Author name: thesocialist

after the blasts

හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි පරමාණු බෝම්බ හෙලීමෙන් වසර 80 කට පසූ

politics & economics, War, World Economy, World War /
ඇලෙක්ස් ලැන්ටියර් විසිනි.
මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) 2025 අගෝස්ත මස 06  දින ‘80 years since the atomic bombing of Hiroshima and Nagasaki’ යන හිසින් පලවූ ඇලෙක්ස් ලැන්ටියර්  විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි.
after the blasts
හිරෝෂිමා, ජපානය 1945 නොවැම්බර්. [ඡායාරූපය: LTJG Charles E. Ahl Jr]

වසර අසූවකට පෙර, එක්සත් ජනපද ආන්ඩුව ලෝක අධිරාජ්‍යවාදයේ බිහිසුණුම යුද අපරාධ වලින් එකක් සිදු කලේය: ඒ ජපානයේ හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි වලට පරමාණු බෝම්බ හෙලීමයි. 1945 අගෝස්තු 6 සහ 9 යන දිනවල සිදුවූ බෝම්බ ප්‍රහාරවලින් පුද්ගලයන් 120,000 ක් ක්ෂණිකව මිය ගිය අතර ඉන් ඉක්බිතිව 250,000 ත් 300,000 ත් අතර සංඛ්‍යාවක් මිය ගියහ.

හිරෝෂිමා බෝම්බ ප්‍රහාරය පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර අනුස්මරණයක් ඊයේ නොතිබූ වූ තරම් වූ අතර, සෙනසුරාදා ට නාගසාකි බෝම්බ ප්‍රහාරයට ඊට වඩා වැඩිය ලැබෙන බවට ඉඟියක් නැත. එහෙත් අද, එක්සත් ජනපද ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් ඉරානයට සහ රුසියාවට න්‍යෂ්ටික අවිවලින් තර්ජනය කරන අතර යුරෝපය පුරා ආන්ඩු න්‍යෂ්ටික අවි- සන්නද්ධ රාජ්‍යයන් අතර “ඉහළ-තීව්‍රතා යුද්ධයක්” සඳහා සූදානම් වන ලෙස ඉල්ලා සිටින විට, මෙම යුද අපරාධය භයානක සමකාලීන වැදගත්කමක් ගනී. ඔවුන්ව ඉන් වළකාලූයේ නැතිනම් බලවත්ම ධනේශ්වර ආන්ඩුවල ප්‍රතිපත්ති ලොව ගෙන යන්නේ කොතැනටද යන්න එය ලොව පුරා කම්කරුවන්ට අනතුරු ඇඟවීමකි.

1945 අගෝස්තු 6 වන දින එනෝලා ගේ  නම් B-29 බෝම්බ හෙලන අහස් යානය  “ලිට්ල් බෝයි” නමින් කේතනය කළ පරමාණු බෝම්බයක්බ් හිරෝෂිමා වෙත හෙළීය. TNT ටොන් 15,000ක පමණ බලයකින් පුපුරා ගිය එය, න්‍යෂ්ටික ප්‍රතික්‍රියාවෙන් වාෂ්ප වීමෙන් හෝ නගරය සමතලා කරමින් එය මුදා හැරි කම්පන තරංග සහ ගිනි කුණාටුවෙන්, මිනිසුන් 80,000 ක් වහාම මරා දැමීය. දින තුනකට පසු තවත් බොක්ස්කාර් නම් B-29 ක්, “ෆැට් මෑන්” බෝම්බය නාගසාකි වෙත හෙළන ලද අතර, එය තවත් මිනිසුන් 40,000ක්  එසැනින් මරා දැමීය.

පිපිරුමේදී නගරයේ උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් අංශක දහස් ගණනකට ළඟා වීම නිසාවෙන්,  සිවිල් වැසියන්ට සිදු වූ බිහිසුණු පිළිස්සුම් තුවාල පිළිබඳව හිරෝෂිමා හි වෛද්‍යවරු සාක්ෂි දුන්හ. එක් වෛද්‍යවරයෙක් පැවසුවේ, “පණපිටින් තැම්බූවාක් මෙන් පෙනෙන මියගිය මිනිසුන්ගෙන් පිරී ගිනි ජලාශ” තමාට හමු වූ බවයි. තවත් අයෙක් සම්පූර්ණයෙන්ම නිරුවත්, ලේ වැකි සහ මඩ වලින් වැසී තිබු මිනිසෙකුගේ රූපාකාරය,  ඔහු දුටු ආකාරය විස්තර කළේය:

ශරීරය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉදිමී තිබුණි. සිරුරේ නිරුවත් ලැමෙහි සහ ඉනෙහි වැරහැලි එල්ලෙමින් තිබිණි. පහතට හැරවූ අත්ල සමග දෑත් පියයුරු  මත විය. රෙදි කඩමළු වලින් වතුර බිංදු  බේරී වැටුණා. ඇත්ත වශයෙන්ම, මම රෙදි කඩමළු ලෙස දැක ඇත්තේ මිනිස් සම් කැබලි වූ අතර ජල බිංදු මිනිස් රුධිරය විය. … මම මා ඉදිරියේ ඇති පාර දිහා බැලුවා. නිර්වස්ත්‍ර වූ, පිළිස්සුණු සහ ලේ වැකි, ගණන් කළ නොහැකි නොමලවුන් මගේ  මාවත අවුරා සිටියහ.

ඉන් සතියකට පසු, වෛද්‍යවරු කම්පනයට පත් කරමින් බොහෝ දිවි ගලවා ගත් අය   අධික උණ සහ අභ්‍යන්තර රුධිර වහනය හේතුවෙන් මිය යාමට පටන් ගත්තේ  තවමත් එතරම් නොදන්නා රෝගයකිනි: විකිරණ විෂ වීම. පසුව විද්‍යාඥයින් සොයා ගත්තේ බෝම්බ වලින් නිකුත් වූ ගැමා විකිරණ දිවි ගලවා ගත් අයගේ ඇටමිදුළු විනාශ කර නව රුධිර සෛල නිපදවීම අවසන් කර ඇති බවයි – එවිට ඔවුන්ගේ රුධිරය භයානක ලෙස තුනී වී ආසාදනවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට නොහැකි වේ. මිය නොගිය අය අතරින් තවත් බොහෝ දෙනෙක් පසුව පිළිකා වලින් මිය යැමට නියමිත විය.

ට්‍රොට්ස්කිවාදී ව්‍යාපාරය බෝම්බ ප්‍රහාර යුද අපරාධයක් ලෙස හෙලා දුටුවේය. සමාජවාදී කම්කරු පක්ෂයේ (එස්ඩබ්ලිව්පී) නායක ජේම්ස් පී. කැනන් 1945 අගෝස්තු 22 දා නිව් යෝර්ක්හි සමරුවකදී, ස්ටැලින්වාදී ඒජන්ත රේමන් මර්කේඩර් විසින් ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි ඝාතනය කර වසර පහක් සැමරීමේ රැස්වීමක දී මේ පිලිබඳව කතා කලේය. හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි වැසියන්, “වෝල් වීදියේ අධිරාජ්‍යවාදීන් සහ ජපානයේ එවැනිම කල්ලියක් අතර ඇති වූ ආරවුලක් හේතුවෙන් ප්‍රහාර දෙකකින් මිය ගිය බව” ඔහු පැවසීය. ඔහු  1945 දී මෙන් අදත් සත්‍ය වන අනතුරු ඇඟවීමක් නිකුත් කළේය: 

“බොහෝ කලකට පෙර විප්ලවවාදී මාක්ස්වාදීන් පැවසුවේ මානව වර්ගයා මුහුණ දෙන විකල්පය සමාජවාදය හෝ නව ම්ලේච්ඡත්වය බවයි, ධනවාදය නටඹුන් වෙත කඩා පාත් වෙමින් එයත් සමග ශිෂ්ටාචාරයද  ඇදගෙන යාමට තර්ජනය කරන බවයි. එහෙත් මෙම යුද්ධයේ දී වර්ධනය වී ඇති සහ අනාගතය සඳහා ප්‍රක්ෂේපණය කර ඇති දේ අනුව, … විකල්පය වඩාත් නිශ්චිත කළ හැකිය: මානව වර්ගයා මුහුණ දෙන විකල්පය සමාජවාදය හෝ මූලොත්පාටනය යි! ධනවාදයට පවතින්නට ඉඩ දෙනවාද එසේත් නැතිනම් මනුෂ්‍ය වර්ගයා මේ මිහිතලය මත තවදුරටත් නොනැසී පවතිනවාද යන්න ප්‍රශ්නය වේ.”

කැනන්ගේ ප්‍රකාශය දෙවන ලෝක යුද්ධයේ දී පමණක් නොව නැගී එන සීතල යුද්ධයේ දී ද කම්කරුවන් මුහුන දෙන ගැටළු ආලෝකවත් කලේ ය. අධිරාජ්‍යවාදී හා ස්ටැලින්වාදී යුද ප්‍රචාරකයින් කියා සිටි පරිදි ලෝක යුද්ධය ෆැසිස්ට්වාදයට එරෙහිව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරක්ෂිත කිරීමේ යුද්ධයක් නොවීය. පළමුවන ලෝක සංග්‍රාමයේදී මෙන්ම, ප්‍රමුඛ ධනේශ්වර බලවතුන් ලෝකය තමන් අතර නැවත බෙදා ගැනීමට නිර්දය ලෙස සටන් කරමින් සිටියහ.

පරමාණු බෝම්බ හෙලීම පිටුපස භූ දේශපාලනික අවශ්‍යතා: වොෂින්ටනය සෝවියට් සංගමයට එරෙහිව “කුලු ගෙඩියක්” ලබා ගනී

දශක ගනනාවක් තිස්සේ, එක්සත් ජනපදයේ පාසල් සිසුන්ට උගැන්වූයේ පරමාණු බෝම්බ හෙලීමේ අරමුණ වූයේ “ජීවිත බේරා ගැනීම” සහ ජපානයට යටත් වීමට බල කළ හැකි එකම මාර්ගය එය වූ බවය යන බොරුව ය. මෙම ආඛ්‍යානයට අනුව හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි පුළුස්සා දැමීම, ජපානයට එක්සත් ජනපදය විසින් මෙහෙය වන  භූමි ආක්‍රමණයක ඊටත් වඩා විශාල ලේ වැගිරීමක් වැළැක්වීය. යථාර්ථය වූයේ, මිත්‍ර පාක්ෂික නාවික හමුදා විසින් ඉන්දුනීසියාවේ (වර්තමානයේ) තෙල් මූලාශ්‍රවලින් එහි මිලිටරිය කපා දමන ලදුව සහ එහි නගර අතොරක් නැති ලෙස ගිනි බෝම්බ  ප්‍රහාර එල්ල කරන  ලදුව, ජපානය  ඒ වන විට යටත් වීමට අපේක්ෂාවෙන් සිටි බවය.

ජපානයේ “දම්  කේතය” (“Purple Code”-රහස් කේතනය) බිඳ දමන ලදුව, USSR හි ජපාන තානාපති Sato Naotake ඒ වන විටත් මොස්කව්හිදී යටත් වීමේ කොන්දේසි සාකච්ඡා කරමින් සිටින බව එක්සත් ජනපද නිලධාරීන් දැන සිටියහ. 1945 ජූනි 30 වන දින, ජපාන අධිරාජ්‍යයා වූ හිරෝහිතෝට යුද්ධය “ඉක්මන් අවසන් කිරීමට” අවශ්‍ය බවත්, නමුත් “එංගලන්තය සහ එක්සත් ජනපදය කොන්දේසි විරහිතව යටත් විය යුතු බව අවධාරනය කරන තාක්” මෙය කළ නොහැකි බවත් ක්‍රෙම්ලිනයට පැවසීමට සැටෝට නියෝග ලැබී තිබුණි. ටෝකියෝවට අවශ්‍ය වූයේ රට තුළ විප්ලවය වැළැක්වීම සඳහා  යුද්ධයෙන් පසු ජයග්‍රාහී මිත්‍ර පාක්ෂිකයින් අධිරාජ්‍ය පවුල බලයෙන්   ඉවත් නොකරන බවට සහතික වීම ය.

නමුත් 1945 අගෝස්තු 2 වන දින එක්සත් ජනපදය, බ්‍රිතාන්‍යය සහ සෝවියට් සංගමය අතර පොට්ස්ඩෑම් ගිවිසුම ජපානය විසින් “කොන්දේසි විරහිතව යටත් වීම” සඳහා වූ බල කිරීම එලෙසම තබා ගත්තේය. මිලියන 20ක ජීවිත බිලිගත් චීනයේ ජන සංහාරක වාඩිලාගැනීමේ යුද්ධයක් ඇතුළු බිහිසුණු ජපන් යුද අපරාධවලින් පසුව ජපන් අධිරාජ්‍යයා බලයේ තබා ගැනීමට වොෂින්ටනය අකමැති වූවා නොවේ. ඇත්ත වශයෙන්ම අවසානයේ, ජපානයේ පශ්චාත් යුධ එක්සත් ජනපද වාඩිලෑමේ නිලධාරීන් හිරෝහිටෝ බලයේ සිටීමට ඉඩ හැරියේ ය. ඒ වෙනුවට, එක්සත් ජනපද නිලධාරීන් අරමුන කර ගත්තේ අනුකම්පා විරහිත බව පෙන්නුම් කරමින් සෝවියට් සංගමය බිය ගැන්වීම සඳහා පරමාණු බෝම්බය භාවිතා කිරීමයි.

ඔවුන් ජූලි 17-අගෝස්තු 2 පොට්ස්ඩෑම් සමුළුව සූදානම් කරන විට, එක්සත් ජනපද නිලධාරීන් මොස්කව් සමඟ වඩ වඩාත් කෝපයට පත් වෙමින් සිටියහ. එවකට ලෝකයේ ප්‍රමුඛ කාර්මික බලවතා වූ ඇමරිකානු ධනේශ්වරය, මැද පෙරදිග හා  නැගෙනහිර යුරෝපය මත ආධිපත්‍යය දැරීමත්, චීනය අල්ලාගන එය ඉන්දියාවේ බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයට ප්‍රතිවාදී යටත් විජිතයක් ලෙස භාවිතා කිරීමත් අරමුණු කර ගත්හ. රතු හමුදාවේ නැගෙනහිර යුරෝපයේ සහ ඉරානයේ  යුද කාලීන පැවැත්ම සහ එය චීනයේ ජපන් හමුදාවන්ට එරෙහිව දියත් කිරීමට තිබූ ප්‍රහාරය, එක්සත් ජනපද අවශ්‍යතාවලට බරපතල බාධාවක් විය.

1945 ජුලි 16 වන දින එක්සත් ජනපද පරමාණු බෝම්බයේ ත්‍රිත්ව පරීක්ෂණය සාර්ථක වීම සමග එක්සත් ජනපද ජනාධිපති හෙන්රි ටෲමන් උද්යෝගයෙන් පිරී ගියේය. ඔහු පසුව පැවසූ පරිදි, එය ඔහුට “ඒ කොල්ලන්ට එරෙහි කුලු ගෙඩියක්” ලබා දුන්නේය. පොට්ස්ඩෑම් සම්මන්ත්‍රණයට පෙර බොහෝ ඉහල එක්සත් ජනපද නිලධාරීන්ගේ අදහස මෙය  ප්‍රතිරාවය කළේය.

“රුසියානුවන් සමඟ ගනුදෙනු කිරීමට” කාලය පැමිණ තිබේ යයි යුධ ලේකම් හෙන්රි ස්ටිම්සන් එවකට ටෲමන්ගේ මාණ්ඩලික ප්‍රධානියා වූ ජෙනරාල් ජෝර්ජ් මාෂල් වෙත එවන් එක් සංදේශයක ලිවීය. “අපි අසමසම වන ආයුධයක් ක්‍රියාවට ගෙනෙමින් ඇති ” නිසා, මෙය “හොදට රළු සහ යථාර්ථවාදී ආකාරයකින් කළ හැකි” බව ස්ටිම්සන් තවදුරටත් පැවසීය.

ටෲමන්ගේ සාපරාධී පරමාණු බෝම්බය එක්සත් ජනපද ලෝක ආධිපත්‍යය ස්ථාපිත කිරීමට අසමත් විය. රතු හමුදාව, 1949 චීන විප්ලවයට ප්‍රධාන දායකත්වයක් ලබා දුන් උතුරු චීනයේ චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂ හමුදාවන්ට පරාජිත ජපන් හමුදාවේ ආයුධ භාර දුන් අතර නැගෙනහිර යුරෝපය පුරා ස්ටැලින්වාදී පාලන තන්ත්‍රයන් මතු විය. සෝවියට් හමුදා ඉරානය හැර ගිය අතර වොෂින්ටනය එහි ෂාගේ ලේවැකි ආඥාදායකත්වයට පිටුබලය දුනි. එම පාලනය 1979 ඉරාන විප්ලවය විසින් පෙරලා දමන ලදී.

කෙසේ වෙතත්, න්‍යෂ්ටික සංහාරයක අන්තරාය 1945 සිට මනුෂ්‍යත්වය මත ඩැමොක්ලස්ගේ කඩුවක් (Sword of Damocles) මෙන් ලඹ දී ඇත. එක්සත් ජනපද නිලධාරීන් 1950-1953 කොරියානු යුද්ධයේදී උතුරු කොරියානු සහ චීන හමුදාවන්ට එරෙහිව න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතා කිරීම ගැන සාකච්ඡා කළහ. කිහිප වතාවක්ම, වඩාත්ම  කුප්‍රකට ලෙස 1962 කියුබානු මිසයිල අර්බුදයේදී, කියුබාවේ සෝවියට් මිසයිලවලට බෝම්බ හෙලීමට එක්සත් ජනපද නිලධාරීන්  ඉල්ලා සිටි විට, ශිෂ්ටාචාරය අවසන් කරන න්‍යෂ්ටික යුද්ධයක් ආරම්භ වීමට ඉතා ආසන්න විය.

නැගී එන තුන්වන ලෝක යුද්ධයේ න්‍යෂ්ටික අවි

හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි බෝම්බ හෙලීමෙන් වසර අසූවකට පසු ලෝකය නැවතත් න්‍යෂ්ටික යුද්ධයේ අන්තරායට සෘජුව මුහුන දෙයි. 1991 දී ස්ටැලින්වාදී නිලධරය විසින් සෝවියට් සංගමය විසුරුවා හැරීම, සීතල යුද්ධ යුගයේ භූ-දේශපාලනික ගැටුම් නිරාකරණය නොකළ අතර  අවසානයේදි ඒවා  උග්‍ර කළේය. ඉරාකය, ඇෆ්ගනිස්ථානය, යුගෝස්ලාවියාව සහ සිරියාව ඇතුළු රටවලට එරෙහිව 1991 සිට එක්සත් ජනපදය විසින් මෙහෙයවන ලද යුද්ධ යුරේසියාවේ සහ ලෝකයේ ආධිපත්‍යය සඳහා නව ගෝලීය යුද්ධයකට ඒකාබද්ධ වී ඇත.

සැලකිය යුතු ලෙස, දැනට එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ සහ එහි යුරෝපීය සහචරයින්ගේ ඉහලම ඉලක්කගත රටවල් වන රුසියාව, චීනය සහ ඉරානය, හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි විනාශ කිරීම සම්බන්ධයෙන් ටෲමන් තීරණය ගනිද්දදීද ඔහුගේ උත්සුකතා ලැයිස්තුවේ ඉහලින්ම සිටි රටවල් වේ.

කෙසේ වෙතත්, අද ලෝකයේ සියලුම න්‍යෂ්ටික බලවතුන් සිය න්‍යෂ්ටික අවි ගබඩා වැඩි දියුණු කිරීම සඳහා බිලියන ගණනින් වියදම් කරමින් ජපානයට හෙළන ලද බෝම්බ අගුටුමිටි කෙරෙන ආයුධ තබාගෙන සිටිති. ඔවුන්ගේ අන්තර් මහද්වීපික බැලස්ටික් මිසයිල (ICBM), යුධ ශීර්ෂ (warheads) කිහිපයක් රඳවා ගන්නා අතර, ඒ සෑම එකක්ම TNT ටොන් ලක්ෂ ගණනක හෝ මිලියන ගණනක බලයකින් පුපුරා යයි. නගරයක් මතට හෙළුවහොත්, එක් එක් යුධ ශීර්ෂයේ ආරම්භක පිපිරුම දස දහස් ගණනක් නොව මිලියන ගණනක් මරා දැමිය හැකි බැවින් විද්‍යාඥයින් දැන් ප්‍රක්ෂේපණය කරන්නේ තනි රුසියානු ICBM කට ප්‍රංශය තරම් විශාල රටක් විනාශ කළ හැකි බවයි.

දශක ගනනාවක් තිස්සේ, ජාතික රාජ්‍ය පද්ධතියේ අතාර්කිකත්වය සහ ප්‍රතිගාමී ස්වභාවය, එය අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් සහතික වූ විනාශයේ (Mutually Assured Destruction – MAD) න්‍යාය මත රඳා පැවතීම මගින් නිදසුන් විය. මෙම තර්කය  අනුව කිසිදු ප්‍රධාන න්‍යෂ්ටික බලවතෙකු තවත් කෙනෙකුට තර්ජනය නොකරනු ඇත්තේ,  එකිනෙකාට න්‍යෂ්ටික බෝම්බවලින් අනෙකා විනාශ කළ හැකි බැවිනි. කෙසේ වෙතත්, න්‍යෂ්ටික සංහාරයක් පිලිබඳ භීතිය තවදුරටත් අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් කිසිඳු ආකාරයකින් බාධා කර තබා නොගන්නා බව පෙනී යයි.

පසුගිය සතියේ ට්‍රම්ප් රුසියාවට තර්ජනය කිරීම සඳහා න්‍යෂ්ටික සන්නද්ධ සබ්මැරීන දෙකක් යෙදවීම නිවේදනය කිරීම මගින් නේටෝ-රුසියා න්‍යෂ්ටික යුද්ධයක හැකියාව ඉස්මතු කළේය. ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදී බොබ් වුඩ්වර්ඩ්ගේ වාර්තාවකට අනුව, යුක්‍රේනයේ රුසියාව සමඟ තුන් අවුරුදු යුද්ධයේ විවිධ අවස්ථා වලදී රුසියාව න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතා කිරීමේ සම්භාවිතාව සියයට 50ක් තරම් ඉහළ මට්ටමක පැවති බව එක්සත් ජනපද-නේටෝ ඔත්තු සේවා නිලධාරීහු ගණනය කරති. එසේ වුවත්, රුසියාවට තුලට ගැඹුරින් ප්‍රහාර එල්ල කිරීම සඳහා යුරෝපීය රටවල් විසින් දිගු දුර මිසයිල යුක්රේන පාලන තන්ත්‍රයට  ලබා දීම සඳහා  එක්සත් ජනපදය හා නේටෝව ඉදිරියට ගියේය.

සමූල ජන ඝාතක  අවදානම  පිළිබඳ නොසැලකිලිමත්කමේ මනෝභාවයක් පාලක කතිපයාධිකාරය අලලා ගනිද්දි, එහි නියෝජිතයෝ හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි වෙත බෝම්බ හෙලීම දෙස ආශක්තව ආපසු හැරී බලන්නේ ඔවුන් විසඳුමක් නොදුටු දේශපාලන හා සමාජ ගැටලු විසඳීමට සමූහ මිනීමැරුම් භාවිතා කරන ආකාරය පිළිබඳ උදාහරණයක් ලෙස ය. කලින් මේ වසරේ  ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායල ජන සංහාරය මධ්‍යයේ ඉරානයේ න්‍යෂ්ටික පිහිටුම් ස්ථාන වෙත එක්සත් ජනපද-ඊශ්‍රායල් බෝම්බ හෙලීම, ට්‍රම්ප් සිය සුපුරුදු ආවරිත, මාෆියා පන්නයේ තර්ජන සමඟින් ප්‍රශංසා කළ අතර, එය ටෲමන්ගේ බෝම්බ භාවිතය සිහිපත් කළ බව ප්‍රකාශ කළේය. ඔහු මෙසේ පැවසීය:

“එය වෙනත් සිදුවීමක් ගැන මිනිසුන්ට මතක් කර දුන් අතර හැරී ට්‍රෲමන්ගේ පින්තූරය දැන් එය තිබිය යුතු වූ ලස්සන ස්ථානයක ලොබියේ ඇත. නමුත් එය බොහෝ සටන් නතර කළ අතර, මෙය බොහෝ සටන් නතර කළේය. එය සිදු වූ විට, එය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් පන්දු ක්‍රීඩාවක් විය.”

එනමුත් ධනේශ්වර ආන්ඩු න්‍යෂ්ටික අවි සමඟ රුසියානු සූදු ක්‍රීඩාව (Russian roulette) කරමින් සිටී. සමස්ත ධනේශ්වර පද්ධතියේ මාරාන්තික අර්බුදයක් මධ්‍යයේ, ඔවුන් න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතා කිරීම ඇතුළු ඕනෑම අපරාධයකට යොමු වීමට සූදානම්ව සිටිති.

හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි වෙත පරමාණුක අවි හෙළීමෙන් වසර 80කට පසු මානව ශිෂ්ටාචාරය අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධය හරහා සමූලඝාතනය වීමේ තර්ජනයට ලක්ව ඇත. ධනේශ්වර කතිපයාධිකාරය අතින් බලය ලබාගෙන අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ මූල හේතුව වන ධනේශ්වර පද්ධතිය පෙරලා දැමීමේ ඉදිරිදර්ශනයකින් සන්නද්ධ කම්කරු පන්තිය තුල බහුජන, ජාත්‍යන්තර යුද විරෝධී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම අවශ්‍ය වේ.

හිරෝෂිමා සහ නාගසාකි පරමාණු බෝම්බ හෙලීමෙන් වසර 80 කට පසූ Read More »

Chemmani

The Chemmani Mass Graves expose the class war policies of the Sri Lankan State

Democratic Rights, english, Events, lead article, News, politics, politics & economics, War, War Crimes /

By Sanjaya Jayasekera.

Chemmani
Chemmani Mass Graves on August 01, 2025. Photo courtesy of Kumanan Kana Facebook page.

At the close of the 28th day of the second phase of excavations at the newly uncovered Chemmani–Ariyalai “Siththupaththi” Hindu Cemetery mass grave in Jaffna, 147 skeletons have been exhumed—among them toddlers, children, and babies less than twelve months old. The remains were unearthed in a pit as shallow as two feet, scattered without order—some bodies stacked atop one another, some with bent limbs suggesting they were buried alive. All were stripped of clothing, with clear signs of on-the-spot killings of women alongside their babies, hurried burials, and accompanied by chilling artifacts: a school bag identical to those donated by UNESCO in the 1990s, a baby’s toy and a feeding bottle, small glass bangles, socks, slippers, a suspected machine gun barrel, and fractured skulls. These discoveries, together with already available reports and evidence, leave no doubt that these were not the victims of natural disaster or random violence, but of a systematic, state-organised campaign of mass murder.

The ongoing excavation, conducted under the supervision of Jaffna Magistrate A.A. Anandarajah and led by archaeologist Professor Raj Somadeva, was temporarily halted on August 6 and is scheduled to resume on August 22. On August 3 and 4, this writer visited the site and spoke directly with the Magistrate; J. Thathparan, Executive Director of the Office of Missing Persons (OMP); and Professor Somadeva. All confirmed the significance of the discovery—not only for the scale of barbarism and human tragedy it reveals, but also for the irrefutable evidence it provides of crimes committed against innocent civilians.

Chemmani visit
From left at the Chemmani grave site, August 3, 2025: Jaffna Magistrate A.A. Anandarajah; J. Thathparan, Executive Director of the Office of Missing Persons (OMP); and the writer. Photo credit Kumanan Kana facebook page.

Chemmani from 1998 to today: Linking State Military to the Graves

One does not have to grope around to relate these mass graves to the Sri Lankan armed forces who occupied Jaffna after 1995. It is an indisputable fact—even acknowledged by ultra-right Sinhala racists—that mass graves exist and massacres were carried out by the state military. Alarmed by the Chemmani exhumations, racist warmonger Udaya Gammanpila, leader of the Pivithuru Hela Urumaya and a former minister, told the media: “The North is war-ravaged, so mass graves will appear anywhere. Digging them up and commenting [on them] is pointless and a waste of money.”

Asian Human Rights Commission (AHRC) reported  in December 1997: “The fate of about 600 people who disappeared from Jaffna Peninsula in recent times is unknown”. The name “Chemmani” entered the world’s attention in July 1998, when Sri Lanka Army Corporal Dewage Somaratna Rajapaksha, convicted for the rape and murder of 18-year-old Tamil schoolgirl Krishanthi Kumaraswamy, told the Colombo High Court: “We didn’t kill anyone. We only buried bodies. We can show you where 300 to 400 bodies have been buried.”

In Jaffna Magistrate Court, just prior to exhumations in June 1999, he said, “I can show you how people were arrested in Ariyalai, tortured and buried…I can show you 10 places in Chemmani where bodies are buried. The other four convicted with me can show another six places.”

Rajapaksha’s testimony exposed a network of clandestine mass graves in the Jaffna area, containing hundreds of civilians who had “disappeared” following the Sri Lankan military’s recapture of the peninsula in 1995. In the late 1990s, limited excavations at Chemmani confirmed the remains of 15 individuals, but political obstruction, witness intimidation, procedural impediments, and the deliberate tampering with evidence ensured that most sites remained untouched for over two decades—like many other mass graves scattered across the country.

The present Ariyalai mass grave—only a short distance from the original Chemmani site—confirms the truth of Rajapaksha’s claims and directly links the Sri Lankan army to these atrocities. Media reports from the period documented hundreds of Tamil civilians vanishing after being stopped at military checkpoints and round-ups. The close proximity of the central army camp at Chemmani at the time, few yards away from the burial site, random placement of the skeletons, absence of clothing, a military item found with the bodies, and evidence of blunt force trauma all fit the established pattern of military abductions, torture, and summary executions.

Chemmani the dead
The fractured skull of a victim found on August 6, 2025 at the Chemmani mass grave. Photo credit: Shabeer Mohamed.

State repression: from the North to the South

The AHRC documented the systematic nature of disappearances, noting in December 1997 that more than 16,700 cases had been verified in the South during the 1988–90 counterinsurgency against the fascist Janatha Vimukthi Peramuna (JVP). Only in isolated instances were prosecutions initiated against the perpetrators, and almost all of these resulted in no convictions. In both the South and the North, the Sri Lankan ruling elite deployed the full apparatus of the state—the military and police, death squads, the Prevention of Terrorism Act, and emergency regulations that served as a legal licence to kill and dispose of bodies with impunity, along with the use of mass graves—to eliminate perceived threats to capitalist rule from the political right and, above all, against the innocent rural poor and the oppressed. 

There were, however, differences in the methods of disposal. In the South, tyre pyres—burning corpses in public—were used to terrorise the population and demonstrate the cost of defiance. In the North and East, the army often concealed its crimes, burying the bodies in remote or controlled areas to evade scrutiny while continuing the repression.

These were not “excesses” or “aberrations,” but the outcome of deliberate class policy. The AHRC identified seven patterns behind disappearances, including direct political decisions to eliminate thousands as a precondition for introducing free-market economic policies, and the use of 1965 Indonesian-style mass killings as a model for repression.

Successive governments, shared crimes

The Chemmani mass graves, like nearly two dozen others uncovered around the island, indict not only the military but every government—UNP, SLFP, SLPP, and now NPP/JVP—that has presided over a regime of impunity for state violence.

The Janatha Vimukthi Peramuna (JVP), which today attempts to posture as a “clean” and democratic force, played a key role in the nationalist, chauvinist, and militarist campaigns that legitimised repression in both the North and the South—at least since July 1987, when the reactionary Indo–Sri Lanka Accord was signed. The JVP did so while entering into coalition governments with former presidents Chandrika Kumaratunga and Mahinda Rajapaksa. The JVP’s hands are soaked in the blood of Tamils. Its current silence on Chemmani speaks volumes about its real class allegiance—to the capitalist state and imperialism, which it defends against the working class and the poor.

Militarization, Intimidation, and Suppression

In the South, it was only after 1994—when President Kumaratunga came to power with phony pledges of truth and justice to the families of the disappeared—that limited space was opened for victims of state terror under the UNP government and of JVP fascists to lodge even police complaints. Soon, the military was elevated to the highest esteem by the People’s Alliance (PA) government in resuming the war against the separatist Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE). The continued militarization and repression in the North did not spare the South, where abductions were commonplace under president Rajapaksa’s reinvigorated war, keeping the working class and all dissenters in a state of terror. All throughout, the JVP waged a sinister chauvinist campaign supporting the war. Today, retired military officers have largely found a safe haven under the JVP/NPP government. These were the conditions that prevented the aggrieved relatives of the disappeared from pursuing judicial processes, while the police and military actively intervened to block prosecutions.

Nationalist traps and the dead-end of appeals to imperialism

Neither Tamil nationalist organisations operating in the North or Colombo, nor the Tamil diaspora—whose real aim is to secure an elite self-rule in the North and East to safeguard their privileges against the Tamil working class and poor—offer any way forward. Their appeals to the United Nations, Western governments, and international human rights bodies have only been pretexts, largely for US imperialism to exert pressure on Colombo into submission. These are the very same imperialist powers that provided military, intelligence, and diplomatic backing to Colombo during the war.

Similarly, Sinhala nationalism justifies past and present massacres under the cover of “protecting the unitary state” and defending “national security.” Both ethnic nationalisms serve to divide the working class, the only social force capable of ending the cycle of repression and impunity.

Massacres as class war

Like the massacres in the South during 1988–90, those in the North and East during the 1983–2009 anti-Tamil civil war were not simply crimes committed against an ethnic minority, but primarily acts of class war. The victims—whether rural Sinhala youth accused of JVP links, or Tamil villagers suspected of aiding the LTTE—were overwhelmingly drawn from the working class, unemployed youth and oppressed rural poor. Their elimination was intended to crush political opposition and terrorise the masses into accepting the “open economy” policies demanded by the local bourgeoisie and international finance capital.

As the International Committee of the Fourth International (ICFI) has emphatically explained, there has been—and will be—no justice for the victims of the South without justice for the victims of the North, and vice versa. The capitalist state, founded in 1948 on communal division, cannot and will not prosecute itself.

The way forward: a socialist programme for the working class and the Oppressed

The ICFI advances a clear perspective for ending repression and securing genuine justice: the independent political mobilisation of the working class, uniting Sinhala, Tamil, and Muslim workers in the struggle for a Sri Lanka–Eelam United Socialist States, as part of the Union of Socialist Republics of South Asia.

This requires building a revolutionary party grounded in the Trotskyist programme of permanent revolution, fighting to unite the oppressed rural and urban poor, along with unemployed youth, behind the leadership of the working class. The middle class and petty bourgeoisie must break from nationalist illusions and join forces with their true class brothers and sisters, both nationally and internationally.

The truth is that justice will not come from The Hague, Geneva, or Washington, but from the victory of the working class over the capitalist system that breeds war, dictatorship, and mass murder. The graves at Chemmani are not merely relics of past atrocities—they are a warning of what the Sri Lankan state will resort to again if the working class suffers another defeat. This is not a distant possibility but a living reality, demonstrated before our eyes in the ongoing genocide of the Palestinians by imperialist-backed Zionist Israel.

The Chemmani Mass Graves expose the class war policies of the Sri Lankan State Read More »

shoot2

කියෝෂි කුරොසාවාගේ ක්ලවුඩ් : “අයුතු ලාභ ලැබීම සහ පළිගැනීම අතිච්ඡාදනය වී විස්තාරණය වේ…”

art & culture, art and culture, politics & economics /

ඩේවිඩ් වොල්ෂ් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) 2025 ජුලි 28 දින Kiyoshi Kurosawa’s Cloud: “Profiteering and revenge overlap and amplify…” යන හිසින් පලවූ  ඩේවිඩ් වොල්ෂ් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි.

කියෝෂි කුරොසාවා (අකිරා කුරොසාවාට සම්බන්ධ නැත) ප්‍රවීණ ජපන් චිත්‍රපටකරුවෙකි;  මනෝවිද්‍යාත්මක සහ වෙනත් ප්‍රභේදවල ත්‍රාසජනක (horror ) ෂානරයේ කෘති සඳහා ඔහු ප්‍රසිද්ධය. ඔහුගේ වඩාත් ප්‍රසිද්ධ චිත්‍රපටවලින් එකක්  කියෝ  ( Cure-1997) වන අතර එය සුවිශේෂයෙන්  ඇඟ කිලිපොළන සුලු මිනීමැරුම් මාලාවක් විමර්ශනය කරන රහස් පරීක්ෂකයෙකු පිළිබදව වේ.

Image Not Found

කියෝ  ( Cure-1997)

එක් විචාරකයෙක් සඳහන් කරන්නේ ඔහුගේ චිත්‍රපට සාමාන්‍යයෙන්, 

“සන්සුන් මතුපිට යට සැඟවී ඇති ආතතීන් රැගත් ත්‍රාසය සහ අවිනිශ්චිතභාවය පිළිබඳ කතා, මළවුන්ගේ සහ යථාර්ථය සමග බොඳ වන අද්භූත දෑ පිළිබඳ ලෝකය, හොල්මන් ශබ්ද, මතකයන් සහ දර්ශන වීම් පිලිබද වන බවයි; කුරොසාවාගේ චිත්‍රපට යනු ඔබව අල්ලා ගැනීමට උත්සාහ කරන අඳුරු බලවේගයක් නොමැති බව සහතික කර ගැනීම සඳහා දෙවරක් පිටුපස හැරී පරීක්ෂා කිරීමට ඔබට ඕනෑ කරවන හොදින් ගනන් බලා සකස් කළ උපකරණ වේ.”

තවත් අයෙක් පෙන්වා දෙන්නේ, 

“ඔහුගේ චරිත, ඔවුන්ගේ මිතුරන් හෝ ආදරණීයයන් හෝ ඔවුන් මංමුලා සහගත බැඳීම් ඇති කරගත් ආගන්තුකයන්, ඔවුන්ගේ ඇස් ඉදිරිපිටම වචනාර්ථයෙන්ම සේ දූවිලි වැනි අංශු බවට බිඳී යාම අසරණ ත්‍රස්තයෙන් බලා සිටින Pulse (2001) චිත්‍රපටයේ අපූර්ව දර්ශනය, බොහෝ දුරට  කුරොසාවාගේ සිනමාවේ නිර්වචනාත්මක ප්‍රතිරූපය විය හැකිය.”

ඇතැම් විචාරකයෝ සහ චිත්‍රපට ප්‍රේක්ෂකයින් කියෝෂි කුරොසාවා කැපී පෙනෙන ලේඛක-අධ්‍යක්ෂවරයෙකු ලෙස සලකති. තවත් විය හැකියාවක් නම්, ඔහුගේ අඳුරු, මානව විරෝධී, බොහෝ විට ලේ වැකි චිත්‍රපට, පසුගිය වසර 40 සිට 50 දක්වා කාලය තුළ ජාත්‍යන්තර සිනමාවේ ඔටුන්න හිමි මැණිකක් වූ (අකිරා කුරොසාවා, මිසොගුචි, ඕසු සහ වෙනත් අය) ජපන් චිත්‍රපට නිෂ්පාදනයේ සමස්ත පරිහානිය මූර්තිමත් කිරීම වේ.

ක්ලවුඩ් හි, රියුසුකේ යොෂි (මසාකි සුඩා) යනු කර්මාන්තශාලා සේවකයෙකි, ඔහුගේ සැබෑ කනස්සල්ල ර්වන්නේ දේවල් මාර්ගගතව නැවත විකිණීමයි (online reselling). ඔහු (වංචාවෙන්, බලහත්කාරයෙන් සහ වෙනත් ක්‍රමවලින්) භාණ්ඩ ලාභයට ලබා ගැනීම සහ ඒවා අධික මිලට විකිණීම පිළිබඳ විශේෂඥයෙකි. ඔහු තම මෙහෙයුම්වල කෙතරම් සාර්ථකත්වයක් ලබාගත්තේ ද යත්,  ඔහුගේ ප්‍රධානියාගේ කෝපයට හේතු වන පරිදි ඔහුගේ කර්මාන්තශාලා රැකියාව අත්හරියි. (“මට වෙනස් දෙයක් උත්සාහ කිරීමට අවශ්‍යයි.” … “ඒක කිසි තේරුමක් නැති දෙයක්.”)

shoot2
ක්ලවුඩ් ( Cloud)

යොෂි තම පෙම්වතිය වන අකිකෝ (කොටෝනේ ෆුරුකාවා) සමඟ අභිලාෂකාමීව සහ සමහර විට ආවේගශීලීව ගම්බද විශාල නිවසකට  පදිංචියට යයි. ඔහු ඉතා කාර්යක්ෂම සහායකයෙකු වන සනෝ (ඩයිකන් ඔකුඩයිරා) ද සේවයට ගනී.

තීරණාත්මක දර්ශනයකදී, යොෂිට වංක හිටපු පාසල් මිතුරෙකු මුණගැසෙන අතර, ඔහු පෙන්වා දෙන්නේ ඔවුන්ට සැමවිටම “පහසුවෙන් මුදල් ඉපයීමට අවශ්‍ය වූ” බවයි. “දැන් ජීවිතය පහසුද? නැහැ.” කිසිසේත්ම පහසු නැත, “මුදල් උපයන්නේ යාන්තමිනි.” නමුත් “අපට ඉවත් විය නොහැක.” “අපිට මෙහෙම වුණේ කොහොමද?” “මට කියන්න බෑ.” මෙය යොෂි හෝ ඔහුගේ සහචරයින් ආත්ම විභාගය සහ ආත්මඥානය කරා සමීප  වීමේ උපරිමයයි.

විලාසිතාමය යැයි කියන කාන්තා බෑග් විශාල ප්‍රමාණයක් ඔහු අත් කර ගනී. සනෝ ඔහුගෙන් අසන්නේ, ඒවා “සැබෑද ව්‍යාජ ඒවාද”? ලෙසයි.”මම ඒ බව සොයා ගැනීමට පෙර විකුණ ගන්නවා,” යොෂිගේ ප්‍රතිචාරය එයයි. කෙසේ වෙතත්, පොලිසිය “ව්‍යාජ විලාසිතාමය  භාණ්ඩ (fake designer jobs)” පිලිබද විමර්ශනය කිරීමට පටන් ගනී.

ඔහුගේ ජනේලය තුලින් වස්තුවක් විසි කරනු ලැබේ. ඔහුගේ නිවස අසල ගුප්ත මෝටර් රථයක් නතර වී, පසුව ඉවතට ඇදී යයි. ඔහුගේ සතුරන් සහ ප්‍රතිවාදීන් අන්තර්ජාලය හරහා රැස් වෙති. “අපේ පළිය ගමු.” අවසානයේදී, ඔවුහු ඔහුව අල්ලාගෙන එය සජීවීව ප්‍රචාරය කරන අතරතුර ඔහුව පණපිටින් පුළුස්සා දැමීමට සැලසුම් කරති. දඬුවම අපරාධයට ගැලපෙන්නේ නැති බව පෙනේ. “මේක මේ දක්වා ඔබ කළ සියලු පාප සඳහා පළිගැනීමක්” යැයි යොෂිට පැවසූ විට, ඔහුගේ පිළිතුර සාධාරණ බව පෙනේ, “මම … එතරම් නරකද?”

කෙසේ වෙතත්, රුධිර ස්නානයක් සිදුවන අතර, එහිදී සනෝ ප්‍රධාන මාරාන්තික භූමිකාවක් රඟ දක්වයි. ඔහුට පාතාල සම්බන්ධතා සහ අත්දැකීම් ඇති බව පෙනේ. අවසාන දර්ශනයේදී, දැන් ගැඹුරින් කම්පනයට  සහ දිරිසුන් වූ යොෂි, “මම විනාශයි” සහ “ඉතින් නිරයට යන විධිය මෙයයි” යනුවෙන් කෑගසයි.

Cloud හි සිටින සෑම කෙනෙක්ම  එක්කෝ වංචාකාරයෙක්, නරුමයෙක්, අවස්ථාවාදියෙක් හෝ මනෝ ව්‍යාධියෙක් වේ. ඔවුන්ගෙන් එකෙක්වත් නරඹන්නාගේ වැඩි සැලකිල්ලක් හෝ අවධානයක් ලැබීමට සුදුස්සෝ නොවෙති. ජපානයේ හෝ වෙනත් ඕනෑම තැනක ජීවිතය පිළිබඳ දෘෂ්ටියක් ලෙස එය කෙතරම් නිවැරදිද? ඇත්ත වශයෙන්ම, පිළිකුල් සහගත චරිත හැර අන් කිසිවක් නොමැති කෘති කලාත්මකව සාර්ථක වී ඇත, නමුත් එවැනි අවස්ථාවන්හිදී කතුවරයා හෝ කථකයා උපහාසාත්මකව හෝ වෙනත් ආකාරයකින් විකල්පයක් සපයයි හෝ පෙන්නුම් කරයි. කුරොසාවා ඔහුගේ ද්‍රව්‍ය, අප්‍රසාදයේ හෝ කෝපයේ ඉඟියක් වත්  නොමැතිව, උදාසීන බැරෑරුම්කමකින් සලකයි. එහිම ආකාරයෙන්,  Cloud ධනේශ්වර ජපන් ජීවිතයේ එකතැන පල්වෙන සහ අශුභවාදී තත්ත්වය සහ එහි ඉහළ ස්ථරවල මානසිකත්වය නිවැරදිව පිළිබිඹු කරනවා විය හැකිය. නමුත් කලාකරුවාට එවැනි මනෝභාවයන් නිකම්ම හඳුනා ගැනීමට වඩා යමක් කිරීමටද, නිශ්චිතවම ඒවායේ  නොලැග සිටීමේද  වගකීමක් ඇත. 

kurosawa
2024 ටොරොන්ටෝ ජාත්‍යන්තර චිත්‍රපට උළෙලේදී කියෝෂි කුරොසාවා [ඡායාරූපය ජෝන් සියර්ස් / CC BY 4.0]

2024 ටොරොන්ටෝ ජාත්‍යන්තර චිත්‍රපට උළෙලේදී කියෝෂි කුරොසාවා [ඡායාරූපය ජෝන් සියර්ස් / CC BY 4.0]

චිත්‍රපටය සම්බන්ධයෙන් “මාක්ස්වාදී” යන යෙදුම භාවිතා කරමින් සමාජ මාධ්‍ය විචාරකයෙකු යෝජනා කරන්නේ  Cloud  යනු “මේ දක්වා කුරොසාවාගේ වෘත්තීය ජීවිතයේ වඩාත්ම දුෂ්ට හා සදාචාරාත්මක ආඛ්‍යානයන්ගෙන් එකක්” බවයි. ඔහු මෙසේ තර්ක කරයි:

චිත්‍රපටය“ජපන් නැවත විකුණුම්කරුවන්ගේ රාක්ෂ ලෝකය නිරූපණය කරන අතර, සෑම නළුවෙකුගේම මුහුණුවල යක්ෂ, වෙස් මුහුණක් වැනි ගුණාංගයක් මූර්තිමත් කරයි‌; නරඹන්නාට කිසි විටෙකත් මස් ගලවා මෙම පිළිකුල් සහගත චරිත සැබවින්ම සිතන්නේ කුමක්දැයි බැලීමට අවස්ථාවක් නැතිවා මෙනි.”

syro

මෙය “මාක්ස්වාදය” යනු කුමක්ද යන්නද ඇතුළු බරපතල වරදවා වටහා ගැනීමකි. ඇදහිය නොහැකි ලෙස පාලනයෙන් බැහැරව යන දෙයකට හසු වූ මොවුන් සාපේක්ෂව කුඩා පරිමානයේ අපරාධකරුවන් සහ  අනෙකුත්  අය  වෙති.

අධ්‍යක්ෂවරයෙකුගේ ප්‍රකාශයක, කුරොසාවා තර්ක කරන්නේ,

“නූතන ජපානයේ නොපැහැදිලි මුලු වල, ප්‍රචණ්ඩකාරී සිදුවීම් සමහර විට කිසිදු හේතුවක් නොමැතිව සිදු වේ. හේතු විමර්ශනය කරන විට, අන්තර්ජාලය මගින් සුළු අමනාපකම් සහ කලකිරීම් සමුච්චිත කර, ඒවා අසමානුපාතිකව පුපුරවා හරින එක්තරා ආකාරයක පද්ධතියක් පවතින බව පැහැදිලි වේ.”

අධ්‍යක්ෂවරයා තවදුරටත් ප්‍රකාශ කරන්නේ Cloud හි “මාරාන්තික සටන”,

 අනපේක්ෂිත ලෙස යුද්ධයේ ලක්ෂන අත්පත් කර ගැනීමට පටන් ගත්  බව ය. අයුතු ලාභ ගැනීම සහ පළිගැනීම අතිච්ඡාදනය වී (එක මත එක වැටී) විස්තාරණය වී, අවසානයේ ප්‍රචණ්ඩකාරී ක්‍රියාවන් ක්‍රියාත්මක කරන අතර, ඔබ නොදැනුවත්වම ආපසු හැරීමක් නොමැතිව යයි. එක් අර්ථයකින්, නූතන යුද්ධ ඇති වන්නේ ද මෙලෙසම විය හැකිය.”

“නූතනයේ යුද්ධ” ක්ෂනයේ දියත් කිරීමේදී අහම්බය මූලධාතුවක් වනු ඇති බවට නිසැක නමුත්, සමකාලීන කලාකරුවන් බොහෝ දුරට නොසලකා හරින,  සමාජයක් තුළ ඇති ප්‍රධාන “සටන්” මෙන්ම ඒවා ද සිදුවන්නේ ගැඹුරු සමාජ හා ඓතිහාසික හේතූන් සහ ගාමක බලවේග නිසා වේ. කුරොසාවා නොගැඹුරු, ධාරණාවාදී (impressionistic) දෘෂ්ටියක් ඉදිරිපත් කරන අතර, චිත්‍රපටය ඔහුගේ සාමාන්‍ය ප්‍රවේශයෙන් පීඩා විඳියි; කෙසේ නමුත් ඔහුට පැහැදිලි කුසලතා ඇති අතර සිදුවීම් ඵලදායී ලෙස මෙහෙයවයි.

විශාලතම දුෂ්කරතාවය වන්නේ කුරොසාවාගේ වර්ධනය සිදුවූ එකතැන පල්වන පොදු දේශපාලන හා සංස්කෘතිය යි. අවසානයේදී, සමහර අවස්ථාවන්හි බිහිසුණු “ශබ්ද සහ කෝපය” තිබියදීත්, ඔහුගේ චිත්‍රපට, ඔහුගේ ගෝලීය සමකාලීනයන් විසින් නිර්මාණය කරන ලද බොහෝ චිත්‍රපට මෙන්, අත්‍යවශ්‍යයෙන්ම නිෂ්ක්‍රිය වන අතර, පැත්තක් නොගත් ඒවා වේ. තැනින් තැන තවමත් හඳුනාගත හැකි වඩාත් අව්‍යාජ රැඩිකල් ආවේගයන් බොහෝ දුරට උදාසීන කර හෝ පක්ෂඝාත තත්ත්වයට පත් කර ඇත. කුරොසාවා ඇතැම් ප්‍රතිගාමී තත්වයන් සහ මානසික තත්වයන් හඳුනා ගනී, නිශ්චය කර ගනී, නමුත් ඒවා පිලිබද කුමක් කළ යුතු දැයි  නොදනී. ඔහු ඒවා ඉදිරිපත් කරයි, ඒවා පුපුරන සුලු දෙයක් බවට ගොඩනඟයි, පසුව එය ක්‍රමයෙන් මියෑදී යයි. ඔහු තවත් තත්වයක් හඳුනා ගනී, එයත්  පොම්ප කර පුම්බා හරී, එය මැකී යයි. එය වියුක්ත, චක්‍රාකාර, දොම්නස් චලනයකි. සමාජය පසුකර යන විශේෂිත අවධිය, නිශ්චිත “මේ මොහොත” මග හැරී ගොස් ඇත, නමුත්  එහි  ප්‍රතිවිරෝධතා මෙම “නිරයෙන්” මිදීමට මාර්ගය ඉදිරිපත් කරයි.

කලාකරුවන් ලෝකය විවිධ ආකාරවලින් අර්ථකථනය කර ඇත, කෙසේ වෙතත් කාරණය …[වන්නේ වෛශයික සත්‍යය අව්‍යාජව අනාවරණය කිර්‍රිම හා ලෝකය වෙනස් කිරීමයි]

කියෝෂි කුරොසාවාගේ ක්ලවුඩ් : “අයුතු ලාභ ලැබීම සහ පළිගැනීම අතිච්ඡාදනය වී විස්තාරණය වේ…” Read More »

Gaza

Workers must mobilise to halt the Zionist/imperialist extermination of the Palestinians in Gaza

Democratic Rights, english, lead article, News, politics, War, World War /

By Jordan Shilton

Reposted below is the WSWS.org Perspective published here on August 08, 2025.

Gaza
Palestinians struggle to get food and humanitarian aid from the back of a truck as it moves along the Morag corridor near Rafah, in the southern Gaza Strip, Monday, Aug. 4, 2025 [AP Photo/Mariam Dagga]

The decision by the security cabinet of Israel’s fascistic government to expand its military occupation of the Gaza Strip will mean death for hundreds of thousands of Palestinians and presages their final ethnic cleansing. Workers and young people who want to stop this barbarism must construct a socialist movement in the working class against the Zionist regime and its imperialist patrons.

The phased plan proposes the military conquest of the Gaza Strip, including Gaza City, Khan Younis and other refugee camps, where at least a million displaced Palestinians are located. Responding to tactical concerns expressed by the Israel Defense Forces Chief of Staff Eyal Zamir of an unnecessary loss of military personnel and endangering the 20 hostages still held by Hamas, open talk of permanent annexation has given way to a proposal to hold the captured areas for five months with a new security perimeter set up inside the enclave, while Hamas is eliminated and the remaining hostages are freed. This is to be followed supposedly by some unspecified form of Arab control.

Behind this rhetorical shift, mass murder and ethnic cleansing are still on the order of the day. The IDF has already issued new enforced displacement orders in parts of Gaza City in the north and Khan Younis in the south. A military spokesman said ground troops were preparing to “expand the scope of combat operations.”

One million people, around half of the enclave’s population, will initially be driven south toward the Mawasi “humanitarian zone”—a concentration camp—after which a military offensive will be launched in the ethnically cleansed area. Many of these people, who are already starving and have been displaced multiple times since the genocide began, will die en route.

This is a genocide carried out by the Zionist regime but made in Washington, Berlin and London. 

Prime Minister Benjamin Netanyahu’s ability to escalate the extermination and expulsion of the Palestinians is made possible by the unconditional support his government enjoys from the imperialist powers that have flooded weapons and other war materiel to the Zionist regime. Indeed, President Trump greenlighted Netanyahu’s plan when he declared on August 5, “So Israel is going to have to make a decision. … It’s going to be pretty much up to Israel.” 

Since the outset of Israel’s latest onslaught on Gaza in October 2023, the imperialist governments have combined their arming of Israel with efforts to crush popular opposition to the genocide at home by deploying police violence and smear campaigns branding anti-genocide activists as “antisemites.”

But the decades-long support for the Zionist regime by the imperialist powers goes back to the creation in 1948 of a Jewish-exclusivist state in the British mandate of Palestine. As the Fourth International explained in May 1948, the partition of Palestine into a Jewish state and Arab territories “is a compromise between the imperialist robbers” in the US and Britain aimed at securing their positions in the region. Partition would “throttle the anti-imperialist fight of the masses, while Zionists and Arab feudalists will vie for imperialist favours,” the Fourth International warned.

Nearly eight decades on, the imperialists can only preserve Israel as a bridgehead for their domination over the Middle East by backing the annihilation of the Palestinians.

The determination on the part of Washington and its European accomplices to facilitate the genocide and crack down on any opposition flows from their desperate striving to advance their predatory economic and geopolitical interests amid a global capitalist breakdown. The same antagonisms between the major powers that led to two world wars in the last century have created the conditions for a third imperialist world war, which threatens the very survival of humanity. 

The initial stages of this conflict are well underway, with the genocide of the Palestinians serving as a component of US imperialism’s push to secure unchallenged hegemony over the oil-rich Middle East. At the same time, the imperialist gangsters are waging a war against Russia with the aim of reducing it to a semi-colonial status and preparing a war on China to block its economic rise. The imperialists’ readiness to sanction the slaughter of an entire people provides an indication of the barbarism of which they are capable in pursuit of raw materials, markets, pools of labour and geostrategic influence.

The despotic Arab regimes continue to vie for imperialist favours and are deeply complicit in mass murder. For the Egyptian, Jordanian, Saudi and other Gulf ruling elites, their main concern is to serve as junior partners in Washington’s war of regional conquest and plunder, forming an anti-Iranian alliance, without provoking an upsurge of the oppressed Arab working class against their rule. Thus their refusal to offer any opposition to the genocide beyond hypocritical statements of concern and proposals to orchestrate the expulsion of the Palestinians, i.e., carry out a crime against humanity more “humanely.” On the very day that Netanyahu discussed the expansion of military operations in Gaza with his security cabinet, Egypt inked a joint deal with the Zionist regime for the export of natural gas worth an estimated $35 billion.

The Zionists and their imperialist paymasters have succeeded for nearly two years in carrying through their criminal “final solution” of the Palestinian question thanks above all to the despicable conduct of the social democratic parties, trade unions and their political hangers-on. Parties like Labour in Britain and Germany’s Social Democrats that are in government have supplied Netanyahu’s fascist regime with weapons and military equipment and outlawed popular opposition. The trade unions in all of the major imperialist centres have systematically suppressed opposition in the working class to the genocide, ignoring the appeal of Palestinian trade unions at its outset for global solidarity actions to halt Israel’s onslaught.

Millions of workers and young people have taken to the streets around the world to express their outrage over the genocide. However, the social democratic and Stalinist parties, as well as the pseudo-left organisations and campaign groups in their orbit, have shackled protesters to the bankrupt strategy of moral appeals meant to pressure the very imperialist war criminals responsible for butchering the Palestinians.

The urgent task facing the working class in the imperialist centres is to mobilise its immense social power to halt the Gaza genocide and the war machine responsible for its implementation. Workers throughout manufacturing, transportation, and other key sectors must organise themselves in defiance of the union bureaucracy to fight for the following demands:

  • An immediate halt to shipment of all weapons to Israel.
  • The boycott of all trade and other economic activity with Israel.
  • US, European and other corporations assisting Israel in carrying out the genocide must be indicted and prosecuted.
  • The arrest of Israeli officials for war crimes.
  • The end of repression of the opposition to the Gaza genocide.
  • The immediate and unhindered access to Gaza for the supply of aid via all available land crossings.

These demands can only be enforced through the initiation of an industrial and political struggle by the working class. This week’s strike at Boeing, at the very heart of the US war machine, underscores the real basis for the development of a mass movement against imperialist war and the horrendous crimes it produces.

Strikes and a refusal to produce and handle goods destined for Israel must be combined with sustained efforts to broaden the struggle to other sections of workers and young people. Resolutions should be adopted by workers and delegations sent to other workplaces aimed at mobilising the working class all over the world to stop imperialist barbarism by taking up the fight for socialism.

Workers must mobilise to halt the Zionist/imperialist extermination of the Palestinians in Gaza Read More »

0a01030a1de5b275f761d943e2890cd1545530d4

යුරෝපීය සංගමය-චීන සමුළුව: බීජිං සහ බ්‍රසල්ස් අතර තියුණු ආතතීන්

economics, english, politics & economics, Trade War, World Economy /
පීටර් ෂ්වාස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) 2025 ජුලි 25 දින ‘European Union-China summit: sharp tensions between Beijing and Brussels’ යන හිසින් පලවූ පීටර් ෂ්වාස් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි.

එක්සත් ජනපදයේ ආක්‍රමණශීලී වෙලඳ යුද්ධ ප්‍රතිපත්තිය අනෙකුත් කාර්මික රටවල් සහ කලාප වඩාත් සමීප කරනු ඇතැයි දිගු කලක් තිස්සේ අපේක්ෂාවන් පැවතුනි. කෙසේ වෙතත්, චීනය සහ යුරෝපා සංගමය (EU) අතර බ්‍රහස්පතින්දා සමුළුව ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශාවට යොමු කරයි. බීජිං සහ බ්‍රසල්ස් අතර ආතතීන් වසර ගණනාවක් තිස්සේ මෙතරම් ඉහළ මට්ටමක නොතිබුණි.

Image Not Found

චීන අගමැති Li Qiang, වමේ සිව්වන , යුරෝපීය කොමිසමේ සභාපති Ursula von der Leyen, දකුණ තුන්වන , යුරෝපීය කවුන්සිලයේ සභාපති Antonio Costa, දකුණ දෙවන , සහ විදේශ කටයුතු සහ ආරක්ෂක ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ ඉහළ නියෝජිත සහ යුරෝපීය කොමිසමේ උප සභාපති Kaja Kallas, දකුණට, 2025 ජුලි 24 බ්‍රහස්පතින්දා , චීන මහජන මහා ශාලාවේදී රැස්වීම ආරම්භයේදී සවන් දෙයි. [AP ඡායාරූපය/Andres Martinez Casares]

එක්සත් ජනපදය සිය තීරුබදු මගින් සෑම පාර්ශ්වයකටම හානි කරන බවට නිරන්තරයෙන් චෝදනා කරන යුරෝපීය සංගම් කොමිසමේ (EU) සභාපති Ursula von der Leyen,  ට්‍රම්ප් පන්නයේ වෙළඳ සම්බාධක මගින් චීනයට තර්ජනය කලාය. චීනය සහ යුරෝපා සංගමය අතර සබඳතා “හැරවුම් ලක්ෂයක” පවතින බවට ඇය අනතුරු ඇඟවීය. වෙළඳ සබඳතාව “අතිශයින් අසමතුලිත” වූ අතර, ද්විපාර්ශ්වික සබඳතා නැවත තුලනය කිරීම “අත්‍යවශ්‍ය” බව ඇය පැවසුවාය. චීනය රාජ්‍ය සහනාධාර ලත් අධි-ධාරිතාවෙන් ලෝක වෙලඳපොලවල් තුළට තල්ලු කර ගැනීම දිගටම කරගෙන යන්නේ නම්, “යුරෝ සංගමයට එහි වත්මන් මට්ටමේ විවෘත භාවය පවත්වා ගැනීම ඉතා අපහසු වනු ඇත” යි ඇය පැවසුවාය. 

එවන් ආකාරයේ 25 වැන්න වූ සමුළුව, යුරෝපා සංගමය සහ චීනය අතර රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික සබඳතා පිහිටුවීමේ 50 වැනි සංවත්සරය සැමරීම සඳහා අරමුණු කරන ලදී. මෙම සබඳතා කිසිදා ආතතියෙන් නිදහස් ව නොතිබුණි. යුරෝපීය ආයෝජන සහ භාණ්ඩ සඳහා චීනයට ප්‍රවේශය, ප්‍රකාශන හිමිකම් සහ පේටන්ට් බලපත්‍ර සදහා ආරක්ෂාව, ප්‍රපාතන මිල ගණන් (dumping prices- විශේෂයෙන් විදේශ වෙළඳපළවල තරගකාරී වීම සදහා මිල බොහෝ අඩු කිරීම) සහ සහනාධාර සහ තවත් බොහෝ ගැටලු සම්බන්ධයෙන් ආරවුල් ඇති වී තිබේ. චීනයට පීඩනය යෙදීම සඳහා යුරෝපා සංගමය ටිබෙටයේ සහ ෂින්ජියැන්ග්හි වාර්ගික සුළුතරයන්ගේ තත්ත්වය ද ප්‍රයෝජනයට ගෙන ඇත.

චීනයට එරෙහි වෙලඳ යුද පියවර පිලිබඳ වොන් ඩර් ලේයන්ගේ තර්ජනය පෙන්නුම් කරන්නේ තීරුබදු පැනවීම එක්සත් ජනපද ජනාධිපති ට්‍රම්ප්ගේ පුද්ගලික විකාරයක් නොව, ධනේශ්වර පද්ධතියේ ගෝලීය අර්බුදයට ප්‍රතිචාරයක් බවයි. පළමු හා දෙවන ලෝක යුද්ධ ආසන්නයේ දී මෙන්, අමුද්‍රව්‍ය, වෙලඳපොලවල් සහ ලාභ සඳහා අරගලය තවදුරටත් සාමකාමී තරඟයකින් නොව, බලහත්කාරයෙන්, බ්ලැක්මේල් සහ මිලිටරි බලය හරහා ගෙන යනු ලැබේ.

කෙසේ වෙතත්, ආර්ථික සබඳතා විශාල ලෙස වර්ධනය වී ඇත. 2024 දී, යුරෝපා සංගමය සහ චීනය අතර භාණ්ඩ හා සේවා වෙළඳාමේ වටිනාකම යුරෝ බිලියන 845 කට වඩා වැඩි විය. මෙය ලෝක වෙලඳාමෙන් සියයට 30කට යන්තම් අඩු ප්‍රමාණයකට අනුරූප වේ. EU යනු චීනයේ වැදගත්ම වෙළඳ සහකරු වන අතර චීනය යුරෝපා සංගමයේ හි දෙවන විශාලතම වෙලඳ ගනුදෙනුකරු වේ.

චීන අපනයනය, ආනයනය මෙන් දෙගුණයකටත් වඩා වැඩි ය. 2024 දී යුරෝපා සංගමය චීනය සමඟ යුරෝ බිලියන 300 කට වඩා වැඩි වෙළඳ හිඟයක් වාර්තා කළේය. විශේෂයෙන්ම චීනය තවදුරටත් යුරෝපීය සංගත සඳහා අඩු වැටුප් වේදිකාවක් සහ විකුණුම් වෙලඳපොලක් ලෙස පමණක් සේවය නොකරන අතර, විදුළි මෝටර් රථ, දුර්ලභ ඛනිජ (rare earths) සහ වැඩි වැඩියෙන් AI වැනි තාක්ෂණයන්හි ලෝක ප්‍රමුඛයා බවට පත් වී ඇති බැවින්, පරතරය පුළුල් වෙමින් පවතී.

2020 දීත්, Volkswagen සියයට 19 ක වෙළඳපල කොටසක් සතුව චීනයේ ප්‍රමුඛතම මෝටර් රථ නිෂ්පාදකයා වූ නමුත් එතැන් සිට එම කොටස සියයට 12 දක්වා අඩු වී ඇත. අනෙක් අතට, චීන වෙළඳ නාම පසුගිය වසර පහ තුළ ඔවුන්ගේ වෙළඳපල කොටස සියයට 36 සිට 69 දක්වා වැඩි කරගන ඇත. මෙයට ප්‍රධාන වශයෙන් හේතු වී ඇත්තේ මිල අඩු, උසස් තත්ත්වයේ විදුලි මෝටර් රථ නිෂ්පාදනය කිරීමයි.

පසුගිය ගිම්හානයේදී යුරෝපා සංගමය චීන මෝටර් රථ සඳහා මූලික සියයට 10ක තීරුබදු මත්තෙහි සියයට 17 සිට 35 දක්වා අමතර අධිභාර පැන වූයේ  ඒවා යුරෝපීය වෙලඳපොලද ජයගැනීම වැලැක්වීම සඳහාය. බොහෝ නවීන තාක්ෂණයන් සඳහා අත්‍යවශ්‍ය වන දුර්ලභ ඛනිජ මත චීනයට ගෝලීය ඒකාධිකාරයක් බදු තත්වයක් ඇත.

චීනයේ ආර්ථික නැගීම කෙරෙහි යුරෝපා සංගමය අතිශය ආක්‍රමණශීලී ලෙස ප්‍රතිචාර දක්වයි. ඒ අතරම, ආර්ථික බැඳීම් සම්පූර්ණයෙන් බිඳ නොදැමීමට උත්සාහ කරයි. යුරෝපා සංගමයේ විශාලතම වෙලඳ සහකරු වන එක්සත් ජනපදය පැනවීමට තර්ජනය කරන දණ්ඩන තීරුබදු සමග එක් වූ කල මෙය විනාශකාරී ආර්ථික ප්‍රතිවිපාකා ඇති කරනු ඇත.

චීනයේ පාර්ශ්වයෙන්, එහි නායකත්වය වැඩිදුර ආර්ථික සහයෝගීතාව සඳහා තම උනන්දුව අවධාරනය කර ඇතත්, යුරෝපීය බ්ලැක්මේල් තර්ජන වලට යටත් වීමට එය සූදානම් නැත. යුරෝපා සංගම් නායකයින් සමඟ පැවති සාකච්ඡාවකදී ජනාධිපති ෂී ජින්පින් ප්‍රකාශ කළේ චීනය සහ යුරෝපා සංගමය අතර බැඳියා ගැටුම් (conflicts of interest) හෝ භූ දේශපාලනික ප්‍රතිවිරෝධතා නොමැති බවයි. යුරෝපා සංගම් වෙලඳපොල විවෘතව පවතිනු ඇතැයිද, යුරෝපීය පාර්ශවය “සීමාකාරී ආර්ථික හා වෙළඳ උපකරණ භාවිතා කිරීමෙන් වැළකී සිටිනු ඇතැයිද ” යනුවෙන් බලාපොරොත්තු වන බව ඔහු පැවසීය.

චීනයට එරෙහිව දැඩි ආස්ථානයක් ගැනීම මගින්  යුරෝපා සංගමය එක්සත් ජනපදය සමඟ ඇති තීරුබදු ගැටුමේ දී වාසිදායක එකඟතාවයකට එළඹෙනු ඇති බවටද බීජිනය බිය වේ. යුරෝපා සංගමය දැනටමත් චීනයට දේශපාලන හා මිලිටරි පීඩනය වැඩි කරමින් සිටී.

යුක්රේනය සමඟ යුද්ධයේදී, චීනය රුසියාවේ  තෙල් මිල දී ගෙන, බටහිර සම්බාධක මගහරිමින් ද්විත්ව භාවිත සංරචක (dual-use components), එනම් ආයුධ නිෂ්පාදනය සඳහා ද භාවිතා කළ හැකි සංරචක සැපයීමෙන් රුසියාවට සහාය දෙන බවට චෝදනා කිරීම සමුළුව පුරාවටම පුනරාවර්තිත තේමාවක් විය. රුසියාවේ මිලිටරි-කාර්මික පදනමට ද්‍රව්‍යමය ආධාර ලබා නොදෙන ලෙසත් යුද්ධය අවසන් කිරීමට එහි බලපෑම භාවිතා කරන ලෙසත් යුරෝපා සංගමය චීනයෙන් ඉල්ලා සිටියේය.

බීජිංහි සමුළුවට පෙර දින, යුරෝපා සංගම් නියෝජිතයෝ ටෝකියෝ හි පැවති යුරෝපා සංගම්-ජපාන සමුළුවකට සහභාගී වූ අතර ආයුධ කර්මාන්තයේ සමීප සහයෝගීතාව සඳහා සහ තීරණාත්මක අමුද්‍රව්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ උපායමාර්ගික යැපීම් අඩු කිරීම සම්බන්ධයෙන් එකඟ වූහ. මෙම තීරණ දෙකම චීනය ඉලක්ක කර ගත් ඒවාය. ජපානය, නේටෝවේ ද සහාය ලබන, චීනයට එරෙහි යුද්ධය සඳහා එක්සත් ජනපද සූදානම සමග  දැඩි ලෙස සම්බන්ධ වී සිටී.

ඒ අනුව යුරෝපා සංගම්-චීන සමුළුව කිසිදු දැනෙන ප්‍රතිඵලයකින් තොරව අවසන් විය. මුලින් එය දින දෙකක් පැවැත්වීමට නියමිතව තිබූ අතර, එය එවිටමත් දිනකට කෙටි කර තිබුණි. ඒකාබද්ධ අවසන් ප්‍රකාශයක් නොවුණි. තීරණාත්මක අමුද්‍රව්‍ය බෙදා හැරීම ප්‍රමාද වූ විට උපදේශන යාන්ත්‍රණයක් සහ දේශගුණික ආරක්ෂාව සඳහා බැඳීමක් නොමැති කැපවීමක් පමණි එකඟ වූ සියල්ල වූයේ.

විරැකියාව, සමාජ වියදම් කප්පාදුව සහ වෙඩි උණ්ඩ සදහා ගොදුරු ලෙස භාවිතාව වැනි බර පැන කරගැසීමට සිදුවන කම්කරු පන්තියේ උරමතින් වෙලඳ යුද්ධ සහ යුද්ධ දියත් කෙරේ. එය බෙදීමට ලක්වීම හා ජාතිකවාදී උද්ඝෝෂණ විය ගසට  යොදා ගැනීමට ඉඩ නොදිය යුතුය. එය ජාත්‍යන්තරව එක්සත් වී ධනවාදය පෙරලා දැමීම සඳහා සටන් කළ යුතුය. දැවැන්ත තාක්‍ෂණික වර්ධනයන් විනාශ කිරීමේ මාධ්‍යයක් බවට පත් කිරීම වෙනුවට සමාජ ප්‍රගතිය සඳහා සේවයට යෙදවිය හැක්කේ මේ ආකාරයෙන් පමණි.

යුරෝපීය සංගමය-චීන සමුළුව: බීජිං සහ බ්‍රසල්ස් අතර තියුණු ආතතීන් Read More »

Palestine

Mobilize the working class to stop the Gaza genocide!

Democratic Rights, english, Living Conditions, News, politics, politics & economics, War, World War /

By WSWS Editorial Board.

Reposted below is the WSWS Editorial Board Statement published on wsws.org here on July 24, 2025.

Palestine
Palestinians carry boxes containing food and humanitarian aid packages delivered by the Gaza Humanitarian Foundation, a U.S.-backed organization approved by Israel, in Rafah, southern Gaza Strip, Tuesday, May 27, 2025 [AP Photo/Abdel Kareem Hana]

Every day brings new reports of the genocidal violence the Israel Defense Forces (IDF) are unleashing on the defenseless Palestinian population. With food distribution to Gaza reduced to a trickle, dozens of Palestinians are dying of hunger each day, and more than 1,000 have been shot by IDF forces while trying to reach aid distribution points.

In Deir al-Balah, raided by Israel on Sunday, Palestinians returning to their homes are met with scenes of devastation—“complete destruction,” as one resident described it in comments to CNN. “There is nothing that indicates a source of life.”

World Health Organization Director-General Tedros Adhanom Ghebreyesus said on Wednesday that the people of Gaza are confronting “mass starvation … a large proportion of the population of Gaza is starving.”

While the Israeli government is carrying out these atrocities, the United States and the major European imperialist powers are directly complicit. For nearly two years, they have armed and financed Israel as it wages genocide in Gaza, criminalized domestic opposition to the slaughter, and politically justified this historic crime—one that ranks alongside the atrocities committed by the Nazis during World War II.

A coalition of European powers and other close allies of US imperialism issued a cynical statement Monday trying to wash themselves of responsibility.

In the statement, Britain, France, Italy, Spain, Canada, Japan, Australia and New Zealand, along with a number of smaller powers now acknowledge Israel’s undeniable resort to mass murder. Yet they remain steadfast in their support for the Zionist regime. Refusing to call the Gaza war a genocide, they offer only vague euphemisms while fully endorsing the policies of Washington, which alongside Berlin, is the main provider of arms to Israel.

They state, “The Israeli government’s aid delivery model is dangerous, fuels instability and deprives Gazans of human dignity. We condemn the drip feeding of aid and the inhumane killing of civilians, including children, seeking to meet their most basic needs of water and food. It is horrifying that over 800 Palestinians have been killed while seeking aid.” Calling for a “permanent ceasefire,” they conclude, “We reaffirm our complete support to the efforts of the US … to achieve this.”

But Washington is not seeking peace, any more than Israel is focused on delivering aid to Gaza. For nearly two years, the United States has shipped bombs, artillery, drones and other weapons used by Israel to target hospitals, refugee camps, medics and starving women and children. From the outset, top Israeli officials openly declared their genocidal aims, referring to Palestinians as “human animals” and invoking the Biblical command to exterminate the “seed of Amalek.”

Six months ago, Trump pledged that Washington would “take over” Gaza, expel the Palestinians, “level it out” and turn it into a beach resort, the “Riviera of the Middle East.” Now, Israeli officials are moving to implement this plan, which has underpinned their policy from the beginning. On Tuesday, in the Knesset, fascist Israeli Finance Minister Bezalel Smotrich called on Israel to “conquer and settle Gaza,” declaring, “We have strong support from President Trump to turn Gaza into a prosperous region, a coastal city with settlement and employment.”

The statement from the European imperialist powers refrains from labeling the Israeli war a genocide and ethnic cleansing, but they are well aware that this is what is taking place. Indeed, their statement declares: “Proposals to remove the Palestinian population into a ‘humanitarian city’ are completely unacceptable. Permanent forced displacement is a violation of international humanitarian law.” Nonetheless, they cynically embrace US policy under the banner of peace.

The imperialist powers support Israel’s genocide because it is in line with their geopolitical interests. If Israel’s actions conflicted with those interests, they would be halted immediately. As German Chancellor Friedrich Merz bluntly admitted, “Israel is doing the dirty work for all of us.” Backed and armed by the United States, Britain, France, Spain, Italy, Canada and Australia, the Zionist regime functions as a proxy for imperialist domination of the oil-rich Middle East.

Mass and growing opposition to Israel’s crimes exist throughout the world. What is lacking is a clear program and perspective. The International Committee of the Fourth International and its affiliated Socialist Equality Parties insist that the genocide will not be stopped through appeals to the very capitalist governments carrying out and enabling the genocide. What is urgently required, and what has not yet occurred, is the independent eruption of the working class onto the political stage.

We propose that workers and young people throughout the world raise definite demands, including:

An immediate halt of shipment of all weapons to Israel. Since the beginning of the genocide, it is estimated that Israel has received some $25 billion in weapons and other assistance. The vast majority of bombs dropped on Palestinian homes has been provided by the United States and the European imperialist powers.

The boycott of all trade and other economic activity with Israel. The ability of the Israeli state to carry out the genocide must be halted by crippling its economic foundations. A recent comment in the Financial Times noted that since October 2023, Israel’s stock market has been the “best-performing in the world,” with an influx of foreign capital fueling the wealth of the ruling elite and financing the Zionist regime’s ability to murder Palestinians.

US, European and other corporations assisting Israel in carrying out the genocide must be indicted and prosecuted. The ruling class internationally is arming Israel behind the backs of the population and reaping vast profits by providing the IDF weapons, AI and surveillance infrastructure, just as corporations like IG Farben profited from making Zyklon B gas for the gas chambers the Nazis used to kill Jews. Washington retaliated against UN Special Rapporteur Francesca Albanese’s denunciation of this “economy of genocide” by revoking her visa and freezing her bank accounts.

The arrest of Israeli officials for war crimes. International arrest warrants have already been drawn up against many Israeli leaders, including Prime Minister Benjamin Netanyahu, but are ignored by the imperialist powers. Moreover, serving in the IDF are many citizens of the US and European countries. They should be subject to arrest and prosecution if it is determined that they in any way contributed to the genocide.

The end of repression of the opposition to the Gaza genocide. Capitalist governments, including those that signed this week’s statement, have relentlessly criminalized opposition to the genocide. They have carried out mass arrests against organizations criticizing it, launched bloody police assaults on pro-Gaza protests, and prosecuted defenders of Gaza on bogus terrorism or antisemitism charges. Workers and youth must fight to defend those who come out in defense of Gaza, for charges against them to be dropped and to end the repression of their activities.

These demands will not be achieved through appeals to the governments and institutions responsible for the genocide. It requires the intervention of the international working class through strikes, walkouts and other forms of independent action. This means organizing outside the stranglehold of the trade union apparatus, which in every country has done nothing to stop the slaughter in Gaza.

The struggle must unify workers across all borders—Palestinian, Israeli, American, European and beyond—in a common fight against imperialist war, genocide and the capitalist system that produces them. This includes Israeli workers, who must reject the Zionist regime and its crimes. There are significant layers of the Israeli population who are horrified by the actions of their government. In earlier decades, the Israeli state honored non-Jews who resisted the Nazis as “righteous among the nations.” Today, Israelis who recognize the criminal character of the genocide must speak out and take action.

The fight against the genocide in Gaza is inseparable from the fight against the expanding global imperialist war, of which it is a component part. The aim of the imperialist powers to create a “new Middle East” under their domination is inseparable from their broader war plans against Russia and China. 

The World Socialist Web Site, the International Committee of the Fourth International and its affiliated Socialist Equality Parties call for an end to the Gaza genocide through the building of a new international anti-war movement. This movement must be grounded in the working class and based on a revolutionary socialist program. Its goal must be to abolish the capitalist profit system, which is the root cause of war.

Mobilize the working class to stop the Gaza genocide! Read More »

Bebel

ඕගස්ට් බෙබෙල් සහ කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන පිබිදීම

art & culture, art and culture, history, lead article, Marxist Theory, politics /

“ඕගස්ට් බෙබෙල් සහ කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන පිබිදීම” – August Bebel and the political awakening of the working class – යන මෙම ලිපිය ජර්මානු සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ නිර්මාතෲ වන ඕගස්ට් බෙබෙල්ගේ මරණයෙන් සියවන සංවත්සරය නිමිත්තෙන් 2013 අගෝස්තු මස ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියට උල්රිච් රිපර්ට් විසින් ලියන ලද එකකි. එය සිංහලට පරිවර්තනය කොට අපි අප පක්ෂයේ (සසප) සහෝදරවරුන්ගේත්, කම්කරුවන්ගේත් අවඪානය සදහා මෙහි පලකරමු. 

Bebel
Bebel, c. 1900

ජර්මානු සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ (SPD) මුල් ඉතිහාසය, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ (ICFI) කේඩරය සඳහා තීරණාත්මක පාඩම් ගෙන එයි. 1869 දී ඕගස්ට් බෙබෙල් සහ විල්හෙල්ම් ලිබ්නෙක්ට් විසින් – මාක්ස් සහ එංගල්ස්ගේ දේශපාලන මග පෙන්වීම යටතේ – ආරම්භ කරන ලද SPD, විද්‍යාත්මක සමාජවාදයේ මූලධර්ම මත පදනම්ව කම්කරු පන්තියේ මහජන විප්ලවවාදී පක්ෂයක් ගොඩනැගීමේ පළමු අඛණ්ඩ උත්සාහය නියෝජනය කළේය. එය ජර්මනිය පුරා ලක්ෂ සංඛ්‍යාත කම්කරුවන් දැනුවත් කර සංවිධානය කළ අතර, ධනවාදයේ මිනීවළවල් හාරන්නන් ලෙස ඔවුන්ගේ ඓතිහාසික භූමිකාව පිළිබඳ සවිඥානකත්වයක් ඔවුන් තුළ ඇති කළේය.

උල්රිච් රිපර්ට්ගේ ලිපිය, ඕගස්ට් බෙබෙල් සහ කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන පිබිදීම පිලිබද මෙම ඉතිහාසයට වටිනා ප්‍රවේශ ලක්ෂ්‍යයක් සපයයි. එය දක්ෂ කම්කරුවෙකුගේ සිට මාක්ස්වාදී නායකයෙකු සහ කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී අධ්‍යාපනඥයෙකු දක්වා බෙබෙල්ගේ පෞද්ගලික ගමන් පථය කෙරෙහි අවධානය යොමු කරයි. නමුත් චරිතාපදානයකට වඩා, ලිපිය ලෝක ඉතිහාසයේ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යයක් ඉස්මතු කරයි: එනම්, කම්කරු පන්තිය දේශපාලනිකව ස්වාධීන බලවේගයක් ලෙස මතුවීම යි.

කෙසේ වෙතත්, පළමුවන ලෝක යුද්ධය පුපුරා යාමේදී ජර්මානු අධිරාජ්‍යවාදයට සහාය දීමට 1914 යුද ණය සදහා පක්ෂ වෙමින් SPD ය කළ පාවාදීමෙන් කූටප්‍රාප්තියට පත් වූ එහි පරිහානිය, අනුභූතිවාදය (empiricism) සහ මතුපිට පෙනුමට යටත් වීම තුළ මුල් බැසගත් ජාතික අවස්ථාවාදයේ මාරාන්තික ප්‍රතිවිපාක හෙළි කළේය. එස්පීඩී නායකත්වය ගත් තීරණය අහම්බයක් හෝ පුද්ගල දුර්වලතාවයක ප්‍රතිඵලයක් නොව, මාක්ස්වාදී මූලධර්මවලින් දීර්ඝ කාලයක් පසුබැසීමක ප්‍රතිඵලයකි.

මෙම පරිහානියේ හදවතේ තිබුණේ අනුභූතිවාදයට හැරීමයි – එය යටින් පවතින පන්ති ප්‍රතිවිරෝධතා විශ්ලේෂණය කිරීම වෙනුවට ක්ෂණික පෙනුම සහ මතුපිට කරුණු මතු කරන ක්‍රමයකි. මෙය SPD නායකත්වය ජාතික රාජ්‍යයට, නෛතික පාර්ලිමේන්තු රාමුවලට සහ ක්‍රමයෙන් ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ මිත්‍යාවන්ට අනුවර්තනය වීමට හේතු විය. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ නිර්ධන පංති ජාත්‍යන්තරවාදය අතහැර දැමීම, පක්ෂය ධනේශ්වරයේ අවශ්‍යතාවලට යටත් කිරීම සහ එය විප්ලවයට බාධාවක් බවට පරිවර්තනය වීමයි.

ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ කේඩරය අත්‍යවශ්‍ය පාඩම උකහා ගත යුතුය: විප්ලවවාදී, ජාත්‍යන්තරවාදී සහ අපෝහක ඉදිරිදර්ශනයක් පවත්වා ගැනීමේ සටන සඳහා කිසිදු මහජන සහයෝගයක් හෝ ඓතිහාසික කීර්තියක් ආදේශ කළ නොහැක. එබැවින් රිපර්ට්ගේ ලිපිය SPD හි නැගීම හා පරිහානිය පිළිබඳ ක්‍රමානුකූල අධ්‍යයනයට පූර්විකාවකි – අද විප්ලවවාදී පක්ෂය ගොඩනැගීමට කැපවී සිටින විප්ලවවාදීන්ට මෙම ඉතිහාසය අත්‍යවශ්‍ය පාඩම් ගෙන දේ.

***

ඕගස්ට් බෙබෙල් මිය ගියේ වසර 100 කට පෙර මේ මාසයේය. ජර්මානු සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ (SPD) නිර්මාතෘ 1913 අගෝස්තු 13 වන දින ස්විට්සර්ලන්තයේ පැසුග් ස්පා නගරයේ දී හෘදයාබාධයකින් මිය ගිය බවට වූ පුවත ලොව පුරා කර්මාන්තශාලා සහ කම්කරු පන්ති දිස්ත්‍රික්කවල කම්පනයක් සහ ශෝකයක් ඇති කළේය. බෙබෙල් වැඩ කරන ජනතාව විසින් ආදරය කරන ලද අතර “කම්කරු කයිසර්” යන පදවි නාමයෙන් ගෞරවයට පාත්‍ර විය.

එයට ආසන්නයේම බෙබෙල්ට උපහාර දක්වමින් ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි මෙසේ ලිවීය: “යුරෝපීය සමාජවාදයේ සමස්ත යුගයක්ම ගෙවී යමින් තිබේ.” බෙබෙල් “නැගෙමින් පවතින නව පන්තියේ මුරණ්ඩු සහ නොසැලෙන ව්‍යාපාරය මූර්තිමත් කළේය… මෙම දුර්වල හා මැලවී වී ගිය මහලු මිනිසා මුළුමනින්ම අධිෂ්ඨානයෙන් සාදන ලද, තනි ඉලක්කයක් කරා පුහුණු කරන ලද බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි. ඔහුගේ චින්තනයේ, ඔහුගේ ප්‍රකාෂනයේ ව්‍යක්තභාවයේ සහ ඔහුගේ සාහිත්‍ය කෘති තුළ, එම ඉලක්කය කරා කෙලින්ම යොමු නොවූ බුද්ධිමය ශක්තියේ ක්ෂය වීමක් සඳහා ඔහු කිසි විටෙකත් ඉඩ නොදෙනු ඇත; ඔහු වාගාලංකාරයේ සතුරෙකු පමණක් නොව, ගර්විත සෞන්දර්යාත්මක හැඩදැමීමටද සම්පූර්ණයෙන්ම ආගන්තුක විය.  ඒ සමගම ඔහුගේ දේශපාලන ආත්මයේ ඉහළ සුන්දරත්වය ඒ තුළ ගැබ්ව තිබුණි. ඔහු තුළින්ම ඔහු පිළිබිඹු කලේ, තම නිදහස් පැය කිහිපය තුළ ඉගෙන ගන්නා, සෑම මිනිත්තුවක්ම අගය කරන සහ අත්‍යවශ්‍යම දේ ගිජු ලෙස ගිල ගන්නා පන්තියයි.” [ දේශපාලන පැතිකඩ: යුගයක් ගෙවී යයි (බෙබෙල්, ෂොරෙස්  සහ වයිලන්ට්), දෙසැම්බර් 1915-[Political Profiles: An Epoch Passes (Bebel, Jaurès and Vaillant), December 1915]

ට්‍රොට්ස්කි, බෙබෙල්ව පළමු ලෝක යුද්ධය ආසන්නයේ පැරිසියේ අවන්හලකදී ඝාතනය කරන ලද ප්‍රංශ සමාජවාදී ෂෝන් ෂොරෙස් (Jean Jaurés)  සමඟ සංසන්දනය කළේය. ෂොරෙස්- න්‍යායික පාණ්ඩිත්‍යය, කාව්‍යමය මනඃකල්පිතය සහ වංශාධිපති විලාසයෙන් සලකුණු වූ ලේඛන සහ දේශන පිලිබද ප්‍රංශ දර්ශනවාද මහාචාර්යවරයා සහ ජර්මානු හස්ත කර්මාන්තකරුවෙක් වීම නිසා ප්ලෙබියානු (plebean) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට සමාන න්‍යායික දෘෂ්ටියක් තිබූ – බෙබෙල් යන දෙදෙනාම වසර 100 කට පෙර යුද්ධය සමග අවසන් වූ ඓතිහාසික කාල පරිච්ඡේදය සංකේතවත් කළහ.

ට්‍රොට්ස්කි මෙසේ සඳහන් කළේය: “බෙබෙල් භෞතිකවාදියෙක්, ෂොරෙස් සාරසංග්‍රහවාදී විඥානවාදියෙක් (eclectic idealist), බෙබෙල් මාක්ස්වාදයේ මූලධර්මවල නොසැලෙන ආධාරකරුවෙක්, ෂොරෙස් ප්‍රතිසංස්කරණවාදියෙක්, අමාත්‍යවාදියෙක් යනාදී වශයෙන්. නමුත් දේශපාලනයේ මේ සියලු වෙනස්කම් තිබියදීත්, ඔවුන් ජර්මානු සහ ප්‍රංශ සංස්කෘතියේ ප්‍රිස්මය හරහා එකම ඓතිහාසික යුගයක් පිළිබිඹු කළහ. මෙය ජාත්‍යන්තර සබඳතාවල මෙන්ම දේශීය සබඳතාවල ද- සන්නද්ධ සාමයේ යුගය විය.”

මාක්ස් සහ එංගල්ස්ගේ සමීපතමයෙක් වූ ඔහුට වඩා අවුරුදු 14 ක් වයසින් වැඩි වූ විල්හෙල්ම් ලිබ්නෙක්ට් සමඟ සමීප සහයෝගයෙන්, ඕගස්ට් බෙබෙල් ජර්මානු කම්කරු පන්තිය පුබුදුවා හලේය. එතෙකුදු වුවත්, 1914 ව්‍යසනය වැළැක්වීමට ඔහුට නොහැකි විය.

බෙබෙල් විසින් අඩ සියවසකට අධික කාලයක් වෙහෙස නොබලා සිදු කරන ලද දැවැන්ත හා සාර්ථක දේශපාලන හා සංස්කෘතික අධ්‍යාපනික කටයුතුවල තීරණාත්මක පාඩම් රාශියක් අඩංගු වේ. ඒවායින් දෙකක් මෙහිදී සාකච්ඡා කෙරේ.

පළමුව, මාක්ස්වාදයේ ධජය යටතේ විප්ලවවාදී සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන් විසින් සාක්ෂාත් කරගත් දියුණුව, වැඩ කරන පුළුල් මහජනතාව ස්වාධීන දේශපාලන භූමිකාවක් ඉටු කිරීමට අසමත් බවටත්, “පහළින් එන ව්‍යාපාරයක්” අනිවාර්යයෙන්ම දක්ෂිණාංශික දිශාවකට වර්ධනය වන බවටත් පැතිර පවතින සංකල්ප ප්‍රතික්ෂේප කරයි. සුලු ධනේශ්වර බුද්ධිමතුන්ගේ නියෝජිතයින්, සියල්ලටත් වඩා ෆ්‍රැන්ක්ෆර්ට් ගුරුකුලය (හෝර්කයිමර්, ඇඩෝර්නෝ, මාර්කූස්, හබර්මාස් සහ වෙනත් අය-Horkheimer, Adorno, Marcuse, Habermas and others) සමඟ සම්බන්ධ  වූවන්, 1933 ව්‍යසනයෙන් වඩාත්ම අශුභවාදී පාඩම් උකහා ගත්හ. හිට්ලර්ගේ ජයග්‍රහණයට කම්කරු පන්තිය වගකිව යුතු බව ඔවුහු අවධාරනය කළහ.

ඇත්ත වශයෙන්ම, හිට්ලර්ගේ කේන්ද්‍රීය කර්තව්‍යය වූයේ සංවිධානාත්මක කම්කරු ව්‍යාපාරය සහ එය සටන් කළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් සහ සමාජ ජයග්‍රහණ විනාශ කිරීමයි. 1933 මාර්තු 24 වන දින සියලුම ධනේශ්වර පක්ෂ හිට්ලර්ට හදිසි බලතල ප්‍රදානය කරන නීති සම්පාදනයට පක්ෂව තීරණාත්මකව ඡන්දය දුන්නේ මේ නිසාය.

සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන්ගේ මාක්ස්වාදී නායකත්වය යටතේ කම්කරු පන්තිය විසින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් සහ සමාජ ජයග්‍රහණ සඳහා සටන් කළ බව ඓතිහාසික සත්‍යයකි. මේවාට සර්වජන ඡන්ද අයිතිය, නිදහස් පොදු අධ්‍යාපනය, පිරිමින්ගේ සහ කාන්තාවන්ගේ සමානාත්මතාවය, පැය අටේ වැඩ කරන දිනය සහ SPD හි වර්ධනය වන බලපෑම සහ නැගීම පිළිබඳ බියෙන් බිස්මාර්ක් විසින් හඳුන්වා දුන් අනිවාර්ය සමාජ රක්ෂණ වැඩසටහන් ඇතුළත් වේ.

බෙබෙල්ගේ එස්පීඩීය කම්කරු පන්තිය තුළ ගැබ් වූ දැවැන්ත ශක්තිය නිර්මාණාත්මක බලය සහ සංස්කෘතික විභවය හෙළිදරව් කළේය.

බෙබෙල් යටතේ එස්පීඩී පක්ෂයේ නැගීම, වෘත්තීය සමිති කම්කරු පන්තියේ ප්‍රධාන සංවිධාන බවට කරන ප්‍රකාශය ද විකණ්ඩනය කරයි. යථාර්ථය නම්  කම්කරු පන්තියේ නැගීම ආරම්භ වූයේ තමන්ගේම විප්ලවවාදී සමාජවාදී පක්ෂයක් සහිත දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ලෙස ය. වෘත්තීය සමිති පසුව මතුවී ඉක්මනින් සමාජවාදී ව්‍යාපාරයේ දක්ෂිණාංශය පිහිටුවා ගත්හ. ඔවුන් විප්ලවයේ දැඩි විරුද්ධවාදීන් වූ අතර, රෝසා ලක්සම්බර්ග්ට පහර දුන් අතර බෙබෙල්ගේ මරණයට පෙර වසරවලදී ඔහුව බ්ලැක්මේල් කළහ.

බෙබෙල්මත් කම්කරුවෙක් විය. ඔහු 1840 පෙබරවාරි මාසයේදී කොලෝන් හි දුප්පත් කනිෂ්ඨ ප්‍රෂියානු හමුදා නිලධාරියෙකුගේ පුතෙකු ලෙස උපත ලැබූ අතර, ඔහු වයස අවුරුදු අටේදී යුරෝපීය විප්ලවයන් අත්විඳින ලද්දේය. ඔහුගේ ස්වයං චරිතාපදානයේ දී, එම කාලය තුළදී ඔහු තම පළමු සංයුක්ත දේශපාලන පාඩම ලබා ගත් ආකාරය විස්තර කළේය. 1848-49 විප්ලවවාදී වසරවලදී, රයින්ලන්ඩ් කලාපයේ ජනරජවාදය (Republicanism) සඳහා පුළුල් සහයෝගයක් තිබුණි. [එක් අවස්ථාවක] තරුණ බෙබෙල් තවත් පන්තියේ මිතුරෙකු සමඟ පාසලේදී රාජාණ්ඩුවට පක්ෂව කතා කළ විට, ඔවුන්ට හොඳ ගුටි සංග්‍රහයක්  ලැබුනි. බෙබෙල් පසුව හාස්‍යජනක ලෙස සඳහන් කළ පරිදි එය පළමු “පන්ති ගුටිකෑම” විය.

ආධුනික ශිල්පියෙකු ලෙස ගත කළ කාලය තුළ ඔහු “කාර්මික අධ්‍යාපන සංගමයට” සම්බන්ධ වී දැඩි ස්වයං අධ්‍යාපනයක් ලබා ගත්තේය. 1863 දී ලයිප්සිග් හි ෆර්ඩිනන්ඩ් ලැසාල් (Ferdinand Lassalle) සාමාන්‍ය ජර්මානු කම්කරු සංගමය (General German Workers Association-ADAF) ආරම්භ කළ විට, බෙබෙල් තම දුරස්ථභාවය පවත්වා ගත්තේය. ලැසාල්ගේ විකේන්ද්‍රීය (eccentric) පෙනුම සහ ඒකාධිපති හැසිරීම නිසා ඔහු විකර්ෂනය වූ අතර ප්‍රතිගාමී ප්‍රෂියානු අගමැති ඔටෝ වොන්  බිස්මාර්ක් (Otto von Bismarck) වෙත ඔහුගේ ප්‍රවේශයන්ට දැඩි ලෙස විරුද්ධ විය.

ලසාල් සමඟ ගැටුමේදී, බෙබෙල් මාක්ස් සහ එංගල්ස්ගේ ලේඛන අධ්‍යයනය කළ අතර විල්හෙල්ම් ලිබ්නෙක්ට් සමග ඔහුගේ මිත්‍රත්වය ආරම්භ වූයේ ය. 1867 සරත් සෘතුවේ දී ඔහු ජර්මානු කම්කරු සංගම් සමිතියේ (Union of German Workers’ Associations) සභාපති ලෙස තේරී පත් වූ අතර, මාක්ස් විසින් සකස් කරන ලද ජාත්‍යන්තර කම්කරු සංගමයේ (International Workers Association) විධිවිදාන ඔහු ක්‍රියාත්මක කළේය. ඒවා ප්‍රකාශ කළේ, “කම්කරු පන්තියේ විමුක්තිය සඳහා කම්කරු පන්තිය තමන් විසින්ම සටන් කළ යුතුය” යනුවෙනි. මෙම පදනම මත, බෙබෙල් එතෙක් කම්කරු සංගම්වලට දැඩි ලෙස බලපෑම් කළ ධනේශ්වර ලිබරල්වාදයට එරෙහිව පැහැදිලි රේඛාවක් ඇඳීය.

වසර දෙකකට පසු, බෙබෙල් සහ ලිබ්නෙක්ට් 1869 අගෝස්තු මාසයේදී අයිසෙනාච් (Eisenach)  හිදී සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කම්කරු පක්ෂය (Social Democratic Workers Party-SDAP) ආරම්භ කළහ. බෙබෙල් විසින් රචිත පක්ෂ වැඩසටහන මාක්ස්වාදය දෙසට නැඹුරු වූ අතර, වෙනත් දේ අතර ධනේශ්වර නිෂ්පාදන ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සඳහා කැඳවුම් කළේය. කෙසේ වෙතත්, “නිදහස් ජනතා රාජ්‍යයක් ස්ථාපිත කිරීම” සඳහා වූ ඉල්ලීම වැනි ලිබරල්වාදයේ බලපෑම තවමත් වැඩසටහන තුළ දක්නට ලැබේ.

Bebel lib
බෙබෙල්, විල්හෙල්ම් ලිබ්නෙක්ට්

ඊළඟ ගිම්හානයේදී, ඡන්දයට දින දෙකකට පෙර යුද්ධය ප්‍රකාශ කළ ප්‍රංශයට එරෙහිව සටන් කිරීම සඳහා ප්‍රෂියානු යුද ණය සම්බන්ධයෙන් උතුරු ජර්මානු රීච්ස්ටැග් හි පැවති ඡන්ද විමසීමකදී, ලිබ්නෙක්ට් සමඟ එක්ව ඡන්දය දීමෙන් වැළකී සිටීමෙන් පසු බෙබෙල් වෛරයේ රැල්ලකට මුහුණ දුන්නේය. 1871 මැයි මාසයේදී බෙබෙල් පැහැදිලිවම පැරිස් කොමියුනය ආරක්ෂා කළ විට කෝපය උත්සන්න විය.

පසුව බෙබෙල් සහ ලිබ්නෙක්ට් යන දෙදෙනාම රාජද්‍රෝහී ක්‍රියාවකට සූදානම් වීම සම්බන්ධයෙන් වරදකරුවන් වූ නමුත්, බොහෝ කම්කරුවන් විසින් ඔවුන්ගේ ස්ථාවරය සඳහා ඔවුන්ව ප්‍රශංසාවට ලක් කෙරුණි. 1872 ජූලි මාසයේදී  හියුබර්ටස්බර්ග් (Hubertusburg) බන්ධනාගාරයේ ඔහුගේ දඬුවම ආරම්භ කිරීමට බෙබෙල් දුම්රියෙන් එළියට ආ විට, දුම්රිය සේවකයින් රාජ්‍ය නායකයෙකුට ගරු කරන්නාක් මෙන් ඔහුට ආචාර කළහ.

බෙබෙල් තම සිරගත කාලය ඔහුගේ “කාන්තාව සහ සමාජවාදය” (Women and Socialism) නම් පොත ලිවීමට යොදා ගනිද්දි , ලසාල් සහ එස්ඩීඒපී අනුගාමිකයින් එකිනෙකාට සමීප විය. බෙබෙල් සිරෙන් නිදහස් වී මාසයකට පසු, එක්සත් කිරීමේ සම්මේලනය 1875 මැයි මාසයේදී ගෝතා හිදී පැවැත්විණි. මෙම සම්මේලනය සියල්ලටම වඩා මාක්ස් විසින් ගෝතා වැඩසටහනට (Gotha programme) කරන ලද තියුණු විවේචන සඳහා ප්‍රසිද්ධය.

එක්සත් වීමෙන් පසු, ජර්මනියේ සමාජවාදී කම්කරු පක්ෂය (SAPD) වේගයෙන් වර්ධනය වූ අතර, වසර 15 කට පසු එහි නම ජර්මනියේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය (SPD) ලෙස වෙනස් කළේය. එක්සත් වීමෙන් වසර තුනකට පසුවෙද්දීම, පක්ෂයට ප්‍රාදේශීය පුවත්පත් 47 ක් තිබූ අතර, එහි මධ්‍යම ආයතනය ලෙස Vorwärts (Forwards) පැවතිණි. එය රයික්ස්ටාග් (Reichstag) මැතිවරණවලදී සියයට 10 ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් ලබා ගත් අතර, එය එක්සත් වීමට පෙර සංවිධාන දෙකෙහිම ඒකාබද්ධ එකතුවට සාපේක්ෂව සියයට 40 ක වැඩිවීමක් විය. බිස්මාර්ක් ඔහුගේ ප්‍රති-සමාජවාදී නීතියෙන් ප්‍රතිචාර දැක්වීය. පක්ෂයේ සියලුම සංවිධාන සහ පුවත්පත් තහනම් කරන ලදී, නමුත් පාර්ලිමේන්තු කන්ඩායම සහ එහි නියෝජිතයින්ගේ වැඩ නීති විරෝධී කිරීමට බිස්මාර්ක් දැරූ උත්සාහය අසාර්ථක විය.

නීති විරෝධීව සිටි වසරවලදී බෙබෙල් දේශපාලන කීර්තිය සහ න්‍යායික පැහැදිලිකම ලබා ගත්තේය. තියුණු කන්ඩායම් සටන් ඇති විය. මධ්‍යස්ථවාදීන් සහ රැඩිකල්වාදීන් පක්ෂයේ ප්‍රමුඛ ස්ථානය සඳහා අරගල කළහ. අවසානයේ රැඩිකල්වාදීන් ජයග්‍රහණය කළ අතර, එය සියල්ලටම වඩා බෙබෙල්ගේ උසස් උපායික හැකියාවන් සහ කීර්තිය නිසා විය. මෙම ජයග්‍රහණයට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ බෙබෙල්ගේ කන්ඩායම අනන්‍ය වූ මාක්ස්වාදයේ වර්ධනය වෙමින් පැවති අධිකාරය යි. එංගල්ස්ගේ ඩූරිං විරෝධය (Anti-Dühring) ප්‍රකාශයට පත් කිරීම කම්කරු ව්‍යාපාරය තුළ සමාජවාදයේ අධිකාරී හඬ බවට මාක්ස්වාදය පත් කර තිබුණි.

බෙබෙල් සහ ඔහුගේ ආධාරකරුවන් මාක්ස්වාදී මූලධර්ම සහ විප්ලවවාදී ඉදිරිදර්ශනයක් පැහැදිලිව ඉදිරිපත් කරන තරමටම, කර්මාන්තශාලා තුළ එස්පීඩීයේ පැවැත්ම වැඩි වැඩියෙන් වර්ධනය විය. 1889 මහා වැඩ වර්ජන ව්‍යාපාරයේදී මෙය පැහැදිලිව දිස් විය. රුහර්හි පතල්වල වැඩ නතර කිරීම් ආරම්භ වූ අතර, පසුව ඉක්මනින් ආකන්, සාර්ලන්ඩ්, සැක්සනි සහ සයිලීසියාව (Ruhr, Aachen, the Saarland, Saxony and Silesia) දක්වා ව්‍යාප්ත විය. රුහර්හි පතල් කම්කරුවන් 97,000 ක් (ශ්‍රම බලකායෙන් සියයට 86 ක්) වැඩ වර්ජනයට එක් විය. සන්නද්ධ ගැටුම් ඇති වූ අතර සොල්දාදුවන් මැදිහත් වූ නමුත් වැඩ වර්ජන දිගටම වර්ධනය විය. 1890 අප්‍රේල් වන විට, වැඩ වර්ජන සංඛ්‍යාව 715 දක්වා ළඟා වූ අතර, ගොඩනැගිලි, රෙදිපිළි සහ ලෝහ කර්මාන්තවල මුළු කම්කරුවන් 289,000 ක් සහභාගී වූහ.

එම වසරේම රයික්ස්ටාග් මැතිවරණයේදී, එස්පීඩී පක්ෂය තම ඡන්ද මුළු ප්‍රමාණය සියයට 20 දක්වා දෙගුණ කළේය. සති කිහිපයකට පසු බිස්මාර්ක් ඉල්ලා අස් වූ අතර, එම වසරේ ඔක්තෝබර් මාසයේදී සමාජවාදී විරෝධී නීති අවලංගු කරන ලදී.

නීත්‍යානුකූල පක්ෂයක් ලෙස එස්පීඩී පක්ෂය ඊටත් වඩා වේගයෙන් වර්ධනය විය. 1890 දී සමාජවාද විරෝධී නීති අවසානයේ සිට 1914 දී පළමු ලෝක යුද්ධය පුපුරා යාම දක්වා වූ ශත  වර්ෂ කාලක කාල පරිච්ඡේදයක තුළ එය ජර්මනියේ විශාලතම පක්ෂය බවට පත්විය. නමුත් පක්ෂයට ලැබුණු ඡන්ද සංඛ්‍යාව කම්කරු ව්‍යාපාරය තුළ එහි බලපෑමේ පුළුල් බව හා ගැඹුර සම්පූර්ණයෙන්ම පැහැදිලි නොකරයි.

ඒ කාලයේ දී, එස්පීඩී පක්ෂය ඓතිහාසික වශයෙන් සුවිශේෂ සංසිද්ධියක් විය: මන්දයත්, එය පළමු සැබෑ මහජන කම්කරු පන්ති පක්ෂය විය. එය සමාජයේ සියලු ධනය නිර්මාණය කළ සහ පන්ති රහිත සමාජයක් ගොඩනැගීමට සමත් වන පන්තියක විචිත්‍ර අපේක්ෂාවන්, උද්යෝගය සහ නිර්මාණශීලිත්වය අවදි කළේය.

20 වන සියවස උදා වෙද්දී, කම්කරු පන්ති ජීවිතයේ සියලු අංශ එස්පීඩී ය විසින් සංවිධානය කරන ලදී. පහත සංඛ්‍යාලේඛන මගින් එස්පීඩී හි වර්ධනය හා බැඳුණු කම්කරු පන්තියේ සංස්කෘතික සංවර්ධනය නිරූපණය කෙරේ. 1900 සහ 1914 අතර බෙබෙල්ගේ පක්ෂය පුස්තකාල 1,100 ක් ආරම්භ කිරීමට සම්බන්ධ විය. මෙම පුස්තකාලවල වෙළුම් 80,000 කට අධික එකතුවක් තිබුණි. 1914 වන විට පක්ෂයේ වැටුප් ලේඛනයේ පුස්තකාලයාධිපතිවරුන් 365 ක් සිටියහ.

කෙසේ වෙතත්, එස්පීඩී හි වේගවත් නැගීම සහ දේශපාලන බලපෑම වැඩිවීම භයානක ප්‍රතිවිපාක ගෙන දුන්නේය. එය 1895 අර්ෆර්ට් වැඩසටහනේ (Erfurt Programme) දක්වා තිබූ එහි  විප්ලවවාදී ඉදිරිදර්ශනය සහ පක්ෂයේ එදිනෙදා කටයුතුවල නොවැළැක්විය හැකි ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ස්වභාවය අතර ගැටුම තීව්‍ර කළේය.

පක්ෂයේ ප්‍රමුඛ න්‍යායාචාර්යවරයා ලෙස මතු වූ කාල් කෞට්ස්කි, “උපරිම සහ අවම වැඩසටහන් (maximum and minimum programmes)” යන ඔහුගේ සංකල්පය සමඟින් විප්ලවවාදී ඉලක්ක සහ පක්ෂයේ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ක්‍රියාකාරකම් අතර පරතරය පියවීමට උත්සාහ කළේය. පළමුවැන්න එස්පීඩීයේ ඓතිහාසික ඉලක්ක නියෝජනය කළ අතර දෙවැන්නෙහි පක්ෂයේ ප්‍රායෝගික ඉල්ලීම් අඩංගු විය. ඔහු තවමත් විප්ලවවාදී වැඩසටහන ආරක්ෂා කළ නමුත්, පක්ෂයේ භාවිතය (practice) ඒ වන විටත් “කළ හැකි දෙය (possibilism)” ලෙස හැඳින්වූ රාමුවට අවස්ථාවාදී අනුවර්තනයකින් සංලක්ෂිත විය.

පක්ෂය තුළ වර්ධනය වන අවස්ථාවාදය සහ වෘත්තීය සමිතිවල වැඩිවන බලපෑම සමඟ ඇති වූ අනතුර බෙබෙල් අවතක්සේරු කළේය. 1890 ගණන්වල මැද භාගය වන තෙක්, වෘත්තීය සමිතිවල වර්ධනය පක්ෂයට වඩා පසුගාමී වූ අතර එය වෘත්තීය සමිතිවලට දේශපාලන නායකත්වය සහ ද්‍රව්‍යමය සහයෝගය ලබා දුන්නේය. නමුත් 1895 දී ආරම්භ වූ සහ පළමුවන ලෝක යුද්ධය පුපුරා යන තෙක්ම පැවති ප්‍රධාන ආර්ථික උත්පාතයක් වෘත්තීය සමිතිවල දැවැන්ත ව්‍යාප්තියක් දිරිමත් කළ අතර, ඔවුන් සහ පක්ෂය අතර සම්බන්ධතාවය මූලික වශයෙන් වෙනස් කළේය. වෘත්තීය සමිති සැලකිය යුතු මූල්‍ය සම්පත් ලබා ගත් විට, ඔවුන් සමාජවාදී ව්‍යාපාරයට වඩ වඩාත් සතුරු විය.

මෙයට හේතුව ධනවාදය යටතේ වෘත්තීය සමිතිවල භූමිකාවයි. ඔවුන් කම්කරුවන් නියෝජනය කරන්නේ ඉතා නිශ්චිත ආර්ථික භූමිකාවක, එනම් ඔවුන්ගේ ශ්‍රම ශක්තිය (labour power) විකිණීම තුලයි. ධනේශ්වර ආර්ථික සබඳතා ඔවුන්ගේ පැවැත්මේ පදනම වන බැවින්, වෘත්තීය සමිතිවල මූලික ප්‍රවණතාවය වන්නේ පන්ති අරගලය මර්දනය කිරීම සහ සමාජවාදී ව්‍යාපාරයට එරෙහි වීමයි. රෝසා ලක්සම්බර්ග්ට බොහෝ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනවලදී කතා කිරීම තහනම් කරන ලද්දේ මේ හේතුවෙනි.

වෘත්තීය සමිතිවල වර්ධනයට සමගාමීව අවස්ථාවාදයේ න්‍යායාචාර්යවරයා ලෙස එඩ්වඩ් බර්න්ස්ටයින් මතු විය. ජාතික රාමුව තුළ කම්කරුවන්ගේ ආදායම් ප්‍රතිශතයේ නිරන්තර වැඩිවීමක් ඒවාට සහතික කළ හැකි බව වෘත්තීය සමිති ඔප්පු කර ඇති බව ඔහු කියා සිටියේය. එබැවින්, පෙනෙන ආකාරයට කම්කරු පන්තිය දරිද්‍රතාවයට ඇද වැටීම පිළිබඳ මාක්ස්ගේ න්‍යාය ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබ ඇත. කම්කරු පන්තියේ දිගුකාලීන අවශ්‍යතා සාක්ෂාත් කරගත හැකිවනු ඇත්තේ විප්ලවවාදී ඉදිරිදර්ශනයකින් නොව, වෘත්තීය සමිති විසින් සාක්ෂාත් කර ගන්නා ලද ප්‍රතිසංස්කරණ නිරන්තරයෙන් සමුච්චය කිරීමෙන් යන ස්ථාවරය බර්න්ස්ටයින් ආරක්ෂා කළේය.

බෙබෙල් පක්ෂයේ විප්ලවවාදී සහ අවස්ථාවාදී අංශ අතර වැඩෙන බෙදීම් සමනය කිරීමට සහ බෙදීමක් වැළැක්වීමට උත්සාහ කළේය. 1905 රුසියානු විප්ලවයෙන් පසුව, 1906 දී මැන්හයිම් හි පැවති පක්ෂ සම්මේලනයේ මහජන වැඩ වර්ජනය (mass strike) පිළිබඳ විවාදයෙන් පසු පක්ෂයෙන් වෙන් වන බවට විවෘතව තර්ජනය කරමින් වෘත්තීය සමිති බෙබෙල්ව හිර කිරීමට උත්සාහ කළේය. බෙබෙල් වෘත්තීය සමිති සමඟ රහසිගත ගිවිසුමකට එකඟ වූ අතර, එය ඊලග වසරවලදී සමිතිවල සහ පක්ෂය තුළ අවස්ථාවාදී ප්‍රවණතාවයේ බලපෑම ශක්තිමත් කළේය.

1914 දී එස්පීඩී නායකත්වය යුද වියදම් සඳහා ඡන්දය දුන් විට බිහිසුණු ප්‍රතිවිපාක පැහැදිලි විය. වසර හතරකට පසු, නොවැම්බර් විප්ලවය ලේ වැකි ලෙස මර්දනය කිරීමට සහ රෝසා ලක්සම්බර්ග් සහ කාල් ලිබ්නෙක්ට් ඝාතනය සංවිධානය කිරීමට ඔවුන් ෆ්‍රයිකෝප්ස් (Freikorps) හමුදා එක්රැස් කළහ.

ඔහුගේ ජීවිතයේ අවසාන වසරවලදී, අධිරාජ්‍යවාදී යුගයට මාරුවීමේදී මතුවූ විප්ලවවාදී අභියෝගවලට මුහුණ දීමට තරම් තත්වයක ඔගස්ට් බෙබෙල් තවදුරටත් සිටියේ නැත.

එස්පීඩීයේ ඛේදවාචකය ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි තරම් සංක්ෂිප්තව හා දීප්තිමත් ලෙස කිසිවෙකු ගෙනහැර දැක්වූයේ නැත: “ජර්මානු නිර්ධන පංතියේ සංවිධානය අඛණ්ඩව වර්ධනය විය, අරමුදල් වැඩි විය, පුවත්පත්, නියෝජිතයින් සහ නාගරික මන්ත්‍රීවරුන් සංඛ්‍යාව අඛණ්ඩව ගුණ කරන ලදී. ඒ සමඟම ප්‍රතිගාමීත්වය එහි සියලුම ස්ථාවර සඳහා ස්ථිරව රදා පැවතුනි. ජර්මානු සමාජ ජීවිතයේ ධ්‍රැවීය බලවේග දෙක අතර ගැටුමේ නොවැළැක්විය හැකි බව ගලා ආවේ මෙතැනිනි. නමුත් මෙම ගැටුම දිගු කලක් තිස්සේ ඇති නොවූ අතර, සංවිධානයේ බලවේග සහ සම්පත් කෙතරම් ස්වයංක්‍රීයව වර්ධනය වූවාද යත්, එවැනි තත්වයකට හුරුවීමට මුළු පරම්පරාවකටම කාලය තිබුණි. එමෙන්ම, සෑම කෙනෙකුම තීරණාත්මක ගැටුමේ නොවැළැක්විය හැකි බව ගැන ලිව්වත්, කතා කළත් හෝ කියෙව්වත්- එකම මාර්ගයක් ඔස්සේ එකිනෙක දෙසට යන දුම්රිය දෙකක් අතර ගැටුමේ නොවැළැක්විය හැකි බව මෙන් – අවසානයේ ඔවුන් තුළම මෙම අනිවාර්යතාව  සංවේදනය කිරීමට ඔවුනට නොහැකි  විය. වයස්ගත බෙබෙල් අනෙක් බොහෝ දෙනෙකුගෙන් කැපී පෙනුනේ සිදුවීම් ඒවායේ පරිසමාප්තියට මාරාන්තික ලෙස හේතු වන බවට වූ නිශ්චිත හැගීමකින් ඔහු තම අවසාන කාලයේ ජීවත් වූ බැවිනි. ” [ඉහත කෘතිය]

ඕගස්ට් බෙබෙල් සහ කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන පිබිදීම Read More »

Zelenskyy trump

Zelensky government hails Trump’s resumption of weapons deliveries

english, Fascism, lead article, News, politics, politics & economics, War, World War /

By Jason Melanovski.

Reposted below is the article published on wsws.org here on July 11, 2025.

Zelenskyy trump
President Donald Trump meets with Ukraine’s President Volodymyr Zelensky at Trump Tower, Sept. 27, 2024, in New York. [AP Photo/Julia Demaree Nikhinson]

In a complete about-face from the position his administration declared last week, United States President Donald Trump announced on Monday that his government would continue to send weapons to Kiev in order to fuel the ongoing proxy war against Russia that has killed hundreds of thousands in its over three-year history. 

“We’re gonna send some more weapons we have to them, they have to be able to defend themselves, they’re getting hit very hard now,” Trump told reporters during a meeting of US and Israeli officials at the White House.

Later that day, the Pentagon released its own statement confirming more war materiel would be sent to Ukraine, likewise contradicting its previous statements that aid had been paused.

“At President Trump’s direction, the Department of Defense is sending additional defensive weapons to Ukraine to ensure the Ukrainians can defend themselves while we work to secure a lasting peace and ensure the killing stops,” it stated.

While initial reports from Politico cited Pentagon policy chief Elbridge Colby as the Trump official responsible for the weapons halt last week, shortly thereafter NBC News named Defense Secretary Pete Hegseth as the individual who made the decision, as part of a “capability review,” to unilaterally halt shipments to Ukraine starting on July 2.

According to the Washington Post, included in the items being held back from Ukraine were over two dozen Patriot air defense missiles, over two dozen Stinger air defense systems, precision artillery rounds, Hellfire missiles, drones and more than 90 AIM air-to-air missiles that Ukraine launches from F-16 fighter jets. These were reportedly already in Poland and being prepped for delivery to Ukraine when the order to cease was declared. 

The move, which was roundly criticized by the Ukrainian government, was later confirmed by both the Pentagon and White House, with Trump’s press secretary stating that the decision “was made to put America’s interests first following a (U.S. Defense Department) review of our nation’s military support and assistance to other countries across the globe.”

As has become typical of his crisis-plagued, criminal presidency, Trump later performed an about-face while speaking to a NY Times reporter last Friday.

“Why did you pause weapons shipments to Ukraine?” the journalist asked Trump as he was boarding Air Force One.

“We haven’t,” Trump replied, flatly contradicting multiple previous statements from his own government. “We’re giving weapons.”

Trump’s 180-degree foreign policy turn is being publicly celebrated by the right-wing dictatorial government of President Volodymyr Zelensky, following a disastrous public meeting at the White House between the two presidents, who was just months ago was accusing Trump of living in a Russian “disinformation space.” 

On Tuesday, Andriy Yermak, Zelensky’s closest presidential advisor, vociferously hailed Trump as the “only leader” who can pressure Russia to end the war on Ukrainian terms in an interview with the NY Post.

“I always knew that the two presidents share a lot in common. They have many of the things that they see the same way—they just need to talk more,” he said. “There was a brilliant meeting in the Vatican, and then several phone calls, and then meeting in The Hague, and so all that is the work to understand each other more deeply. 

“And you know, certain events had to unfold, certain conversations had to happen—including conversations with (Russian President Vladimir) Putin.”

Yermak’s glowing description of Trump is a tacit admission that both the war and the Zelensky government itself are highly dependent on the continuation of US military and financial aid.

Despite having been allocated $182.8 billion in US support since the beginning of the full-scale war in February 2022, the Ukrainian government continues to be totally dependent on foreign aid to function.

Speaking Wednesday at the 2025 Ukraine Recovery Conference, Ukrainian Prime Minister Denys Shmyhal underlined the critical financial situation of the country.

“The total financial resource for defence and security in 2025 will amount to nearly US$50 billion. That is 26% of GDP,” the prime minister stated.

The weapons procurement budget is also at a record-high $16.4 billion, while the state’s own revenue is projected to be just $48.5 billion.

“Thus, external financing is critically important for us, as it allows Ukraine to allocate its own resources directed at defending our country,” Shmyhal said.

Shmyhal also noted that Ukraine has already secured $22 billion in foreign aid for 2025. But it needs more for next year.

“Meanwhile, 2026 remains a challenge. Our external financing needs will stay above $40 billion. The key task is to develop mechanisms and instruments that will make it possible to raise these funds.”

Whatever the full story behind the rapid vacillations of Trump’s policy towards Ukraine, the ultimate goal of the Trump administration is to uphold the predatory interests of US capitalism, as demonstrated by the “critical minerals” signed between Ukraine and the US in April.

As Trump has demonstrated, despite his campaign promises to end the war in Ukraine in “24 hours,” he is just as committed to war as his predecessors, as long as it maximizes the interests of US capitalism.

Zelensky government hails Trump’s resumption of weapons deliveries Read More »

Trump

House passes Trump bill, which robs working people to give tax cuts for the super-rich

Democratic Rights, economics, english, Inequality, lead article, News, politics, politics & economics, World Economy /

By Patrick Martin.

Reposted below is the article published on wsws.org here on July 04, 2025.

Trump

The House of Representatives gave final approval to President Trump’s tax and spending bill Thursday, with a 218-214 vote that fell nearly along party lines. Republicans backed the legislation by 218-2 and all 212 Democrats opposed it.

The bill cuts taxes for the wealthy by $3 trillion, slashes more than $1 trillion from social spending on Medicaid and food stamps and pours $300 billion more into military violence abroad and domestic repression, particularly against immigrants.

Trump plans to sign the legislation Friday morning in a fascist-style ceremony drenched in Fourth of July hoopla, topped off with a flyover by B-2 bombers, the same warplanes that he ordered to attack Iran barely 10 days ago.

The bill was unchanged from the version passed by the Senate two days before, despite the clamor from the fascistic House Freedom Caucus that it did not sufficiently cut the federal deficit, while more than a dozen Republican “moderates” deplored the cuts, particularly in Medicaid, as too large.

In the end, however, nearly every Republican fell in line with the dictates of the White House, with Trump threatening to purge anyone who voted against his principal legislative initiative by supporting primary challengers against them. Underlying the political bullying was the deluge of online threats against anyone who might oppose the bill, including threats of violence.

House Speaker Mike Johnson, addressing the House just before the vote, delivered an anti-communist tirade in which he declared that the United States was the first country to be founded on religious principles, pointing to the slogan “In God We Trust” embossed on the wall of the chamber (put up not by the Founding Fathers but by the McCarthyite witch-hunters of the 1950s and early 1960s).

As the WSWS explained when the bill passed the Senate:

The bill is one of the largest transfers of wealth from workers and the poor to the oligarchy in US history. It calls for $930 billion in cuts to the Medicaid program, which, according to the Congressional Budget Office, will deprive 11.8 million low-income and disabled workers of medical care.

It also includes $285 billion in food stamp cuts, a 20 percent reduction in a program on which 40 million Americans rely to feed themselves and their families. Nearly 11 million people, including 4 million children, could lose food assistance.

While the Democratic Party claimed to oppose the bill and every Democrat in the House and Senate voted against it, there was no serious effort by the party leadership to mobilize popular opposition.

The Democrats did not call a single protest in Washington or in any way alert the American population to the onslaught against their living standards and right to access healthcare services that this legislation authorizes. Instead, they engaged in a handful of futile gestures on Capitol Hill.

House Minority Leader Hakeem Jeffries delivered an eight-hour and 32-minute “speech” opposing the Trump bill, breaking the previous record for such a performance, but this only delayed passage in the House until Thursday afternoon. Senate Minority Leader Chuck Schumer did even less, making a parliamentary point of order that led to a change in the name of the bill, which the Republicans wished to call the “One Big Beautiful Bill Act,” in tribute to Trump’s sloganeering.

The real attitude of these gentlemen to the fascist in the White House was demonstrated in the weeks leading up to the passage of the tax and spending bill. 

In the Senate, Schumer intervened to break a parliamentary deadlock over a so-called Continuing Resolution, legislation required to provide funds to keep the government running. He led a group of Democrats to give the Republicans a 60-vote majority needed for passage.

In the House, Jeffries mobilized a majority of the Democratic caucus to vote against a resolution to impeach Trump for ordering air strikes on Iran without seeking congressional authorization, let alone the constitutionally required declaration of war.

If the congressional arithmetic were reversed, with Democrats holding a narrow majority in each house over the Republicans, the Democrats would not even have attempted to push through their supposed priorities over Republican opposition.

It should be recalled, for example, that the Biden administration was unable to enact either an increase in the federal minimum wage, significant debt forgiveness for college student loans, or measures to curb police violence after the nationwide protests against the police murder of George Floyd, because one or two right-wing Democratic senators blocked the legislation.

The spinelessness of the Democratic Party cannot by itself explain the passage of this monstrous legislation. The Democrats were responding to their real constituencies, Wall Street and the military-intelligence apparatus, and not to the working people whom they claim to defend.

The corporate oligarchs wanted the Trump tax cuts, enacted in 2017 and set to expire at the end of this year, made permanent. The legislation guarantees the 21 percent corporate tax rate and includes a treasure chest of other pro-corporate provisions that allow giant companies and billionaires to pay taxes at lower rates than factory workers and school teachers.

There is considerable discontent on Wall Street that the tax cuts will be financed largely through borrowing, since the spending cuts are to be phased in over a 10-year period and in any case do not come close to the $4 trillion windfall for the wealthy. But it is well understood that the cuts in Medicaid and food stamps are only a down payment, and that even more savage cuts are being prepared in future years, targeting Social Security and Medicare, the two largest social spending programs.

As to the military-police aspects of the legislation, roughly equal sums of about $150 billion each are provided for the Pentagon and the Department of Homeland Security. The DHS funds will go to finish building the wall on the US-Mexico border begun during Trump’s first term, and to build a network of concentration camps to detain the millions of immigrants Trump and his fascist aides Stephen Miller and Tom Homan plan to round up and expel.

The Pentagon funds will be used at least in part to begin work on Trump’s proposed anti-missile program. This is not a “defensive” measure but a direct preparation for nuclear war, since it would encourage a US nuclear attack on a foreign antagonist, such as Russia or China, in the illusion that the US would survive a retaliatory strike.

The Democrats have said virtually nothing about either measure, because they support the massive build-up of both the US military machine and the apparatus of domestic repression directed against immigrants and the working class as a whole. They have criticized Trump only for his most overtly fascistic methods of attacking immigrants, and for his shifting the focus of US foreign policy away from the war against Russia in Ukraine and towards the Middle East and China.

There are a raft of anti-democratic measures incorporated into the 950-page bill, which the WSWS will analyze in the coming days. One provision stands out immediately: The bill authorizes the Trump administration to terminate all federal funding for healthcare services through Planned Parenthood clinics. That is a longstanding demand of the fascist right, which seeks to bankrupt Planned Parenthood, the largest provider of abortion services, by cutting off funding for its non-abortion healthcare operations as well.

House passes Trump bill, which robs working people to give tax cuts for the super-rich Read More »

Dollar

Dollar fall an expression of the crisis of US and global capitalism

economics, english, World Economy /

By Nick Beams.

Reposted below is the perspective published on wsws.org here on July 01, 2025

Dollar
A worker carries a sheet of newly printed U.S. dollar bills at the Bureau of Engraving and Printing’s Western Currency Facility in Fort Worth, Texas, Dec. 8, 2022. [AP Photo/LM Otero]

The US dollar has had its worst start for the year since 1973, in the wake of President Nixon’s August 1971 decision to remove its gold backing and abrogate the Bretton Woods Agreement of 1944, which had been a central plank of the post-war monetary order established after the chaos of the 1930s.

In the first six months of the year, it has fallen by more than 10 percent against a basket of six major currencies, in a sign of a loss of confidence in its status as the dominant currency and a safe haven in periods of financial turbulence and stress.

The dollar had been under downward pressure from the beginning of the year, with a turning point in its slide coming after April 2, when Trump announced the imposition of massive “reciprocal tariffs” on a range of countries.

The upending of the post-war international trading system signified by this decision set off financial turbulence, with a significant fall in the US bond market sending yields (interest rates) higher.

But instead of there being a move into the dollar, considered to be the “normal” response, there was a dollar selloff, sending its value in currency markets down as the prevailing theme was “sell America.”

This downward movement has continued despite Trump’s decision on April 9 for a 90-day pause in initiating the tariff hikes to allow negotiations to take place. Trump was responding to a selloff in the bond markets, which he said had started to get a little “yippy.”

In the near three-month period since then, no agreements have been announced, except for a deal with the UK, and nervousness is returning with the July 9 deadline for the end of the pause approaching. The concern is not only on the blanket reciprocal tariffs, but involves other measures announced by Trump, in particular, the tariff hikes on autos, which are directed against Japan and Germany.

Japan has been engaged in a series of discussions with the Trump administration over the tariff hikes, which threaten to cost its car industry tens of billions of dollars, but no agreement has been reached.

In comments to the Financial Times on the dollar’s slide, after it dropped by a further 0.5 percent yesterday, a foreign exchange strategist at the financial firm ING, Francesco Pesole, pointed to some of the reasons.

“The dollar has become the whipping boy of Trump 2.0’s erratic policies,” he said, citing the tariff war, the growth of US debt, and the continued attacks on the independence of the US Federal Reserve.

Trump has labeled Fed Chair Jerome Powell a “numskull” and a “moron” for his refusal to cut interest rate cuts in line with his demand that the Fed rate be reduced to as low as 1 or 2 percent from its present level of 4.5 percent.

The turbulence resulting from Trump’s agenda and the increase in the debt flowing from his tax-cutting budget, which could see as much as $3.2 trillion added to the US debt mountain of $36 trillion, were cited in comments by economists in a poll conducted by the FT.

In its report on the poll, it said that Trump’s “breathtaking fiscal policy excess,” together with “attacks on the Federal Reserve’s independence, risk diminishing the US’s status as the ultimate safe haven for foreign investors.”

A comment by Saroj Bhattarai of the University of Texas at Austin summed up the prevailing sentiment.

“The safe-haven assets appear to be [the] Swiss Franc and gold. In fact, [the] US looks like an emerging market, whereby policy uncertainty leads to rising risk premia that drive long-term yields up and the currency value down.”

Citing what took place after April 2, dubbed by Trump as “liberation day,” Evi Papa, an economist at a major Madrid University, said: “US Treasury [bonds] might not be a safe asset anymore.”

Lack of confidence in the US dollar is driving the price of gold to new highs – it has risen by around 25 percent this year and at one point hit $3,500 per ounce, 100 times its price of $35 when Nixon removed the gold backing from the US dollar. One of the drivers of the rise is increased buying by central banks.

The Taxpayers Association of Europe (TAE) has even sent letters to the finance ministries and central banks of Italy and Germany, urging that their gold held in the Fed’s gold vault in Manhattan be moved out.

TAE President Michael Jäger told the FT: “We are very concerned about Trump tampering with the Federal Reserve Bank’s independence.”

Those fears are not misplaced when it is recalled that the removal of the gold backing from the US dollar in 1971 was simply announced on Sunday night television without any discussion with other powers.

As the dollar slide continues amid mounting debt, there is a real prospect that the Trump administration could act unilaterally at any stage.

One idea circulating in the economic circles of the Trump regime is that US Treasury bonds could be turned into perpetual bonds, that is, while they would continue to pay interest, the principal would never be repaid – an action that would be regarded as a default by the US on its debt.

This was rejected by Treasury Secretary Scott Bessent back in April, but the fact that he had to quash it, at least for the present, is an indication of the kind of measures being discussed as the debt crisis deepens.

While the actions of the Trump administration are the proximate cause of the dollar decline, they are themselves the outcome of the historic crisis of US imperialism, rooted in its long-term economic decline.

When global capitalism was restabilized after the war, not least by the Bretton Woods Agreement, it was the industrial powerhouse of the world. It used that power to establish economic order after the chaos of the 1930s.

This was not a product of the benevolence of the US. It was based on the recognition that unless this were done, then the world, and the US, would return to the conditions of the Depression, bringing with it the prospect of social revolution.

But the revival of the world economy steadily undermined the dominant position of the US in world trade, leading to balance of payments and trade deficits, which meant it could no longer redeem dollars for gold.

Following the Nixon decision, the dollar retained its position as the global currency. But it did so on new foundations. It was a fiat currency, no longer backed by value in the form of gold, but by the power of the US state and its financial markets.

However, the rise of finance, which this entailed, set in motion processes that have led to the present crisis. Over the past 50 years, the US has become the center of financial parasitism and speculation, resulting in a series of financial storms – the October 1987 stock market crash, the collapse of the dotcom bubble in 2001, the crash of 2008, and the Treasury market freeze of March 2020, to name some of the more prominent.

Throughout this period, there has been an escalation of government debt, not least because of the increase in military spending and massive corporate bailouts. This is reflected in the growth of the Treasury market, where government debt is bought and sold, from around $5 trillion in 2008 to $29 trillion today.

The rise of parasitism and speculation as the chief driver of profit accumulation, leading to the rise of an oligarchy based on finance capital, is indicated by the fact that just 15 percent of financial market transactions are involved in the development of new investments, with 85 percent based on dealings in financial assets.

Finance capital cannot continue to endlessly accumulate, seemingly creating profit out of thin air, through debt. All financial assets, shares, debt, and the various other arcane mechanisms are, in the final analysis, a claim on the surplus value extracted from the working class.

Consequently, there is no peaceful solution to the mounting crisis within the framework of the capitalist order. For the US, this means the intensification of war, on the economic and military front, as it seeks to batter down its rivals, foes like China, as well as erstwhile allies in Europe, coupled with a war against the working class at home, enforced by a dictatorial regime.

Nor is there the prospect of a so-called multipolar world where currencies coexist and peacefully compete, as is being advanced by China and increasingly by Europe. That road is a return to the economic conflicts of the 1930s, which led to World War II. This is why, in the midst of deepening economic turmoil, governments around the world are arming and rearming.

The dollar-debt crisis is rooted not simply in the personality and actions of Trump – he is only the most malignant expression of the historic bankruptcy of the capitalist system as a whole.

It places before the working class the necessity to end this system of war, economic crisis, deprivation, fascistic and authoritarian regimes in the political struggle for international socialism and the building of the world party of socialist revolution, the International Committee of the Fourth International, to lead it.

Dollar fall an expression of the crisis of US and global capitalism Read More »

Scroll to Top