‍ය වේ. ලොව පුරා පාලක පන්තිය ෆැසිස්ට්වාදය, ආඥාදායකත්වය සහ යුද්ධය වෙත හැරෙමින් තිබේ. ඒ අතරම, එක්සත් ජනපදයේ සිට ජර්මනිය දක්වා, ප්‍රංශයේ සිට ශ්‍රී ලංකාව දක්වා සෑම රටකම වැඩෙන විරෝධතා සහ වැඩවර්ජන රැල්ලක් මතුවෙමින් තිබේ. කම්කරු පන්තිය ජාත්‍යන්තර පන්තියක් වන අතර එහි අරගල සියලු ජාතික, ජන වාර්ගික හා වාර්ගික රේඛා හරහා එක්සත් විය යුතුය.

පාලක පන්තියට සැලැස්මක් ඇත: ඒකාධිපතිත්වය, යුද්ධය සහ මර්දනය. කම්කරු පන්තියට ද සැලැස්මක් තිබිය යුතුය: බලය ලබා ගැනීම, ධනවාදය අවසන් කිරීම සහ සැබෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ආර්ථික සැලසුම් කිරීම සහ අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධය අවසන් කිරීම මත පදනම් වූ සමාජවාදී අනාගතයක් ගොඩනැගීම.

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ හා එහි තරුන ව්‍යාපාරය වන සමාජ සමානතාව සඳහා ජාත්‍යන්තර තරුනයෝ සහ ශිෂ්‍යයෝ (සසජාතශි) වැඩපිලිවෙල එයයි. මේ සටන අතට ගන්න. සසප හා සසජාතශි සමග එකතු වන්න! ඒකාධිපතිත්වය නැවැත්වීමට, යුද්ධය අවසන් කිරීමට සහ පුද්ගලික ලාභය මත නොව මානව අවශ්‍යතා මත සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීමට අවශ්‍ය විප්ලවවාදී නායකත්වය ගොඩනගන්න.

ඉදිරිදර්ශන: ට්‍රම්ප්ගේ ආඥාදායකත්වය නවත්වන්න! සමාජවාදය සඳහා කම්කරු පන්තියේ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනඟන්න! Read More »

Tariff

ට්‍රම්ප්ගේ තීරු බදු ආපසු හැරවීම සහ ධනේශ්වර රාජ්‍යයේ පන්ති ස්වභාවය

පැට්‍රික් මාටින් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 අප්‍රේල් 11 දින “ Trump’s tariff pull-back and the class character of the capitalist state” යන හිසින් පල වූ පැට්‍රික් මාරින් විසින් ලියන ලද  ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. 

Tariff
2025 අප්‍රේල් 7 වන සඳුදා නිව් යෝර්ක් හි නිව් යෝර්ක් කොටස් වෙළඳපොලේ වෙළෙන්දුන් වැඩ කරද්දි ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් රූපවාහිනියේ දිස් වෙයි. [AP Photo/Seth Wenig]

ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් එක්සත් ජනපද ජනාධිපති වන නමුත් ඔහු පාලනය කරන්නේ ධනේශ්වර කතිපයාධිකාරයක් වෙනුවෙන් ය. එය පසුගිය පැය 48 තුළ සිදු වූ සිදුවීම්වලින් උකහා ගත යුතු මූලික දේශපාලන නිගමනයකි.

සිදුවීම්වල මූලික දළ සටහන පැහැදිලිය. ට්‍රම්ප්, ලෝකයේ සෑම රටකටම පාහේ දැඩි තීරුබදු පැනවීමේ ඔහුගේ සැලැස්ම ආරම්භ කළේය, පසුබැසීමක් සිදු නොවන බව ප්‍රකාශ කළේය, කඩා වැටෙන වෙලඳපොලවල් සමච්චලයට ලක් කළේය, දැන් “ආයෝඡනය කිරීමට හොඳ කාලයක්” බව කියා සිටියේය. 

ඒත් ඉන් පැය කිහිපයක් ගත වූ පමනකින්ම ට්‍රම්ප්, මූල්‍ය ව්‍යසනයක් ආසන්න බව වෝල් වීදියේ සම්මුතිය වන්නේ යැයි ඔහු හට සන්නිවේදනය කළ භාණ්ඩාගාර ලේකම් ස්කොට් බෙසන්ට් සහ වාණිජ ලේකම් හොවාර්ඞ් ලූට්නික් යන බිලියනපති උපදේශකයන් දෙදෙනකු සමග සාකච්ඡා කිරීමට පොදි ගැසී ගත්තේය. ඔවුන් කාරණාව බල කර කියා  විට, ට්‍රම්ප් ඔහුගේ ටෲත් (Truth) සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාවේ ප්‍රකාශයක් නිකුත් කරමින්, චීනය සමඟ හැර, ඔහුගේ තීරුබදු යුද්ධය සදහා  දින 90 ක “විරාමයක්” නිවේදනය කළේය.

ට්‍රම්ප් පරිපාලනය, චීනයට එරෙහිව වඩාත් සෘජු ආක්‍රමනකාරීත්වයට පූර්වගාමීව සිදු කරන ආර්ථික යුද්ධය උග්‍ර කරමින් සිටියදී, මෙම ව්‍යතිරේකය (එනම් චීනයට පමණක් එරෙහිව තීරු බදු පැනවීම), තීරනාත්මක වැදගත්කමක් ගනී. කෙසේ වෙතත් අනෙකුත් බොහෝ තීරුබදු තාවකාලිකව ප්‍රමාද කිරීම ට්‍රම්ප්ගේ පැත්තෙන් පැහැදිලි ආපසු හැරීමක් විය.

බ්‍රහස්පතින්දා ෆිනෑන්ෂල් ටයිම්ස් එහි කතුවැකියේ සිරස්තලය ලෙස යෙදූ පරිදි , “ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් වෙලඳපොලවල බලයට නැමෙයි”.

ආපසු හැරවීමට පෙර, කොටස් වෙලඳපොලේ දින දෙකක විකුණුම් තුළින් ඩොලර් ට්‍රිලියන 6කට වඩා විනාශ වූ අතර, Apple සමාගමට පමණක් ඩොලර් බිලියන 600 ක වෙළඳපල වටිනාකමක් (market value) අහිමි විය. ඔවුන්ගේ නිෂ්පාදනවලින් වැඩි ප්‍රමාණයක් දකුණු හා නැගෙනහිර ආසියාවේ නිෂ්පාදනය කරන අනෙකුත් තාක්ෂණික සමාගම් ද ඒ හා සමාන පාඩු අත්වින්දාහ. පුලුල් වශයෙන් සංගත ඇමරිකාව තීරුබදු යෙදවීම හෙලාදැක තිබුනද, ට්‍රම්ප් සහ ඔහුගේ ඉහල සහායකයින් ප්‍රකාශ කලේ අර්බුදය පහව යනු ඇති බවත් තීරුබදු පිලිවෙතේ අවසාන ප්‍රතිඵලය ඇමරිකානු ධනවාදය සඳහා ට්‍රම්ප් විසින් ප්‍රකාශ කරන ලද “නව ස්වර්ණමය යුගය” වන බවත්ය.

කොටස් මිල පහත වැටීමටත් වඩා සැලකිය යුතු කරුණක් වූයේ  තීරුබදු ඇත්ත වශයෙන්ම බදාදා උදෑසන බලාත්මක වීමට නියමිතව තබියදී, සඳුදා සහ අඟහරුවාදා බැඳුම්කර වෙලඳපොල තුළට මූල්‍ය භීතිය පැතිරීමයි. ලොව විශාලතම වන  ඩොලර් ට්‍රිලියන 28ක් වූ සහ ලොව පුරා මූල්‍ය ගනුදෙනු සඳහා මිණුම් සලකුණ වූ එක්සත් ජනපද භාණ්ඩාගාර බිල්පත් වෙලඳපොලට ඇති කල බලපෑම විශේෂයෙන් තීරනාත්මක විය.

ට්‍රම්ප් අඟහරුවාදා බැඳුම්කර වෙලඳපොල වැටීම බලා සිටිමින් , “ඊයේ රාත්‍රියේ මිනිසුන් ටිකක් කලබල වන ආකාරය මම දුටුවෙමි”යි පැවසීය. බදාදා උදෑසන JP Morgan Chase හි ප්‍රධාන විධායක නිලධාරී Jamie Dimon විසින් Fox Business හි Maria Bartiromo හට ලබා දුන් සම්මුඛ සාකච්ඡාව නැරඹූ බව ඔහු පිළිගත්තේය. සම්මුඛ සාකච්ඡාව තුළදී තීරු බදු ඉහළ දැමීම නිසා අවධමනයක් සිදුවීමේ හැකියාව වැඩි බව පවසමින්, “මම සන්සුන්ව බලා සිටිමි, නමුත් එය වඩාත් නරක අතට හැරෙනු හැක” ඩිමොන් අනතුරු ඇඟවීය.

වඩාත් රළු අදහස් දැක්වීම් ද තිබුණි. Fundstrat Global Advisors හි කළමනාකාර හවුල්කරුවෙකු සහ පර්යේෂණ ප්‍රධානියෙකු වන Thomas Lee, ධවල මන්දිරය තාර්කිකව ක්‍රියා නොකිරීම ගැන බොහෝ අරමුදල් කළමණාකරුවන් කනස්සල්ලට පත්ව සිටින බවට – Quartz හි උපුටා දක්වන ලද- සංදේශයක් (memo) බදාදා යවන ලදී. “මෙය දෘෂ්ටිවාදයක් වත් නොවිය හැකි යැයි සමහරු බිය වෙති,” ලී ලිවීය. “ජනාධිපතිතුමාට පිස්සුද කියලා කිහිප දෙනෙක් නිහඬව කල්පනා කළා.”

බැංකු භීතිකාවක් හෝ වෛරස් වසංගතයක් නිසා නොව, හුදෙක් ඒ හෝ මේ ආයෝජනයේ වටිනාකම පමණක් නොව, එක්සත් ජනපද ආන්ඩුවේ ස්ථාවරත්වය සහ ගෝලීය ධනවාදයේ පදනම ලෙස එක්සත් ජනපද ඩොලරයේ භූමිකාව ප්‍රශ්නයට බඳුන් කරන, එක්සත් ජනපද ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයක් මගින් ඇති වූ අර්බුදයකට මුහුණ දීමට, මහ බැංකුවට මේ සතියේ පියවර ගැනීමට සිදුවනු ඇතැයි සැලකිය යුතු කනස්සල්ලක් පැවතුනි.

 වොෂින්ටන් පෝස්ට් හි කතුවැකියකින්  අනතුරු ඇඟවූයේ මෙසේය:

සාමාන්යයෙන් භීතිමත් නොසන්සුන් අවස්ථා වලදී, මෙම බැඳුම්කර ආයෝජකයින්  ආකර්ෂණය කර ගනී. මෙවර එසේ කිරීමට ඒවා අසමත් වීමෙන්, එක්සත් ජනපද ආන්ඩුව සිය නය ආපසු ගෙවනු ඇතැයි යන විශ්වාසයේ  පිරිහීම පිලිබිඹු විය.

බිලියනපති Amazon නිර්මාතෘ Jeff Bezos ට අයත් මෙම  පුවත්පත, ( හිටපු බ්‍රිතාන්‍ය) අගමැති Liz Truss විසින් බදු කප්පාදු සහ අධික ණය ගැනීම් ඒකාබද්ධ  වැඩසටහනක් බල කිරීම හරහා 2022 බ්‍රිතාන්‍ය ආන්ඩුව බිඳවැටීමේ “අවවාදාත්මක කතාව” උපුටා දැක්වූයේ ය. මෙය විශ්‍රාම වැටුප් අරමුදල් බිඳවැටීමේ තර්ජනයට ලක් වූ මූල්‍ය භීතියක් ඇවිල වූ අතර වැඩ පිලිවෙල ඉල්ලා අස්කර ගැනීමට ඇයට බල කෙරුනි. ඉන් සති කිහිපයකිනන් ඇය නිලයෙන් සහමුලින්ම පහ වීම සිදුවුණි.

පසුගිය සතියේ සිදුවීම් ධනේශ්වර රාජ්‍යයේ පන්ති පදනම් පිලිබඳ දැඩි හෙලිදරව්වක් සපයයි. “අනභිභවනීය” ට්‍රම්ප් බැඳුම්කර වෙලඳපොලේ සහ ජේමි ඩිමොන්ගේ බල කිරීම් හමුවේ කඩා බිඳ වැටුනි. වෝල් වීදියට ගමන් පථ නිවැරදි කිරීමක් අවශ්‍ය ව සිටි අතර එයට එය ලැබුණි. ට්‍රිලියන ගනන් වෙලඳපොල පාඩු සහ භාණ්ඩාගාර වෙලඳපොලේ ඇති වූ දෙදරීම් තාවකාලික වුව හදිසි පසුබැස්මක් බල කිරීමට ප්‍රමාණවත් විය.

ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය ට්‍රම්ප්ව හුවා දක්වා ඇත්තේ නවතාලිය නොහැකි දේශපාලන දැවැන්තයෙකු ලෙසය. එය, ඔහුගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් බිඳ දැමීම, ඔහුගේ වෙලඳ යුද ප්‍රතිපත්ති, ඔහුගේ ෆැසිස්ට්වාදී ප්‍රකාශයන් හමුවේ තමන් අසරණ බැව් අයැද සිටියි. ඇයි? ඔවුන් එකම පන්ති අවශ්‍යතා බෙදා හදා ගන්නා බැවිනි. රිපබ්ලිකානුවන්ට වඩා නොඅඩුව ඩිමොක්‍රටිකයෝ මූල්‍ය කතිපයාධිකාරයට සේවය කරන අතර එහි ධනය සහ ගෝලීය තත්වය ආරක්ෂා කරන ප්‍රතිපත්තිවලට කිසිදු අව්‍යාජ විරුද්ධත්වයක් නොපානු ඇත.

වෝල් වීදියේ බලපෑම සහ අප්‍රේල් 5දා රට පුරා පැතිර ගිය මහජන පෙලපාලි කෙරෙහි දක්වන ලද මුලුමනින්ම නොතකා හැරීම අතර වෙනස මගින් මෙම යථාර්ථය වඩාත් පැහැදිලි විය. ට්‍රම්ප්ගේ ඒකාධිපතිවාදයට, ඔහුගේ යුද ධාවනයට, සංක්‍රමණිකයන්ට, කම්කරුවන්ට සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවටම එරෙහි ඔහුගේ ප්‍රහාරවලට එරෙහිව මිලියන ගණනක් පාරට බැස්සාහ. වෙලඳපොලවල චලනයන් නිමක් නැති විවරණ වල විෂය වූ අතර, මහජන විරෝධතා, මාධ්‍ය විසින් සුළු ප්‍රාදේශීය ප්‍රශ්නයක් ලෙස පවා සලකනු ලැබූ අතර, ඒවා කිසි විටෙකත් සිදු නොවූවාක් මෙන් ඉක්මනින් අතුරුදහන් විය.

ට්‍රම්ප් පරිපාලනය එක් මිනිසෙකුගේ පුද්ගලික නිර්මාණයක් නොව, ධනේශ්වර කතිපයාධිකාරයක දේශපාලන මෙවලමකි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් විනාශ කිරීම හුදෙක් ට්‍රම්ප්ගේ ඒකාධිපති ආවේගයන්ගේ ප්‍රතිඵලයක් නොව, ක්ෂූද්‍ර ප්‍රභූ පැලැන්තියක් විසින් පන්ති පාලනයේ සමාජ යථාර්ථය පිලිබිඹු කිරීම සදහා රාජ්‍යය සවිඥානිකව පිලිසැකසුම් කිරීමකි.

පාලක පන්තිය තුල දරුණු ගැටුම් පවතී – නමුත් ඒවා එහි ආධිපත්‍යය ආරක්ෂා කර ගැනීම සහ නැගෙන සමාජ විරෝධය මැඩපැවැත්වීමේ වඩාත් සුදුසු පිළිවෙත පිලිබඳව කතිපයාධිකාරය ඇතුලත ගැටුම් වේ. ධනේශ්වර රාජ්‍යයේ පන්ති ස්වභාවයෙන් ගැලවී ගත නොහැකි නිගමනයක් ගලා එයි: කම්කරු පන්තිය, පාලක පන්තියේ සියලු කන්ඩායම්වලින් බිඳී එය පෙරලා දැමීමේ සටන දියත් කළ යුතුය.

විප්ලවවාදී මහජන අරගල තුලින් පැන නගින සහ කම්කරු පන්ති බහුතරය නියෝජනාත්මක, සැබෑ සහභාගීත්ව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ නව ආකෘති සහ ව්‍යුහයන් කම්කරුවන්ගේ ආන්ඩුවක පදනම ලෙස වර්ධනය කල යුතුය. එනම්, ආර්ථික ජීවිතයේ සමාජවාදී ප්‍රතිසංවිධානය සඳහා පදනම ලෙස එක්සත් ජනපදයේ සහ ලොව පුරා, කම්කරුවන් විසින් කම්කරුවන් සඳහා කම්කරුවන්ගේ ආන්ඩුවකි.

ට්‍රම්ප්ගේ තීරු බදු ආපසු හැරවීම සහ ධනේශ්වර රාජ්‍යයේ පන්ති ස්වභාවය Read More »

Katuwana-Massacre

බටලන්ද ඝාතකාගාර සහ සමූහ මිනීවළ: ශ්‍රී ලංකාවේ දුප්පතුන්ට සහ කම්කරු පන්තියට එරෙහි අපරාධවල පන්ති මූලයන්

සංජය ජයසේකර විසිනි.

මාර්තු 12 වැනි දින, ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ජන බලවේගය (NPP) ආන්ඩුව, පාර්ලිමේන්තු විවාදයක් සඳහා දින නියම කරමින්, දිගු කලක් වළලනු ලැබූ බටලන්ද කොමිෂන් වාර්තාව පාර්ලිමේන්තුවේ සභාගත කළේය. වාර්තාව ප්‍රථම වරට සම්පාදනය කර දශක ගණනාවකට පසු ගනු ලැබුන මෙම හදිසි පියවර 1980 ගණන්වල අග භාගයේදී පැහැරගෙන ගොස්, වධහිංසාවට ලක් වූ සහ ඝාතනයට ලක් වූ දහස් ගණන් තරුනයින් හා කම්කරුවන්ට යුක්තිය තහවුරු කිරීම සමග කිසිදු සම්බන්ධයක් නැත. ඒ වෙනුවට, එය, පවතින ආර්ථික අර්බුදයෙන් අවධානය වෙනතකට හැරවීම සහ කුරිරුකම් සඳහා සෘජු වගකීම දරණ ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයේ විශ්වසනීයත්වය ශක්තිමත් කිරීම ඉලක්ක කරගත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුන (ජවිපෙ/JVP) ප්‍රමුඛ පාලනයේ නරුම උපාමාරුවකි.

බටලන්ද වධකාගාර සහ ශ්‍රී ලංකාව පුරා විසිරී ඇති  සමූහ මිනීවළ 1980 ගනන්වල ආර්ථික බිඳවැටීම නිසා ඇති වූ සමාජ නොසන්සුන්තාවයට ප්‍රතිචාර වශයෙන් පාලක පන්තිය විසින් මුදා හරින ලද ලේ වැකි භීෂණයේ දරුණු සංකේත වේ. මූලික වශයෙන් දිළිඳු ග්‍රාමීය පසුබිම්වලින් එන තරුණයන් දහස් ගනනක්, පොලිසිය, හමුදාව සහ ඝාතක කල්ලි විසින් පැහැරගෙන ගොස්, රජයේ කඳවුරුවල රඳවා, වධහිංසා පමුණුවා, දූෂණය කර, මරා දමා, පණපිටින් ටයර් මත පුළුස්සා, හෝ ඔවුන්ගේ සිරුරු ගංගාවලට විසිකර හෝ සලකුණු නොකළ සොහොන්වල වලලා දමන ලදී. හමුදා සහ පොලිස් නිලධාරීන් වින්දිත පිරිමින්ගේ නිවෙස්වලට කඩා වැදී, ඔවුන්ගේ භාර්යාවන්, මව්වරුන් සහ සහෝදරියන් දූෂණය කළහ. මේවා හුදෙක් හුදකලා අපරාධ නොව ධනේශ්වර රාජ්‍යය, ධනේශ්වර ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ සහ බලය ඕනෑම වියදමක් දරා ආරක්ෂා කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් පාලක ප්‍රභූවක් විසින් දුප්පතුන්ට එරෙහිව දියත් කරන ලද ක්‍රමානුකූල පන්ති යුද්ධයකි.

IMF කප්පාදුව සහ 1980 ගනන්වල සමාජ අර්බුදය

ජවිපෙ දෙවැනි කැරැල්ල (1987-89) රික්තකයක් තුළ මතුවූවක් නොවේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂ (එජාප) ආන්ඩුව විසින් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල (ජාමූඅ) විසින් නියම කරන ලද කප්පාදු කෲර ලෙස ක්‍රියාත්මක කිරීම නිසා ඇති වූ 1980 ගනන්වල ආර්ථික විනාශය – ග්‍රාමීය දරිද්‍රතාවය, ණයගැතිභාවය, රෝග, මන්දපෝෂණය, ඉඩම් කොල්ලය, විරැකියාව, පෞද්ගලීකරණය, උද්ධමනය – ග්‍රාමීය කලකිරුණු තරුණයින් අතර කැරලිකාරී තත්ත්වයන් වර්ධනය කිරීමේ කොන්දේසි නිර්මානය කලේය. 

1977 දී ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ ආන්ඩුව ශ්‍රී ලංකාවේ සීමිත සුභසාධන-රාජ්‍ය ආකෘතිය අතහැර විවෘත වෙලඳපොල ලිබරල්කරණය වැලඳ ගත්තේය. ජාමූඅ සහ ලෝක බැංකුව ඉල්ලා සිටියේ “පටි තද කිරීමේ” පියවරයන් ය: මුදල් අවප්‍රමාණය කිරීම, සමාජ වියදම් සඳහා දැඩි කප්පාදුව සහ අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ සඳහා සහනාධාර ඉවත් කිරීම. පප්‍රතිවිපාක ව්‍යවසනකාරී විය:

  • 1988 වන විට සමස්ත අයවැය හිඟය දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 12% දක්වා ඉහළ ගියේය.
  • රජයට වාණිජ ණය ගැනීමට බල කරමින් විදේශ ණය හතර ගුණයකින් වැඩි විය.
  • උද්ධමනය 1988 දී 14% දක්වා ළඟා විය.
  • නිල සංචිත කඩා වැටුණු අතර, එය 1988 අවසානයේ සති හයක ආනයන දක්වා ද 1989 මැද භාගය වන විට එය සති තුනක් පමණක් දක්වාත් පහත වැටුණි.
  • නිල සමීක්ෂණවලට අනුව,1987-88 වන විට විරැකියාව 15.5% දක්වා ඉහළ ගියේය. ඒ අනුව රැකියා විරහිතයන් සංඛ්‍යාව 940,000 ක් වූ අතර ඔවුන්ගෙන් 75% ක් වයස අවුරුදු 15-29 වයස් කාණ්ඩයේ අය වූහ.
JRJ
ජේ.ආර්.ජයවර්ධන සහ රනිල් වික්‍රමසිංහ (දකුණු පස)

සැලකිය යුතු කරුණක් නම්, උතුරු හා නැගෙනහිර දෙමළ ජනතාවට එරෙහි සිවිල් යුද්ධය සඳහා මිලිටරි වියදම් ද වැඩි කරන ලද අතර, 1983 සිට 1996 දක්වා මුළු සමුච්චිත පිරිවැය අවම වශයෙන්, 1996 මිල ගණන් අනුව, රු. බිලියන 1,135 ක් විය (ඇමරිකානු ඩොලර් බිලියන 20.6 ට සමාන, 1996 දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 168.5% ක්).

ජයවර්ධනගේ “විවෘත ආර්ථිකය” යටතේ ආර්ථික සමෘද්ධිය පොරොන්දු වූ තරුණ තරුණියන් රැකියා විරහිතයන් වූ අතර ගැඹුරු වන දරිද්‍රතාවයේ සිරවී සිටියහ. විශේෂයෙන්ම 1980 ජූලි මහා වැඩවර්ජනය කුඩුපට්ටම් කිරීමෙන් පසු – විසම්මුතිය සඳහා වූ සාම්ප්‍රදායික මංපෙත් තලා දැමීමත් සමඟ – ජවිපෙ, තරුණ විරෝධය බඳවා ගැනීම් සඳහා  යහමින් භාවිතා කළේය. 

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ද්‍රෝහිත්වය

1964 දී ලංකා සමසමාජ පක්ෂයේ (ලසසප/LSSP) “මහා පාවාදීමේ” අනුප්‍රාප්තිකයක් ලෙස මාඕවාදයේ, කැස්ත්‍රෝවාදයේ සහ සුලු ධනේශ්වර රැඩිකල්වාදයේ ප්‍රතිගාමී මිශ්‍රණයක් මත පිහිටුවා ගත් ජවිපෙ, සමාජ අර්බුදය පිලිබඳ තරුන අතෘප්තිය, සිංහල ස්වෝත්තමවාදය, ජාතිකවාදය සහ ෆැසිස්ට්වාදී විධික්‍රම ඔස්සේ ධනවාදී රාජ්‍යය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා යොමු කළේය. ජයවර්ධන සහ රජිව් ගාන්ධි අතර වූ 1987 ජුලි ඉන්දු-ශ්‍රී ලංකා ගිවිසුම කේඩරයින් බඳවා ගැනීමේ ස්වෝත්තමවාදී ව්‍යාපාරයක් දියත් කිරීම සදහා ගසාකෑවේ  ය. 

ජවිපෙ කිසිවිටෙක මාක්ස්වාදී පක්ෂයක් නොවූ අතර, කම්කරු පන්තියට එරෙහිව ග්‍රාමීය තරුනයන් පිහිටුවමින්, ධනේශ්වර පාලනයට එරෙහිව සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ ඉදිරිදර්ශනය සඳහා කම්කරු පන්තිය ස්වාධීනව බලමුලු ගැන්වීම බැහැර කළේය. කම්කරු පන්තිය කෙරෙහි එහි සතුරුකම, කම්කරුවන්, වමේ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් සහ මතවාදීව එයට විරුද්ධ වූවන් මරා දැමීම තුලින් ප්‍රකාශ විය. 

ජවිපෙ මෙම ෆැසිස්ට් හැසිරීම නිෂ්පාධනයේ ගෝලීයකරණය හා අධිරාජ්‍යවාදයේ ගෝලීය අර්බුදයේ කොන්දේසි යටතේ ලොව පුරා සුලු ධනේශ්වර ජාතිකවාදී ව්‍යාපාරවල පරිහානියේ ඉහල ලක්ෂ්‍යයක් සලකුණු කලේය.

රාජ්‍ය භීෂණය 

JVP සහ එහි මිලිටරි අංශය වන දේශප්‍රේමී ජනතා ව්‍යාපාරය (DJV) විසින් එල්ල කරන ලද ෆැසිස්ට් ප්‍රහාරයන්ට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, එජාපය ග්‍රාමීය හා නාගරික තරුනයින්ට සහ දුප්පතුන්ට එරෙහිව කිව නොහැකි තරමේ ම්ලේච්ඡත්වයක් මුදා හලේය. ජයවර්ධන සහ ඔහුගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස, ජවිපෙ කාඩර්වරුන්ට පමණක් නොව, කැරැල්ලට කිසිදු සම්බන්ධයක් නොතිබූ දහස් ගණන් කම්කරු පන්තික තරුනයින්ට එරෙහිව රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලත් භීෂණකාරී පාලනයක් අධීක්‍ෂණය කළහ.

Premadasa
රණසිංහ ප්‍රේමදාස (දකුණ) සහ ඔහුගේ පියාගේ “කශේරුව” ගැන පුරසාරම් දොඩන දැන් විපක්ෂ නායක ඔහුගේ පුත් සජිත් ප්‍රේමදාස

වධ කඳවුරු සහ ඝාතන: රට පුරා රහසිගත රැදවුම් මධ්‍යස්ථාන පිහිටුවන ලද අතර බටලන්ද සහ එළියකන්ද ඉන් වඩාත් කුප්‍රකට විය. මේවා තුල වචනයෙන් විස්තර කළ නොහැකි  තරමේ වධ හිංසා කිරීමේ ක්‍රම භාවිතා කරන ලදී – පැහැරගෙන ගිය අය එල්ලා, පහර දී, ගුද මාර්ගයට කටු කම්බි ඔබා, බලහත්කාරයෙන් මිරිස් කුඩු මිශ්‍ර වතුර බැරල් වලට ගිල්ලවූ, ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙක් පණපිටින් බේරුනේ නැත. තරුණ අය  බොහෝ විට ලිංගිකව දූෂණය කිරීමට, හිස ගසා දැමීමට, ඔළුවට සහ කන්වලට ඇණ ගැසීමට, ඇස්  උගුලුවා දැමීමට, ටයර් සෑය වල් මත පණපිටින් පුළුස්සා දැමීමට ලක් විය. 

ඝාතක කල්ලි සහ ටයර් සෑය: මිලිටරිය, පොලිසිය සහ පැරාමිලිටරි කල්ලි විසින් සැක කටයුතු “කඩාකප්පල්කාරීන්” පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කර ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවල පුළුස්සා දමන ලදී. සමහර අවස්ථාවලදී ඔවුන්ගේ පවුල්වලට බලා සිටීමට බල කෙරුණි. තම පවුලේ කෙනෙකු ජවිපෙ කාරයෙකු යැයි සැක කළ නිසා පමණක්ම, බොහෝ ගම්මුන් ඝාතනය කෙරුණි, දරුවන්ට පිහියෙන් ඇන මරනු ලැබිණි, ස්ත්‍රීන් දූෂණය කෙරුණි.

සමූහ මිනීවළ: මළ සිරුරු දහස් ගණනක් නොගැඹුරු, සලකුණු නොකළ සොහොන් වල වළලනු ලැබුනු අතර, ඒවායින් බොහොමයක් තවමත් සොයාගෙන නොමැත (මාතලේ, සූරියකන්ද, විල්පිට එවැනි හඳුනාගත් අතළොස්ස අතර වේ).

සාක්ෂිකරුවන් සහ වින්දිතයන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන් මහා සංහාරය පිළිබඳ බිහිසුණු සාක්ෂි සපයා ඇත. රාත්‍රිය පුරා රැඳවියන්ගේ කෑගැසීම් ඇසුණු බව දිවි ගලවා ගත් අය සිහිපත් කරති. තම පුතුන් “අතුරුදහන් වූ” බවට පවසනු ලැබූ මව්වරු ඔවුන්ගේ පිළිස්සුණු සිරුරු දින කිහිපයකට පසු පාර අයිනේ සොයා ගත් හ.

හමුදාවට තම එකම සහෝදරයා සොයා ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා,1989 අගෝස්තු අගදී, තම මුළු පවුලම හමුදාව විසින් සමූලඝාතනය කරන ලද, මුල්කිරිගල මැතිවරණ කොට්ඨාසයේ කාන්තාවක් සමඟ TheSocialist.LK කතා කලේය. කම්පනයෙන් සුවය ලැබීමට කාලය ඇයට ඉඩ දී නැති තරම්ය. ඇය මෙසේ පැවසුවාය: 

“මගේ සත් හැවිරිදි දියණිය (නිරංජලා), මගේ බාල සහෝදරියන් තිදෙනා (නිල්මිණි, මතඟලතා, සුජිතසීලි), මගේ ඥාති සහෝදරිය වන චන්ද්‍රලේකා, මගේ මව (සිසිලියානා – 53) සහ වෙද මහතෙක් වූ මගේ පියා (එඩ්වින් – 63) යන සියලු දෙනාම කටුවන හමුදා කඳවුරේ සිංහ රෙජිමේන්තු හමුදා ඛන්ඩය විසින් මහ රෑ ඝාතනය කලා. එම යක්කු අපේ ගෙදරට බෝම්බ ගහලා තිබුනා. පසුවදා, මගේ සැමියා සුන්බුන් යට පිළිස්සෙන මාංශ දුටුවා. මගේ සහෝදරියන් පැහැරගෙන ගොස් දින තුනක් දූෂණය කර මරා දැමූ බව අපට අසන්නට ලැබුණා. පසුව, මගේ සහෝදරයා ද (චූලානන්ද – 21) බෙලිඅත්ත පොලිසිය විසින් මරා දමා පුළුස්සා දැමූවා.”

Katuwana-Massacre
කටුවන සමූල ඝාතනයේ වින්දිතයන්: ඉහළ වමේ සිට – මතඟලතා, නිල්මිණි, සිසිලියානා, එඩ්වින්, සුජිතසීලි.
පහළ වමේ සිට – නිරංජලා, චන්ද්‍රලේකා, චූලානන්ද.

රජයේ මර්දනයෙන් දිවි ගලවා ගත් අයෙක් අප වාර්තාකරුවන්ට පැවසුවේ මෙසේය.

“එතකොට මට වයස අවුරුදු 16යි. කොහොම හරි මගේ ජීවිතය ගැලවුනා. 1989 මැද භාගයේ දවසක රාත්‍රියේදී ගාල්ලේ වඳුරඹ පොලිසිය මගේ ඥාති සොහොයුරියගේ පෙම්වතා වන ටියුෂන් ගුරුවරයකු වූ උදයකාන්ත පැහැරගෙන ගියේ “අලුගෝසුවා” ලෙස ගමේ අය හඳුන්වන උඩුගම්පොළගේ නියෝගයට අනුවයි. දිනකට පසු තවන් සිරුරු අතර ටයරයක් මත ගිනිගන්නා ඔහුගේ සිරුර මම දැක්කා.”

100,000 කට අධික තරුණ ජනතාවක්,  එම කාලය තුළ රජය විසින් සමූල ඝාතනය කරන ලදී. මිලියන ගණනක් අනාථ විය. අද වනතුරුත් එකදු උසස් නිලධාරියකු හෝ දේශපාලකයකු මේ කිසිඳු අපරාධයකට වගවීමට ලක් කර නැත. 

අපරාධ වසන් කිරීම සදහා  ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ හවුල්කාරිත්වය

මෙම මර්දනයේ මූලික ඉලක්කය සහ ආසන්නතම හේතුව වී තිබියදීත්, ඝාතනයට ලක්වූවන්ගේ පවුල්වලට යුක්තිය ඉටු කිරීමට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට කිසිදු අදහසක් නැත. කලින් එය ධනේශ්වර සභාග ආන්ඩු සමග පෙල ගැසී සිටියදී මෙම අපරාධ හෙලිදරව් කිරීමට කිසිවක් කලේ නැත, දැන් ක්‍රියා කරන්නේද නැත. එහි පූර්වගාමීන් මෙන්ම, අවශ්‍යතාවය පැනනගින සෑම විටම, අතීත ම්ලේච්ඡ ක්‍රියා ආන්ඩුව විසින් භාවිතයට යොදාගන්නේ දේශපාලන විරුද්ධත්වය මැඩ පැවැත්වීමට පමණි. 

1990 ගනන්වල සිටම, වරක් එහි තරුණ කේඩරයන් සමූලඝාතනය කළ ධනේශ්වර බලවේග සමග යලි යලිත් පෙලගැසී ඇති ජවිපෙ, දක්ෂිනාංශික ධනේශ්වර පක්ෂයක් බවට පරිවර්තනය වී ඇත.

  • 2004 දී ජවිපෙ, චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග සමග සභාග ආන්ඩුවකට සම්බන්ධ වූයේ, රාජ්‍ය ප්‍රචණ්ඩත්වය අඛන්ඩව පවත්වාගෙන යාමටත්, පාලක පන්තියේ අඳුරු වාර්තාව යටපත් කිරීමටත් දේශපාලන ආවරණය සපයමිනි.
  • එය පසුව, 2009 දී, දෙමල ජනයාට එරෙහි ශ්‍රී ලංකා ආන්ඩුවේ වර්ගවාදී යුද්ධයේ අවසන් අදියරේදී දෙමළ සිවිල් වැසියන් සමූල ඝාතනය සිදු කල මහින්ද රාජපක්ෂගේ පාලනයට සහාය දැක්වීය.
  • 2010 සහ 2015 දී ජවිපෙ රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා සමග එක වේදිකාවක නැගී සිටියේ පීඩකයාගේ හස්තය සවිමත් කිරීමටයි. වික්‍රමසිංහ ප්‍රේමදාස ආණ්ඩුවේ කැබිනට් අමාත්‍යවරයකු වූ අතර බටලන්ද කොමිෂන් වාර්තාවට අනුව දකුණේ වධහිංසා අධීක්‍ෂණය කළ බව විශ්වාස කෙරෙන අතර, ෆොන්සේකා හිටපු හමුදා අණදෙන නිලධාරියෙක් ලෙස උතුරේ  සහ දකුණේ ඝාතන අධීක්ෂණය කළේය. 
AKD
එවකට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී සහ වර්තමානයේ ශ්‍රී ලංකාවේ ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායක, 2004 අප්‍රේල් මස කොළඹ ජනාධිපති මන්දිරයේ දී ජනාධිපති චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ඉදිරියේ කෘෂිකර්ම, ඉඩම් සහ වාරිමාර්ග අමාත්‍යවරයා ලෙස දිවුරුම් දීම  [ඡායාරූප ස්තුතිය: M A Pushpa Kumara/EPA/Shutterstock]

දැන්, NPP ආන්ඩුවේ ප්‍රමුඛ බලවේගය ලෙස, JVP යලිත් වරක් දේශපාලන රැවටිල්ලක යෙදී සිටී. බටලන්ද වාර්තාව පාර්ලිමේන්තුවට  ඉදිරිපත් කිරීම මගින් එය උත්සාහ කරන්නේ ජාමූඅ නව වටයේ කප්පාදු පියවරයන්ට එරෙහිව වැඩෙන කම්කරු පන්ති අරගල මැඩලීමට ස්ථානගත වෙමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ආරක්ෂකයෙකු ලෙස පෙනී සිටීමට ය.

අපරාධවල පන්ති ස්වභාවය සහ යුක්තිය සඳහා මාවත 

බටලන්දේදී සහ ශ්‍රී ලංකාව පුරා සිදු කරන ලද සාහසික ක්‍රියා, කම්කරු පන්තියේ පුළුල් ප්‍රතිරෝධයේ තර්ජනයට එරෙහිව ආරක්ෂා වීම සඳහා ධනේශ්වර රාජ්‍යයක්  ගණන් බලා සිදු කළ ක්‍රියාවන් විය. UNP සිට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය (SLFP) සිට JVP දක්වා පාලක පන්තියේ සෑම පක්ෂයක්ම කම්කරු පන්තිය මර්දනය කිරීමට සහභාගී වී ඇත. සහනාධාර කපා දැමීම සහ කප්පාදු පිළිවෙත් මාලාවක් ක්‍රියාවට දැමීමෙන් පසු සිදු වූ 1971 තරුණ නැගිටීමේදී, SLFP-LSSP-CP (CP-ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය) සභාග ආන්ඩුව ධනේශ්වර පාලනය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ග්‍රාමීය තරුනයින් 20,000 ක් පමණ ඝාතනය කරන ලදී.

සැබෑ යුක්තිය, පාර්ලිමේන්තු වාද විවාදවලින්, ව්‍යාජ කොමිෂන් සභාවලින් හෝ ධනේශ්වර “යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාදාමයෙන්” උදා නොවනු ඇත. රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදයට ගොදුරු වූවන් වෙත යුක්තිය ඉටු කිරීම සඳහා පහත සඳහන් සියලු ඉල්ලීම් ඉටු කිරීම අවශ්‍ය වේ:

  1. රජයේ ආරක්ෂක අංශ, පොලිසිය සහ රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලබන පැරා මිලිටරි ඝාතක කණ්ඩායම් විසින් පැහැරගෙන ගොස්, බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කරන ලද සහ/හෝ වධ හිංසාවලට ලක් වූ සහ/හෝ ඝාතනය කළ සියලු දෙනාගේ නම්/අනන්‍යතා හෙළිදරව් කිරීම, 
  2. එම කාලය තුළ පොලිස් ස්ථාන, හමුදා කඳවුරු සහ රැඳවුම් මධ්‍යස්ථාන පිහිටි ස්ථාන සම්බන්ධයෙන් සියලුම පොලිස් හා හමුදා වාර්තා හෙළිදරව් කිරීම,
  3. කැරලි සමයේදී දිවයින පුරා පිහිටි හමුදා කඳවුරු භාරව සිටි අණදෙන නිලධාරීන්ගේ නම්, නිලයන් සහ රෙජිමේන්තු  නම් සහ, ස්ථාන භාර පොලිස් නිලධාරීන්ගේ නම් හෙළිදරව් කිරීම,
  4. දිවයිනේ සෑම ප්‍රදේශයකම සෑම සමූහ මිනීවළක්ම සොයා ගැනීම, දේහ ගොඩ ගැනීම, වින්දිතයන් හඳුනා ගැනීම සඳහා විද්‍යාත්මක විශ්ලේෂණ පැවැත්වීම සහ ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාවය ඥාතීන්ට හෙළිදරවු කිරීම,
  5. විපතට පත් වූවන්ගේ ඥාතීන්ට තම ආදරණීයයන්ට සිදු වූ දේ හෙළි කිරීම සහ ඔවුන්ට සම්පූර්ණ වන්දි ලබා  දීම,
  6. දේශපාලන ආවරණය සැපයූ අයවලුන් ඇතුළු අපරාධකරුවන් හඳුනාගෙන නඩු පැවරීම සහ දඬුවම් කිරීම.

මෙම ඉල්ලීම් සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා කම්කරු පන්තිය අතට සෘජු දේශපාලන බලය අවශ්‍ය වේ. පාලක පන්තිය – NPP ඇතුලු කුමන දේශපාලන පක්ෂයත් බලයේ සිටියද – කිසිවිටෙකත් ස්වකීය නියෝජිතයින්ට එරෙහිව කැමැත්තෙන් නඩු පවරන්නේ නැත. සත්‍යය සහ යුක්තිය සඳහා වන අරගලය ධනේශ්වර රාජ්‍යය පෙරලා දමා එහි මිලිටරි-පොලිස් යන්ත්‍රණය බිඳ දැමීම සඳහා ධනවාදයට හා මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ ආධිපත්‍යයට එරෙහි පුලුල් අරගලය සමග සම්බන්ධ කළ යුතුය.

සමාජවාදී ඉදිරිදර්ශනය

1988-90 පාඩම් පැහැදිලි ය: අධිරාජ්‍යවාදී පද්ධතිය නොනැසී පවතින්නේ කම්කරු පන්ති අරගල නිර්දය ලෙස මර්දනය කිරීම තුලින් ය. දකුණේ සිංහල තරුණයන් මත සිදු කරන ලද සංහාරය, උතුරේ සහ නැඟෙනහිර දෙමළ ජන සංහාරය, පලස්තීනුවන් වාර්ගිකව ශුද්ධ කිරීම, COVID-19 වසංගතයට මිලියන ගණනක ජීවිත අහිමි කිරීම පාලක පන්තිය විසින් අවශ්‍ය පිරිවැය ලෙස සලකයි.  

ශ්‍රී ලංකාව යලිත් වරක් ආර්ථික බිඳවැටීමකට මුහුන දී සිටින අතර, කප්පාදු සඳහා ජාමූඅ නවතම ඉල්ලීම් නව සමාජ පිපිරීම් අවුස්සනු ඇත. NPP ආන්ඩුව, එහි පූර්වගාමීන් අනුගමනය කරමින්, මහජන විරෝධයට රාජ්‍ය මර්දනයෙන් ප්‍රතිචාර දක්වනු ඇත. අතීත ම්ලේච්ඡ ක්‍රියා නැවත සිදුවීම වැලැක්විය හැකි එකම මාර්ගය වන්නේ, කම්කරු පන්තිය  මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ සහ ඔවුන්ගේ දේශීය ගෝලබාලයන්ගේ ආධිපත්‍යයට එරෙහිව, පාලක පන්තියේ සියලු කන්ඩායම්වලින් බිඳී ස්වාධීන දේශපාලන ක්‍රියාමාර්ගයක් ගනිමින්, ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ සහයෝගය ඇතිව   සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා සටන් කිරීමයි.  මේ සදහා විප්ලවවාදී නායකත්වයේ අවශ්‍ය වෙයි – මෙය දෙවන සහ වැදගත්ම පාඩමයි. 

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම වන ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුණු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වය (SLLA), කම්කරුවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ, උතුරේ සහ දකුණේ පීඩිත තරුණයින් තමන් පිටුපස පෙළගස්වමින්, JVP ප්‍රමුඛ ජාතික ජන බලවේගයේ ව්‍යාජ පොරොන්දු ප්‍රතික්ෂේප කරන ලෙසත්, ධනේශ්වර ප්‍රභූ පැලැන්තියේ පාලනය අවසන් කර, ශ්‍රී ලංකා සහ ඊලම් කම්කරු රජයක් ස්ථාපිත කරන ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩසටහනට අනුකූලව කාර්මික ක්‍රියාමාර්ග සදහා වන කමිටුවල ස්වාධීනව සංවිධානය වන ලෙසත්ය. විකල්ප ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් යෝජනා කරමින් තමන්ට එරෙහිව දේශපාලන උගුල් අටවන අතරම මහජන අවශ්‍යතා ආරක්ෂා කරන්නන් ලෙස පෙනී සිටින ව්‍යාජ වම සහ වෘත්තීය සමිති කම්කරුවෝ විශ්වාස නොකළ යුතුය. මහජන අවශ්‍යතා ඉටුකෙරෙන  ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් යනු මිත්‍යාවකි. අතීතයේ සිදු කළ අපරාධවලට සැබෑ පිළියම් යෙදිය හැක්කේද, පීඩනයෙන් හා සූරාකෑමෙන් තොර අනාගතයක් සුරක්ෂිත කළ හැක්කේද සමාජවාදී විප්ලවයකින් පමණි.

යොමු:

  1. The US war and occupation of Iraq—the murder of a society, Bill Van Auken, 22 May 2007, <https://www.wsws.org/en/articles/2007/05/iraq-m22.html
  2. මර්දනය සහ ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍යය, විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමයේ දේශපාලන කමිටුව, 1990 දෙසැම්බර්
  3. ශ්‍රී ලංකා ට්‍රොට්ස්කිවාදීන් ග්‍රාමීය තරුණයන් ආරක්ෂා කරයි, විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමය (ශ්‍රී ලංකාව), 1990 නොවැම්බර් 23.
  4. ශ්‍රී ලංකාවේ තත්ත්වය සහ විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමයේ දේශපාලන කර්තව්‍ය, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ප්‍රකාශය, ඩේවිඩ් නෝර්ත්, කීර්ති බාලසූරිය, 1987 නොවැම්බර් 19.

බටලන්ද ඝාතකාගාර සහ සමූහ මිනීවළ: ශ්‍රී ලංකාවේ දුප්පතුන්ට සහ කම්කරු පන්තියට එරෙහි අපරාධවල පන්ති මූලයන් Read More »

Katuwanafamily

Batalanda Slaughter Chambers and the Mass Graves: The class roots of crimes against the poor and the working class of Sri Lanka

By Sanjaya Jayasekera

On March 12, Sri Lanka’s National People’s Power (NPP) government tabled the long-buried Batalanda Commission report in Parliament, fixing dates for a parliamentary debate. This sudden move—decades after the report was first compiled—has nothing to do with securing justice for the thousands of youth and workers who were abducted, tortured, and murdered during the late 1980s. Rather, it is a cynical maneuver by the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led administration, aimed at deflecting attention from the ongoing economic crisis and reinforcing the credibility of the Sri Lankan state, which bears direct responsibility for the atrocities.

The Batalanda torture chambers and the mass graves scattered across Sri Lanka are grim symbols of the bloody terror unleashed by the ruling class in response to the social unrest caused by the economic collapse of the 1980s. Thousands of youth, primarily from impoverished rural backgrounds, were abducted by the police, the army and the death squads, held in state-run camps, tortured, raped, killed, burned alive on tyre-pyres, or their bodies were thrown to rivers or buried in unmarked graves. The military and police officers invaded the houses of the male victims, raped their wives, mothers and sisters. These were not just isolated crimes but a systematic class war waged against the poor by a ruling elite determined to defend the bourgeois state, capitalist economic reforms and power at any cost.

IMF Austerity and the Social Crisis of the 1980s

The second JVP insurrection (1987–89) did not emerge in a vacuum. The economic devastation of the 1980s, caused by the United National Party (UNP) government’s brutal implementation of IMF-dictated austerity – rural poverty, indebtedness, disease, malnutrition, land grabbing, unemployment, privatization, inflation – created conditions in which insurgent situation grew among the rural disillusioned youth. 

In 1977, the government of J.R. Jayawardene abandoned Sri Lanka’s limited welfare-state model and embraced open-market liberalization. The IMF and World Bank demanded “belt-tightening” measures: currency devaluation, drastic cuts to social spending, and the elimination of subsidies for essential goods. The consequences were catastrophic:

  • By 1988, the overall budget deficit had soared to 12% of GDP.
  • Foreign debt quadrupled, forcing the government into commercial borrowing.
  • Inflation reached 14% in 1988.
  • Official reserves collapsed, falling to six weeks at the end of 1988 and just three weeks of imports by mid-1989.
  • By 1987-88 unemployment reached 15.5%, I.e. 940,000 unemployed, and 75% of them were in the 15-29 age group, according to official surveys.
JRJ
J.R.Jayawardene and Ranil Wickremasinghe (r)

Significantly, military expenditure was also increased for the civil war against the Tamil population in the North and East, the total accumulated cost of which up to 1996 since 1983 was at least Rs. 1,135 billion at 1996 prices (168.5% of the 1996 GDP, equivalent to US$ 20.6 billion).

The young men and women who had been promised economic prosperity under Jayawardene’s “open economy” found themselves jobless and trapped in deepening poverty. With traditional avenues for dissent crushed—particularly after the crushing of the July 1980 general strike— JVP capitalized youth resentment for recruitment. 

JVP’s Treachery

Founded on a reactionary mixture of Maoism, Castroism and petty-bourgeois radicalism, sequel to the “great betrayal” of Lanka Sama Samaja Party (LSSP) in 1964, JVP channeled youth discontent over the social crisis, along the line of Sinhala chauvinism, nationalism and to tactics of fascism, in defence of the capitalist state. It exploited the Indo-Sri Lanka Accord of July 1987 between Jayawardena and Rajiv Gandhi to wage a chauvinist campaign to recruit cadres. 

JVP was never a Marxist party, and ruled out independent mobilization of the working class for the perspective of socialist internationalism against capitalist rule, counterposing the rural youth against the working class. Its hostility to the working class was manifested in its killings of workers, political opponents of the left and those who opposed it ideologically. 

This fascist conduct of the JVP marked a high point in the degeneration of the petty-bourgeois nationalist movements throughout the world under conditions of the global crisis of imperialism.

State Terror 

In response to the fascist attacks by JVP and its military wing, Patriotic People’s Movement (DJV), the UNP unleashed unspeakable brutality against rural and urban youth and the poor. Jayawardene and his successor, Ranasinghe Premadasa, oversaw a state-sponsored reign of terror against not only JVP cadres but also thousands of working-class youth who had no connection to the insurrection.

Premadasa
Ranasinghe Premadasa (Right) and his Son Sajith Premadasa, now the Leader of the Opposition, who boasts of his father’s “spine”
  • Torture Camps and Killings: Secret interrogation centers were established across the country, with Batalanda and Eliyakanda emerging as the most notorious. Unspeakable torture methods were employed – those who were abducted were hanged, beaten, barb wires were forced into their rectums,  and they were forced into barrels of chili-powder-mixed water, many never emerging alive. Youth were often subjected to rape, decapitation, nails hammered into their heads and into ears, eyes removed and burnt alive on tyre-pyres etc. 
  • Death Squads and Tyre-Pyres: The military, police, and paramilitary gangs abducted suspected “subversives,” who were then executed and burned in public. Sometimes, their families were forced to witness. Many innocent villagers were massacred, kids stabbed, and women raped,  just because someone of their family members was a suspected JVP cadre. 
  • Mass Graves: Thousands of bodies were dumped in shallow, unmarked graves, many of which remain undiscovered (Matale, Sooriyakanda, Wilpita are among the few such identified).

Witnesses and victims’ families have provided horrifying testimonies of the pogrom. Survivors recount hearing the screams of detainees through the night. Mothers were told their sons had “disappeared,” only for their burned bodies to be found days later by the roadside. 

theSocialist.LK talked to a bereaved woman in the Mulkirigala electorate, whose entire family was massacred by the army in late August 1989, because the army could not locate her only brother. Time has hardly permitted her recovery from the trauma. She told as follows: 

“My seven year old daughter (Niranjala), my three young sisters (Nilmini, Sujithaseeli, Mathangalatha), my cousin sister Chandraleka, my mother (Sisiliyana -53) and my father (Edwin-63), all were massacred by the Sinha regiment forces of Katuwana army camp, in that thick of the night. Those devils had bombed our house and, the following day, my husband witnessed the burning flesh under the rubble. We have been told that my sisters were carried away, raped for three days by the soldiers and killed. Beliatta police had later killed and burned my brother (Chulananda -21) too.”

Katuwana-Massacre
Katuwana Massacre victims: From top Left: Mathangalatha, Nilmini, Sisiliyana, Edwin(a traditional ayurvedic doctor), Sujithaseeli. From bottom Left: Niranjala, Chandraleka, Chulananda.

A survivor of government repression told our reporters as follows:

“I was then 16.  I was somehow able to secure my life. One night in mid 1989, Wanduramba Police in Galle abducted the boyfriend of my cousin, Udayakantha, a tuition teacher, said to be on the orders of Udugampola, who was referred to by the villagers as the “Butcher”. One day after, I saw his burning body on a tire by the roadside, among other bodies.”

Over 100,000 people, mostly youth, were massacred by the government during the period. Millions were rendered destitute. To this day, not a single high-ranking official or politician has been held accountable for any of these crimes. 

The JVP’s Complicity in Covering Up the Crimes

Despite having been the primary target and immediate cause of this repression, the JVP has no intention of persuing justice to the families of those murdered. It did nothing to expose these crimes when it previously aligned itself with bourgeois coalition governments, nor will it act now. Like its predecessors, past atrocities will only be capitalized by the government to suppress political opposition, whenever need arises. 

Since the 1990s, the JVP has transformed into a right-wing bourgeois party, repeatedly aligning itself with the same capitalist forces that once massacred its youth cadres.

  • In 2004, the JVP joined a coalition government with Chandrika Kumaratunga, providing political cover for the continuation of state violence, and suppression of the dark record of the ruling class.
  • It later supported Mahinda Rajapaksa’s regime, which carried out the genocidal slaughter of Tamil civilians during the final phase of the Sri Lankan government’s racist war against Tamils in 2009.
  • In 2010 and 2015 JVP stood on one platform with Ranil Wickremasinghe and general Sarath Fonseka to consolidate the hand of the oppressor – Wickremasinghe was a cabinet Minister in the Premadasa government, who has been implicated in the Batalanda Commission Report and believed to have overseen the torture, and the latter is the former army commander who supervised killings both in the South and North. 
AKD
Anura Kumara Dissanayake, then a Parliamentarian and now the President of Sri Lanka, being sworn in as Minister of Agriculture, Land and Irrigation by President Chandrika Bandaranaike Kumaratunga (r) at the Presidential House in Colombo in April 2004 [Photo Credit: M A Pishpa Kumara/EPA/Shutterstock]

Now, as the leading force in the NPP government, the JVP is once again engaged in a political charade. By revisiting Batalanda in Parliament, it seeks to posture as a defender of democracy while positioning to suppress working-class struggles against the IMF’s new round of austerity measures.

The Class Nature of the Crimes and the Path to Justice

The atrocities committed at Batalanda and across Sri Lanka were the calculated acts of a capitalist state defending itself against the threat of mass working-class resistance. Every ruling class party, from the UNP to the Sri Lanka Freedom Party (SLFP) to the JVP, has participated in suppressing the working class. In the 1971 youth uprising, SLFP-LSSP-CP (CP – Communist Party) coalition government killed about 20000 rural youth to defend the capitalist rule, followed by a series of subsidy cuts and austerity.

Real justice will not come from parliamentary debates, charades of commissions or through bourgeois “administration of justice”. Justice for the victims of state terror requires the fulfillment of all of the following demands:

  1. Disclose the names of all those who were abducted, forcibly disappeared and/or tortured and/or killed by the government security forces, the police and state sponsored paramilitary death squads,
  2. Disclose all the  police and military records in respect of the places where police stations, army camps and detention centers were located during the period,
  3. Disclose the names of the officers in charge of the police stations, and the names, ranks and regiments of the commanding officers who were in charge of the army camps, located islandwide during the insurgency.
  4. Locate every Mass Grave in all parts of the island, exhume the remains, conduct forensic analysis to identify the victims and disclose to their relatives,
  5. Disclose to the relatives of the victims what happened to their loved ones, and fully compensate them.
  6. Identify, prosecute and punish the perpetrators, including those who provided political cover.

The realization of these demands requires direct political power to the hands of the working class. The ruling class—regardless of which party holds office, including NPP—will never willingly prosecute its own agents. The fight for truth and justice must be connected to the broader struggle against capitalism and the hegemony of financial capital to overthrow capitalist State and dismantle its military-police apparatus.

The Socialist Perspective

The lessons of 1988-90 are clear: the imperialist system survives through the ruthless suppression of working-class struggles. The pogrom effected on the Sinhala youth of the South, the genocide of the Tamils in the North and the East, the ethnic-cleansing of the Palestinians, the loss of millions of lives to COVID-19 pandemic are seen by the ruling class as necessary costs.  

Sri Lanka once again faces economic collapse, and the IMF’s latest demands for austerity will provoke new social explosions. The NPP government, following its predecessors, will respond to mass opposition with state repression. The only way to prevent a repeat of past atrocities is for the working class to take independent political action, break away from all factions of the ruling class, and fight for socialist revolution, with the support of the international working class against the hegemony of the finance capital and their domestic lackeys. This needs revolutionary leadership – the second and the most important lesson.

The Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka calls upon workers, rallying behind them the oppressed youth of the North and the South, to reject the false promises of the JVP-led NPP, and to organize independently in committees of industrial action in line with the international socialist program that will end the rule of the capitalist elite and establish a workers’ government of Sri Lanka and Eelam. They should not trust the pseudo-left and the trade unions, who pose as defenders of mass interests while setting political traps against them by proposing an alternative capitalist state. There is no such thing. Only through socialist revolution can the crimes of the past be truly redressed and a future free from oppression and exploitation be secured.

Reference:

  1. The US war and occupation of Iraq—the murder of a society, Bill Van Auken, 22 May 2007, <https://www.wsws.org/en/articles/2007/05/iraq-m22.html>
  2. Repression and the State in Sri Lanka, Political Committee of the Revolutionary Communist League, December 1990
  3. Sri Lankan Trotskyists Defend Rural Youth, Revolutionary Communist League (Sri Lanka), 23 November 1990.
  4. The Situation in Sri Lanka and the Political Tasks of the Revolutionary Communist League, Statement of the International Committee of the Fourth International, David North, Keerthi Balasuriya, 19 November 1987.

Batalanda Slaughter Chambers and the Mass Graves: The class roots of crimes against the poor and the working class of Sri Lanka Read More »

Scroll to Top